Pamiętam, że jak byłam mała bardzo bałam się potworów, a wszyscy mówili mi że są wymyślone. Więc mała ja uznała, że jak wymyślę sobie niewidzialnych obrońców to oni będą mnie bronić przed wymyślonymi potworami. Potem już się nie bałam.

Kiedy u mnie w dzieciństwie pojawiał się smutek i płacz to niestety kazano mi poprostu przestać. Więc gdy po latach zobaczyłem inside out to zobaczyłem duże błędy w moim wychowaniu. A co do przynależności też ciągle chciałem być najlepszy bo inaczej nikt mnie nie polubi. Jestem introwertykiem a marnowałem czas na znajomości które mi nie dawały szczęścia. Życie zaczeło mi sprawiać radość gdy ściągnąłem maskę i zacząłem robić to co sprawia mi radość, mimo że dla innych to błache i bez znaczenia.

Mi ten film pomógł jeszcze inaczej, bo jako autystyczne dziecko miałam (i nadal miewam) problem z nazwaniem i rozpoznaniem u siebie i innych emocji. Takie nazwanie ich wprost i pokazanie ról jakie pełnią bardzo pomagało mi na na rewalidacji i innych sytuacjach zrozumieć co w danym momencie czuję :] A przy okazji film jest świetny i angażujący więc łatwo weszło mi to do głowy.

Jak tak sobie myślę o tych dwóch częściach i o tym, co chcą nam przekazać oraz tego, co o tych rzeczach myśli społeczeństwo, do głowy mi coś przyszło. Często duże natężenie jakiejś emocji, jest widziane za dziecinne i niedojrzałe. Nieważne czy smutku, radości, strachu itp. Mówi się, że dorośli powinni być opanowani (nie tylko w tych emocjach jak gniew, ale też radość), a wybuchy emocji są dziecinne. To przykre, że ludzie postrzegają emocje u dorosłych jako coś, co musi być mocno umiarkowane, bo to cecha dzieci. Miałam taką sytuację, gdzie pokazywałam co przywiozłam z najlepszego wyjazdu w moim życiu (oczywiście z wielkim entuzjazmem i radością), a po tym usłyszałam, że "cieszę się jak małe dziecko". Wielka szkoda, że tak to wygląda, że nie pozwala się, na jakiekolwiek emocje w dużym stopniu u dorosłych, jakby to miała być rzecz, tylko dla dzieci.

Bardzo ciekawe rozłożenie tematu. Takie bardziej vlogowe, niźli stricte recenzja, ale słuchało się tego bardzo dobrze. Mam wrażenie, że rzadko można spotkać materiały, które nie tylko recenzują, ale też mają wartość dodaną.

Jakieś pare miesięcy temu robiłem rewatch po latach i zdecydowanie doceniam. To jest mój trzeci ulubiony Pixar: Historia, Bohaterowie, Muzyka, Koncept i pomysł, Wizualnie wszystko dla mnie 10/10 i oczywiście pare razy ktoś obok mnie kroił cebule. Piękny, mądry i trochę życiowy film mogę rzecz. ,,Take her to the moon for me. Okay?" ,,Tylko zabierz ją na księżyc dobrze?" I szczerze jestem zaintrygowanym sequelem którego obejrze w domu na streemingu bo z jakiegoś powodu nie mam odwagi pójść do kina i nie wiem co o tym mam myśleć.

