กด 1268 นะครับ โตโยต้าบัส เสียงเป็นไรวะ

ตลกร้ายคือ คนที่ยอมจำนนต่ออำนาจนิยม เกลียด คนที่ไม่ยอมจำนนต่ออำนาจนิยม ทั้งที่ทุกคนก็รู้ว่ามันไม่ถูกต้อง แต่เลือกเกลียดคนที่ไม่ยอมจำนนต่ออำนาจนิยมมากกว่า คนที่ใช้อำนาจนิยม

ก็ว่าาาาา ทำไมนายอาร์มไม่ค่อยพูดเรื่องมหาลัยเลย ทั้งที่มัธยมนี่ขยี้ยับ ชอบที่สุดท้ายบอกว่า 'เมิงไม่ต้องมานับกูเป็นรุ่นเมิง' การแก้แค้นที่ดีที่สุดคือการใช้ชีวิตให้ดีที่สุดของจริง 🎉🎉🎉

แม่งนายอาร์มโคตรเจ๋ง ชอบทัศนคติทุกอย่าง ที่แปลว่าทุกอย่าง ที่สำคัญคือนายอาร์มเป็น คนดัง เป็น influencer ที่กล้าหาญ กล้า Voice out ในสิ่งถูกต้อง ซึ่งประเทศอื่นเค้าทำกันเป็นเรื่องปรกติ แต่ประเทศไทย คนดังเรียนรู้ที่จะเก็บปากเก็บคำ ไว้อยู่ข้างคนชนะ เพราะผลประโยชน์มันค้ำคอ ยืนยันอีกครั้งว่านายอาร์มกล้าหาญกว่าใครในระบบโซตัสนั้น และกล้ายืนยันในสิ่งที่ตัวเองเชื่อ ในสิ่งถูกต้อง ขอให้รักษาหลักการแบบนี้ตลอดไปนะคะ

"ทั้งๆที่จริงๆกูอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีของหลายๆคนในคณะ หรือหลายคนในคณะอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีให้กูก็ได้แต่สิ่งนั้นมันก็ไม่เกิดขึ้น" โคตรเศร้าเลย

ผมเคยเป็นแอดมินเพจ Antisotus เมื่อหลายปีมาแล้ว ช่วงนั้นรับเคสคนที่มาระบายเยอะมาก ระบบนี้เป็นส่วนหนึ่งของการซิ่วปีนึงหลายร้อยคนต่อปี มันเป็นค่านิยมที่ผิดๆกันมาแล้วเวลามีเคสบาดเจ็บตาย อะไรรุ่นพี่แม่งหายครับ รักกันก็แค่ละครเอาตัวรอด สุดท้ายมันคือระบบแรงงานทาสที่มหาลัยเอาไว้เกณฑ์แรงงานฟรี มันถึงยังอยู่ได้

จากใจคนจบวศบ. ผมไม่เคยเข้ากิจกรรมรับน้องเลย เกียร์ผมก็ไม่มี ของที่ได้จากกิจกรรมผมไม่มีสักอย่าง แต่ทุกวันนี้ผมทำงานแล้ว ที่ทำงานเป็นกันเองมากๆผมแฮปปี้กับการทำงาน ไม่มีความกดดันใดๆทั้งสิ้น ผมไม่เห็นว่าการไม่เข้ากิจกรรมมันจะส่งผลอะไรกับชีวิตของผมเลย มันเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบ เราไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมเราต้องไปโดนด่า ปล.ทุกวันนี้เพื่อนผมที่เป็นสตาฟยังเรียนไม่จบเลย

คุณแกร่งมากนะ แกร่งมากจริงๆ รู้เลยว่ากว่าจะผ่านมาได้ แต่ละวัน แต่ละห่วงนาที มันยากลำบากแค่ไหน ขอบคุณที่ผ่านมาได้ และ เติบโตเป็นนายอาร์มในปัจจุบัน

“เวลาเขาได้อะไรเขาก็ไม่แชร์กับเราถูกปะ กูก็โอเคกูไม่เป็นไรกูเก่ง” ชอบมากกกกกกก❤

เป็นตัวของตัวเองมาก ไม่แปลกที่พี่จะมาถึงจุดนี้ครับ และพวกที่แม้งเกลียดเราเพราะเรื่องโง่ๆ ตอนนี้คงมองพี่แล้วจี๊ดดดดดด แน่นอน สะใจงับ >

ระบบโซตัสคือระบบที่ถีบคนออกจากสังคมจริง ยังดีที่คุณอาร์มยังมีเพื่อน ของเรานี่มีแต่เพื่อนที่จะแวะวนมาหาทุกช่วงสอบ ครั้งไหนไม่สะดวกติวให้ก็จะเอาไปถูกพูดว่ากั๊ก พอสอบได้คะแนนเยอะโดดจากคนอื่นก็จะโดนว่าว่าทำให้อาจารย์ตัดเกรดสูง ซึมเศร้าเพราะช่วงเรียนมหาลัยไปเลย คุณอาร์มแข็งแกร่งมากค่ะทึ่ผ่านทุกอย่างมาได้ 👍🏻

เราเป็นแค่เด็กม.ปลาย ตอนได้เป็นสภา แล้วมีการรับน้องสภาแบบโซตัส(รุ่นพี่ที่จบแล้วมาว้ากใส่) เราไม่โอเคมากๆ กลับบ้านไปโทรไปร้องให้กับพ่อก่อนนอน แล้ววันสุดท้ายที่มีการจุดเทียน คุณครูก็มาร่วมด้วย รู้เห็นเป็นใจกัน เพื่อนๆก็พากันร้องให้ พากันซึ้งอย่างกับโดนระบบโซตัสปั่นหัว วันนั้นเป็นวันที่เรารู้สึกแปลกจากทุกๆคน รู้สึกเหมือนมีเราปกติอยู่คนเดียวแต่ทุกๆคนทำให้เรารู้สึกแปลก เราทนไม่ไหวเดินออกมาจากงานแล้วกลับบ้านไปร้องให้กับพ่อหนักมากค่ะ วันต่อมาขอออกจากสภาเลย(คุณครูมีท่าทีที่ไม่พอใจที่เราออก)

พึ่งได้ดูคลิปค่ะ เราเป็นคนหนึ่งที่รู้สึกไม่แฮปปี้กับชีวิตมหาลัยเหมือนกันค่ะ จากเด็กนักเรียนมัทธยมที่เป็นรองประธานนักเรียน เด็กกิจกรรม เอาทุกอย่าง ทำทุกสิ่ง เล่นละคร ทำเพลง ทำกีฬาสี พอขึ้นมหาลัยปุ๊บเหมือนโลกหยุดไปเลย ชีวิตมหาลัยเหมือนเป็นหลุมดำไป มีกลุ่มเพื่อนที่จดจำได้แค่เล็กๆเท่านั้น เรียกได้ว่าแทบไม่มีตัวตนในคณะเลย เราก็ไม่เข้ารับน้อง เข้าแค่ครั้งแรก หลัจากนั้นลงเป็นนักกีฬาว่ายน้ำ อ้างซ้อมไปเลย ไม่เข้า ไม่อยากเข้า เบื่อ เสียเวลา ผ่านมา 16ปี อิกิจกรรมนี้ไม่เคยให้อะไรกับชีวิตเลย แถมยังทิ้งหลุมดำใหญ่ๆเอาไว้ในชีวิตอีก ทำให้เกลียดสถาบันที่ตัวเองจบมามาก รู้สึกไม่เป็นส่วนหนึ่ง ไม่คอมฟอร์ทกับคอมมูนี้เลย ชีวิตมหาลัยแม่งเปลี่ยนคนๆหนึ่งที่เป็นเด็กที่เก่งกาจมั่นใจ ให้กลายเป็นเด็กเกลียดการเข้าสัมคม เก็บตัวไปเลย

ตอนสมัยเรียนเคยหูดับเพราะโดนตะโกนว้ากใส่หูค่ะ ตอนนั้นเสียค่ารักษาไปเยอะเลย จนตอนนี้ 10 ปีผ่านไป เราขึ้นเครื่องบินนานๆจะเจ็บหู ดำน้ำไม่ได้ ใส่หูฟัง in ear ข้างนั้นก็จะปวดๆอยู่ ไม่อยากให้ใครมาโดนแบบนี้อีก เลิกแหละ ดีแล้วค่ะ

ชอบคำนี้มาก “เค้าแค่ไม่ชอบเหมือนคุณเฉยๆ คุณมีสิทธิอะไรไปทำอย่างนั้นกับเขา”

