Συγκινησιακό τραγούδι , υπέροχη μουσική εκτέλεση , αλλά καί θαυμάσια χρωματική αρμονία με τη φωνούλα τού ΚΑΛΛΙΚΕΛΑΔΟΥ , Γιώργου Υφαντή .... Θεόδωρος Παπαιωάννου Ναύπλιον ........

Καλημέρα Γιώργο!!! Φανταστικό! Συνέχισε την καταπληκτική προσπάθεια διάδοσης---διάσωσης της παράδοσης μας !!! ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ !!!

τι να πω και τι να γραψω το στομα μου βουβαθηκε και τα χερακια τρεμουν οπως συνηθζουμε να λεμε εμεις εδω επανω στα ψηλα ερμηνεια ουρανια αγγελικη πολυ κριμα κυριε γιωργο να μην σε βεπουμε στα ΜΜΕ και μονον στο διαδικτυο να σε ακουμε αυτα και να με συνχωρεις

Εικόνες και αισθήματα!!

Εγω, κυριε Γιωργο, της γενια ς του 50,μεγαλωσα μ αυτες τις ιστοριες, τις οποιες διηγουνταν οι γονεις και η γιαγια μου και ταυτιζομασταν αμεσως με τους πρωταγωνιστες, ωστε μαθαιναμε αμεσως την ιστορια, γενομενοι οι πιο καλοι ηθοποοι, απο την παρακληση και επαναληψη τους, απο τους μεγαλους, επειδη μας αρεσαν παρα πολυ, λογω και του οτι, οπως προανεφερες, ειχαν και στοιχεια του παραμυθιου. Επειδη, ομως μεγαλωσα εκει στην Ηπειρο, απο τις διηγησεις των παππουδων μας, δεν νομιζω οτι απειχαν πολυ απο την αληθεια. Αριστουργημα ολο το ποιημα που εγινε τραγουδι και υπεροχα το εκτελεσες. Αν διδασκονταν η μουσικη στο σχολειο απο τα νηπια, πιστευω οτι ο ανθρωπος θα γινονταν αρνακι, χωρις κακια και με αγαπη στον συνανθρωπο του και τη φυση. Αλλα φαινεται, τουτο ειναι πανακριβο, απλησιαστο για τους εκαστοτε κρατουντας. Να εισαι καλα, να μας παρουσιαζεις συχνα παρομοια τραγουδια και να ευτυχησεις να ξεπερασεις σ αυτο που αγαπας και το κανεις χωρις καμια οικονομικη βοηθεια, τους αειμνηστους Σιμωνα Καρα και την πατριωτισα σου Δωρα Στρατου. Μηνας τρυγητης να ητανε, φτερα ναχα στα ποδια, και απ το χορο να ζαλιζα και την αλετροποδα.