Znów retro recenzja no pięknie 😊

Ja od zawsze od przedszkola mierzyłam się z tym, że byłam inna, dziwna, specyficzna i na uboczu. Przez to jaka byłam i, że nie zależało mi by inni mnie lubili nie dokuczałam Innym byłam praktycznie sama przez wszystkie lata podstawówki.A to jaka byłam właśnie mnie pobili, dokuczali mi i nie tyle w klasie co praktycznie Nikt mnie w całej szkole nie lubił oprócz jednej przyjaciółki oraz takiej koleżanki, która była lubiana i w szkole się do mnie nie przyznawała ale poza szkołą spędzaliśmy na prawdę dużo czasu , a w gimnazjum miałam przyjaciółkę która co zrozumiałam po dłuższym czasie , bo nie słuchałam mamy, że ona była moją przyjaciółką, bo ja byłam jej pieseczkiem i cieniem gorszym od niej i w jej cieniu gotowa zrobić wszystko by się ze mną przyjaźniła. Do tego stopnia mnie to, że mi dokuczali i pobili chłopacy i to, że miałam taką fałszywą przyjaciółkę straumatyzowało, że do 19 roku życia bałam się chłopaków lub czułam się przy nich zaniepokojona lub jakoś niezręcznie i nie chciałam zostać z nimi sam na sam,a także ciężko mi było zaufać, że ludzie w klasie na prawdę mnie lubią i akceptują mimo, że wiedzieli że byłam w szpitalu psychiatrycznym i nie śmiali się z tego a wręcz przeciwnie zrozumieli to i akceptowali. Nie mam obecnie wiary w siebie i pewności siebie, albo mam bardzo mało.Od lat się przesadnie martwię, przejmuje i nakręcam mimo, że czasami nie mam ku temu prawdziwych powodów. Przepraszam też co chwila za coś co zrobię. To wszystko dalej mi towarzyszy mimo, że lada chwila mam skończyć 26 lat. Kiedyś też robiłam sobie krzywdę, bo uważałam siebie za złą córkę,złą wnuczkę,złego człowieka, złą przyjaciółkę, złą uczennicą i myślałam, że wszystkim będzie beze mnie lepiej. Od lat mam też problemy z emocjami to jest mam zaburzenia osobowości,jestem infantylna, mam insektofobie i przez to jaka jestem i że ludzie takich jak ja czyli dziwnych, nerwowych, specyficznych i dziecinnych Osób oraz takich co płaczą gdy się walną w coś lub gdy Ktoś zwykłym słowem sprawi mi przykrość, bo jestem nadwrażliwa emocjdnsknie to przestałam wychodzi do ludzi i się z Nimi integrować tyle co w pracy tylko i w Swoim zaufanym gronie, a i tak boję się, że będę musiała przywyknąć do tego, że będąc Sobą wszyscy ludzie kiedyś mnie opuszczą. Pamiętam sytuację gdzie nie mogłam się pogodzić z rozstaniem z chłopakiem i jak bolało mnie to, że Inni w tym moi bliscy mówili mi, że nie ten to inny, tego kwitu jest pół światu itp., albo że przeżywasz tak, bo to Twój pierwszy w życiu chłopak(miałam wtedy 21 lat),a ja chciałam płakać, przeżyć ten ciężki czas i wykrzyczeć, wypłakać to co czuje i przez co nie miałam ochoty spędzać czasu z Innymi by nie słuchać tego jak to będzie Ktoś inny, że był i będzie następny wręcz bolało mnie to że tak było że takie było przeświadczenie dka tego praktycznie w ogóle Nikt o tym nie wiedział, bo nie potrzebowałam takiego pocieszenia. Pamiętam też sytuację gdy na praktykach raz miałam sytuację gdzie udawałam, że nie lubię disco polo, bo Inni z mojej klasy nie lubili disco polo. Dalej mam tak, że niby niczym się nie przejmuje i mam w dupie co Inni o mnie mówią, a tak na prawdę płaczę, czuję się źle i krczecze lub wpadam w napad płaczu gdy Ktoś mnie "zgasi jak zapałkę czy też peta" i myślę o Sobie źle i że Innym byłoby beze mnie lepiej i że nie mam ochoty spędzać czasu z ludźmi tylko sama do czego jestem zresztą już przyzwyczajona... Sama mogę płakać, mieć zły dzień, być smutna, zła, wkurzona lub mieć nagle tan po prostu spadek nastroju a nie dostosowywać się do tego co wypada, bo jestem u przyjaciółki, która ma małe dziecko, bo jestem u cioci na imprezie, bo jestem w gościach bo goście są u mnie w domu itp. Często też można mnie zdenerwować, zranić, wkurzyć i często reaguje płaczem, nerwami, czy zraniniem, wyzywaniem, krzyczenie na drugą Osobę nie ważne Kim, by nie była, czy to by była mama, przyjaciółka, przyjaciel, babcia, ciocia, dziadek, tata, brat itp. Często myślę, że w tym Świecie będąc Sobą nigdy nie będę akceptowana i rozumiana przez wielkość ludzi tylko przez tych, którzy są w jakiś sposób podobni do mnie i przez to zawsze gdy poznaje nowe Osoby mówię im dokładnie to jaka jestem od razu nie chce, by mnie poznali krok po kroku, bo boję się że powiedzą po miesiącach czy latach "zmieniłaś się co ja w Tobie widziałem" albo "zmieniłaś się(...)" Nie jestem idealna i najcudowniejszą osobą mam bardzo wiele wad, ale mimo wszystko jestem sobą i to jest najważniejsze nikogo nie udaje jestem tylko i aż sobą. Przez to jaka jestem mimo, że jestem Sobą i dobrze mi z tym to przez to, że tak odstaje od Innych i od tego Świata jest mi niezwykle ciężko, ale boli mnie to gdy Inni mówią mi,że musisz się zmienić, musisz się dostosować, nie możesz taka być jaka jesteś teraz. Mam też ludzi, którzy lubią mnie czy też kochają za to jaka jestem, ale gdy mam też styczność z Osobami które wręcz przeciwnie chcieliby mnie "zbudować inaczej" czy trochę "przemalować" to czuję, że lepiej odciąć się od tych ludzi lub słuchać siebie mimo,że jest to cholernie trudne czy jedno czy drugie wyjście. Mam nadzieję, że to co napisałam nie będzie naruszeniem zasad komentowania czy czymś niewłaściwym. Chyba chciałam opisać Swoje emocje jakie towarzyszyły przez moje życie i w dalszym ciągu mi towarzyszą a wspomnienia dzieciństwa dalej są moją traumą o której po prostu staram się nie myśleć nie wspominać mimo że czasami "atakuje" znienacka. Pierwsza część bardzo mi się podobała lubię przede wszystkim zarówno radość jak i smutek, ale tak na prawdę wszystkie emocje lubię w tej bajce i płakałam, a teraz mam łzy w oczach w scenie jak radość ogląda dziecięce wspomnienia Raily(nie pamiętam jak pisze się imię głównej bohaterki) oraz jak Bing Bong zostaje zapomniany i znika. Na drugą część nie mogę się doczekać kiedy się wybiorę, ale to dopiero po wypłacie 🙈 Pozdrawiam i dziękuję za recenzje oraz za takie materiały jak ten. Życzę dalszej weny i siły na oglądanie animacji i filmów 🙂

