Rechterhand Majoor Bosshardt gaat gewoon door: Henny Tinga een leven lang heilssoldaat
30 november 2020, 09.00 uur · Door Robbert Bianchi voor NH Nieuws
AMSTERDAM - Vijftig jaar lang was Heilssoldaat Henny Tinga (75) de rechterhand van Majoor Bosshardt. En al bijna zestig jaar werkt ze vol passie aan de frontlinie van het Leger des Heils op de Amsterdamse Wallen. Vandaag bereidt ze op Ruytenburgh een oer-Hollandse maaltijd voor, voor dak- en thuisloze mannen.
De ‘mannenmaaltijd’ kon een tijdje niet doorgaan vanwege corona. “We hielden het altijd in het inloophuis, maar die ruimte was te klein om dat veilig te doen. Nu pakken we voorzichtig de draad weer op. In de Korpszaal van de evangelisatiepost de Ruytenburgh aan de Oudezijds Achterburgwal is voldoende ruimte”, vertelt heilssoldaat Henny Tinga. Vijftien mannen die geen thuis hebben of niet goed voor zichzelf kunnen zorgen, kunnen dan genieten van een gezamenlijke oer-Hollandse maaltijd.
Een grote familie
Ondanks haar hoge leeftijd zet Henny zich nog volop in voor het korps. “Ik doe het niet alleen, we zijn hier een grote familie, iedereen helpt mee”, merkt ze bescheiden op. Veel vrijwilligers en bezoekers zien Henny als 'het moedertje'. “Net als majoor Bosshardt zorgt ze voor de medemens met warmte en respect”, vertelt vrijwilliger Martin Prinse, terwijl hij een flinke berg aardappelen schilt.
Vijftig jaar lang was Henny de rechterhand van Majoor Bosshardt. Maar Tinga vergelijkt zichzelf niet graag met de Majoor. “De Majoor offerde haar hele leven op voor de goede zaak. Zij was van de buitencategorie. Ik heb daarnaast een gezin en een familie. Ik ben nu met pensioen en doe dit omdat ik het leuk vind. En ik krijg er ook heel veel voor terug”, vertelt ze.
Veel ellende gezien
Henny begon bij het korps op haar zeventiende en werd hierin begeleid door de Majoor. De Wallen waren altijd haar thuis. “Ik verzorg de mannenmaaltijd en leidt de samenkomsten op de Ruytenburgh. Ook ga ik vaak mee met de soepbus en maak ik zo mijn rondjes op de wallen”, vertelt ze.
Vooral in de jaren tachtig heeft ze veel ellende gezien op de wallen. “Het was een tijd waarin er heel veel jonge meiden aan de heroïne zaten, dat vond ik echt heel naar om te zien. Hoewel er nu andere problemen spelen is het gelukkig wel verbeterd.”
Voor de deur staan vijftien daklozen te wachten om naar binnen te mogen. Omdat het koud is, laat Henny ze al eerder de zaal in. Stilletjes vindt iedereen een plekje aan de tafels. Henny kent ze stuk voor stuk en heet ze welkom. Als het eten klaar is houdt Henny en korte lezing over Nelson Mandela. Daarna zegent ze het eten en kan de maaltijd beginnen.