تراژدیِ ایران و ایرانی به همین سادگی‌ ‌ست : "اصل " را پس می‌‌زند و " کپی " را در آغوش می‌‌گیرد . کسی‌ همین قطعه را با "کیفیتِ بد " بر تصویری بدتر." گنگ و تیره و تار " می‌‌گذارد. بی‌ هیچ شناسنامه یی. آن گاه ۵۰ هزار تن‌ نگاهش می‌‌کنند و پیام می‌‌فرستند خطاب به شاعر ( حتا نمی‌‌بیند که شاعر رو به روی‌شان نیست !) اما وقتی‌ خودِ اصل را بر پیشانیِ خانه ا ت می‌‌گذاری، فقط بچه‌های محله می‌‌بینند . و این یعنی‌ : جماعتِ کپی شیدا !

درود بر شما شهیار قنبری بزرگ حضور شما غیبت مرگ ِ جهان است

ای اهل همه جا را عشق است،،،روزی که ایران و ترک کردم مادرم گفت گم نشی؟!!!!،،،گفتم پیدا کجاست ؟