Είχαμε τη χαρά να συναντήσουμε στο Ηρώον της Απολλωνίας τον Άγγελο και τον Γιάννη τον Λουμίδη.
Ο Άγγελος Λουμίδης έχει περάσει τα εννήντα πέντα χρόνια ζωής.
Παραμένει ακμαίος και δυνατός.
Πάντα με το χιούμορ του και την καλή του την διάθεση.
Είναι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε στην δεκαετία του ´20.
Ο πατέρας του είχε βρεθεί αιχμάλωτος στην Γερμανία και στην Σίφνο τον είχαμ για χαμένο.
Αυτή είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα και σχετικά άγνωστη εποχή που κάποια στιγμή κατέληξε στην αιχμαλωσία ενός τμήματος του Τετάρτου Σώματος Στρατού και την μεταφορά τους στην Γερμανία.
Αυτήν την ιστορία θα την συζητήσουμε μαζί του κάποια αλλη στιγμή.
Στην συνάντηση μας μίλησε για τα χρόνια του Αλβανικού Πολέμου και της Κατοχής που ακολούθησε.
Ήταν γύρω στα δώδεκα-δεκατρία όταν ξέσπασε ο Πόλεμος του ‘40.
Για τα παιδιά ήταν μία αγνωστη λέξη που ακουγόταν τρομακτική.
Από την Σίφνο έφυγαν αμέσως οι επίστρατοι.
Με καϊκια μεταφέρθηκαν στη Σύρα και από εκεί στον Πειραιά.
Ακολούθησε η μεταφορά τους στην Αλβανία.
Τέσσερις Σιφνιοί χάθηκαν στον Ελληνο-Ιταλικό Πόλεμο και δέκα Σιφνιοίστον Εμφύλιο Πόλεμο που ακολούθησε.
Οι Ιταλοί ήταν πιο ήπιοι σε σχέση με τους Γερμανούς.
Οι Ιταλοί ήθελαν καλό φάϊ, κρασί και κοπελες, ενώ οι Γερμανοί ήταν πολϋ πιο σκληροί.
Μας μιλά για περιστατικά που έγιναν κατά τη διάρκεια αυτής της διπλής Κατοχής.
Αμέσως με την κήρυξη του πολέμου έγινε αναγκαστική δέσμευση των γαϊδουριών και των μουλαριών για τις ανάγκες του πολέμου.
Ένας Σιφνιός, ο Γιωργος ο Κοτζής, αναγνώρισε στην Αλβανία το μουλάρι του που το είχαν παρει από τη Σίφνο.
Στο τέλος, μετά την συνθηκολόγηση των Ιταλών, οι Γερμανοί τους μετέφεραν με καράβια, τα οποία πιθανόν βυθίστηκαν από τους ίδιους τους Γερμανούς στο ανοιχτό πέλαγος.
Ιστορίες φρίκης που κόβουν την ανάσα.
Και μέσα σε όλα ο ίδιος και η οικογένειά του να προσπαθούν να κρύψουν τα γεννήματά τους για να μην τους τα πάρουν οι Καταχτητές.
Για το ψωμί υπήρχε δελτιο, σύμφωνα με το οποίο ο καθένας δικαούταν μόνο σαράντα γραμμαρια ψωμιού ημερησίως.
Πάντως στην Σίφνο ο κόσμος δεν πέθανε από την πείνα, όπως έγινε στις μεγάλες πόλεις.
Συχνά για κάποιο μικρο-παράπτωμα που έκαναν οι συμπατριώτες του κ. Άγγελου στέλνονταν να δικαστούν στην Πάρο, όπου δινόταν η ποινή που συνήθως ήταν καταναγκαστική εργασία (όπως μεταφορά κλαδιών στους κατακτητές).
Απίστευτες ιστορίες χωρΐς τέλος.
Μετά τον Πόλεμο έκανε για λίγο των αγωγιάτη.
Κατέβαινε στις Καμάρες με το γαϊδούρι και περίμενε το αγώϊ.
Η τιμή ήταν σαράντα δραχμές το αγώϊ από τις Καμαρες για την Απολλωνία και 50 δραχμές για το Κάστρο.
Τότε, μετά τον πόλεμο, είχαν δρομολογηθεί δύο καράβια.
Το «Γλάρος», το «Αύρα» και το «Μαρινθεία».
Το ταξίδι μπορούσε να κρατήσει ακόμα και δύο ημέρες.
Στη Σίφνο έλεγαν χαρακτηριστικά για αυτά τα τρία πλοία:
«Καράβια έχουμε τρία.
Ταξίδια κάνουν συνεχώς.
Τρέχουνε ολοταχώς.
Και τα τρία, ευτυχώς!!!»
Ευχαριστούμε πολύ τον Άγγελο και τον Γιάννη Λουμίδη.
Ανανεώνουμε το ραντεβού μας μαζί τους.
Ο Άγγελος Λουμίδης αποτελεί κομμάτι μίας μεγάλης ιστορίας με πολλά μικρα κσι μεγάλα γεγονότα.