Ja mając 55 lat doszłam do ściany mimo ze brałam leki jestem w terapii trafiłam na wspaniałą osobę zaczynam dopiero życie

Nerwica lękowa często dotyczy również osób z dużą wyobraźnią. W szkole na języku polskim wyobraźnia była moją mocną stroną, świetnie pisałam wypracowania, zwłaszcza na otwarte tematy. Jednak ta sama wyobraźnia bardzo doskwiera, kiedy piszę w głowie czarne scenariusze dot. spraw wokół mnie jak i spraw w wymiarze globalnym. To pozbawia człowieka dużych pokładów energii, a to może prowadzić do różnych chorób. Moja rozbudzona wyobraźnia w dzieciństwie pomagała mi uciekać przed stresem związanym z zachowaniem ojca, błędne koło.

Nerwica to nie "przyjaciółka" na całe życie tylko epizod w Naszym życiu. Jeśli zaakceptujemy i przyzwolimy sobie na wszystkie emocje, myśli, obawy i wszystkie somaty układ emocjonalny sie uspokoi i wszystko wróci do normy. Cierpliwośc, czas i nie szarpanie sie z nerwica to droga do życia wolnego od nerwicy

Żyję już z tym dziadostwem kilkadziesiąt lat , i na ludzi którzy są " normalni " patrzę jak na kosmitów i zadaję sobie wiecznie jedno pytanie , jak oni to robią ???

Tak jak temat depresji stał się oswojony, to temat zaburzeń lękowych jest kojarzony z zaburzeniem psychicznym, czy też chorobą psychiczną. Ludzie boją się przyznać do swojego cierpienia bo boją się niezrozumienia i odrzucenia. Dziękuję za podjęcie takiego tematu. To musiało być dla Pani trudne, tym bardziej jestem wdzięczna. To również o mnie. Zamartwianie i lęk towarzyszy mi odkąd pamiętam. Na zaburzenie lękowe pracowałam latami. No i swoim myśleniem doprowadziłam do ataków paniki. Czasami bywały codziennie. Ostatnio trwał całą noc. Również boję się leków i staram się wyjść z tego bez nich. Ten kto tego nie doświadczył nie ma pojęcia co my przechodzimy. Pozdrawiam wszystkich wtajemniczonych zaburzonych.

Kurcze, pierwszy raz w życiu przyszło mi do głowy, że moje "czarnowidztwo " (siostra za granicą może ciężko zachorować, ktoś nie zamknie bramy i pies wpadnie pod samochód, nie poradzę sobie w pracy) może być objawem choroby. Bardzo pouczająca przydatna rozmowa. Dziękuję!

Takie rozmowy Drogie Panie są bardzo przydatne. Myślę, że wystarczy spojrzeć na liczbę komentarzy zawierających słowo DZIĘKUJĘ pod każdym filmem.

Świetne rozmowy jakich w Polsce do tej pory nie było. A zdrowie psychiczne jest tak niesłychanie ważne.

Wspaniały wywiad. Pani historia jet bardzo podobna do mojej. W wieku 50 lat zdałam sobie sprawę z tego, że mam stany lękowe praktycznie od dzieciństwa. Tak bardzo się z nimi zżyłam, że uważałam, że to po prostu część mojej osobowości. Lęk eskalował, skończyło się to przed rokiem kryzysem, gdy byłam już w stanie tylko leżeć na wersalce a umycie jednego talerza albo wyrzucenie śmieci było ponad moje siły. Psychiatra rozpoznała u mnie GAD. Leki na szczęście postawiły mnie na nogi, choć nie jest idealnie. W trakcie psychoterapii dowiedziałam się ciekawej rzeczy - że część moich objawów to rzeczywiście lęk, ale duża część to objawy przestymulowania bodźcami (np prawie podskakuję słysząc dzwonek telefonu bo boję się, że ktoś czegoś ode mnie chce albo coś się stało). Zdobyłam się na odwagę i powiedziałam o moich problemach kilku zaufanym osobom w pracy - wszyscy zareagowali- jak to, ty? Niemożliwe, nic po tobie nie widać, jesteś zawsze taka opanowana. Przyjęli to jednak z dużym zrozumieniem, a ja czuję się dużo lepiej z tym, że ujawniłam swoje słabości, czuję się z tym bardziej prawdziwa. Ja, podobnie jak Pani, potrafię robić wiele rzeczy, których boją się inni ludzie, widocznie tak u nas lękowców jest. Obecnie pracuję mentalnie nad pozwalaniem sobie na regenerację i wypoczynek. Psycholog uświadomił mi, że jestem prawdopodobnie osobą silnie reaktywną, silniej reaguję na wiele bodźców i stąd łatwiej się męczę. Po prostu staram się z tym pogodzić i przekonać samą siebie, że mam prawo do odpoczynku, do tego, żeby być kreatywną muszę się trochę "polenić". Życzę wszystkiego najlepszego, dobrze posłuchać, że nie jest się jedyną osobą z takim problemem. Pozdrawiam serdecznie.

Ta kultura że "nie można być słabym, że co ludzie pomyślą, i że trzeba harować po 16 h na dobę" to przejaw tego samego - męskiej kultury patriarchatu. Trzeba to zdekonstuować,czyli właśnie przyznawanie się do słabości jest OK.

