ตาเฒ่าอวดดี ‪@nithan23‬
ณ หมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง ท่ามกลางขุนเขาและผืนป่าอันเขียวขจี ผู้คนใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายและสงบสุข ทุกคนต่างขยันทำมาหากิน ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน มีเพียงตาคำก้อน ชายชราวัย 70 ปีเท่านั้น ที่มักจะคุยโอ้อวดเสมอว่าตัวเองเป็นคนเก่งที่สุดในทุกด้าน
วันหนึ่ง ขณะที่ชาวบ้านมารวมตัวกันเพื่อประชุมหารือกิจการในหมู่บ้าน ตาคำก้อนก็เดินเข้ามาด้วยสีหน้ายโส
ตาคำก้อน: (กล่าวอย่างอหังการ) พวกเจ้าทั้งหลาย รู้ไหมว่าข้านี่แหละเป็นคนที่เก่งที่สุดในบ้านนี้ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ไม่มีใครเทียบชั้นข้าได้
ลุงสกล: อะไรกัน ตาคำก้อน อย่าคิดว่าตัวเองวิเศษไปหมดสิ ในหมู่บ้านเรานี่ต่างก็มีความสามารถด้วยกันทั้งนั้น มีหลายสิ่งที่พวกเราเก่งกว่าตาเสียอีก
ตาคำก้อน: (ยิ้มเยาะ) หึๆ ถ้าไม่เชื่อก็มาพิสูจน์กัน ข้าขอยกตัวอย่าง การเพาะปลูก ต้นกล้วยที่ข้าปลูกไว้ในสวน ออกหวีใหญ่โตกว่าของพวกเจ้าเป็นไหนๆ
ยายสมใจ: แหม...ก็กล้วยมันออกหวีใหญ่น้อยต่างกันไปตามพันธุ์นั่นแหละ อย่าไปนึกว่าเป็นฝีมือของตาคนเดียวเลย
ตาคำก้อน: งั้นมาลองเปรียบเทียบกันก็ได้ พรุ่งนี้ข้าจะเด็ดหวีกล้วยของข้ามาให้ดู จะได้รู้กันไปเลยว่าใครเก่งที่สุด
ป้าสมใจ: เอาเถอะๆ รอพิสูจน์กันวันพรุ่งนี้แล้วกัน ตอนนี้เรามาปรึกษากันเรื่องงานสำคัญในหมู่บ้านกันต่อดีกว่า
ตาคำก้อน: (หัวเราะ) เฮอะๆ ดีเลย พวกเจ้าคอยดูให้ดีล่ะ
ที่ประชุมต่างพากันส่ายหน้ากับท่าทีของตาคำก้อน แต่ก็ไม่มีใครสนใจจะเถียงต่อ ทุกคนหันกลับไปสนทนาหารือเรื่องงาน
ของส่วนรวมตามเดิม
เย็นวันนั้น ตาคำก้อนรีบกลับไปที่สวนของตน เพื่อไปดูหวีกล้วยที่ตนภูมิใจ เขาคิดในใจว่าต้องเตรียมเก็บหวีที่ใหญ่ที่สุด เพื่อนำไปอวดชาวบ้านให้ได้
#นิทาน #นิทานก่อนนอน #นิทานพื้นบ้าน #นิทานเสียง #นิทานสั้น #เล่านิทาน #นิทานสอนใจ