คุณอาร์มรู้อะไรไหม เราก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบกิจกรรม เราคือคนที่ชอบไปรับน้อง แต่ตอนนี้เรามองย้อนไป เราคิดว่าการรับน้องเป็นการตัดสินใจที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตเรา ในตอนรับน้องมันจะมีเพื่อนคนหนึ่งที่เหมือนคุณอาร์มเลย โดนแบนเพราะไม่รับน้อง แต่เราไม่แบนเขาไง เราไม่เข้าใจว่าการมีจุดยืนของตัวเองมีสิ่งที่อยากและไม่อยากทำมันผิดตรงไหน เราก็เป็นเพื่อนเราคุยกับเขา จนเราเกือบโดนแบนข้อหาขวางโลก จนในที่สุดเพื่อนที่ได้จากการรับน้องก็หาเรื่องแบนเราได้ตอนปีสามเพราะการเมืองคณะที่ อ คุมรับน้องเป็นคนชักใยอยู่ เราทนอยู่สองปีท่ามกลางการกุข่าวมากมาย กุว่าได้กับคนนั้นบ้าง คนนี้บ้าง กุว่าอาจารย์เอ็นดูเลยได้เกรดดี จนเราประกวดชนะมาสามสี่ราวัล ก็ยังนินทาเราอยูตลอดว่าเก่งไม่จริง และมีการขู่ทำร้ายร่างกายโดยกลุ่มผู้ชายหลายคน จนจบมาได้พอสมควรแล้ว เราได้ร่วมงาน บ. มีชื่อเสียงใน เมกาหลาย บ. ได้ทำงานใหญ่ที่เรามั่นใจเลยว่าคนในรุ่นไม่มีวันทำได้เท่าเรา คนพวกนี้นะแบนคนง่ายๆ คิดว่ากฎหมู่อยู่เหนือกฎหมาย วันนี้เราคิดแบบเดียวกับคุณอาร์มเลยว่า อย่ามานับรุ่นเรา

ผมเคยเป็นอาสาไปตอบคำถาม พี่ถาม”ทำไมเพื่อนไม่มาไปไหนกัน!” ผมตอบ “เพื่อนไม่ว่างครับ” ทำอะไรทำไมไม่ว่าง!! “ผมไม่ทราบครับ” dead air โอเคขอบใจมากไปนั่งที่ได้ คิดละขำถึงทุกวันนี้

ตอนฟังไลฟ์​ที่พี่บอกไม่น่าจะตัดเอามาลง แอบเสียใจ ดีใจที่เอามาลงมากเลย มันเป็นเรื่องที่สังคมควรได้ยิน ได้แฉ ได้แชร์ให้กันจริง 🔥

ตอนนั้นหนักจริงครับ การเป็นintrovert แล้วเข้าไปเจอแบบนั้นปีแรกก็ทำอะไรไม่ถูกอ่ะ คือก็รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมือนคนอื่นอยู่แล้ว เจอแบบนี้เข้าไปอีก รู้สึกกลายเป็นตัวประหลาด รู้สึกเหมือนเราผิด แต่ยังดีที่รุ่นผมไม่มีทำโทษ แต่จะเป็นแบบใช้จิตวิทยาแทน

ระบบโซตัสเป็นระบบที่สามารถพังชีวิตคนๆนึงได้เลย โดยเฉพาะคนที่เรียนไม่เก่งแล้วต้องพึ่งพาสังคม และผมมองว่าบางคนที่เข้าร่วม"อาจ"จะเข้าเพราะไม่อยากมีปัญหากับใคร เดี๋ยวนี้ถือว่าดีมากที่คนเริ่มมองข้ามระบบนี้แล้ว

เข้าใจบริบทของสังคมในสมัยนั้นเลยครับ ส่วนตัวผมเรียนอยู่วิศวะม.นึง เป็นคนที่ชอบทำกิจกรรมมากๆ อยากจะบอกทุกคนว่าในปัจจุบันม.เราไม่มีโซตัสเหลือแล้ว น้องๆไม่ต้องกลัวเลยกิจกรรมอะไรที่ไม่อยากทำไม่เข้าร่วมก็ไม่มีใครว่า ต้องขอบคุณที่สังคมเรามีawarenessในเรื่องนี้มากกขึ้นจนทำให้ยุคเราSotusมันได้หายไปแล้ว

ผมก็ไม่เข้ากิจกรรมเพราะโดนว๊ากนี่แหละไร้สาระมาก กิจกรรมทั่วไปก็เข้าปกติ สุดท้ายไอ้พวกนั้นตอนเรื่องเรียนก็หายหัว กลายเป็นผมที่หนีกิจกรรมแต่ติวช่วยคนทั้งเอก เรียนจบก็เกียรตินิยมชิวๆไม่ได้แคร์เรื่องปัญญาอ่อนพวกนี้ ปล.สงสารคนที่โดนผลกระทบของโซตัส เป็นกำลังใจให้ครับ

ผมไม่ได้มีโชคในเรื่องนี้เลย ตัวคนเดียว พยายามเอาตัวรอดทั้งการใช้ชีวิตและการเรียน สุดท้ายก็โดนบีบออกด้วยการไม่ได้รับข่าวสารและการติว ชีท จนสุดท้ายไม่ไหวและต้องลาออกตอนปี3เทอม2 ที่9armเล่ามาผมเห็นภาพฉายซ้ำหลายๆอย่างในตัวเองมากๆ แต่ก็ขอบคุณตัวเองที่ไมไ่ด้คิดสั้นและยังหายใจอยู่จนทุกวันนี้ ถึงจะผ่านมันมาได้ แต่มันเป็นบาดแผลที่ฝังลึกสำหรับผมจริงๆใน3ปีนั้น

ผมไม่แปลกใจเลยทำไมตอนนี้คุณอาร์มถึงโดดเด่นกว่าคนอื่น เวลามันพิสูจน์หมดแล้ว ระบบโซตัสตอนนี้ไม่ควรมีที่ยืนในสังคมพลเรือนอีกต่อไป ผมมั่นใจว่าจะไม่มีใครให้เหตุผลที่ดีได้เลยว่าระบบนี้ควรมีที่ยืนไปทำไม และผมก็มั่นใจว่าคนไม่ฉลาดอย่างผมก็เถียงสู้คนโปรระบบนี้ได้สบาย มันง่อนแง่นๆพอๆกับบางสิ่งในประเทศนี้แหละ

เราว่าเราเข้าใจคุณอาร์มนะ แล้วเราคิดว่าเราเข้าใจตั้งแต่เวลาที่เราก็โดนเหมือนกัน จนถึงตอนนี้เรายังภูมิใจในตัวเองที่ในเวลานั้นเราเป็นรุ่นพี่ที่แหกทุกขนบอยู่เคียงข้างรุ่นน้องที่ถูกแบนเพราะโซตัส บางคนกำลังไปได้ดีในทางที่เค้าชอบก็ถูกรุ่นพี่ทั้งที่ยังไม่จบและจบไปแล้วตามไปรุมด่าในโซเชียลทั้งที่เค้าก็แค่ไม่รับน้อง เราเคยเป็นเหยื่อในระบบโซตัส แต่เราเลือกได้ที่จะไม่สานต่อสิ่งนั้นต่อเมื่อเราเองก็ได้บาดแผลมาเหมือนกันแม้จะเข้ารับน้องตลอด ถึงทุก ๆ คน ความรู้สึกทุกคน valid นะคะ ไม่โอเคคือไม่โอเค ไม่รับน้องเราก็แค่ไม่รับน้อง ไม่มีอะไรผิดเลย เป็นกำลังใจให้ทุกคนค่ะ

ไม่โอเค ล้างสมองสร้างความแตกแยกโดยที่เอาคนอื่นๆที่เห็นต่าง ไม่เข้าร่วมมาแขวนประจาน ให้ทุกคนด่า สร้างความแตกแยกระหว่างเพื่อน

จากใจคนเรียนบางมดที่ไม่มีโซตัส รุ่นพี่น่ารัก ดูอบอุ่น ช่วยเหลือตลอด สายรหัสแข็งมาก รู้จักยันซีเนียร์ของสายรหัส รุ่นพี่บัณฑิต รุ่นพี่ที่ทำงานแล้ว คอยช่วยเหลือตลอด

ผมเคยเป็นพี่ว๊าก ตอนนี้มองย้อนกลับไปผมรู้สึกว่า SOTUS คือระบบที่แย่มากครับ พอจบมาทำงานสิบกว่าปี อยากบอกน้องๆว่า ตั้งใจเรียนดีกว่า รวมกลุ่มกับเพื่อนช่วยกันเรียนให้รอด อย่าให้เรียนแย่จนต้องไปลงเรียนกับรุ่นน้องเลย มันน่าอาย แล้วก็ไม่ต้องไปข่มรุ่นน้องนะ น้องเก่งๆเขาเรียนแซงคุณได้ จบไปทำงานเขาอาจจะก้าวหน้ากว่าคุณก็ได้ เป็นตัวอย่างให้รุ่นน้องในลักษณะขอรุ่นพี่ที่มีผลการเรียนดีดีกว่าครับ

วินาทีที่ไม่เอารุ่นคือวันที่1ของรับน้องโดนรุ่นพี่ชกเข้าลิ้นปี่ จุกหายใจกระตุก รุ่นพี่ยืนหัวเราะ และการใส่ร้ายแม่งโคตรเยอะ รุ่นพี่กล่าวหาต่างๆนาๆให้รุ่นน้องผิด ปีนั้นรถโรงบาลก็เข้าไม่ได้นะ มีไรเกิดขึ้น เป็นลม ชัก โดนกระทืบ ต้องรอผ้าขาวเอาขึ้นมอไซร์​ไป ณ ม.แห่ง1ในภาคเหนือ

ผมเองก็เข้า Sotus ตามเพื่อน สุดท้ายจบปีหนึ่ง ผมขยาดกับระบบนี้ เกลียดทั้งเพื่อน และรุ่นพี่ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้มากๆ อายุสามสิบแล้วก็ยังแค้นใจอยู่ อยากให้ระบบนี้มันหายไปจากโลกนี้สักที

