Jako sparentyfikowane dziecko uważam że "dawniej" dzieci były po coś. Nie z miłości tylko po to żeby coś rodzicom dać w przyszłości (na, wsi pomoc w polu, opieka na starość itp..) więc parantyfikacja była czymś wrecz pożądanym

Dziękuję . Już jako dziecko miałam wrażenie że w naszym domu są odwrócone role . Ojciec alkoholik a matka narcyz . Obydwoje byli toksyczni wtedy jeszcze tego nie rozumiałam czemu to my dzieci musimy się o nich troszczyć

Jako dziecko dostawałam zabawki z Ameryki, ciuchy, miałam pełno rzeczy, pieniądze, lalki Barbie a nie miałam ojca (alkoholik) ani matki (pracoholik), którzy by chcieli pobawić się ze mną tym wszystkim albo chociaż mnie wysłuchać czego się nauczyłam w szkole, o przytuleniu nie wspominając... martwiłam się o ojca, który po rozwodzie z matką kupił mi komórkę w podstawówce aby móc do mnie dzwonić gdy był nawalony, potem pisał listy z więzienia, potem spędzałam z nim weekendy, na których sprzątałam butelki po nim i jego kolegach, matka nigdy nie miała czasu "jestem zmęczona, zostaw mnie, nie mam czasu, daj mi spokój". Unikam pracy, zadowalam wszystkich ludzi gdy jestem w grupie, zachowuję się jak debil, na utrzymaniu faceta, który też nie chce ze mną spędzać czasu i który uważa mnie za materialistkę z resztą jak cała rodzina, zawsze wszystko było moją winą, zawsze zachowywałam się źle. Nie mam rodzeństwa, włóczyłam się wszędzie sama, po sąsiadach, po lasach i polach (mieszkaliśmy na wsi). Do teraz nazywam siebie Pocahontas ;) Szczerze, myślę, że aby tego uniknąć trzeba mieć naprawdę ogromne szczęście albo bardzo zasłużyć w niebie by urodzić się w zdrowej, dojrzałej, kochającej rodzinie, może jakiś 1% ludzkości tego doświadcza. Większość ludzi jest mocno skrzywionych i tak samo skrzywia swoje dzieci i tak to się toczy... podziękujmy producentom alkoholu, kulturze, religii, normom społecznym i prawie pozwalającemu dzieciom być własnością rodziców. Żyjemy w piekle, więc nie ma właściwie co się przejmować tym życiem. Świetnie Pani mówi, dałam subskrybcję i będę często zaglądać.

Dziękuję za ten temat. Myślę, że to mnie dotyczy, czuję sie wyczerpana bo mam wrazenie, że w zyciu nie mogę odetchnąć. Że mam podejmowac decyzje, które zaaprobuja moi rodzice, choć mam już 50 lat. Mama mi mowi, że oczekuje, że będę opiekować się rodzicami na starość. Jeśli próbuję upomniec się o wypoczynek, jakies moje potrzeby, jesyem oskarzana, że jest mi za dobrze, że oni tak nie mieli, że wszyscy ich znajomi dookoła mają o wiele cięższe życie. Pozdrawiam Panią

Setna. Z miłą chęcią ale i równie bolącym sercem Panią wysłucham. Bardzo to smutne.

To czy nie jest się do tego zmuszanym to akurat jest dyskusyjnego.

Piękny wykład 😊 bardzo ciekawe treści , dziękuję

Dziekuje za nagranie.. Warto zdobywac takie infirmacje,by nie popelnic bledow jako rodzic,ja mualam taka sytuacje ze moj syn 12 letni byl mi powiernikiem.Bylismy bardzo samotni. Ale to bylo chwilowe i nigdy juz tak nie zrobie..

99,9% podpisuje sie pod Trescia🙏 ( po odejsciu taty ,; rozwod " mialam pieklo na ziemi , kiedy ucieklam za granice majac 20 lat dalej byl.szantasz , emocjonalny "jaka ja biedna Twoj tato mnie zostawił dla innej i tak przez 40 lat).Az w koncu wlasny rozwój, edukacja psychologiczna uświadomiły mi Co sie wydarzylo u mojej Mamy i dlaczego mialam wlasna tragedie i nie moge byc w zwiazku z mezczyzna ).Dziekuje za tak wspanialy wyklad 🪶

Bardzo dziękuję, że dzieli się Pani swoją wiedzą. Tematyka, którą Pani porusza, znajduje się w kręgu moich zainteresowań, z kolei świadomość wydaje się być naszym wielkim sprzymierzeńcem. Życzę satysfakcjonującego rozwoju kanału i serdecznie pozdrawiam 💙

Temat bliski mojemu sercu. Z racji tego, że jestem jedynaczką oraz przyjścia późno na świat (oboje rodziców było w wieku ponad 40 lat, tata tuż przed 50) to na mnie spadła opieka nad rodzicami. Starość, choroby rodziców spowodowały, że to ja musiałam się głównie nimi opiekować. Dziękuję za podjęcie tego trudnego tematu. Pozdrawiam serdecznie

To w latach powojennych to pewnie większość doświadcza łany parentyfokavji czyli obecnie 70+ bo starsze dzieci wspierały rodziców pomagając w opiece nad młodszymi, czy w innych pracach. Teraz to przegięcie w drugą stronę, by ktoś nie żart, ucił parentyfokavji to dzieciom nie karze s2 się pomagać rodzicom

❤

Świetny film, bardzo dziękuję za materiał. Jeszcze ze swojej strony dodałabym że nie zawsze taki rodzic mógłby czy nawet chciałby powiedzieć dziecku, że nie jest jego obowiązkiem przejmowanie roli rodzica. Często to w jakimś sensie jest na rękę takiemu rodzicowi, a nawet powiedziałabym relaizacja jego celów. Taka jest moja opinia.

👍👍👍👍

🌻🌻🌻

To o mnie😢najstarsza z trzynastki dzieci i rodziców alkoholicy ...cały dom na mojej głowie ...i tak do dziś ...nieudane małżeństwo , problemy męża niepracującego ,a teraz drugie i znów mąż który nie pracuje i cały dom na głowie ...w pracy to samo , wszystko ogarniam , staram się przypodobać , zrobić szybciej i lepiej 😢😢😢a w zamian czuję się jak nikomu nie potrzebne gó....no

Mam 50 lat i jestem szczęśliwą matka babcia i zona ..W swoim życiu opiekowalam sie chora tesciowa , tatą ,mamą i tesciem. Niestety wszyscy juz nie żyją...Ciesze sie ze moglam im pomóc w chorobie i być z nimi az do konca .Zeby czuli sie kochani wartosciowi i potrzebni . Dajmy innym to czego sami oczekujemy . Tak zastalam wychowana i tak wychowane są moje dzieci. Jestem zawsze dla nich i jak potrzeba oni dla mnie . I różne nowo nazwy sklaniajace do oddawania rodzicow np do domów opieki są poprostu dla mnie nie do przyjecia .Rodzic to dla mnie tak jak dziecko i mąż osoba najbliższa i żadne poświęcenie nie jest za duże

O proszę. Jaka ładna blondynka. Treść oczywiście też ciekawa.

To pani skrytykowała by pewnie św. Matkę Teresę z Kalkutu, myślała bardziej vo innych, została świętą,

❤

❤