گاه تماشای قرآن و قرائت آن برای کسی که سواد چندانی ندارد، فایده می‌بخشد؛ چونان کور عصا به‌دستی که وارد اتاق می‌شود و دستش را به در و دیوار می‌زند و ناگهان دستش به کلید برق می‌خورد و لامپ را روشن می‌کند. در قرائت قرآن نیز گاه افراد، زیر و زبر الفاظ را به درستی ادا نمی‌کنند، ولی با این حال، سنگ، گل، خشت و همه هستی با او همراه و همنوا می‌شوند و قرآن می‌خوانند. گرچه او خود از همه‌چیز بی خبر است و نمی‌داند چه کرده است! گاه ملائکه و موجودات دیگر به قرائت قرآن او گوش فرا داده و استفاده می‌برند؛ ولی او خود، نه چیزی می‌بیند و نه چیزی می‌شنود. اگر می‌دانست با قرآن خواندنش چه کارهای نادیده‌ای کرده است، شاد و خوشحال می‌شد. مبادا شب و روزی بر ما بگذرد که در آن، آیه‌ای از قرآن را قرائت نکنیم. بی‌توجه بودن نسبت به قرآن کریم، برای همه ـ به‌ویژه برای اهل علم و طلاب علوم دینی ـ موجب شقاوت است. اولیای معصومین علیهم‌السلام با این‌که داعیه داشتند که «لو کشف الغطاء ما ازددت یقینا»، در کنار فعایت‌های محتوایی خویش، قرآن می‌خواندند.
البته همه می‌دانیم که قرآن خواندن، به تنهایی کافی نیست؛ بلکه شروعی برای پیشرفت است؛ از این رو به فرموده قرآن کریم:«فَاقْرَءُوا مَا تَیسَّرَ مِنَ الْقُرْآَنِ»(۱). آیه شریفه، دستوری برای نهایت پی‌گیری کردن قرائت قرآن می‌باشد: «هر قدر برایتان میسّر است، قرآن بخوانید» ولی علما چه بد استنباط کرده‌اند! امر واجب را به استحباب حمل کرده‌اند و در نتیجه به جایی رسیده‌ایم که بسیاری از مردم، قرائت قرآن را ترک کرده‌اند؛ در حالی که امروز بسیاری از مردم دنیا کتاب‌های زیادی را به زبان‌های فارسی، عربی و دیگر زبان‌های زنده دنیا، مطالعه می‌کنند و بهره‌های فراوانی از آن می‌برند و قرآن کریم با عظمتی که دارد، کم‌تر قرائت می‌شود.
آنان که به فکر دوستی با قرآن و اسمااللّه هستند، بدانند قرآن و اسما به این زودی، پذیرای دوستی و انس با کسی نمی‌باشند؛ ولی آن‌گاه که کسی را می‌پذیرند، دیگر رهایش نمی‌کنند. با خواندن یک اسم، انسان نمی‌تواند به زودی زود آشنای آن گردد؛ ولی با استدامت، کم‌کم به آشنایی می‌رسد و گاه به جایی می‌رسد که موکل پیدا می‌کند. آن موکل، همانند لشکری آماده، از او فرمان می‌برد.
منبع: پیش نویس درس اسماء الحسنی
آیت الله العظمی محمدرضا نکونام