โซตัสมทส.มันน่าเศร้าตรงอาจารย์และผู้ใหญ่ในมอยังสนับสนุนระบบนี้อยู่ ปากว่าตาขยิบแบบที่นายอาร์มบอกเลยทั้งระบบหอและสาขา อายุห่างกันแค่1ปีแต่ทำไมปล่อยให้รุ่นพี่มาข่มยืนเท้าสะเอวด่าน้องกำหนดชีวิตน้องว่าต้องเป็นแบบนั้นแบบนี้ยิ่งปี4วางอำนาจยิ่งกว่าอาจารย์อีก เราไม่เข้าประชุมหอโดนรุ่นพี่มาตามถึงห้องแบบไขกุญแจเข้ามาเลยเกลียดระบบหอของที่นี่มาก สาขายังพอเลือกได้ว่าจะเข้ามั้ยแต่ของหอคือเลือกไม่ได้สุดท้ายต้องออกมาอยู่หอนอก

ดีใจที่มีคนพูดแบบนี้ออกมา ช่วยเคลียร์ปมในใจเราได้ดีมากค่ะ

เหมือนปรัชญาของนิทเช่เลยครับ บางครั้งเราจำเป็นที่จะต้องกล้าเห็นแก่ตัวกับเพื่อนๆ เพื่อที่จะใช้ชีวิตตามที่เราต้องการ มีหลักคุณธรรมจริยธรรมของเราเองที่เน้นความเป็นมนุษย์ ไม่ใช่คุณธรรมจริยธรรมแบบทาสที่บางครั้งเหมือนเป็นการล้างสมองเราให้เชื่อผู้มีอำนาจโดยไม่กล้าโต้แย้ง เช่น ระบบคุณธรรมจริยธรรมแบบโซตัส ลองคิดดู ถ้าเรายอมเข้าระบบโซตัสทั้งๆที่เราไม่ชอบ เพียงเพราะเกรงใจคนอื่น เราอาจจะสูญเสียความเป็นมนุษย์ และสุดท้ายเราก็จะกลายเป็นเครื่องจักรโง่ๆของระบบนี้เช่นเดียวกันกับเพื่อนของเรา ซึ่งจริงๆแล้วเราเองก็สามารถที่จะช่วยเหลือเพื่อนๆ โดยไม่ต้องพึ่งพาระบบโซตัสก็ได้นะครับ ตัวอย่างเช่น ช่วยติวหนังสือให้เพื่อนเหมือนที่พี่อาร์มว่า

มาจากม.เดียวกันครับ ผมบอกเลยว่าระบบโซตัสจากม.นี้และหอที่เจอ มันคือฝันร้ายของคนตามฝันมากๆ เกือบครึ่งนึงคือเรียนไม่จบเพราะกิจกรรมไร้มนุษยธรรมของรุ่นพี่ เรียกรวมตัว2-3ทุ่ม จนตี3แล้วก็เล่นเละยัน6โมงเช้าแทบทุกวัน จนไม่ต้องเรียนกันเลย ล่าสุดหอที่ว่าโดนยุบไปแล้ว แต่สงสารเด็กๆก่อนหน้าที่เป็นอนาคตของชาติแล้วมาเป็นเหยื่อสังคมจากรุ่นพี่ไร้ความเป็นมนุษย์จริงๆ

ผมดีใจมากที่ได้เปิดมาดูคลิปนี้ ผมรู้สึกผ่อนคลายมาก คุณพี่ถ่ายทอดความคิดในหัวผมได้ชัดเจน ผมคล้ายคุณพี่ทุกอย่าง ยกเว้น ผมไม่ได้ร่ำเรียนเก่งขนาดนั้น ตอนนั้นก็ทุลักทุเลหนักอยู่ ทุกวันนี้มีความสุขดี

ดีใจมากครับที่แชร์เรื่องนี้ ผมเองก็ suffer กับเรื่องนี้มาก พอฟังแล้วก็รู้สึกว่ามันก็มีเยอะนี่หว่า คนที่ทุกข์กับเรื่องนี้ คนส่วนนึงอาจจะพอเออๆไปกับมันแบบผ่านๆ แต่มันก็มีแค่กลุ่มเดียวที่ชอบสุดๆแล้วยืนยันว่ามันดี โดยที่ความเสียหายจากกิจกรรมนี้ไม่ได้เกิดแค่ในเชิงจิตใจ แต่มีเอาแค่คณะผมก็ได้ยินว่ามีคนชักทุกปี รวมถึงความเสียหายทั่วประเทศ คนที่ต้องซิ่ว บางคนบาดเจ็บ เป็นข่าวกันทุกปี ผมชอบที่พี่เปรียบเทียบว่าแม่งเป็นการดักบ่อจริงๆ คือพอมองย้อนกลับไป มหาลัยมันคือช่วงเปลี่ยนผ่านสำคัญของเด็กที่ทำอะไรตามเพื่อนกับผู้ใหญ่ที่กำลังจะออกไปมีชีวิตของตัวเอง แล้วมันไม่ควรจะต้องมาโดนอะไรแบบนี้

ชอบมุมมองของนายอาร์มมากๆ อย่างเราเข้ารับน้องเพราะสงสารเพื่อน เราก็เลยเข้าให้มันจบๆแล้วหลังจากนั้นก็ตัดขาดเลย5555 ยังจำฝังใจจนถึงทุกวันนี้พวกรุ่นพี่ปากดีปากยื่นปากยาวคอยด่าคอยแซะกะแนะกะแหน เพื่อนเราป่วยมันก็เอาเพื่อนเราไปหลบมุมไม่ให้อาจารย์เห็น แทนที่มันจะช่วยกันพยาบาล อาจารย์ในคณะที่เคยเรียนที่นี่ก็พูดมาได้ไม่อายปากว่าควรมีระบบโซตัส แล้วพอตอนนี้มาเห็นมุมมองการเมืองของอิพวกพี่ในระบบโซตัสแล้วขำมาก ไม่รู้เขาจะรู้ตัวหรือยังว่าสิ่งที่เขาทำไปน่ะ โคตรจะจำกัดสิทธิเสรีภาพคนอื่นเลย

เป็นกิจกรรม ที่เสียเวลามากครับ😭 ผมลาออกเพราะ sotus จริงๆ รับไม่ได้

โชคดีที่มอเรา (และสาขาเรา) ไม่มีอะไรแบบนี้เลยในรุ่นเรา (เพิ่งจบค่า) มอมีกฏว่าห้ามพี่แตะตัวน้อง ห้ามนัดน้องนอกเวลากิจกรรมที่มอจัดให้ เคยมีรุ่นพี่มานัดรุ่นเราแค่จับฉลากแล้วกลับบ้าน อาจารย์มารู้ สรุปกิจกรรมโดนยกเลิกไปเลย เพราะผิดกฏ มอเอาจริง น้องคนไหนไม่อยากทำก็ห้ามบังคับ ไม่มีลงโทษ สมัครใจไปก็ไป ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป รู้สึกโชคดีมาก รุ่นพี่และเพื่อนดีหมด ไม่มีมาด่าว่า เรียกคุยไรไม่มี มีอะไรทักรุ่นพี่ไปถามเรื่องเรียนได้เลย พราวในสาขามาก ชิวสุด

ไลฟ์รวมพลคน suffer 5555 ตอนเรียนก็ไม่ค่อยมีเพื่อนเหมือนกันค่ะ ปีแรกๆโดนนินทาลับหลัง บู้บี้ต่อหน้าบ้าง แค่ยืนเฉยๆยังโดนพูดแบบไปไกลๆดิ๊รังเกียจ ขนาดนี้เลย ทั้งๆที่วันๆก็ไม่ได้คุยกับใคร เป็นเด็กติดเกมพกเครื่องไปเล่นไปวันๆ เข้าใจเเหละเราเข้าสังคมไม่เก่งแต่ก็ไม่ได้ไปสร้างความเดือดร้อนให้ใครปะวะ วัยเรียนคือ suffer จริง

ตอนเรียนเป็นแบบนั้นเลยค่ะ เพื่อนมากล่อมให้เข้า แต่เราไปกลับบ้านขนาดกลับหลังเลิกเรียน ยังถึงบ้านช้ากว่าเลย ยังดีที่เพื่อนบางคนคุยเหตุผลเข้าใจ แถมพวกพี่เทค/สายรหัส เหมือนไม่พอใจที่ไม่ค่อยมารับ พออยู่ปีสูงๆก็โดนอีพวกพี่พวกนี้กดดันมาอีก พอย้อนกลับปก็จริงแบบนายอาร์มเลย แต่เราเรียนคนเดียวไม่ไหวจริงๆ ก็ได้แค่ตามน้ำบางส่วนไป

เราเป็คนนึงค่ะที่ไม่สนุก ไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องถูกบังคับให้อยากรู้จักรุ่นพี่ (เพื่อ) ตอนเข้าปีแรกเรากับเพื่อนโดนต่อว่าในห้องประชุมรุ่นเกือบทุกครั้งค่ะ เราก็เข้าทุกกิจกรรมนะคะ แต่ก็ทำๆไป ทำหูทวนลมให้ผ่านๆปีไปค่ะ ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องฝืน ทุกวันนี้จบมาทำงาน โชคดีที่เราได้งานบริษัทต่างชาติ ไม่ใช่งานที่มีแต่รุ่นพี่ศิษย์เก่าส่วนใหญ่อยู่ สบายใจมาก และจำไม่ได้ด้วยว่าเรารู้จักรุ่นพี่คนไหนบ้าง นอกจากเพื่อนร่วมรุ่นแล้วกันเองที่รักกันดีค่ะ 😂

