يک مايه در دو مقام
به لئوناردو آليشان
۱
دل ام کپک زده آه
که سطری بنويسم از تنگی ی دل
هم چون مهتاب زده يی از قبيله ی آرش برچکاد صخره يی
زه جان کشيده تا بن گوش
به رها کردن فرياد آخرين.
کاش دل تنگی نيز نام کوچکی می داشت
تا به جان اش می خواندی:
نام کوچکی
تا به مهر آوازش می دادی،
هم چون مرگ
که نام کوچک زندگی ست
و بر سکوب وداع اش به زبان می آوری
هنگامی که قطاربان
آخرين سوت اش را بدمد
و فانوس سبز
به تکان درآيد:
نامی به کوتاهی ی آهی
که در غوغای آهنگين غلتيدن سنگين پولاد بر پولاد
به لب جنبه يی بدل می شود:
به کلامی گفته و ناشنيده انگاشته
يا ناگفته يی شنيده پنداشته
سطری
شطری
شعری
نجوايی يا فريادی گلودر
که به گوشی برسد يا نرسد
و مخاطبی بشنود يا نشنود
و کسی دريابد يا نه که «چرا فرياد؟»
يا «با چه مايه از نياز؟»
و کسی دريابد يا نه که «مفهومی بود اين يا مصداقی؟
صوت واژه يی بود اين در آستانه ی زايشی يا فرسايشی؟
ناله ی مرگی بود اين يا ميلادی؟
فرمان رحيل قبيله مردی بود اين يا نامردی؟
خانی که به وادی ی برکت راه می نمايد
يا خائنی که به کج راهه ی نامرادی می کشاند؟»
و چه برجای می ماند آن گاه
که پيکان فرياد
از چله
رها شود؟ــ:
نيازی ارضا شده؟
پرتابه يی به در ازخويش
يا زخمی ديگر به آماج خويشتن؟
و بگو با من بگو با من:
که می شنود
و تازه
چه تفسيرمی کند؟
۲
غريوی رعدآسا
از اعماق نهان گاه تاقت زده گی:
غريو شوريده حال گونه يی گريخته از خويش
از برج واره ی بامی بی حفاظ...
غريوی
بی هيچ مفهوم آشکار در گمان
بی هيچ معادلی در قاموسی، بی هيچ اشارتی به مصداقی.
به يکی «نه»
غريوکش شوريده حال را غربت گيرتر می کنی
به يکی «آری» اما
ــ چون با غرور هم زبانی در او نظرکنی ــ
خود به پژواک غريوی رهاتر از او بدل می شوی:
به شيهه واره ی دردی بی مرزتر از غريو شوريده سر به بام و باروگريخته ــ:
و بيگار دلتنگی را
به مشغله ی جنون اش
ميخ کوب می کنی.
۱۳۶۸/۵/۹
***