Jest jeszcze problem umiejętności mądrego postawienia się i obrony siebie, czego mnie nie nauczono. Jako dziecko nauczycielki tym bardziej nie mogłam się "kłócic" czy "pobić" z innymi tylko zawsze słyszałam "jak ty się zachowujesz? Przynosisz mi wstyd. Masz iść przeprosic/dokuczają ci bo zazdroszcza". Do dzisiaj mam wdrukowanie branie winy na siebie a jak ktoś krzyczy na mnie albo jest wulgarny to robie odwrót, przeżywam w środku i muszę się wypłakać. Teraz chyba więcej się dba o szanowanie granic małego dziecka.

Czas między 1 a 2 częścią to dla mnie czas dziecięcy aż do prawie dorisłości 🤯

Cóż mam rzec. Najlepszy, najmądrzejszy i najpiękniejszy film Pixara w dziejach! Ostatnio wczoraj byłem w kinie na drugą część i było super! 😃 Może nie tak już odkrywcza jak jedynka, ale to i tak nadal kawał rewelacyjnej i mądrej bajki.

Jeszcze kobiety mają w miarę łatwo, bo nadal pokutuje przekonanie, że mdlejąca i histeryzująca kobieta jest atrakcyjna, więc wolno nam płakać i okazywać smutek. Ale wy, faceci macie w Polsce przerąbane. Nie wiem, skąd przekonanie, że okazywanie smutku = okazywanie słabości. Lubię W głowie się nie mieści, ale było tam trochę za dużo uproszczeń i głupich momentów, pomijam fakt, że Riley była jak robot, który bez kontroli emocji nie robi nic. Bałam się, że druga część będzie jeszcze durniejsza - ale nie. Jest świetna. Lepsza od jedynki. A z Obawą i wszystkim, co się dzieje w wyniku jej działań, osobiście się utożsamiam (+ wielkie gratsy za WRESZCIE prawidłowe pokazanie ataku paniki - chyba pierwszy raz w jakiejkolwiek animacji; przeżyłam, wiem i doceniam - zwłaszcza momenty po, kiedy np. Riley patrzy na okno i widzi światło słoneczne... mało osób pamięta, że po skończonym (pozytywnie) ataku paniki, spływa na Ciebie spokój i jedyną emocją, jaką jesteś w stanie odczuwać jest dziwny rodzaj spokoju wymieszanego ze szczęściem, gdzie cieszy cię dosłownie każdy element, widzisz żywo i wyraźnie wszystkie kolory, słyszysz dźwięki i czujesz zapachy, i masz takie lekkie odczucie odrealnienia, jakbyś był we śnie - gratsy, że twórcy zadbali o ten drobny szczegół). Ogólnie, jak po pierwszym filme sądziłam, że u mnie ze sterem siedzi Smutek, po drugiej części wiem już, że jest to właśnie Obawa. Przy okazji wyjaśniło się, dlaczego moim ulubionym kolorem jest pomarańczowy X"D Heh. Każdy miał jakąś rzecz, jakiej się wstydził. Ja przez jakiś czas wstydziłam się, że oglądam Cartoon Network i inne kanały dziecięcie, że czytam komiksy typu Kaczor Donald czy W.I.T.C.H. - ukrywałam się z tym. Na moje szczęście w chyba 2 klasie gimnazjum spotkałam dziewczynę, która pokazała mi mangi - i że nie trzeba się wstydzić, że się czyta komiksy. I tama puściła. Dzisiaj czasem mi się zdarza, że jak rozmawiam z rodziną (zwłaszcza rodziną męża), wycofuję się, gdy ktoś krytykuje coś, co lubię lub nie przyznaję, że np. oglądam jakieś seriale czy filmy - ale na ogół bronię swoich poglądów i tego, co lubię. Dużą pomocą jest to, że posiadam paczkę przyjaciół i męża takich jak ja - którzy lubią "dziecinne" rzeczy. To jest mega-wsparcie, kiedy jest się dziwakiem - być otoczonym przez inne dziwaki :D

Jak ten słonik się poświęcił by radość mogła uratować Riley ryczałem jak głupi.

chciałabym zobaczyć u ciebie serie Powrót do klasyki czy coś takiego bo strasznie chciałabym poznać twoją opinię o klasycznych animacjach Pocahontas Dumbo itp

miłego oglądania!!

