Karmelitanki Bose pojawiły się na ziemiach polskich w 1612 roku.
W 1946 roku Karmelitanki trafiły do Kalisza, najpierw do willi przy ulicy Widok, a od 1973 roku - znajdują się w klasztorze na Niedźwiadach w Kaliszu. Przywiozły ze sobą ikonę Matki Bożej Nieustającej Pomocy, która umieszczona jest w ołtarzu kaplicy. Jest to wierna kopia obrazu Matki Bożej Nieustającej Pomocy z kościoła oo. Redemptorystów pw. św. Alfonsa w Rzymie. Sprowadził ją do Polski metropolita krakowski Albin kardynał Dunajewski i w 1880 roku przekazał Karmelitankom, gdy udawały się na fundację do Lwowa. Obraz uznano za cudowny, ukoronowany został przez arcybiskupa Bolesława Twardowskiego 25 czerwca 1939 roku we Lwowie. Powtórnie koronował go papież Jan Paweł II podczas czwartej pielgrzymki do Polski 7 czerwca 1991 roku we Włocławku.
KRÓTKA HISTORIA KLASZTORU
Klasztor Karmelitanek Bosych w Niedźwiadach k. Kalisza wywodzi się z klasztoru lwowskiego. Pierwszy klasztor Karmelitanek Bosych w tym mieście, pod wezwaniem Matki Bożej Loretańskiej, istniał w latach 1642-1782. Klasztor ten został skasowany przez władze zaborcze. Początkowo siostry zamieszkały w Wieliczce pod Krakowem, a po kilku latach przeniosły się do Lwowa, gdzie w 1895 r. został wybudowany klasztor z pięknym neogotyckim kościołem. Jako spowiednik, a następnie przełożony i wizytator, spełniał swą posługę w lwowskim Karmelu św. Rafał Kalinowski, który darzył siostry wielką przyjaźnią. Ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy umieszczona w głównym ołtarzu kościoła niemal od początku cieszyła się wielką czcią lwowian, którzy uznawali wizerunek za cudowny. Za pośrednictwem Matki Bożej otrzymywano wiele łask i cudów, o czym świadczą liczne wota dziękczynne i pisemne świadectwa przechowywane w archiwum klasztoru (m.in. opisujące odzyskanie wzroku przez niewidomą dziewczynkę).
Podczas II wojny światowej siostry dzieliły wraz z mieszkańcami Lwowa trudy, ubóstwo i trwogę wojennej zawieruchy. W klasztorze przez jakiś czas mieściło się schronisko dla starszych i chorych osób. Na polecenie Przełożonych w połowie 1940 r., przed nadejściem wojsk radzieckich, część zgromadzenia (7 sióstr) opuściła Lwów i przedostała się do Warszawy, dając tym samym początek refundacji warszawskiego konwentu. Pozostałe siostry przebywały we Lwowie aż do 1946 r., kiedy to ostatecznie zostały zmuszone przez władze sowieckie do repatriacji, do powrotu do Polski. Wyjeżdżając, wzięły ze sobą swój najcenniejszy skarb - ikonę Matki Bożej Nieustającej Pomocy, która dzieliła w ten sposób tułacze życie swoich córek. Siostry opuściły Lwów, jadąc w nieznane. Po krótkim pobycie w Przemyślu, na zaproszenie ks. bp Karola Radońskiego, ówczesnego ordynariusza włocławskiego, przyjechały 11 listopada 1946 r. do Kalisza. Początkowo zamieszkały w domu parafialnym przy katedrze, na ul. Kanonickiej 5, przygarnięte przez ks. prałata Stefana Martuzalskiego. Później otrzymały w ramach wynagrodzenia za dobra utracone na wschodzie willę przy ul. Widok 80. Osiedliły się w niej prowizorycznie, przystosowując ją do wymogów życia karmelitańskiego. Na ul. Widok wspólnota mieszkała przez 27 lat.
Pod koniec 1969 r. władze miejskie odebrały siostrom ogród klasztorny w celu wybudowania w tym miejscu szosy. Przed wspólnotą stanęła perspektywa budowy nowego klasztoru, co jak na owe czasy (początek lat 70.), było niezwykle trudnym zadaniem z powodu bardzo nieprzychylnego Kościołowi stosunku władz państwowych. Tym razem z pomocą przyszła siostrom wierna przyjaciółka i dobrodziejka klasztoru - pani Janina Skowrońska, z pochodzenia Rosjanka, żona byłego zesłańca na Sybir. Ofiarowała zgromadzeniu teren w pobliskich Niedźwiadach. Tu, po wielu trudach, pertraktacjach z władzami i dzięki dobroczynności wielu przyjaciół, a nade wszystko - jak wierzymy - dzięki przemożnej opiece i wstawiennictwu św. Józefa, stanął nowy klasztor wraz z kaplicą. 21 czerwca 1971 r. odbyło się uroczyste poświęcenie kamienia węgielnego, którego dokonał ks. kard. Stefan Wyszyński w obecności generała Zakonu o. Michała Anioła, ks. bp włocławskiego Jana Zaręby i licznie zgromadzonych gości.
Po dwóch latach budowy, 26 sierpnia 1973 r. wspólnota przeprowadziła się do nowego klasztoru. 2 września tegoż roku bp Jan Zaręba, przy udziale prowincjała o. Konstantyna Pateckiego, poświęcił nowy klasztor pod wezwaniem Najświętszego Imienia Maryi i św. Józefa oraz zaprowadził w nim kanonicznie papieską klauzurę.
W 2011 roku, dla uczczenia 20 rocznicy koronacji ikony Matki Bożej Nieustającej Pomocy, został przeprowadzony gruntowny remont kaplicy. Nowy, marmurowy ołtarz, ambona i posadzka sprawiły, że kaplica zyskała nowe oblicze. 2 września 2012 r. ks. bp. ordynariusz Stanisław Napierała dokonał konsekracji ołtarza, a dnia 2 września 2013 r. miała miejsce uroczystość poświęcenia kościoła przez ks. bpa. ordynariusza Edwarda Janiaka. Podczas tej uroczystości został odczytany Dekret ustanawiający kaplicę Sióstr Karmelitanek Bosych Diecezjalnym Sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy.