Widzieliście kiedyś żeby orły latały w stadach ;)

Ja odkryłem, że chcę być samotnikiem, po tym jak zauważyłem, że chociarz lubię towarzystwo przyjaciół, to tak naprawdę rozwijam się w samotności. Tak jakby kontakty z przyjaciółmi mnie rozleniwiają, z kolei samotność pobudza rządzę rozwoju i wzmaga hart ducha potrzebny do codziennej walki. Korci mnie cały czas aby chociaż do kogoś zadzwonić wieczorem, ale wiem, że wtedy stracę tą werwę zbudowaną samotnością, i minie trochę czasu, aż znowu nabiorę wiatr w żagle.

Chodzę sama po górach, dlatego że najlepiej mi się chodzi, na własnych warunkach, tak jak chce W górach czuje się najlepiej, jestem szczęśliwa

ja podróżuję i wędruję w 80% samotnie. Bycie w grupie a bycie samemu to całkowicie odmienne stany, lubię oba sposoby, jednak częściej wybieram samotność

Już o dzieciństwa włóczylem sie samotnie po polach i lasach , nikogo z moich znajomych to nie interesowało i tak jest do dzisiaj i te doswiadczenia z dzieciństwa owocują i jakoś sobie radzę .

Chodzę po górach głównie samotnie i co muszę przyznać w ten sposób na prawdę można zajrzeć wgłąb siebie, skupiając się na sobie mogę poznać swoje mocne i słabe strony, wiem na co mogę sobie pozwolić, a co już będzie przerastać moje możliwości w danej chwili. Wsłuchanie się w otoczenie daje niesamowitą frajdę, odnajduję spokój w ciszy, której brakuje niejednokrotnie w codziennym życiu podczas miejskiego zgiełku, w którym się otaczam.

Głęboka mądrość od ciebie bije, spokój, pozytywna energia ❤❤

Ja zaliczyłem ostatnio samotną wyprawę na Giewont. Polecam.

Tylko ty i szlak. Góry, łąki, pola, Male, wyglądające czasami na zapomniane miasteczka podrygują w rytmiczny sposób, wyznaczany przez takt kroku. Jak i lasy, jak i chmury, rzeki, opadające doliny szeleszczą w skrzypocie plecaka. A potem zapada wieczór, i noc... I wtedy dopiero w lesie zaczyna grać prawdziwa muzyka. Właśnie wróciłem z mojego drugiego wypadu samotnie, 6 dni to nie wynik, ale przecież nie o to w tym chodzi. Pozdrawiam i jeśli któryś sie zastanawia czy warto, niech po prostu spróbuje, tak jak sam się odważyłem.

dobry tekst, przekonuje tych co już są przekonani. pozdrawiam.

wow, super film! jak za rok będziesz miał nie 3.54k ale 354k abonentów zainspirujesz wiele ludzi do samotnych wypraw. w ciągu 3 godzin oglądania Twoich filmów nauczyłem się więcej niż po 100 godzinach innych dużo większych kanałów. dziękuję za to!

W górach na trekkingu zazwyczaj w grupie z rodziną lub znajomymi. Jednak glajty już samotnie. Samotność w dziczy jest epicka a godzina takiej samotności to jak tydzień w uzdrowisku jeżeli chodzi o regenerację psychiki.

Przekonałeś mnie do podjęcia decyzji o pierwszym samotnym biwaku. Od dłuższego czasu chodzę samotnie po górach, dłuższa wycieczka ze spaniem pod dachem też nie jest jakimś problemem dla mnie. Ale wydawało mi się, że samotny biwak to jest już coś czego nie dam razy przeskoczyć. A chciałam, bo czułam, że brak takiej możliwości bardzo mnie ogranicza w planowaniu wypraw. Ale przekonałeś mnie, żeby jednak spróbować jak tylko zrobi się cieplej. Dzięki za inspirację! :)