ประสบการณ์ส่วนตัว ไม่เข้าเหมือนกัน ก็โดนแบนคล้ายๆแบบนี้แหละ หนักๆเข้าหากลุ่มทำรายงานไม่ได้ แล้วแบบโปรเจคใหญ่แบบกลุ่มละ 15 คนเงี๊ยะ สรุปหาไม่ได้แล้วทำไง?ตอบ ก็ทำคนเดียวดิครับ ไม่สนใจ แล้วผลคือ...คะแนนเต็มว่ะ กลายร่างเป็นลูกรักอาจารย์ แบบอะอยากเกลียดเกลียดเลย ต่อไปคือมีกลุ่มอะไรผมทำคนเดียวหมดทั้งๆที่มีบางคนแบ่บคิดจะมาเกาะ(ฝันเหอะ) ก็อยู่ไปแบบนี้ 4 ปีตลอดจนจบ แต่ก็ลุยคนเดียวจนจบออกมาได้ ไม่แม้แต่จะไปงานรับปริญญาทั้งๆที่ได้เกียรตินิยม(แต่ไม่อันดับ 1 นะ เถลไถลตีดอทรายทางบ้างเช่นกัน(เล่นกับเพื่อนม.ปลาย(ฮา))) ปล.ผมว่า 9arm นี่ใจดีมากนะ ยังอุตส่าสอนให้ ผมนี่คือคนเดียวคือคนเดียว วันนั้นมึงไม่คุยกับผม วันนี้ผมก็ไม่คุยกับมึงเหมือนกัน Never Forgive and never forget. ผมบอกเด็กๆทุกคนที่มีปัญหานี้ว่า "แล้วตะโกนให้ก้องฟ้าว่า ข้ามาคนเดียว"

เรื่องนี้มันเป็นปมในใจเรามาตลอด เราไม่ได้แสดงออกว่าต่อต้าน แต่ก็ไม่ได้สนับสนุน ตอนนั้นเราเสียทั้งสุขภาพจิต สุขภาพกาย สูญเสียความเป็นตัวเอง ช่วงปี1ที่เราโดนระบบโซตัส ตอนนั้นเราแพนิคกับการได้ยินเสียงดัง ติดอยู่กับความรู้สึกหวาดกลัว จนเราต้องไปพบจิตแพทย์ สิ่งที่เรารู้สึกโกรธมากที่สุด คงเป็นตอนที่เขาเรียกเราไปรวมตัว เรียกกิจกรรมนี้ว่ากิจกรรมเปิดใจ เขาเอาเราไปยืนท่ามกลางเพื่อน รุ่นพี่ ให้เพื่อนพูดกับเราว่ารู้สึกยังไงกับเรา คำพูดนึงที่มันติดในหัวเราตลอก คือคำว่า"ทำไมต้องแกล้งป่วยเพื่อหนีการโดนทำโทษด้วย" ตอนนั้นเราบอกเลยว่าเรารู้สึกแย่มาก เรายืนร้องไห้ตรงนั้นจนสุดท้ายแฟนเราต้องพูดว่าตอนนี้เราต้องรักษาสุขภาพจิต พูดอะไรก็อยากให้ระวังคำพูดด้วย ตอนนั้นรุ่นพี่ถึงได้เดินเข้าไปเอาตัวเราออกมาข้างนอก แล้วบอกกับเราว่ามันไม่มีอะไร วันนี้พวกพี่แค่เรียกให้เรามาเคลียร์ใจกัน ตอนนั้นเราก็พูดตรงๆว่าสติแตกแล้วเดินออกมาจากตรงนั้นเลย หลังจากวันนั้น เราก็ไม่แม้แต่จะไปเข้าร่วมรับน้องอีก เราไม่มีเพื่อนตลอดเวลา3ปี จนสุดท้ายเราก็ย้ายมหาลัยในที่สุด เราสามารถอยู่คนเดียวได้ แต่เราไม่สามารถทำงานกลุ่มร่วมกับคนอื่นได้ เพราะว่าไม่มีใครอยากร่วมทำกับเราเลย มันคือฝันร้ายของเราที่สุด ตอนนี้มันก็ยังเป็นปมในใจเราอยู่ คลิปพี่มันทำให้เรารู้สึกว่า วันนั้นเราไม่ผิดเลยที่จะออกมา เราไม่ได้ผิดอะไรเลย ตอนนั้นเราโทษตัวเองตลอดที่เราต้องโดนแยกตอนเพื่อนโดนซ่อม เราไม่เคยมีความรู้สึกอยากเอาเปรียบเพื่อนเลยสักครั้ง แต่เราก็ไม่รู้เลยว่าที่เรากับเพื่อนโดนซ่อมกันอยู่มันเป็นเพราะอะไร

เพื่อนผมเป็นนักมวยต่อยชนะระดับจังหวัดของโรงเรียนตอนไปมหาลัยรับน้องต่อยรุ่นพี่จนเข็ดเลย😆😆😆😆😆 แถมเพื่อนบอกรุ่นพี่ทำไรไร้สาระเด่วจะตามไปตื้บถึงบ้านแถมแม่มเรียนเก่งชิบหาย โคตรสุด

โซตัสมอพี่อาร์มแรงจริงหวะ ปกติเปิดฟังเสียงอย่างเดียวระหว่างทำงาน คือคลิปนี้แบบเสียงเศร้ามากๆต่างเลย

ขอบคุณที่ออกมาแชร์เรื่องราวนะคะ คงเป็นอะไรที่ทำใจออกมาพูดได้ยาก ส่วนตัวก็มีเรื่อง trauma เกี่ยวกับเพื่อนเหมือนกัน เข้าใจเลยค่ะ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนก็รู้สึกเสียใจอยู่เสมอ ถึงเราจะไม่เป็นไรแล้ว ปกติดีทุกอย่าง แต่ลึกๆก็ยังคงเสียใจ

ตามที่คุณอาร์มพูดเลยครับ หลายๆคนที่เขาอาจจะพึ่งตัวเองได้ไม่ดี ไม่มั่นใจ หรือเรียนไม่เก่ง ทางเลือกเขาไม่มี ก็ต้องจำใจเข้าไป ส่วนอีกหลายคนก็เสียโอกาสหลายๆอย่างจากการโดนแบนจากกลุ่มเพื่อนทั้งทางตรงและทางอ้อม เสียโอกาสด้าน connection (สำคัญมาก) เสียโอกาสที่จะรู้จักเพื่อนดีๆ หรือได้เป็นเพื่อนที่ดีของใครสักคน ผมเองก็ผ่านมาแล้ว รู้สึกเหงาจับใจเลยครับ ที่เพื่อนแทบไม่มี แต่ก็ขอให้กำลังใจทุกๆคนที่เคยผ่าน และกำลังเจอกับเหตุการณ์นี้อยู่นะ พวกคุณไม่ได้แปลกจากคนอื่น แต่พวกคุณกล้าที่จะเลือกในสิ่งที่ถูกต้องและเหมาะสมกับตัวเอง 😊

จากคนที่มีประสบการณ์แบบคุณอาร์ม สิ่งที่ได้จากการไม่เข้าโซตัสละโดนเกลียดทั้งคณะ คือ การเอาชีวิตรอดจากสังคมที่โหดร้าย โดยพึงพาแต่ตัวเอง

เข้าใจเลยอะพี่ม.เราก็โซตัสสุดๆรับคณะรับเซคเยอะไปหมด พอเราไม่เก้ทกับอะไรแบบนี้เลยไม่เข้ากิจกรรม ถึงขั้นโทรตามโทรจิกเลย พอช่วงหลังมีม็อบกันคนที่คณะหรือรุ่นพี่บางคนที่เป็นพี่ว้ากดันด่าร้าบานนี่เลยอยากด่ามาก ว่าโซตัสมันคือรากฐานของเผด็จการอะ ไม่ต่างรัยกับพวกที่มันด่าเลย หลังๆเพื่อนๆที่ไม่ชอบเราเพราะเราไม่เข้าพยายามเข้าข้างรุ่นพี่เริ่มตาสว่างมากขึ้นว่าโซตัสมันโคดเชี่ยเลย เกลียดอย่างนึงคือตอนว้ากบอกว่าเนี่ยเรารุ่นพี่รุ่นน้องรักกันมีรัยช่วยเหลือกันแต่พอเรามีปัญหาการเรียนไม่มีรุ่นพี่ตัวไหนมาช่วยเลย เลยคิดว่าโซตัสเนี่ยเป็นระบบที่ตอแหลมากกก

มันแย่ตรงที่เค้าแขวนคนที่ไม่เข้าร่วมนี่แหละ อาจจะไม่เคยโดนเพราะอยู่คณะที่ไม่ได้มายเรื่องรับน้องมากมายขนาดนั้น แต่ก็เคยโดนอะไรประมาณนี้มาบ้าง มันรู้สึกแย่จริงนะการที่ใครหลายๆคนมาตัดสินเราทั้งๆที่เราแทบไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแบบแย่อ่ะ สู้ๆนะทุกคน กอดๆ

