چهل سال پس از انقلاب، آیا زمینه ی ظهور یک رهبر سیاسی در جامعه ی ایران وجود دارد یا تجربه ی انقلاب و سرکوب، مانع از شکل گیری رهبری سیاسی اعتراض های مردمی می شود؟
در بحث هفته ی پیش از مهمان های برنامه پرسیدیم کیفیاتی که رهبر سیاسی را می سازد چیست و چه شخصیتی را واجد بیشترین خصایص رهبری سیاسی می دانند؟ مثال هایی که مهمان های آن برنامه زدند هیچ یک ایرانی نبود. با این حال هم موافقان و هم مخالفان آیت الله خمینی اعتقاد دارند که او یکی از تواناترین رهبران سیاسی سده ی بیستم بود. اما شماری از مخالفان آیت الله خمینی و نظام برجا مانده از او می گویند حافظه ی جمعی در مورد رهبری او جامعه ی ایران را چهل سال پس از انقلاب بسیار محتاط کرده، محتاط و گاه مظنون به رهبران سیاسی. آیا چنین است؟ اگر چنین است پیامدهای این ذهنیت چیست و چه چالش هایی پیش روی شخصیت های ممتاز سیاسی می گذارد؟ اصولا آیا می توان گفت جامعه ی ایرانی دیگر مستعد ظهور رهبر سیاسی بی رقیب نیست؟ مناسبات توده ی مردم و رهبران سیاسی و مناسبات نخبگان و رهبران سیاسی دستخوش چه تغییراتی شده است؟ چهل سال پس از انقلاب این تغییر تا چه حد ناشی از این تجربه ی چهل ساله و تا چه حد ناشی از روندهای مشترک جهانی ست؟
عطا هودشتیان استاد علوم سیاسی در کانادا؛ یکی از مهمان های این برنامه می گوید تغییرات در مناسبات مردم و شخصیت های سیاسی چنان است که دیگر امکان ظهور رهبرسیاسی بی رقیب را از بین برده است.
اما دیگر مهمان برنامه علیرضا نامور حقیقی چنین برداشتی از جامعه ایران و از درس های انقلاب ایران را نمی پذیرد.
اینستاگرام: / bbcpersian
فيسبوک: / bbcpersian
وبسايت ما: www.bbc.co.uk/persian/
توييتر: / bbcpersian
#BBCPersian