Dzięki wielkie za ten film! Wspaniale się Ciebie słucha. Ja pierwszy raz samotnie pojechałam w Bieszczady w sierpniu 2019. To był cudowny czas!Sama ze sobą i najpiękniejszymi widokami. Nie mogąc się powstrzymać w pażdzierniku znów tam ,,wylądowałam,,. W tym roku poza Bieszczadzkimi wędrówkami wybrałam również Tatry. To niezapomniana podróż również w głab siebie. Walczę za każdym razem z lękiem wysokości i lękiem przestrzennym. W sumie nie wiem z którym bardziej. Zaliczyłam również Rysy od strony słowackiej. Samotne wyprawy w góry mają niesamowitą moc! A poza tym i tak na szlakach zawsze się kogoś pozna, zagada :)

Hej, wspaniały materiał. Mnie coraz częściej udaje się budować kompromis: wyjeżdżam w zespole kilkuosobowym, ale mamy obgadane wcześniej, że będziemy się starać dawać sobie dużo przestrzeni: maszerować w ciszy, maszerować być może w różnym tempie spotykając się na postojach i na biwaku. To pozwala z jednej strony czuć się bezpiecznie: w razie problemu wiem, że niedaleko za mną czy przede mną jest "swój", z drugiej strony nie zabija tego, co jest takie ważne w wędrowaniu, a o czym bardzo fajnie opowiadałeś: spotkania ze sobą, spotkania z przyrodą. Dzięki!

Wspaniałe porady.Dające dużo przemyśleń.Mnie zmotywowały.

Dla mnie ''wędrówka'' to definicja samotności. Nawet zwykłe wyjście na kilka godzin do pobliskiego lasu działa jak lek uspokajający. Tak jak powiedziałeś rytm kroków i bicie serca jest jak hipnoza. Ale to można usłyszeć tylko w samotności, a naj łatwiej w górach.

Bardzo lubię wędrować sam po Tatrach. I w zasadzie wiele aspektów, które poruszyłeś mają potwierdzenie w mojej dopiero kilkuletniej historii samotnych wędrówek. Oglądanie relacji ze szlaków, czytanie opisów, reagowanie na warunki atmosferyczne, stopniowe zwiększanie trudności trekkingu i rozszerzanie wędrówek o Tatry Słowackie. Małymi krokami w partie wyższe i trudniejsze. Faktycznie nauka siebie i obcowanie z ciszą bezcenne doświadczenia własnej tożsamości. Dzięki Łukasz za ten materiał. Z pewnością nie raz posłużę się nim, żeby wytłumaczyć moim bliskim dlaczego właśnie samotne wyjścia tak bardzo są wpisane w moją naturę :)

Witam,właśnie w poszukiwaniu porad trafiłam na ten filmik. Mam w planach samotne wędrówki w góry. Na początek nic szczególnego bo tylko w pobliże mojej miejscowości ale od czegoś trzeba zacząć. Ciekawy filmik,dziękuję i idę oglądać więcej 😁

Ty zainspirowalrs mnie do zrobienia pierwszej samotnej wedrowki Lukasz. Twoj filmik ktos wrzucil na fb I obejrzalam ich sporo I " poczuulam zew" hihihi Chodze od 2 lat samotnie I nie mam jeszcze dluzszych osiagniec niz 10 dni na HRP, ale jestem juz uzalezniona :)))) Znajomi widzac jak "promienieje" po wyprawach czesto pytaja to moze razem gdzies pojedziemy- odmawiam, I nie dlatego ze zolza jestem, tylko nie move zrezygnowac z tego innego stsnu swiadomosci podczas bycia samej otoczona boskoscia przyrody I wlasnego umyslu Kilka twoich filmikow moge powiedziec " odmienilo" moje zycie Zyjac w miescie nie zdawalam sobie sprawy jak tesknilam za natura! Wynalazlam moja wlasna tabletke szczescia -natura+ samotnosc

Cudowny materiał. Dziękuje.

Niby to kanał o podróżowaniu , ale jak dla mnie to filozofia życia

Mądre słowa, ładna polszczyzna i przyjemna barwa głosu. Miło się słucha.

