Obrazy Piotra Trusika są budowane w oparciu o uważne obserwowanie natury człowieka, czemu towarzyszy poszukiwanie najlepiej oddającej ją - jej stany mentalne i emocje - formy malarskiej. Trusik jest twórcą młodym, ale już utytułowanym. Licznych fanów przysporzyły mu prace w dojrzały sposób łączące warsztatową biegłość (będącą jednak nieustannie w procesie poszukiwań i eksperymentów) z przekazem przekonująco i wnikliwie mówiącym o człowieku. Dla artysty te dwie sfery aktywności - przekazu i materii, w jakiej się wyraża - są równoważne.
Twórczość Trusika znana jest z obrazów, w których realistycznie oddany wizerunek, najczęściej twarz pięknej kobiety, fragmentarycznie przysłaniany jest abstrakcyjnymi formami malarskimi, uniemożliwiającymi odbiorcy pełny wgląd, identyfikację przedstawianego obiektu. To częściowe zakrycie mówi o niemożności poznania drugiego człowieka w jego pełnym wymiarze. Jednak skupienie artysty na twarzy przedstawianej postaci, wyrażone w subtelny, ale realistyczny sposób, buduje poczucie fizycznej integralności postaci ludzkiej. Tożsamości różnej, jednostkowej i indywidualnej, ale i będącej we wspólnocie ludzi jako jednostek konstruowanych, dojrzewających dzięki doświadczeniom i doznawanym emocjom.
Trusik należy do grona tych artystów, którzy cierpliwie dają sobie czas na wnikliwe poszukiwanie treści, jakie motywują go do stworzenia dzieła czy cyklu obrazów. Wiwisekcje, wraz z próbami zrozumienia istoty natury ludzkiej i otaczającego, wpływającego na nią świata, znajdują wyraz w procesie twórczym, który skupiony jest zarówno na sferze ducha, jak i materii. Trusik tworzy z potrzeby dzielenia się swoimi przeżyciami, jednak nie są one dominujące. Imperatywem nie jest ich upublicznienie, przeżycia artysty są raczej impulsem, pretekstem opowiedzenia o uniwersalnych cechach człowieka kształtowanego przez świat wewnętrznych przeżyć i emocji. Równolegle i równie intensywnie zaangażowany jest w odkrywanie praw świata malarskiej materii i jego potencjałów. Szuka on balansu między przekazem a techniką.
Wystawa Pomiędzy jest kolejną odsłoną poszukiwań twórczych Trusika. Przypada na okres w jego życiu, kiedy przytłoczony silnymi, dobrymi i złymi zdarzeniami i emocjami, odkrywa wytchnienie i spokój, jaki przynosi kontakt z przyrodą i naturą. Pomiędzy jest dzieleniem się osobistym doświadczeniem bycia częścią natury, która potrafi przywrócić człowiekowi równowagę, ukoić i przypomnieć o wspólnym nam wszystkim sensie życia, wynikającym z bycia tej natury częścią.
Równocześnie jest efektem skupionych i wytrwałych poszukiwań najbardziej adekwatnej, idealnej dla podjętej refleksji formy malarskiego medium. Trusik kolejny raz eksperymentuje, szuka, eksploruje spektrum możliwości, jakie daje farba. Efektem autorskiej techniki jest materia farby przenikająca z wnętrza podobrazia, przejawiająca się zza płaszczyzny obrazu i formująca się w to, co widzialne dla odbiorcy na płaszczyźnie płótna. Podobnie jak we wcześniejszych obrazach artysty, tym razem poprzez obcowanie z wyrazistą, mięsistą fakturą malarską spoza dostrzegalnego zewnętrza odczuwamy istnienie osobnej, nieznanej nam sfery rzeczywistości.
Narrację wystawy Pomiędzy wyznaczają anonimowe sylwetki ludzkie, które są częścią i dopełnieniem wrażenia pejzażu, w którym się znajdujemy. Mówią nam o jedności człowieka z naturą i przyrodą, o ich wzajemnym wpływie, o potrzebnej człowiekowi zażyłości, która może przynieść nam w chwilach życiowych zawirowań ukojenie, radość i poczucie sensu.
Kuratorka
Krystyna Różańska-Gorgolewska
__
© U-jazdowski 2024