Γυρίστε πίσω στα χωρία μας ρε παιδιά !! Οπααααα

3 ΑΑΑ Αθάνατα Αγραφα

Επειδή το σύστημα δε δέχονταν όλον τον όγκο της περιγραφής από το ένθετο, παραθέτω εδώ τη συνηθισμένη και ολοκληρωμένη μορφή της παραλογής ενδεικτικά όπως λέγεται στη Β. Ήπειρο: Τριομερήτικος γαμπρός, δώδεκα χρόνους σκλάβος, επήγε και σκλαβώθηκε σε φράγκικο καράβι. Έπεσε ν' αποκοιμηθεί, λίγον ύπνο να κάνει, Είδ’ όνειρο στον ύπνο του, παντρεύεται η καλή του, κι από τη στεναχώρια του βαριά αναστενάζει. Τόσο βαριά αναστέναξε, που στάθηκε το καράβι. Καραβοκύρης φώναξε ψηλά απ' το κατάρτι: -Ποιος ήταν π’ αναστέναξε και στάθηκε το καράβι; Αν είναι από τους δούλους μου διπλά θα τον πληρώσω, κι αν είναι από τους σκλάβους μου θα τόνε ξεσκλαβώσω. Κι ο Κώστας ‘πολογήθηκε 'πο μέσα απ' το καράβι: -Εγώ είμαι π' αναστέναξα και στάθηκε το καράβι. -Τι έχεις, Κώστα, που θλίβεσαι και βαριαναστενάζεις; Μηνά πεινάς, μηνά διψάς, μήνα ρούχα σου λείπουν -Ουδέ πεινώ, κι ουδέ διψώ, κι ουδέ ρούχα μου λείπουν. Είδ' όνειρο στον ύπνο μου, παντρεύεται η καλή μου! -Κώστα, για το χατίρι σου θα σε ξελευτερώσω. Βάλε τελάλη στ' άλογα σε δώδεκα τσαϊρια, ποιο είναι το άξιο το άλογο, το άξιο και της αρρέντας. Τρεις μέρες το περπάτημα, τρεις ώρες να το κάμει! Κι όσ' άλογα το άκουσαν, έπεσαν και ψοφήσαν, κι όσες φοράδες το άκουσαν, έπεσαν κι απορίξαν, κι όσα μουλάρια το άκουσαν, ελιανοκατουρόταν. Ένας γρίβας, παλιόγριβας, σαρανταδυοπληγιάρης επάησε και χλιμίντρισε στην άκρη στο τσαίρι: -Εγώ είμαι το άξιο το άλογο, το άξιο και της αρρέντας! τρεις μήνες να είναι μακριά, τρεις μέρες θα το κάμω, τρεις μέρες να είναι μακριά, τρεις ώρες θα το κάμω, αν μ' αυγατίσεις την τροφή σαράντα πέντε χούφτες, κι αν αυγατίσεις το νερό σαράντα πέντε κούπες, να δέσεις το κεφάλι σου με δώδεκα μαντήλια, να δέσεις τη μεσούλα σου μαζί με τη δική μου! Τυχαίνει λάκκος κι απηδώ, γκρεμός και πέφτεις κάτω. Στο δρόμον όπου πήγαινε, στο δρόμο που πηγαίνει παρακαλούσε κι έλεγε, παρακαλεί και λέει: Είθε να βρω τη μάνα μου στη βρύση που να πλένει, Να βρω και τον πατέρα μου στ' αμπέλι να κλαδεύει. Κι όπως επαρακάλεσε έτσι και τους εβρήκε. -Καλή σου μέρα, μπάρμπα μου! - Καλώς τον το διαβάτη! Μπάρμπα, που γίνεται χαρά, που γίνονται τα γλέντια; Γιατί λαλούνε τα βιολιά και ποιάνου νύφη παίρνουν; -Στις αστραπές και στις βροντές, του γιου μου του χαμένου, που χάθηκε μέσα στη σκλαβιά, δώδεκα χρόνους τώρα, που σήμερα η γυναίκα του θα πάρει άλλον άντρα, εψές επήραν τα προικιά και σήμερα τη νύφη. -Αν σφίξω εγώ το γρίβα μου, το που θα τους προφτάσω; -Αν είναι ο γρίβας γρήγορος τους φτάνεις μες στο δρόμο, κι αν είναι ο γρίβας άναργος εκεί που στεφανώνουν. Ο γρίβας βγήκε γρήγορος, τους πρόφτασε στο δρόμο. -Καλημέρα, συμπέθεροι! - Καλώς τον το διαβάτη! -Πως το 'χετε στον τόπο σας, τη νύφη να κεράσω; -Εμείς στον τόπο το 'χομε τη νύφη να κερνούμε όποιος γροσιά, κι όποιος φλωριά, και όποιος δαχτυλίδια. Το δαχτυλίδιν έβγαλε, στέκει και την κερνάει. Η νύφη γράμματ' ήξερε, στέκει και το διαβάζει. -Τούτος ειν' ο αρραβώνας μου, το πρώτο μου στεφάνι! Στην αγκαλιά του ρίχτηκε, στα κάπουλα τη βάνει. -Έχετε γεια, συμπέθεροι, γαμπρέ σαν το γομάρι! Όσο να πούνε "που 'ναι τος", πήρε σαράντα ράχες κι όσο να πούνε "πιάστε τον' κι άλλες σαράντα πέντε. gifantis.blogspot.com