Łukasz, wielkie dzięki za ten materiał! Twoja narracja sprawia, że siedząc przed monitorem można poczuć smak wyprawy! ...a jak wiadomo apetyt wzrasta w miarę jedzenia, więc już planuję swoją kolejną wyprawę.

fajny material instruktazowy, ide na gsb w srode startuje. pozdrawiam

Dziękuję :)

Przygotowanie to podstawa. Tak jak powiedziałeś

Rewelacyjny odcinek 👍

No bardzo jestem pod wrażeniem tego co tu przedstawiłeś super dzięki jeszcze raz profeska👍łał dokładnie zgadzam się ze wszystkim😀👍

dzięki; świetny materiał, obejrzałem z wielką przyjemnością

Dobrze że dzielisz się między nami ...tak cennymi radami i drogą którą obrałeś potrafisz się podzielić między Nami 🤞 Brawo Brachu , wydajesz się pozytywną duszą. Pozdro.

Rewelacyjnie przygotowany i przedstawiony temat. Jestem kobietą już trochę po pięćdziesiątce z prawie 35-letnim doświadczeniem samotnych wędrówek. Zaczęło się pod koniec liceum od samotnych i co ważniejsze samodzielnych wyjazdów w Tatry. O dziwo, już wtedy odkryłam, że czuję się bezpieczniej sama ze sobą niż w towarzystwie. Im mniej ludzi na szlaku (a najlepiej zero), tym lepiej. Zwerbalizowałeś 100% mojego doświadczenia, podpisuję się pod każdym zdaniem wypowiedzianym przez Ciebie w tym filmie. Pozdrawiam serdecznie wszystkich włóczykijów. Gośka

Bardzo dobry materiał z którym w pelni sie zgadzam. pozdrawiam

Bardzo dziękuję za wiele cennych rad.....teraz wróciłem z MSB a planuję w przyszłym roku GSB...pozdrawiam z Tczewa

pozdrawiają Tychy!

Przepraszam ale widok z 7:23 zaparł mi dech. Niesamowity, panie Łukaszu - gdzie można oglądać takie cuda? Co to za szczyt? Co do reszty odcinka, jego oceny i ostatecznego pytania to jest on merytorycznie niemalże perfekcyjny - ogrom treści, kosmiczna wiedza i doświadczenie zamknięte w mniej niż kwadransie - takie materiały cenię, gdzie mamy kompetentną osobę do mówienia o czymś nie przez długie godziny. Ja również zaczynam samodzielnie chodzić i przemierzać szlaki z powodów już wymienionych, oraz z jednego indywidualnego - Nie jestem od nikogo uzależniony w mniejszym lub większym stopniu, tylko mogę pozwolić sobie na wszystko co siedzi w mojej głowie i uwolnić pewien stan mentalny w którym Ja jestem w centrum moich myśli i świata na te parę godzin lub dni. Jest to coś co na pewno będę kontynuował, nie tylko w górach wysokich, ale również w równinach i wielkich miastach. Pozdrawiam

Właśnie dzisiaj byłem na "głupim" giewońcie sam, pierwszy raz sam w tatrach. Zupełnie inne doświadczenie, do tej pory chodziłem duo z kumplem po wielu szczytach. Od teraz napewno częściej będę chodził samotnie, jest to zupełnie inna wędrówka człowiek przeżywa te góry z dużo większą mocą.

Również wybieram się samotnie do Santiago i czekam z niecierpliwością na tą wędrówkę :) Lubię chodzić sama, to daje mi poczucie wolności i swobody... zdecydowanie lepiej można odczuwać otoczenie.

No ja wolę sam. Mam już swoje doświadczenie i zgadzam się z tym co powiedziałeś. Samotnie uczę się więcej dzięki że to poruszyłeś

Panie Łukaszu, super by było, gdyby nagrał Pan film dotyczący ubioru/ekwipunku na wycieczki w nasze polskie góry. Wiem, że część tych kwestii była poruszana na podcastach na kanale 8a.pl, ale może warto by było powtórzyć, poszerzyć część zagadnień, zważywszy na to, że sezon letni się zbliża. Btw. ciekaw jestem Pana zdania nt. poruszania się w górach (polskich) w butach przeznaczonych do biegania trailowego - np. Salomon XA Elevate. Pozdrawiam!