Zamartwianie się to nie cecha charakteru ale system obronny z dzieciństwa, coś co kiedys pomogło nam przetrwać w życiu dorosłym staje sie „chorobą”, można to zmienić, pokochać to małe przestraszone dziecko, podziękować mu za to że przetrwało i przeprogramować system który juz nam nie służy. Łatwo powiedziane trudniejsze w wykonaniu ale można. Te emocje za które sie obwiniamy one nie sa nowe one pojawiły sie w dzieciństwie, nie umieliśmy sobie z nimi poradzić (to jest normalne, żadne dziecko tego nie potrafi), zrobiliśmy wszystko zeby ich nie czuć (instynkt samozachowawczy, podświadomość). Pani Gosia pięknie to tłumaczy kiedy mówi że ona nie czuła swojego ciała. Tak jest przestajemy czuć i zaczynamy opierać sie na naszym intelekcie, ale tylko do czasu to działa. Ja to nazywam zamrożeniem, w jednej z bardzo głębokich sesji terapeutycznych, na samym początku było mi tak zimo ze dosłownie myślałam ze zaraz zamarznę ( był środek lata), potem była fala uczuć z wczesnego dzieciństwa, nagle byłam mała dziewczynka która czuła ogromny ból emocjonalny, jako dziecko nie potrafiłam tego przerobić i „się zamroziłam” (normalna reakcja zagrożenia „ucieczka, obrona, zamrożenie”)

W końcu ktoś pięknie przedstawił to co mi kotłuje się w głowie od jakiegoś czasu! I perełka na torcie: "lękowcy pojebowcy" ❤️

W końcu ktoś tak pięknie to przekazał ,dokładnie tak samo przechodziłam ,to było straszne ,nie wyobrażalne dla zdrowych ,ta panika i lęk przed lekiem ,nie wychodzenie z domu ,lek paniczny żeby wejść do dużych sklepów,lęk przed lekami ,nie mówienie prawdy dlaczego nie mogę wejść do sklepu ,do takiego stanu doszło ,że nie mogłam zasnąć ,bo zasypiałam i co chwilę się budziłam,byłam wyczerpana do granic ,do tego okropne zamartwianie się ,pomaganie bezdomnym zwierzętom,ratowanie kociaków ,doszło już do takiego stanu że poddałam się i sama chciałam iść na oddział psychiatryczny ,bo umierałam .Po 4 tygodniach pobytu na oddziale stan mój poprawił się ,byłam zupełnie inna ,wolnym człowiekiem ,ale ....i tak los mnie nie oszczędził ,ponieważ pochowałam mojego syna ,który odszedł nagle w młodym wieku ,gdyby nie te leki ,pewnie bym tego nie przeżyła .Dziękuję za piękny przekaz .

Też przez to przechodzę... Najgorsze doświadczenie w moim życiu....przesyłam uściski dla Waszystkich ❤

Bardzo bardzo dziękuję za ten kanał!!! Z lękami napadowymi borykam się od 12 lat co daje 1/3 mojego życia.Gdy mnie to spotkało pierwszy raz próżno było szukać czegoś na ten temat w internecie.Dzisiaj w dużej mierze sama nauczyłam się to konrolować ale codzinnie jest wenie wiekszy lub mniejszy strach przed nawrotem.Obajrzałam wszystkie odcinki właściwie jeden za drugim i wszytko o czym mówią zaproszeni goście to ja...pierwszy raz aż tak mocno mogę się z kimś zidentyfikować. Dziękuję , to ma dla mnie przeolbrzymią wartość. Gdybym kiedyś jeszcze nagrywane były odcinki w tym temacie to z checią opowiem i ja swoją wieloletnią samodzielną walkę po dziś dzień.Pozdrawiam

Bardzo wam dziękuję ❤ Bardzo ważny temat i bardzo pomagacie.

Również mam lęki .Zamartwiam się wszystkim .Noce napawają mnie lekiem ,boję się o zdrowie moich bliskich i swoje.Najmniejsza dolegliwość zdrowotna w mojej głowie urasta do rangi śmiertelnej choroby.

Też mam to świństwo. Kiedyś nie wiedziałam co się ze mną dzieje, myślałam, że jestem ciężko chora tak bardzo źle się czułam. Poszłam do psychiatry i dostałam właśnie te leki o których mówiła ta Pani na początku. Niestety to była masakra, myślałam, że mam zawał a to był taki silny lęk.... Podziękowałam za te leki i wzięłam się w garść. Dla mnie ogromną pomocą okazało się praktykowanie jogi plus medytacje. Naprawdę, poczułam ogromną różnicę w funkcjonowaniu. Nieraz bywa, że lęki wracają ale na razie to ogarniam. Ważne aby albo znaleźć dobrego lekarza, mi się nie udało niestety albo spróbować szukać naturalnych sposobów, dla każdego to pewnie będzie coś innego. Joga na pewno nie zaszkodzi 🙂

Jakbym słuchała o sobie. Dziękuje za tę rozmowę.

Dzięki szczerym rozmowom w tych spotkaniach odkrywamy swoje możliwości i dowiadujemy się kto może nam pomóc. Dziękuję