İşe girince para var zaman yok girmeyince zaman var para yok. Ben az çalışıp az para almak istiyorum işe girdim diye 5 veya 6 gün boyunca hapishane hayatı yaşamak istemiyorum. Kendime zaman ayıramayınca psikolojim bozuluyor stresli ve kaygılı oluyorum.Herkes istediği kadar çalışıp istediği kadar para kazanmalı. Dw kanalında Fransa da 4 günlük çalışma şekline geçen firmalar kâra geçtiğini açıklıyordu darısı başımıza...

24 yaşındayım mezun olalı 2 sene oldu Sosyoloji okudum okurken almam gereken tüm seminerleri tüm ek eğitimleri aldım yetmedi ikinci üniversite okudum halk eğitim kursları ,danışmanlık,dil kursları akla gelebilecek tüm kurslara gittim.Aynı anda tez yazarken 3 eğitimi birlikte yürütüp kpssye hazırlandım. Benimle aynı sınıfta okuyan aklı fikri gezmekte olan dersler umrunda olmayan pek çok arkadaşım işe girdi ve rahat şekilde çalışıyor ben ise başvurduğum hiçbir yerden dönüş alamıyorum.Üstelik belediye kadrolarına giren insanlar bunlar. Bunca hak yenen adaletsizlik olan ülkede yaşamaktan çok yoruldum ,ki en pollyana olan ülkem için en ücra köşelerde çalışmak insanlara hizmet etmek isteyen biriyken bu hale geldim.Buna sebep olan kimseye hakkımı helal etmiyorum hakettiğim şey akşama kadar evde oturup ev işi yapmak değildi ama kendimden vazgeçtim sadece uyuyorum . piyano çalmak istiyorum kitap yazmak istiyorum spora gitmek istiyorum ama hiçbiri için ne motivasyonum var ne de param. Biliyorum ki aynı durumda olan pek çok kaderdaşım var...

İş bulmak tamamen şans. Ben de kervandayım üstelik 19 senelik cv var. Yaş şartı koşuyorlar, 42 oldum ve 2 üni. Mezunuyum. Asgari ücretli iş bile yok. Yol yemek de verilmiyor artık. İş aramaktan bıktım desem yeri iyi ki evli çoluklu vs değilim. Ülkede iş tecrüben de olsa hikaye. Tamamen torpil, referans...