ขอบคุณคลิปนี้ครับพี่อาร์ม ผมก็เคยถูกครหากับเรื่องที่เราค่อนข้างมั่นใจว่าเราไม่ได้ผิด เราถามคนอื่น เครียดขนาดที่ปรึกษาคนนู้นคนนี้ เราเรียนรู้ที่จะยอมปรับเพื่อถูกยอมรับ เราเหมือนเป็นคนแปลกแค่เพียงเพราะเราไม่ได้ “cool” ตามที่หลายคนคิดว่าควรเป็น ทุกวันนี้มีความมั่นใจในศักยภาพ นิสัย work ethics ตัวผมดี แต่ก็มีบ้างที่ตั้งคำถามไม่มั่นใจกับตัวเองว่าเราจะ stand out จากคนอื่นดีไหม คลิปนี้ทำให้ผมลองคิดใหม่อีกครั้ง ทำให้มั่นใจขึ้นและตั้งใจว่าจะใช้ความต่างของผมให้เป็นประโยชน์ครับ 🎉

รุ่นผมเคยเจอครั้งนึงแบบว๊าก ให้กลิ้งๆ หมอบๆ โชคดีที่ทั้งรุ่นคิดเหมือนกัน รวมตัวเรื่องตรงถึงอธิการบดีสำนัก หลังจากนั้นก็ไม่มีอีกเลย มีแค่ประชุมกิจกรรมนั่งคุยกันปกติแบบคนมีอารยธรรม

เราเกิด 1998 คือไม่เคยโดนว๊าก รู้สึกเป็นบุญของเด็กยุคเราจริงๆ ต้องขอบคุณรุ่นพี่ที่ต่อสู้กันเรื่องนี้มากๆ

โดนความโซตัสมาจากคณะ 6 ปี มหาลัยหนึ่งในภาคใต้ แม่งไม่รู้จะจัดกิจกรรมอะไรนักหนา(มีอีเว้นทุกเทอม ต้องไปทำกิจกรรมกับรุ่นพี่รุ่นน้องตลอด เรียนก็หนักชิบหายแต่ต้องมานั่งพับกระดาษ จัดซุ้มโง่ๆถึงสามทุ่ม) ไปแล้วทำน้อยก็โดนด่า ไม่ไปก็ด่า ทำไม่เหมือนคนอื่นก็โดนด่า สุดท้ายโดนบีบไม่มีใครคบตอนขึ้น ปี 4 โดนนินทาสารพัด โดน isolate แล้ว suffer กับโรคซึมเศร้าและ anxiety กินยาตลอด สุดท้ายเลยตัดสินใจลาออกทิ้งเลยไม่เอาแล้ว แค่นึกถึงชื่อหรือจังหวัดนั้นคือแบบน้ำตาไหลเหมือนคนเป็น PTSD ตอนนี้กำลังซิ่วไปออสเตรเลียทำตามความฝัน

ของผมอาจจะโชคดี ตอนเข้าปวช.เจอรับน้อง ตอนแรกตกใจจินตนาการผมนึกว่าจะรับน้องแรงๆ แต่กิจกรรมแกคือให้พวกผมเดินกันวนแผนกท่องกฏให้จำให้ได้ กับเรียกชื่อเพื่อนกับรุ่นพี่ให้ครบ10คน(เข้ามานาน1เดือนแล้ว) ใครทำไม่ได้ก็จะเอาหนังยางมามัดผมเส้นนึง แต่ชอบสุดคือรุ่นพี่ให้ยืนเรียงแถวละให้สลับกันรับน้องแทนให้พวกผมไปแกล้งรุ่นพี่เต็มที่ ผมคงโชคดีเจอรุ่นพี่ที่เคยไปฝึกงานมาปีนึง เวลามีอะไรนี่รุ่นพี่จะช่วยตลอดเลย ช่วยติวช่วยงาน จนป่านนี้แกจบกันไปหมดละ

โชคดีที่รุ่นเราคือคิดแบบเดียวกันทุกคนว่า ‘เราจะไม่ทำแบบนี้กับน้อง’ แล้วปีเราคือเปลี่ยนการรับน้องใหม่หมดเลย ไม่กดดันน้อง ไม่อยากให้น้องต้องมาเจอแบบที่เราเจอเข้าไม่เข้าก็ไม่เป็นไร พูดดีๆน้องมันก็รักกันได้ มีปัญหาอะไรก็มาปรึกษาแค่นั้น

23:23 จริงๆ ส่วนใหญ่ก็ฝืนทำตามๆ ไปเพราะไม่อยากแตกแยกหรือมีปัญหากับคนรอบข้างแค่นั้น เชื่อว่ากว่า 90% ไม่ได้ชอบ เพียงแค่ไม่อยากเป็นแกะดำ

หนูเข้าใจพี่อาร์มนะคะ เป็นกำลังใจให้พี่น้า ไม่ชอบระบบนี้เหมือนกันค่ะ นี่ก็กลัวว่าเพื่อนจะโดน เลยไม่กล้าแบบพี่ นี่คิดมาตลอดเลยว่าแบบ เราคุยกันดีๆไม่ได้เลยหรอ ตอนมหาลัยน้องมีเพื่อนน้อยเหมือนกันค่ะ เป็นกลุ่มเล็กๆ โชคดีที่เพื่อนๆเค้าดีกับหนูมากๆเลย แล้วคือน้องอะเคยโดนเพื่อนบูลี่ทั้งห้องตอนม.ต้น เลยเข้าใจความรู้สึกของพี่ดีจริงๆ มันเคว้ง ไม่มีคนคบเรา กินข้าวคนเดียว ทำงานกลุ่มคนเดียว ครูก็ไม่ช่วย น้องก็ไม่อยากทำให้ที่บ้านเดือดร้อน ก็ทำอะไรไม่ได้เลย ก็ยอมๆทนๆไป ขอบคุณพี่อาร์มที่มาเล่าให้ฟังนะคะ ขอให้พี่พบเจอแต่คนดีๆและสังคมดีๆค่า

สังเกตง่ายๆเลยนะ นายอามจะไม่ไปบรรยายที่ มทส. ถึงจะกลับบ้านที่ โคราช เพราะเรื่อง โซตัสนี้และ จำฝั่งใจ

เคยเข้าร่วมกิจกรรม ในวันแรกตั้งใจฟังในสิ่งที่พี่เขาว๊ากเพื่อดูว่ามันมีประโยชน์กับตัวเราไหม สิ่งที่ได้คือเขาด่าแบบไม่มีเหตุผลและหาสาระไม่ได้จริง ๆ ค่ะ แต่ที่ทนเข้าจนครบเพราะอยากใช้ชีวิต 4 ปีอย่างสงบสุข ตอนที่โดนว๊ากก็คือถอดสมองออกไปเลยไม่รับฟังอะไรใด ๆ และที่พีคมากคือเคยคุยกับเพื่อน ๆ ที่จะสมัครไปเป็นประธานรุ่นว่ามันเป็นเป็นกิจกรรมที่ไม่สร้างสรรค์และไม่อยากให้มีในรุ่นถัดไป หลังจากนั้นได้ยินมาจากรุ่นน้องว่ามันยังมีอยู่ เลยไปถามเพื่อนว่าไหนบอกว่าจะไม่ให้มีกิจกรรมนี้แล้ว ได้คำตอบกลับมาว่าเพราะมันเป็นวัฒนธรรมที่รุ่นก่อน ๆ เขาทำมาเราต้องรักษามันเอาไว้ ไม่รู้ว่าไปโดนล้างสมองแบบไหนมาเลยค่ะ 🥲

ถึงแม้ช่วงมหาลัยจะพอได้ ไม่เจอโซตัส แต่ช่วงมัธยมเราแย่มาก ตลอด4-5ปี เรารู้สึกเหมือนไปอยู่ผิดที่ เหมือนไม่ใช่ที่ของเรา มันคือนรกที่บั่นทอนจิตใจและความสามารถเรา ทั้งเรื่องเพื่อนเรื่องเรียน ทั้งที่ควรจะไปได้ไกลกว่านี้ แต่ทุกวันนี้ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง เห็นใจความรู้สึกคนที่ผ่านเรื่องแย่ๆจากวัยเรียนนะ เราต้องผ่านมันไปให้ได้ ชีวิตมันไม่ได้มีแต่ด้านแย่ๆตลอดไป

ฟังพี่นายอาร์มแล้วรู้สึกดีขึ้นจากเดิม ที่คิดถูกว่าสิ่งที่รุ่นพี่พูดคือแค่คําขู่ ตอนปี1 โดนหนักมาก สภาพจิตใจยํ่าแย่ แค่เรื่องเรียนก็ลําบากอยู่แล้ว แล้วดันมีโซตัสอีก ตอนนั้นอยากลาออกมากๆ แต่ก็ต้องอดทน ทุกวันนี้ยังมีแผลใจที่พวกรุ่นพี่ทํทเอาไว้อยู่ คนว๊ากก็คงลืมไปแล้วว่าทําอะไรน้องๆไว้ ส่วนเราที่เป็นน้องก็ยังมีความรู้สึกนั้นอยู่ แม้จะบอกว่าทําเพื่อให้น้องรักกัน นั้นเป็นเหตุผลที่ทุเรศที่สุด ตอนปี3ต้องมาทะเลาะกับเพื่อนที่ชอบระบบนี้ เพราะเราอยากให้ระบบนี้หายไป แต่เพื่อนยังต้องการอยู่ ไม่รู้ว่าเป็นความโชคดีในโชคร้ายไหมที่มีโควิด ทําให้น้องๆหลังจากรุ่นเราไม่ได้โดนรับน้องหนัก(รึเปล่า)