Ulubiona postać?: Moja: Wielki Sekret

Ja tak totalnie rozumieim kwestię dresów 💜💜 Od późnej podstawówki (5/6 klasa) mówiono, ze dresy to najgorsza część garderoby, że wolno je nosić tylko w domu i nawet nie na spacer z psem, bo jak ty sie prezentujesz!

No i kurwa ja już to mówiłem wszystkim, że spychanie emocji nie pozbywa ich, tylko sprawia, że wychodzą bokiem. Ale nikt z mojego otoczenia mnie nie chce słuchać. Już jako nastolatek mówiłem dorosłym ludziom jak to wygląda (może miałem problem z wyrażaniem złości), ale oni muszą bajkę kolorową obejrzeć żeby zrozumieć. Teraz będą gadać, że nic takiego nie mówiłem. Aż szkoda w sumie, że sam takiej bajki nie wymyśliłem też.

Mam taką niepopularną opinię na temat pierwszej części. Wiem że ta moja opinia to jest coś, co powinnam przerobić na terapii, i chciałabym myśleć inaczej na temat tego filmu. Ale ja nie potrafię utożsamić się z Riley, bo czuję zazdrość i żal. Zazdrość o to że w moich oczach ma zajebiste życie i rodziców, a mimo to jej źle. I moim zdaniem jest rozpieszczona. Po pierwsze, jej reakcja na nowy dom. Jedyne co właściwie było tam złe to zdechła mysz. Ale poza tym i tak jej się nie podoba. Bo co? Bo nie ma ogródka? Bo ma własny pokój? Po drugie, woła o tulaka na dobranoc gdy jej rodzice są wyraźnie zajęci. Jedenastolatka. A oni do niej idą. Moi by mi kazali spierdalać. Po trzecie i najważniejsze, finał. Riley kradnie kartę mamy i ucieka z domu. Wprawia rodziców w rozpacz. A potem wraca, i robi z siebie ofiarę. Ja bym dostała wpierdol za kradzież, ucieczkę i egoizm. W moim odczuciu, Riley dostała nagrodę za coś za co nie powinna, i to doświadczenie nauczy ją że jak się rozpłacze, to dostanie wszystko co chce. A zdanie "rodzice byli z Riley, bo była smutna" to jakby powiedzieć "manipuluj emocjonalnie otoczeniem, bo gdy będziesz smutna, to ludziom będzie cię żal i będą przy tobie." Wiem że to wszystko co powiedziałam, to prawdopodobnie wynik wychowania w nienawiści do smutku. Ale nadal nie potrafię polubić Riley i myślę że jeszcze długa droga przede mną

Aleś mi rany rozdrapał z tą zmianą środowiska/ szkoły dresami itp... TZN w "dobrym sensie"- już dawno zapomniałem to, wyparłem do podświadomości itp- teraz to trochę zrozumiałem. Najbardziej jednak mnie zabolała wieść o Twoim piesku. Pamiętam go z filmów, jak tylko zacząłeś to zdanie to powtarzałem w duchu: "oby nie pies, oby nie pies..."- teraz hasa szczęśliwy za tęczowym mostem, a jedno czego jestem pewny, to to, że sprawiłeś że końcówka jego życia była wspaniała- lepsza być nie mogła :)

4 odcinki 4 sezonu chłopaków już wyszły, a nadal nie doczekaliśmy się recenzji pierwszych odcinków. zawodzisz nas przyjacielu

Guten tag😊

elu elu wszystkim

7:47 MAXIMUM OVERDRIVE

Pamiętam jak w wieku 14 lat widziałem poraz pierwszy ten film. Dopiero odkrywałem, że to co czuję to depresja. Film ten był dla mnie bardzo uwalniający i stanowił swego rodzaju wentyl dla emocjo

druga jestem!!!! pozdrawiam mame!!

Bardzo mi przykro z powodu kulona, płacze z jego powodu i bardzo ci współczuję

Ale czemu POWRÓT? Nie rozumiem?

Psco jest ponad emocjami ponad emocjami jest umysł co jest ponad umysłem jest świadomość ponad świadomością etc na samym szczycie jest duchowośća w niej ponoć znajduje się Bóg