öyle demeyin...bezer durumu bizzat yasadim...ustelik kucucuk bir yavrum vardi...sadece esim degil ana-baci herkes zalime dönüsmüstü yahut zaten mesreblerinde varolan bencillik ve merhametsizlik benim ellerine genc yasta muhtac kalmamla iyice ayyuka cikmisti...pencereden yuruyen insanlari izlerdim aglayarak, acaba farkindalar mi yurumenin ve ozgurluklerinin ne buyuk nimet oldugunu diye...ötonazi yoktu Turkiye'de, ölmek istiyordum fakat anneydim...onlara yavrumu emanet edemezdim fakat esim olacak narsist gelip gidip '' ne zaman öleceksin, su balkondan atsana kendini, sen kadin misin vb'hakaretler ve zulümle yerdeki hastaya saygisizlik ediyordu...tedavim vardi fakat kasten yaptirmiyor, aileler de elini tasin altina koymuyordu. Acilar icin de kivrana kivrana gecti aylar ve birkac yil daha oyle istanbul'da. Derken birgun yerde sürüne sürüne masadaki telefona odaya ulastim; seytanim yani narsist evde degildi, henuz daha konusamayan yavruma rica ettim, ''su masadaki telefonu bana verir misin canim?'' dedim. Cocuk verdi telefonu ve ben belediye diye rehberden bir yeri aradim, ilk cikan kisiye '' halimi anlatip, hasta ve ameliyatli oldugumu, evde zulum gordugumu, bakilmadigii ve kucuk bir cocugum oldugunu, suan ona da yemek mama yapan yok dedim isyan edip, kendi ulkeme geldigime beni bn pisman ettiler, insanlik öldü mü dedim, yardim istedim. Sagolsunlar iki memur eve kadar gelince tutanak tutup eve yardimci bir hanim ve bir sure hazir yemek getirmek icin plan yaptilar tabi tam onlar evdeyken seytan adam gelmisti ve öyle sasirmisti ki beni ve memurlari gorunce...konumuna ve itibarina yakistiramadiydi herhal benim muhtacligimi...Bes alti ay sonra o gelen yardimci hanimin bana can vermesi, nefes olmasiyla ben ayaga kalktim ve ilk gucumu topladigim anda o cehenneme ve o aileme karsi aylar suren bir ozgurluk/bosanma/velayet vb mucadeleler sonunda hepsini arkada birakip yavrumla ülkemi terketmek zorunda kalmistim...Ben hastayken, sefkat ve vefalarina muhtacken o maskesi dusen aile ve es bozuntulari sok olmuslardi, hic kurtulamiycam saniyorlardi fakat sukur simdi yavrum kocaman oldu....Yillardir yurtdisindayim...ruhumsa ulkemde kaldi...Simdi aglayarak ayrildigim ulkeme geri donecegim o gunu bekliyorum...Anne olmamizi ne toplum ne de yasalar cezasiz birakmai yani...kadin olmak cezasiz kalmadi...simdi narsizimin ne oldugunubilmeden kimse evlenmesin diyorum...kisilik bozuklugu insanlar sizi böyle en muhtac ve savunmasiz aninizda en cirkin yuzlerini gosteriyor cunku....

Çok çok teşekkürler 💕🙏

İlginize çok teşekkür ediyorum 🙏💕

Evet taşıyorlar :)

Bugünden sonraki ilk videoyu öyle çekeceğim. Reklam çekimleri nedeniyle traş olamıyordum. Yapıcı eleştirine sonsuz teşekkürler kardeşim. Bir de tanıyabilseydim iyi olurdu. 😂😜

@@ahmethamicanver2822Sanat müziği hayranı yaşlı bir emekli. Sağlıklı bir ömür diliyorum.

@@Ayva-Erik Hep birlikte sevgili dostum 🙏

Kıyafet gayet guzel,sakal tıraşı da… şekilciliği bırakıp,içeriğe bakmayı öğrenelim bence

Koptum yaa

@@rahimsari9915 Dinlediğiniz için çok teşekkürler. Bu konuyu araştıracağım. Benzer yerleri çok fazla. Dilden dile biraz değişmiş olabilir mi acaba ??💕😘

Samimi yanıtınız için teşekkür ederim. Şarkının söz yazarı Dr. Doğan Işıksaçan’ın ayaklarından problemi olduğu bilgisi internette var. Kanımca bestekarın anlatımı kitabın yazarınca dikkate alınmalıydı. Kamuran Yarkın çok net ve basitçe anlatıyor hikayeyi. Kitaptaki bambaşka bir hikaye gibi. Işıksaçan olayı yaşayan değil de anlatılana göre güfte yazan olarak tanıtılmış.

@@rahimsari9915 Değerli kardeşim her iki olayda sakat kaldığı için terkedilen bir sevgiliyi anlatıyor. Gelin biz ayrıntıya takılmayalım isterseniz. Verdiği mesaj aynı sonuçta. Tekrar tekrar teşekkür ediyorum. Yeni hikayelerde yeni eleştirileri bekliyorum. Sevgilerle. ☺️💕