ปีนั้นมหาลัยผมล้างบางของจริงพอดี พอเค้ารู้ปุป คณะจับขึ้นทัณฑ์บนปัป วันถัดมาเลิกเกี้ยวกราด กลายเป็นพี่ที่น่ารักทั้งแก๊งเลย 555555+

เป็นระบบที่สมกับประเทศนี้ ระบบที่เสี้ยมให้คนเห็นต่างไม่มีจุดยืนในสังคม

เข้าเพราะเพื่อต้องเอาตัวเองไปอยู่ในกลุ่มรับรุ่นเพราะเรามีเพื่อนที่ไม่ได้เอารุ่น .... ประสบการณ์ที่บัดชบที่สุดคือมีวันหนึ่งที่ต้องเข้ากิจกรรมรับน้อง แต่วันนั้นคือเราติดธุระที่จะต้องเป็นคนเฝ้าไข้แม่เฒ่า แทนครอบครัว แต่พอกลับไปเข้ากิจกรรม กลับกลายเป็นว่าเราผิดที่ไม่เข้าทั้งๆที่ชี้แจงแล้ว และไอ้คนที่สั่งทำโทษเพื่อนในคณะฯ และเราแบบเหมา เป็นพี่ว๊าก และ เป็นเดียวที่เป็นพี่รหัส หลังจากวันนั้นอยู่เพราะเพื่อคนที่ไม่ได้แนวข้อสอบจากคนที่ได้จากรับรุ่น ผลประโยชน์สำหรับผมมีแค่นั้น เพื่อนที่มีทุกวันนี้คือคนที่อยู่ข้างกันที่ไม่ได้รับรุ่นครับ เลิกหายไปถือว่าดีแล้วครับ

เรียนวิศวะเหมือนกันค่ะ รับน้องคณะก็ไม่ไปเหมือนกัน ลานก็ไม่เข้า เกียร์ก็ไม่เคยสนใจ ไม่ชอบที่วัฒนธรรมนี้ที่รุ่นพี่ต้องมาสั่งให้ทำนั่นนี่แล้วบอกว่านี่คือระบบ senior มีการสั่งยืนตรงก้มหน้า 2 ชั่วโมงบอกว่าฝึกความอดทน โถววว เพ้อเจ้อมากชีวิตจริงเขากดดัน อดทนเรื่องอื่นกันไม่ใช่มาแบบทนยืนจนเมื่อย มองว่านี่คือไร้สาระมาก เป็นการบ่มเพาะความ abusive ระบบรุ่นพี่รุ่นน้องไม่เคารพความเท่าเทียมและสิทธิส่วนบุคคล ส่วนตัวมีความคิดว่าจ่ายเงินเข้าไปเรียนก็คือไปเรียนค่ะ ทำกิจกรรมอื่นที่เป็นประโยชน์ต่อตัวเองแทนหรืออะไรก็ได้ที่ตัวเองสนใจดีกว่า

ผมก็เป็นอิกคนหนึ่งครับ ที่เดินออกมาจากระบบนี้ แต่ผมโชคดีที่ได้เพื่อนดี พี่ดี(บางคน) ที่แยกออกระหว่างโซตัสกับเพื่อนออกจากกันได้ ระบบนี้มันไม่ได้ช่วยอะไรในวัยทำงานเลยครับ ทุกวันดีผมก็มีงานดีๆทำ เงินเดือนเยอะ เยอะกว่าพี่บางคนที่บ้าระบบอิก จากหมาลัยภาคเหนือแห่งหนึ่งที่จุดขายคือโซตัส

จนถึงวันนี้รุ่นพี่ก็ไม่เคยได้ทำห่าอะไรที่ยกระดับคุณภาพชีวิตผมเลย ทั้งตอนเรียนและปัจจุบันตอนทำงาน ไม่ต้องเอาก็ได้รุ่นน่ะ ไร้ประโยชน์

คลิปนี้ดีมากๆครับ ระบบ sotus เนี่ยสำหรับบางคนมันกลายเป็นส่วนหนึ่งในการเลือก คณะ มหาลัยไปเลย แบบอยากเรียน ม นี้ใกล้บ้าน หลักสูตรน่าสนใจ แต่สังคมในนั้นมันไม่ไหว 🤕❤‍🩹 (สำหรับคณะผมมันไม่มี แต่เป็นกำลังใจคนที่เจอนะครับ)

เคยโดนครั้งแรกวันเดียว จังหวะออกจากห้องประชุม พวกมันดัก โดนกวาดต้อนเข้าไป หลังจากนั้น...ก็ไม่เคยเข้าอีกเลย แต่ก็ไม่ได้หนีไปไหน ก็นั่งอยู่แถวๆนั้น ดูเค้าแหกปาก เต้นๆๆกัน ขำดี 5555

คือผมจบปวส.แล้วตัดสินใจลองเข้ามหาลัยดูสักครั้ง คือขนาดช่วงโควิดจะไม่มีการรับน้อง รุ่นพี่ก็ยังสรรหาอะไรมาให้ทำก็ไม่รู้ ซึ่งผมก็ไม่โดนหรอกนะเพราะก็แสดงให้เห็นเลยว่าเราต่อต้านเราไม่เอา พอยิ่งเรียนๆไปปุ๊บ เราเริ่มรู้ว่า พอเราแตกต่างจากคนอื่น คนอื่นก็จะไม่สนใจเรา จะเห็นเราก็ต่อเมื่อเรามีประโยชน์กับเขาเวลาเขาทำงานไม่ได้ นี่ขนาดผมเลิกเรียน ลาออก คือไม่เอาแล้วเพราะเข้ากับคณะไม่ได้แม้กระทั่งกับอาจารย์ ก็ยังมีคนมาให้ผมช่วยดูโปรเจคให้หน่อย ซึ่งเราก็ช่วยๆไปให้มันจบๆ

โชคคดีที่ตอนเรียนป.ตรี คณะห้ามมีกิจกรรมรับน้อง เสื้อรุ่นก็จ่ายเงินจบ กิจกรรมเดียวที่จัดคือกิจกรรมติวน้อง ก็เห็นรักกันดีหนิ

ผมเรียกมหาลัยปีนึงแล้วออกมาทำงาน ปีนั้นโควิตหนักมากเลยไม่มีกิจกรรมพวกนี้ก็รู้สึกโอเคมากผมไม่ชอบการบังคับเลย หลังจากผมออกมาทำงานได้ปีนึง เกณฑ์ทหารแล้วจัดการชีวิตผมเสร็จแล้ว ผมก็กลับไปเรียนใหม่ ช่วงแรกที่เข้าไปก็มีนัดมาคุยทำความรู้จัก แล้วก็บอกว่าที่นี่ไม่มีโซตัสนะ แล้ววันต่อมาก็นัดรวมแล้วก็มีกระดาษเนื้อเพลงมาแจก แล้วก็พาร้องเพลงพาเต้น พอเราไม่ได้มีอารมณ์ร่วงกับสิ่งที่เขาพาทำเขาก็จะบ่นด่าเรา แน่นอนอาจมีคนชอบเพลงพวกนี้ก็ได้มั้ง แต่ดูจากหน้ารุ่นพี่และรุ่นผมแล้วก็ไม่เห็นจะมีใครสนุกเท่าไหร่ เขาก็พูดวนๆว่าอยากให้น้องๆสนุก ถ้ามันไม่สนุกมันผิดที่รุ่นน้องหรือผิดที่ใครมันน่าคิดนะ ผมที่อายุมากกว่าทุกคนในนั้นก็ไม่ได้อะไรหรอก ผมไม่สนอยู่แล้วแค่อยากรู้ว่าคนที่ว่าตัวเองไม่ได้โซตัส กิจกรรมที่เขาจัดจะเป็นยังไง สุดท้ายก็เหมือนเดินแค่ไม่มีลงโทษนักๆ คนมาน้อยก็ด่าทั้งๆที่บอกว่าไม่ได้บังคับมาะ พอคนมาน้อยให้ตามเพื่อน วอท แล้วพอรู้ว่ามีคนอายุเยอะกว่าเป็นรุ่นน้อง ก็แชทมาบอกว่า ไม่ว่าอายุจะเท่า ปี 2 3 หรือ 4 ก็ต้องไหว้นะคะ เพราะเป็นรุ่นที่ค่ะ ผมแบบวอท รู้สึกสมเพชอะ อยากได้ความเคารพ จนลืมว่าโลกความเป็นจริงเขาเป็นอย่างไรเลยหรือ มันทำให้ความคิดคนมันแปลกได้ขนานนั้นเลยไอ่ระบบบ้าๆนี่ ผมก็เลยย้อนกลับมาคิดว่า ถ้าผมเจอตอนอายุเท่าน้องๆรุ่นเดียวกับผม ผมก็อาจจะเป็นส่วนหนึ่งของระบบไปก็ได้ แต่เพราะผมได้ออกไปทำงานมาแล้ว ได้เกณฑ์ทหารแล้วนี่สิกดดันของจริง เลยรู้สึกว้าวแล้วตลกกับหลายสิ่งที่เขาทำ ถึงแม้ว่าที่นี่จะไม่ได้มีการลงโทษที่รุนแรงแบบสมัยก่อนที่เคยฟังมาแล้ว และอำนาจของระบบโซตัสในมอผมไม่ได้เยอะเท่าเมื่อก่อน แต่การที่ได้เห็นคนที่พยายามใช้อำนาจจากระบบที่ไม่มีใครเอา แล้วก็ทำอะไรรุ่นน้องไม่ได้ ปากบอกว่าไม่เอาโซตัสแต่พอไม่พอใจอะไร ก็กลับไปใช้โซตัส หึ! สมเพช