26 yaşındayım zamanında üniversiteyi terkedip 2018 yılı başlarında sanayi sektöründe işe başladım lise yıllarımda yaz tatili zamanlarında sanayide çalışma alışkanlığım olduğu için zorlukta çekmemiştim askerliğime kadar geçen süreçte asgari ücrete çalıştım çünkü çok fazla bir vasfım yoktu sadece montajlama vs gibi 3-4 ayda çok rahat öğrenilebilecek işler hakkında bilgim vardı başlarda bunu çok sorunda etmemiştim hani yapacak bir şey yoktu çünkü askerden geldikten sonra başka sektörlere yönelmeye çabalasamda dönüp dolaşıp yine sanayi sektörüne yöneldim ve birkaç işe girip çıktım hepsinin de sorunları vardı kiminin çalışan ortamı kiminin ağır işleri kiminin sonu gelmeyen mesaileri kimininse vardiyası vs vs hep farklı sorunlar vardı ama tek bir ortak noktaları vardı hepsi asgari ücret veriyordu ama sorsan işveren işçi bulamıyormuş kimse iş beğenmiyormuş falan neden acaba :) Sonunda birgün bu böyle gitmez bir meslek edinelim diyip CNC ye (Sanayide çalışanlar ne işe yaradığını bilir.) yöneldim hali hazırda açıktan üniversite bitirene kadar yapabileceğim bir meslek olsa yeter diye baktım haliyle fakat zamanla o konuda ustalaştım ve o benim mesleğim oldu zaten alt yapım vardı birazda fakat öğrenmeye gerek duymamıştım o zamana kadar sonra 3-4 yıl içinde artık programlama yapan ayar yapan kalifiye bir eleman oldum fakat aldığım maaş yine asgari ücretti buna itiraz edip işten çıktım yine o kabus geri geldi birkaç yere gir çık yaptım iş bulmak kolaydı çünkü afedersiniz sen eşek olursan semer vuran çok olurdu ben bunuda istemiyordum haliyle yoksa iş bulmak çok kolaydı dediğim gibi ama maaş almak iyi şartlar bulmak zordu iyi şartlar veren birkaç firma da beni işe almadı (Çok iş değiştirmiş olmam nedeniyle) sonra kendime yüklenmeye başladım bir süre sonra sanki ben hiç aranan eleman değilmişim hiç mesleğim yokmuş tamamen vasfı olmayan bir elemanmışım gibi kendime "Bir mesleğin var ama işsiz kaldın bravo sana bunu anca senin gibi bir gerizekalı başarabilirdi keşke asgari ücrete razı olsaydın bak şimdi onu bile alamıyorsun." der hale gelmiştim halbuki benim kadar bilgisi olan insanların maaşları en az asgari ücretin 1.5-2 katı civarlarında idi o süreçte birazda borçlar nedeniyle panik yaptığımdan mıdır bilmiyorum ama düşük maaşlara bile bile ladeste olmuştum hani sonra oturup sakince düşündüm ve "Benim işe ihtiyacım olduğu kadar işvereninde benim gibi insanlara ihtiyacı var bir yerde biraz düşük maaşa sabredeyim bu süreçte başvurularıma devam ederim ve iş görüşmelerinde şartlar konusunda alttan almam taviz de vermem kabul ederlerse burayı bırakır oraya giderim." dedim ve istediğim maaşı an itibariyle alıyorum artık fakat bu zamana gelene kadar neler gördüm ne çile çektim bir Allah bir ben bilirim maalesef Türkiye'de çaresiz kalmak demek sizi bir işverenin sömürmesi demektir o yüzden nolursa olsun bir konuda kesinlikle bir vasıf sahibi olun veya o konuda bir diplomanız bulunsun ama çaresizlik çekmemek adına şartları çok ağır olmayan ilk bulduğunuz işe maaş kaygısı gütmeden girin emin olun o iş ne kadar sizi mutlu etmese de size sığınacak liman olabiliyor tabii ki gidipte atanamayacağınız iş bulmakta zorlanacağınız bir okul bitirmeyin ve bir meslek seçmeyin çünkü İdil Hanımında dediği gibi bu sistem yanlış ! Adamlar hali hazırda atanamayan 655 bin öğretmen varken ek olarak 14 bin kişiyi daha o bölümden menzun etmeye çalışıyormuş daha ne diyelim size... Ayrıca her şey okumakta değildir okuduktan sonra işsiz kalma ihtimaliniz daha fazla size şaka gibi gelebilir ama bu ülkedeki gerçekler bunlar benim üniversiteyi yarım bırakma sebeplerimden biri de bu (her ne kadar daha büyük nedenler olsada bu da etkili oldu diyebilirim) aslında hala pişmanlık duyduğum anlarda olsa bile genel olarak aşırı pişmanlık hissetmiyorum bu konuda o yüzden illa ki okul bitirip iş hayatına atılma hatasını yapmayın çünkü herkes okul bitirmek zorunda değil bu sistem sizi "işsiz menzunlar" olarak yetiştirmekten başka işe yaramıyor bana güvenin son olarak kendinizi asla kimseye ezdirmeyin kendinizi değersiz hissetmeyin bir süre sonra insanı mahvediyor o psikolojiler maddi olarak çok zor durumda kalmış yeri gelmiş sadece bir parça ekmek yiyip uyumak zorunda kalmış bir kardeşinizim çok umutsuzluğa düştüğüm zamanlar oldu hatta hayatımın büyük bir kısmında yakamı bırakmadı bunlar burdaki çoğu kişinin yaşadıklarından belki daha ağır şeyler yaşadım bende emin olun sizi benden daha iyi kimse anlayamaz o yüzden haddim olmayarak tavsiyeler verme ihtiyacı hissediyorum hepiniz Allaha emanet olun.

Hem yalnızlık hem işsizlik bu ağır duyguyu yaşamak zorunda olduğum için mutsuzum Keşke bu hayat herkese eşit davransaydı...

