عقوبت
به ايرج گردی
ميوه بر شاخه شدم
سنگ پاره در کف کودک.
طلسم معجزتی
مگر پناه دهد از گزند خويشتن ام
چنين که
دست تطاول به خود گشاده
من ام!
بالابلند!
بر جلوخان منظرم
چون گردش اطلسی ی ابر
قدم بردار.
از هجوم پرنده ی بی پناهی
چون به خانه بازآيم
پيش از آن که در بگشايم
بر تخت گاه ايوان
جلوه يی کن
با رخساری که باران و زمزمه است.
چنان کن که مجالی اندکک را درخور است،
که تبردار واقعه را
ديگر
دست خسته
به فرمان
نيست.
که گفته است
من آخرين بازمانده ی فرزانه گان زمين ام؟ــ
من آن غول زيبای ام که در استوای شب ايستاده است غريق زلالی ی همه آب های جهان،
و چشم انداز شيطنت اش
خاست گاه ستاره يی ست.
در انتهای زمين ام کومه يی هست،ــ
آن جا که
پادرجايی ی خاک
هم چون رقص سراب
بر فريب عطش
تکيه می کند.
در مفصل انسان و خدا
آری
در مفصل خاک و پوک ام کومه يی نااستوار هست،
و بادی که بر لجه ی تاريک می گذرد
بر ايوان بی رونق سردم
جاروب می کشد.
برده گان عالی جاه را ديده ام من
در کاخ های بلند
که قلاده های زرين به گردن داشتند
و آزاده مردم را
در جامه های مرقع
که سرودگويان
پياده به مقتل می رفتند.
خانه ی من در انتهای جهان است
در مفصل خاک و
پوک.
با ما گفته بودند:
«آن کلام مقدس را
با شما خواهيم آموخت،
ليکن به خاطر آن
عقوبتی جان فرسای را
تحمل می بايدتان کرد.»
عقوبت دشوار را چندان تاب آورديم
آری
که کلام مقدس مان
باری
از خاطر
گريخت!
.