คนที่เข้าโซตัสก็ไม่โอเคกับระบบค่ะ สำหรับตัวนี่ ก็ยังเข้า เพราะบีบบังคับและไม่เก่งพอที่จะถอยออกไปยอมรับสายตากดดัน ตอนแรก ๆ มันก็กดดันแค่ในรุ่นพี่ ไป ๆ มา ๆ เพื่อนร่วมรุ่นก็กดดันให้เข้า มันไม่ได้อะไรเลยจากการว้าก จะบอกว่าให้ทน ทำงานก็ต้องเจอ แล้วทำไมตอนทำงานต้องเจอ ? มันสะท้อนความคิดเลยนะว่าในอนาคตคุณจะเป็นคนแบบไหน ไม่มีใครอยากโดนว้ากสั่งงานให้ทำ เราพูดกันดี ๆ ได้ การว้าก ไม่ต่างกับครูหน้าเสาธงหรอกค่ะ มันปลูกฝังกันมาเป็นทอด ๆ แล้วว่าถ้าอยากให้คนอยู่ในระเบียบต้องว้ากต้องขึ้นเสียง แทนที่สถานที่มหาลัยหรือโรงเรียนควรเป็นที่ที่ปลอดภัย ทางด้านกายและจิตใจ แต่นี่ต้องมาภวังค์ว่าจะโดนว้ากตอนไหน เสียสุขภาพจิตอีก ถ้าพวกพี่ ๆ ที่เป็นพี่ว้ากหรือชอบโซตัส ก็ให้ความสำคัญกับความแตกต่างทางความคิด ว่ามันทำให้เสียสุขภาพจิต มันหล่อหลอมให้คนคนนึงเป็นอีกแบบได้เลย บางคนจากที่เคยไม่ชอบโซตัส ก็ต้องทำตัวเชี้ย ๆ เหมือนกันเพื่อระบายความโกรธที่พวกรุ่นพี่ทำแต่รุ่นน้องไม่รู้ และไม่ผิดอะไรเลย

ผมเกลียดระเบบนี้มากที่เคยได้ยินมาจากหลาย ๆ ที่ แต่ที่ที่ผมเรียนอาจจะเป็นเฉพาะคณะผมที่ถ้าคุณไม่มาอยู่ในระบบโซตัสก็ไม่เป็นไร รุ่นน้องก็ยังสนิทกับรุ่นพี่และเพื่อน ๆ หลาย ๆ คนที่ไปโซตัสก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะมันไม่ได้รุนแรงหรือทำลายความสัมพันธ์กับคนที่ไม่ได้มา ผมรู้สึกโครตโชคดี

ฟังแล้วจะร้องไห้เลยค่ะ ทางนี้ถึงจะยังไม่เคยโดนโซ. แต่ก็เคยโดนบูลี่ในลักษณะคล้ายๆกัน การโดนเพื่อนแบนมันแย่จริงๆ กอดๆนะคะ

ผู้ใช้แสตนด์ย่อมดึงดูดผู้ใช้สแตนด์ นายอาร์มและผู้ติดตามก็เช่นกัน เป็นกำลังใจให้ทุกคนในคอมมูนี้นะครับ ❤

เข้ากิจกรรมทุกอย่าง เป็นสันทนาการคณะยังไม่ค่อยมีเพื่อนเลยครับ ทั้งๆที่ทำกิจกรรมเยอะมากๆ แต่เพื่อนจริงๆในคณะมีไม่ถึง 5 คน แล้วยังนินทาลับหลังกันสนั่น ยังไม่รวมที่เหมือนเอาเราไปพูดไม่ดี ไปนินทา จนตอนหลังไม่ค่อยมีเพื่อยคุยอีก จนตอนมหาลัยก็เลยเอาแต่ทำงานพิเศษแล้วทิ้งคณะไปเลย ก็จบออกมาได้ไม่มีปัญหาอะไร แต่มันก็ suffer พอตัวเลยครับ เป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังเจอปัญหาครับ สู้ๆ เดี๋ยวทุกคนจะผ่านมันไปได้ ^^

ที่ผมเสียใจคือ รุ่นผม ปี 2012 เข้ามหาลัยมันควรจะหมดไปได้แล้ว แต่ยังดีมาหมดเอา 2020 - 2022 คือรุ้สึกอิจฉาเด็กปัจจุบัน ระบบรับน้องคือไม่มีแล้ว ดีใจมาก มีเวลาไปทำความรู้จักกันเอง เที่ยวมหาลัย ของเรานี่คือแบบ ระบบแบบนี้เสียเวลามาก

ขอบคุณพี่นายอาร์มนะที่ลงคลิปนี้ กอดๆทุกคนค่ะ

การสร้างความเกียจชัง มันทำให้ปกครองง่าย คนจะไม่โฟกัสระบบที่มันป่วย เพราะมั่วแต่โทษคนที่ไม่ยอมจำนนเหมือนตน.

นี่ยอมย้ายไปเรียนภาคค่ำเลย โดนโซตัสจนจะ จิ้มรุ่นพี่ ไปเรียนภาคค่ำแม่งเหมือนเปิดโลกใบใหม่ เจอแต่ผู้ใหญ่ คนทำงาน แลกประสบการณ์ รักแบบพี่น้องจริงๆ

เราเคยอยู่ระบบรับน้องจนปีสอง เจอให้ซ้อมรับน้อง ความต้องการเอาเวลามาทำงานพาร์ทไทม์และทำงานส่งครูมากกว่า เลยขอไม่ไปซ้อม เหมือนออกจากระบบประมาณนั้น โดนขู่ว่าไม่ร่วมกิจกรรมทำให้อาจเรียนไม่จบเพราะแต้มกิจกรรมไม่ผ่าน ตอนนั้นหลอนมาก ดีที่เพื่อนในกลุ่มยังพอเข้าใจ และได้ปรึกษาผู้ใหญ่ที่มีปสก.ถึงรู้ว่าปกติที่มหาลัยไม่มีนโยบายแบบที่ขู่

ปัญหานี้เอาจริงๆ มหาลัยควรจะเป็นคนจัดการปัญหานี้ให้สิ้นซากแต่จะเอาตังอย่างเดียวไง ขี้เกียจลงทุนจัดการกับพวกนี้ถ้าไม่พอใจลาออกก็ไม่เป็นไรมีคนอีกเป็นร้อยเป็นพันที่เรียนต่ออาจารย์ก็แบบไม่ใช่ฟีลมัธยมที่จะมาใส่ใจเด็กก็แบบสอนตามหน้าที่ อีกเรื่องคือการรับน้องมันไม่ควรมีภาพในหัวว่าโดนรุ่นพี่สั่งให้ทำโน้นทำนี่ต่อให้จะไม่มีว๊ากก็ตาม มันควรจะเป็นแบบงานต้อนรับงานสังสรรค์ อาจจะรุ่นพี่ออกตังร่วมกันเลี้ยงรุ่นน้อง จัดโชว์ของคณะ ใครเล่นดนตรีก็ออกมาเล่นชวนเล่นเกม เล่นบอร์ดเกม ไม่บังคับเข้าร่วม คือถ้ามันเป็นกิจกรรมแบบงานปาร์ตี้ฟรีมันจะมีใครไม่ชอบงานรับน้อง เนี่ยมันไปเวย์นี้ได้ แต่ก็เลือกที่จะทำตามภาพจำไง

เคยเจอมาเหมือนกันครับ และที่เกลียดที่สุดคือไอ้พวกเพื่อนๆที่มันรวมหัวกันแบนเรานี่แหละ คือหนึ่งกูไม่ผิดไง กิจกรรมมันไร้สาระ ไปร่วมให้โดนด่าจะไปเพื่อ??? สองคือพวกมึงก็ไม่ผิดที่กูไม่ร่วมกิจกรรมนี่นา จะไปยอมให้มันทำโทษทำไม อยู่กันไม่รู้กี่สิบคนยอมให้รุ่นพี่ไม่กี่คนกดอยู่นั่นแหละ สามเลย พวกมึงไม่กล้าที่จะหือหรือเรียกร้องอะไรกันเอง แล้วก็เอามาโทษกูกันเนี่ยนะ ลองทั้งรุ่นไม่เข้าร่วมดูสิ รุ่นพี่มันจะมีปัญญาอะไรมาบังคับ ก็พากันยอมให้เขากดขี่กันเองแล้วก็มาลงกับคนที่เขาไม่ยอม ไม่แปลกใจเลยนะที่ระบบโซตัสเฮงซวยนี่มันไม่หมดไปซักที ไม่ใช่เพราะรุ่นพี่บ้าอำนาจมีอยู่ทุกรุ่นนะ แต่เพราะมันมีพวกที่ยอมให้เขาใช้อำนาจเนี่ยแหละ พวกขี้ขลาด #ขอโทษครับ พูดเรื่องนี้ทีไรละของมันขึ้น