ben iyi bir bölümün, onur öğrencisi olarak mezun olduğum ama hayatta bunun hiçbir işe yaramadığını ya da değer görmediğini acı bir şekilde deneyimlemiş oldum. Mezuniyet sonrası uzun bir süre iş bulamadım ve geçici işlerde çalıştım, hiç yılmadım her saniye iş aramaya devam ettim. 8-9 ayın sonunda kurumsal bi firmaya girdim. Ama ne kurumsal.. baktığında büyüsüne kapılıp evet doğru yerdeyim diyip, sonrasında en büyük mobbinglerle, aşağılanmalar ve üsten bakmalarla geçen 1 yıl.. tüm bunlara rağmen pes etmeyip, işini en iyi şekilde yapıp uzmanlığını alan ben, 1 yılın sonunda istifa etmek ve ben buna layık değilim çünkü emek veriyorum diye yola çıktım. Hem de yeni bir iş bulmadan. Geçen 2 ay sonrası tekrar başladım ve beterin beteri sanırım böyle bir şeymiş dedim. Öyle ki, gece 12de işten çıkıp, sabah 6:30’da tekrar evden çıktığım bir düzene girdim. Ailemi göremez oldum, arkadaşlarımla bir an paylaşamaz oldum. 8 ayın sonunda, yeme bozukluğu ve anksiyete ile mücadele eden biri haline geldim ve istifa ettim. Yaklaşık 5 aydır iş arıyorum, belki onlarca şirketle görüşmüşümdür. Ama sonuç hüsran. Görüşmeler sonrası olumlu veya olumsuz sizlere bir cümle ile dönülmeye bile layık olmadığınızı hissettiren şirket çalışanları.. onların ikiyüzlü motivasyon konuşmaları, herkesin birbirinin gelişimini değil, aslında bitişini izlediği bir düzen. Artık eskisi gibi gülümseyen biri olamıyorum, kendime saygım da sevgim de azalıyor belki de en üzücü yanı budur. Kusur aramaktan, eksik bulmaktan, tamamlaya çalışmaktan ama derdimi bir türlü anlatamamaktan çok yoruldum. Sadece yabancılar değil, ailenizin, dostlarınızın belki en yakınlarınızın gözünde bir hayal kırıklığı olmamak için uğraşmak.. ama günün sonunda beklentilerin karşılanmadığı o gözler. Onurlu bir yaşam, omurgalı bir duruşun bedeli bu olmamalı. Hayatın çiçekleri açmalı, kelebekleri uçmalı ama gencecik insanların bahçeleri bu kadar karanlıkta kalmamalıydı. Üzgünüm.

Tek başına geçinebileceğim maaş ve yaşadığımı anlayabilecek insani çalışma koşulları tek istediğim. Fazlasında gözüm yok! 1 yıl oldu benim de. Selam olsun...

Merhabalar, ben de ilahiyat mezunuyum ve bölümümüzün çok mezun vermesi çok rakibinin olması demek oluyor. Sadece kendi bölümümüzden kpss ye elli bin kişi giriyor, kırk sekiz buçuk bini de evine eli boş geri dönüyor. Sonra yeni mezunlar kervana ekleniyor. Sırf bilgilendirmek için söylüyorum, imam hatip okullarının ataması ise bunun üçte biri kadar, çok az yani. Oyalamak üzerine kurulu bir sistem var ve bu amacını da gerçekleştiriyor. Başka iş bulma konusunda da birilerinin size yol göstermesi, çevrenizin olması vs. gerekiyor. Bu da yoksa işler gitgide zorlaşıyor. Ben yine de bu zorlukların hayata içkin olduğunu, bu olmasaydı da zaten başka bir şeyin bizi zorlayacağını ve günün birinde bu sıkıntılı zamanların biteceğine inanmak istiyorum. Allah herkese hayırlı zamanda doğru ve güzel kapılar açsın inşallah 😊

25 yaşındayım ve 2.defa kpssye hazırlanıyorum. Ailem özelde çalışmamı istemiyor. Fakat ders çalışmak içimden gelmiyor. Çünkü türkiyede geleceği hiç parlak göremiyorum. Şans eseri mülakattan geçip atanıp memur olsam bile geçinemeyebilirim. Fakat şu da var ki kpss çalışmayıp özelde çalışsam günde min 12 saat çalışıp asgari ücret alacağım. O yüzden iyisi mi bir kez daha şansımı deneyeyim kpss ile.

Bu süreç geçmeyecek 15 sene oldu ve bununla yaşamayı bilmek gerekiyor. Bedensel yada zihinsel Bir kusur gibi düşünmek gerekiyor.

Selamlar 14 senelik profesyonel calisma hayatindan sonra isten cikarildim ve 4 aydir calismiyorum, bu sureçte keşfettim sizi, videolariniz çok iyi geldi, iyi ki denk gelmişim size, aynı süreçlerden geçmişiz🙏🙏

ben de öğretmenlik bölümündeyim ve o kadar korkuyorum ki atanamamaktan. Sürekli gelecek kaygısı yaşayıp şu anki zamanımı da mahvediyorum ve doyasıya tad alamıyorum.Bu düşüncenin kötü olduğunun farkındayım ama istemsizce oluyo:(

16 sene full tempo özel bir banka teknik serviste çalıştım , ehliyetime cihazı üflemediğim için 2 sene el konulduğundan dolayı tazminatımı verip kapıya koydular , şimdi ehliyetim cebimde ve iş aramaya başladım ama yalnız şunu anladım ben fena tembelliğe alıştım şimdi :) geçen 2 firma aradı görüştük fakat içimde bir ses çalışmak istemiyor sanki olmadı zaten , kiram borcum çoluğum çocuğum yani bir yüküm bagajım olmamasına rağmen işsizlik kolay bir durum değil , çünkü işte çalışmak sadece para değil zaman geçirme aynı zamanda , fakat bu ekonomik çöküş zamanında evli barklı borçlu birisi işsiz kalırsa durumu gerçekten kötü ,işsizliği kafaya takmayın diyeceğim adam takıyor biliyorum kolay değil ama fazla takmayın diyorum , saygılar

