เรื่อง อภินิหารหุ่นกระบอก
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ หมู่บ้านเล็กๆ ที่สงบสุขแห่งหนึ่ง ซึ่งแวดล้อมไปด้วยป่าไม้อันอุดมสมบูรณ์ ชาวบ้านส่วนใหญ่ที่นี่มีอาชีพช่างไม้ ช่างทำหุ่นกระบอก หุ่นเชิด และอาชีพเล่นละครในโรงเชิดหุ่น
ที่นี่มีพ่อลูกคู่หนึ่งอาศัยอยู่ ผู้เป็นพ่อมีชื่อว่า “ทัศนัย” ส่วนลูกชายซึ่งอายุ 8 ขวบชื่อ “ธันย์” ทัศนัยมีอาชีพรับจ้างทำหุ่นกระบอกและหุ่นเชิด เขาเป็นช่างที่มีฝีมือและมีชื่อเสียงที่สุดคนหนึ่งของหมู่บ้าน สามารถทำหุ่นกระบอกและหุ่นเชิดที่ประณีต สวยงาม และดูเหมือนจริงมาก จนได้รับความไว้วางใจจากโรงละครหลายแห่ง แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็เป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยวที่เงียบขรึม เอาการเอางาน และไม่ค่อยสุงสิงกับใคร วันๆ เอาแต่ทำงานในโรงไม้เล็กๆ ข้างบ้าน จนแทบไม่มีเวลาดูแลเอาใจใส่ลูก ส่วนลูกชายเพียงคนเดียวของเขาก็เป็นเด็กที่ซุกซน อยากรู้อยากเห็น แต่มักจะรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่บ่อยครั้ง เพราะพ่อของเขาไม่มีเวลาให้ ซ้ำยังห้ามลูกชายออกไปเล่นกับเพื่อนๆ ในวัยเดียวกันข้างนอก ทำให้เด็กชายโหยหาความรักความเอาใจใส่
วันหนึ่ง ธันย์นั่งกินข้าวเช้ากับพ่อของเขา และเอ่ยถามว่า
ธันย์ : “พ่อครับ นี่ก็ใกล้จะถึงงานประจำปีที่วัดแถวบ้านเราแล้ว พ่อพาผมไปเที่ยวบ้างได้มั้ยครับ”
ทัศนัยเงยหน้าขึ้นมองลูกชายเล็กน้อย ก่อนจะก้มลงดูรายการสั่งของจากโรงละคร พลางกินข้าวและตอบลูกชายไปด้วย
ทัศนัย : “ดูก่อนนะลูก ถ้าไม่ยุ่งมาก พ่อจะพาไป แต่นี่พ่อเพิ่งได้รับว่าจ้างให้ทำหุ่นกระบอกจากโรงละครใหม่อีก 5 ตัว”
///////////
#นิทาน #นิทานก่อนนอน #นิทานสั้น #นิทานพื้นบ้าน #นิทานเสียง #เล่านิทาน #นิทานสอนใจ