ผมเกิด 1992 จบ ม.6 แล้วไป ต่อ ปวส แล้วค่อยไปต่อมหาลัย เทียบโอน2ปี ที่ราชภัฏ ก็ประมาณว่าเข้ามาก็เป็นปี3เลย ถ้าให้เรียกจริงๆคือเทียบโอนปี1 ซึ่งก็มีการรับน้องอยู่ พี่ที่รับคือพี่เทียบโอนปี2(กำลังจะจบ บางก็ฝึกงาน บางก็ต้องทำโปรเจคจบ) การรับน้องเลยไม่ค่อยเท่าไหร่ พี่เขาบอกเลยว่าเราเป็นเทียบโอนไม่ใช่เด็กๆที่พึ่งจบมาจากม. 6 ไม่เข้าไม่เป็นไร ผมก็เลยไม่เข้าเลยและบอกก็เพื่อนทุกคนว่าอย่างไงก็ไม่รับ ตั้งแต่วันแรก แล้วก็อย่างที่รุ่นพี่พูด ไม่เข้าก็ไม่เป็นไรจริงๆ เดินสวนในม.เจอรุ่นพี่ก็ยังพูดคุยกันได้ปกติ ผมถือว่าโชคดีมาก ถ้าผมเข้ามอแม่โจ้น่าจะเรียนไม่จบ

ผมก็เป็นคนนึงที่ ไม่เข้าใจเหตุผล และไม่ยอมรับการรับน้องอะไรแบบนี้ ผมยังคิดว่าถ้าสติปัญญาในตอนนั้นเท่ากับตอนนี้ พวกรุ่นพี่โดนผมสอนกลับไปแน่นอนครับ อย่างที่คุณอาร์มบอกเลย เราไม่ชอบให้ใครบังคับ และเราก็ไม่อยากไปบังคับใคร และผมก็อยากบอกทุกคนว่า ระบบ Sotus ไม่ได้ทำให้คนรักกัน ไม่ได้ทำให้คนเก่ง เป็นแค่ คนกลุ่มนึงอยากจะเอานิสัยลึกๆส่วนตัวอยากระบาย อยากด่า และ Session Sotus นี้แหละที่ทำให้คนพวกนี้ขึ้นไปเป็นพี่ว๊าก (ปี 3) ขอให้น้องๆรุ่นใหม่ ทำตามใจตัวเอง ทำในสิ่งที่มีความสุข อย่าไปทำให้คนอื่นหรือรุ่นน้องๆเดือนรอ้น ... หวังดีนะครับ :)

จำเลยรัก เอ้ย 😆Sotus cult ยังมีอยู่อีกเหรอ นึกว่ามันจะหายไปแล้วซะอีก ดีใจที่ ดร อาร์ม "ไม่เอาแหวนรุ่น มุ่งแต่ รมต"

เป็นอีกคนที่มาจากคณะคลั่งระบบโซตัสมาก ลากยาวถึงมาตอนทำงาน ตอนนี้ก็ทำงานในระบบนี้อยู่แต่ไม่สนให้เหี้ยอะไรทั้งนั้น ความทรงจำของมหาลัยพังมากค่ะ ไม่มีอะไรดีทั้งนั้นจนเราก็คิดว่าเราไม่ดี ไม่มั่นใจให้ตัวเองเลย กลายเป็นคน negative จนปัจจุบัน MDD เช่นกันค่ะ แต่ยังสู้อยู่นะคะ ต้องอยุ่ให้ได้ต้องแกร่งให้ได้ไม่เป็นไปอย่างพวกรุ่นพี่และเพื่อนส้นตีนเคยว่าไว้ !

ผมนี่เข้ารับน้องโซตัสทุกวัน แต่ถามว่าอินไหม ก็ไม่ขนาดนั้น แต่เข้าเพราะอยากลองดูเป็นประสบการณ์ แต่ผมก็ไม่ได้แอนตี้คนที่ไม่ได้เข้านะ ตอนเรียนก็ยังคุยกับทุกคนได้หมด แต่ตอนเป็นรุ่นพี่เคยมีแกล้งน้องตอนเกมมาถามชื่อรุ่นพี่ ให้น้องตะโกนถามจากระยะไกล ณ ตอนนั้นทั้งเรากับน้องก็ขำกันแต่ไม่รู้เหมือนกันว่าได้สร้างบาดแผลให้น้องหรือเปล่า แต่จบมา ผมต่อต้านโซตัสมากๆ คือไม่ใช่ว่ากิจกรรมทั้งหมดมันไม่ดี แต่เราควรตัดสิ่งที่ไม่ดีออกไปหรือเปล่า ไม่ว่าจะพวก mind game แบ่งพวกเขาพวกเรา ทุกวันนี้ผมก็ไม่เห็นจะได้อะไรจากการไปรับน้องนะ เพราะผมทำงานคนละสายกับพวกรุ่นพี่ทุกคน แต่สำหรับคนที่จะทำในอุตสาหกรรมที่ภาคผมจบมา คอนเน็กชั่นมันค่อนข้างสำคัญ ณ ตอนจบมา

ถึงผมไม่ได้เรียนมหาลัย แต่ผมก็เคยโดนอะไรแบบนี้มาสมัยมัธยม เพื่อนน้อย เข้าสังคมไม่ได้ เข้าใจเลยว่ามันรู้สึกยังไง มันเคว้งคว้างไปหมด แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว จากที่เป็นคนคิดมากวกไปวนมา กลายเป็นรับมือกับเรื่องพวกนี้ได้มากขึ้น แคร์ความคิดลบของคนอื่นน้อยลง เพราะเวลามีปัญหาอะไรก็หาฟังจิตวิทยาเกี่ยวกับเรื่องนั้นๆ พอเข้าใจมันแล้ว เราจะปล่อยวางมันไปได้มากเลย ใครที่อยู่ในจุดๆนี้ ลองหาฟังจิตวิทยาเกี่ยวกับเรื่องที่ตัวเองเจอ ไม่ว่าจะเรื่องมีปัญหากับเพื่อน โดนเพื่อนแบน คนอื่นไม่ชอบหน้าก็แล้วแต่ ฟังบ่อยๆจนเข้าใจ แล้วเรื่องพวกนี้มันจะทำร้ายเราได้น้อยลง จนวันนึงเมื่อเราเข้มแข็งมากพอ มันแทบจะทำร้ายเราไม่ได้อีกเลยฮะ

ผมเหมือนกัน ม.แถวๆคลองรังสิต ผมลาออกไปเรียนรามเลย พอดีไม่ได้เก่งเหมือน9อามที่ ไม่จำเป็นต้องเอารุ่นแล้วเอาตัวรอดได้ มันมีแนวข้อสอบมาหลุดมาจากสายรุ่น ทำให้คนที่เข้าโซตัสได้เปรียบเป็นอย่างมาก กรณีที่เราเก่งเท่ากันคนที่เข้าเอารุ่นได้เกรดดีๆเลย แล้วไอ้เรื่องเต้นแบบ ทะลึ่งๆ เนี่ยต้องสรรหามาแข่งขันกันแมร่งโครต Sexual harassment ชัดๆ

ขอบคุณคุณอาร์มมากครับที่พูดถึงเรื่องนี้ จากใจคนที่ไม่อินกับระบบนี้ แต่ต้องยอมเข้า เพราะถ้าไม่เข้า เราจะถูกตราหน้าว่าเป็นคนทำให้เพื่อนเดือดร้อน

เข้าใจเลยครับ แต่กรณีของผม เพื่อนๆยังกลับมารักกันครับ แต่เสียเวลาไปเยอะมาก เพื่อนที่ลาออกไปอีก ใช้ชีวิต 4 ปี อย่างระแวง เสียสุขภาพจิตมากๆครับ

คุณอาร์มค่อนข้างมาก่อนการณ์มากๆ ในสมัยนั้นที่คนยังไม่ตื่นตัวมาก กว่าจะผ่านมาได้ต้องแกร่งมากจริงๆ ระบบโซตัสน่ะ สุดท้ายมันจะทำให้คนยอมทำตามระบบและซีเนียร์ทุกอย่าง โดยไม่คิดจะตั้งคำถามหรือขัดแย้ง เวลาไปทำงานจริงๆ บางครั้งอาจจะไม่ได้ส่งผลดีกับองค์กร

รับน้อง Sotus นี่ ไม่ได้ทำให้รักสามัคคีเลย เพราะหลังรับน้องก็แยกเป็นกลุ่มเล็ก ๆ กันอยู่ดี อย่างมากสุดแค่รู้จักกันง่ายขึ้น ซึ่งใช้วิธีอื่นก็ได้ แต่มันทำให้คนในรุ่นเกลียดกันได้ง่ายกว่ามากกว่า

ขอบคุณ​ประสบการณ์​ที่มีคุณค่าครับ ระบบ Sotus ของท่านรัฐมนตรีแรงจริง

ปี 4 ครับ คณะวิศวะไฟฟ้าเหมือนกันเลย ทั้งคณะ 88 คน ผมมีเพื่อนแค่ 3 คน ถามว่าผมรู้สึกยังไง "i don't care" ครับ ถ้าผมได้ดิบได้ดีขึ้นมาอย่าให้เห็นมาขอให้ช่วยละกัน

ฟังแล้วก็ทั้งเศร้า,เจ็บ,โกธร นึกถึงซีรี่ย์คนไทยที่ชื่อเรื่อง Onegative รัก-ออกแบบไม่ได้ที่เกี่ยวกับช่วงชีวิตของนักศึกษาในมหาลัย ตอนเรื่องระบบ Sotus