Şu anda aynı problemi yaşıyorum. Dün partonum odasına çağırdı ve dedi ki işten ayrılmak zorundasın, şirket küçülmeye doğru digiyor falan. Ondan sonrasını kulaklarım zaten duymadı ne dediğini. Aklımda tek soru vardı, eşim çalışmıyor 1.yaş 4 aylık bebeğime bakıyor, artı oturduğumuz ev kiralık ve ben bu yükün altından nasıl çıkacağımı düşünmeye başladım. Hemen Allaha sığındım. Allah bir kapıyı kapattığın da diğer bir kapıyıda illa ki hayra vesile olacak bir şekilde yüzümüze açar. Ben öyle düşünüyorum çünkü bir kaç kez yaşadım benzer durumları. Allah büyüktür. Rızkı , bereketi veren Allahtır. Elbet bizimde yüzümüz gülecek.

Bunları konuştuğun için tebrik ederim seni❤️

Yarın sabah 9:00 akşam 22:00 çalışıyorum çok bunaldım

İdil hanım işsizlik videolarınızı birden fazla izlemişimdir başka videonuzda biri geliyor iş teklifi ediyor sanki hiç düşmemiş o zamanı yaşamamış gibi hayatınıza devam ediyorsunuz buna benzer bir şey demiştiniz o zamanın gelmesini istedim işe yeni başladım. Şu an iyiyim ama iş verenlere karşı çok öfkeliyim niye önceden bana cevap vermediniz beklentiye sokuyor adamı. Olmuyorsa olmuyor desene aptal. İşimi seviyorum yansıtmamaya çalışıyorum. Öğretmenim ben, geçen öğretmenler gününü kutladı hissetmiyorum ki günüm olsun. Bana samimi gelmiyor gönlüm onu çekmiyor aksine itiyor. Velilerimden olumlu dönüş aldığımda bu öfkeyi unutuyorum 😢

Merhaba sizi çok severek takip ediyorum ve yaşadıklarımdan bahsetmek istiyorum çünkü yaşadıklarım gerçekten akıl sağlığıma zarar ve akıl sağlığımı yitirmemek için iş yerimden ayrıldım iş arama sürecine girdim alanımda sınavlara girdim sınavı geçtim 40 dakikalık grup mülakatına katıldım olumlu gibi konuşuldu olumlu olumsuz döneceklerini ama asla dönmediler ikincisi mülakat görüşmesi daveti gönderdiler konum bilgisini akşam atacaklarını atmayınca iletişime geçtiğimde cevapsızlık daha sonra mülakat iptali, tekrar yeni bir yerle görüştüğümde olumlu aldım ama iki haftadır beklettiler tekrar görüşme ayarlandığında olumlu olumsuz döneceklerini fakat hiçbir dönüş almadım üniversite okurken gönüllü staj yaptım zorunlu staj yaptım çalıştım çok iyi firmalarda çok zorluklar yaşadım 21 yaşındayım ikinci üniversite okuyorum ama artık tükendiğimi hissediyorum yani anlayacağınız bu süreçte bolca sabır dua diliyorum, ama akıl sağlığınızda koruyun ne diyeceğimi bilemiyorum üzgünüm.

duygularıma tercuman oldunuz

Merhabalar 28 yaşındayım ve kurumsal firmalarda 3 yıl kadar deneyimim oldu ve hepsinde de çok başarılıydım fakat hepsinde de başlarda çok hevesli hırslı gecem gündüzüm demeden çalışırken bir anda yok burası bana birşey katmayacak en fazla burda ne olabilirim diye istifa ettim. Anlam veremiyorum içim içime sığmıyor farklı şeyler yapacağım burası beni tutuyor diyor ve yöneticilerim ısrarına rağmen 3 iş değiştirdim sebebi ne olabilir yani var mı benim gibi sürekli kafası karışık olan ileriyi görmeyip bir anda kestirip atan tutkumu mu arıyorum acaba kafam aşırı karışık

Şuan da ben onu yaşıyorum galiba. Ve en sinir olduğum durumda . Çevremdeki ilkokul mezunu Arkadaşlar bana '' o kadar okudun hepsi boşa mı gitti'' diye sormaları. Allahım valla kafayı yicem yaaa😭

Ne olursa olsun yapabilen nasıl yapıyor? (Merak)

😊

ındayım23 yasabilişim

İlla ilahiyat okuyacaksınız diye kafanıza silah doğrultan yok bu ülkede. Herşey tercih meselesi.

😊