Osobiście niezbyt dobrze się czuje wędrując samotnie, zdecydowanie wybieram w małej grupie dobrze znanych mu osób. Wiem, jak będzie wyglądało tempo, klimat, temat rozmów i zachowanie w sytuacji awaryjnej. Nie jest łatwo się zebrać, ale taka opcja mi odpowiada najbardziej. Podziwiam samotnien to wędrujących, mi to nie służy chyba jednak.

Chodzę przeważnie sam , raczej nie z wyboru i moje decyzje sam muszę przełknąć i w górach nie spotyka mnie burza , czy deszcz . Czasem pomylę drogę i , wtedy siadam sobie , porozglądam się i podejmuję decyzję co dalej , spokojna analiza mapy ,kompas , GPS i na razie radze sobie nawet na bezludziach w Norwegii z kiepską mapą . Jednak tylko wycieczki jednodniowe , na dłużej byłaby to głupota z moim niewielkim doswiadczeniem . Ostatnio owcze ścieżki i tropy uratowały mnie przed zjechaniem z luźnymi kamieniami w dół na dole przebiegał szlak i sporo ludzi , nie mogłem strącić ani kamyczka - nowe doświadczenia , na początku strach , a pózniej z kazdym krokiem widziałem gzie można stanąć , a które miejsca omijać . Fajny film , dzięki .

samotne początki w górach są bardzo trudne lecz przychodzi moment przebicia to naprawdę umie zmienić czlowieka, jednak wiele zależy od psychiki człowiek to ją się tam wypracowuje,,,

Witam, Nie mam doświadczenia w samotnym wędrowaniu w górach. Rok temu byłem od razu 4 dni sam w Tatrach i powiem szczerze, że to było wyzwanie jak dla mnie i po obejrzeniu i wysłuchaniu tego materiału powinienem bardziej przygotować się na wypadek niespodziewanych sytuacji jak jedzenie, leki i różne inne pomocne rzeczy, które wydają się niepotrzebne...bo ja dam radę. Pozdrawiam, życzę dużo zdrowia i może do zobaczenia na szlaku 👍 💪

Jadę naokoło Polski rowerem (na raty) i tylko raz się bałam albo raczej wystraszyłam jednego Pana. Po górach też wolę chodzić sama więc zgadzam się z wymienioną w filmie Panią, że dzicz jest najbezpieczniejsza dla kobiet 😉 ps bardziej się boję w nocy idąc przez Kraków niż przez las 😁

Zawsze chodzę sama i nawet nie nie przyszło do głowy żeby widzieć w tym jakiś problem. Zwyczajnie nie znam nikogo kto by chciał trzaskać 20-30 km. Zresztą ciężko mówić o samotności kiedy obok tlumy ludzi. Ale robię jednodniowe wycieczki i wracam do kwatery .

Ja na ogół też wędruję sam jest to przyjemne, ale czasami brakuje kontaktu z drugą osobą. Wychodzę na szczyt który jest piękny ale czymże to jest gdy nie mogę tego przeżywać z kimś. Plusem na pewno jest też to że sam sobie ustalam tempo i robie przerwy wtedy kiedy ja mam na nie ochote.

Jaka trasę polecił by pan dla jednej osoby w województwie opolskim dla gór opawskich

Maga przekaz, nieoceniona wiedza i porada. Tony Halik XXI w.

A jeżeli czasem chce być sam a czasem szukam ludzi:)?

dobrze gada ,polac mu :)

Chodze po górach ponad 30 lat. Nie ma jednej definicji. Chodze sam. Wazny jest minimalizm.

Azaliż, jest tak jak Łukasz mówi.

A już myślałem, że to ze mną jest coś nie tak.

Bezpieczeństwo kobiet w górach ? Myslę że w góry chodzą fajni ludzie i kobiety nie maja sie czego obawiać .