ผมได้มีโอกาสอ่านหนังสือของอาจารย์เป็นครั้งแรก คือ "ภาวนาเริ่มต้น ณ กม.0" จนผมเริ่มหาข้อมูลเกี่ยวกับอาจารย์ จนรู้ว่าเป็นคนสุราษฎร์ธานีเหมือนกัน และได้รู้จักกับหนังสือ "เดินสู่อิสรภาพ" ผมเก็บเงินจนสามารถซื้อมาอ่านได้ตามความตั้งใจ เมื่ออ่านจบผมร้องไห้ด้วยภาวะอะไรบางอย่างที่มีความหมายมากๆในชีวิต ผมน้ำตาไหลพลางอธิษฐานว่า ขอให้ได้มีโอกาสพบอาจารย์ประมวลสักครั้งหนึ่งในชีวิต ผมจะไม่เสียดายอะไรอีกแล้ว ขอบคุณซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่าจะขอบคุณอะไรหรือสิ่งใดดีที่โลกใบนี้ให้อาจารย์ประมวลได้เกิดมา ได้มาให้กำเนิด "เดินสู่อิสรภาพ" ขอบคุณ ขอบคุณ จริงๆ ครับ

❤

ขอนอบน้อมกราบครู...อ.ประมวลเพ็งจันทร์ครับ🙏⚘

34:20 "ไม่ได้รู้สึกอยากมีชีวิตอยู่จนกระทั่งรู้สึกกลัวตาย แต่ก็ไม่ได้อยากตายเพราะรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตที่มีอยู่" 43:10 "ตอบไม่ได้ว่าชีวิตคืออะไร เพราะนิยามชีวิตเปลี่ยนไปทุกขณะ"

เมื่อ 5 ปีก่อน ผมมีโอกาสได้ไปบวชเรียนอยู่ในพรรษาที่สวนโมกขพลาราม... ก่อนเดินทางไปบวชได้อ่านหนังสือเดินสู่อิสรภาพ ของท่าน อ.ประมวล และเกิดเป็นแรงบันดาลใจ (พร้อมทั้งแรงผลักดัน)​... หลังออกพรรษาและลาสิกขาเพื่อต้องกลับมาทำงาน ผมจึงได้ทดสอบตัวเอง (เปรียบเอาเองว่าเป็นการสอบไล่)​ ว่าตลอดพรรษาที่บวชมานั้นไม่สูญเปล่า ธรรมะและความจริงของชีวิตหลายๆ อย่างที่ได้เห็น เรียนรู้และปฏิบัติมา จะยังคงติดเนื้อติดตัวผมออกไป จะยังมีหลงเหลืออยู่ในใจ ให้ผมนำไปปรับใช้หลังจากที่ต้องลาสิกขาออกมาและต้องกลับไปสู่วังวนเดิมๆ โลกใบเดิม... ผมเดินเท้าจากไชยากลับกรุงเทพฯ (ตามอย่างครู คือ อ.ประมวล ที่ผมได้อ่านในหนังสือก่อนเดินทางไปบวช)​ และนั่นทำให้การทบทวนในหลายๆ อย่าง ในหลายๆ ช่วงเวลาของชีวิตเกิดขึ้น พบเห็นและเข้าใจในความจริงของชีวิตเพิ่มขึ้น เข้าใจในข้อธรรมต่างๆ ชัดเจนขึ้น เห็นเวทนาที่เกิด รับรู้ถึงความไม่มีตัวตน (ของตัวเอง)​ ในระหว่างทางที่ค่อยๆ เคลื่อนเดินผ่าน สติ (และมรณานุสติ จากซากสัตว์ตามรายทางและอุบัติเหตุที่พบเจอบนถนน)​ สมาธิ และการปล่อยวาง รวมทั้งรู้สึกถึงความเบา สบาย และอิสระที่เกิดขึ้นในใจ (ถึงแม้จะเกิดความเหนื่อยล้าและบาดเจ็บทางกายบ้าง แต่ก็ถือว่าเล็กน้อยมาก เพราะแค่พักก็หาย)​... วันนี้ แม้หลายอย่างจะเปลี่ยนไป ไม่เหมือนตอนที่บวชหรือช่วงที่สึกออกมาใหม่ๆ (ที่รู้สึกเบา โล่ง สบายและอิสระในใจ)​ แต่อย่างน้อยเหมือนชีวิตมีหลักให้ยึด ไม่ไหลเคว้งคว้างไปตามกระแสโลก (ไปมาก)​ อย่างแต่ก่อน ใช้ชีวิตอยู่กับทุกข์ตามเท่าที่จำเป็น (ไม่ค่อยทุกข์พร่ำเพรื่อแบบแต่ก่อน)​... หากมีโอกาสอยากกราบขอบพระคุณท่าน อ.ประมวล (แม้ไม่มีโอกาสได้พบกับอาจารย์)​ ที่คุณค่าของ "เดินสู่อิสรภาพ" ได้สะท้อนมาสู่ตัวผมและซึมซับผ่านเข้ามาในใจผม และนำพาให้ครั้งหนึ่งในชีวิตผมได้มีโอกาสออกเดิน เดินผ่านเข้าไปได้สัมผัสและรับรู้ถึงคำว่าอิสรภาพ (ในใจ)​ แม้จะเป็นเพียงเสี้ยวเล็กๆ ในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต