غزل شماره ۱۱۰ حافظ مربوط به سال‌های آخر شعر و شاعری او و بازگشت از تبعید می‌شود و غزلی است تفننی که گریزی هم به شاه شجاع دارد. حافظ از عشقی یاد می‌کند که تناسبی با سن و سال او ندارد، راز نهفته عشق او آشکار شده و از زیبایی معشوق خونین دل شده است. در انتهای غزل طینت و ذات بد را غیرقابل تغییر می‌داند حتی اگر شخص تلاش کند.
پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد
وان راز که در دل بنهفتم به درافتاد
تفسیر شعرهای حافظ در فال بستگی به تفسیر شخصی و مفهومی که فرد به آن می‌دهد دارد و ممکن است افراد مختلف، یک شعر را متفاوت تفسیر کنند.
فال حافظ و حافظ خوانی با گذر زمان همچنان در مجالس و مراسم‌های مختلف به عنوان یک جذابیت فرهنگی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
با عضویت در کانال فال حافظ روز خود را با گوش فرا دادن به زیباترین پیام حافظ شروع کنید و با ارائه نظرات و پیشنهادات خود به تفسیر و رواج هر چه بیشتر فرهنگ غنی فارسی کمک کنید.
همراهی شما با کانال باعث افتخار است.
www.divan-hafez.com/
#فال_حافظ
#حافظ_خوانی
#فال
#حافظ
#حافظ_شیرازی
#غزلیات حافظ
#دیوان_حافظ
#شعر
#شعر_فارسی
#حافظ_با_ناهید
Poetry
Persian poem