Ahmedi’nin 14. yüzyılın sonunda kaleme aldığı İskendername isimli manzum eserin esin kaynağının Firdevsi’nin Şehname’siyle Nizami’nin İskendername’si ve dolaylı olarak M.S. 3. yüzyıla kadar çeşitli dillerde örneklerine rastlanan “İskender Destanı” (Alexander Romance) olduğu bilinmektedir. Buna mukabil, Ahmedi’nin İskendername’sinde öncüllerinin hiçbirinde rastlanmayan, dolayısıyla da özgün bir yaratıcılığın eseri olduğu anlaşılan unsurlar bulunduğu fark edilmemiştir. Bunun en belirgin örneği, bütün İskender destanlarında yer alan Kraliçe Kandake/Kaydafe ile İskender’in hikâyesidir. Bütün İskender destanlarında mutlu bir sonu olan bu hikâye, ilk defa Ahmedi’yle birlikte Kaydafe’nin yok olduğu bir felaketle bitmektedir. Asıl mesele, hikâyenin Ahmedi’den önce ve sonraki hallerini inceleyerek bu değişik-ve kadın düşmanı-halinin nasıl ortaya çıktığını ve Osmanlı kültür ve edebiyatında yer edinip nasıl 20. yüzyıla kadar korunduğunu anlamaya çalışmaktır.