adam bütün gün boyunca ne yaptığımı 25 saniye içinde anlatmış helal olsun

J.P’nin tespitleri çok yerinde.Söylediği şeyler şu an size teoride gelebilir ama pratik hayatta da karşılıkları var.Bizzat deneyimledim. Özellikle kendinden çıkmayı öğrenebilmek çok önemli.Ve bunun için de bakmak gerekiyor gerçekten.Dikkatini konuştuğun kişilere vermeye çalış.Çünkü bunu yapmadıkça karşıdaki metalaşmaya başlıyor.Aynı şey gruplara konuşurken de geçerli.Grup çok meta bir kavram ve baş etmesi zor.Ama grubun içindeki bireylere baktıkça insan olduklarını gördükçe rahatlamaya başlarsın.Bu videoyu yeni görmemin şanssızlığı benim bunları öğrenebilmem biraz vaktimi aldı.Siz belki daha şanslısınızdır.Ve en sondaki ifade de çok doğru.Muhtemelen kolay olmayacak.

tekken sohbet çok iyi dediği anda videoyu durdurdum. Aynen dediği gibi insanlara güvenemediğim için birden fazla kişiyle aynanda konuşamıyorum. Buda yanlışmış zaten. Tek bir kişiyle konuşacaksın grupta olsan bile. Kendiside dersi aynen böyle anlatıyor. Her cümlesini farklı insanlara bakarak söylüyor cümle bittiğinde başka birisine bakıyor. Videoyu açıp tekrar izleyebilirsiniz.

Evet hayatımı mahveden hastalık

Bu rahatsızlığı yaşamayanlar bizi anlayamazlar güzel olup bu rahatsızlığa yakalananlarda var çirkin olupta bu rahatsızlıklara mücadele eden de benim çocukluğum gençliğime göre daha eğlenceli geçti ama bu tarz rahatsızlıkların altında çocukluk travmaları var arkadaşlar 5-6-7-8. sınıflarda sınıfı güldürüyordum kız arkadaşım vardı herkesle konuşuyordum eve gelir çantayı atar direk çıkardım akşam 8-9a kadar maç yapar saklambaç oynardım ta ki lise 1 e kadar okula kayıt yaptırdım ilk okul günü sanki bir anda farklı biri oldum düşüncelerim değişti 3 ay önceki halimden eser yoktu yani bu zamanla oluşan birşey belki de siz daha anne karnındayken oluşan vir travma sonucu bu rahatsızlığı yaşıyorsunuz bende sosyal ortamlardan kaçıyorum kasılıyorum terliyorum arkadaşım nerdeyse yok evden dışarı çıkmaya korkuyorum ekmek almak için olsun markete olsun hep bana bakıyorlar düşüncesiyle gidip geliyorum yaşım 24 kendi çapımda yakışıklıyım ama heyecan duymadığım için kendime bakmayı bile unutuyorum ben hepinizi anlıyorum her yorumda kendimi görüyorum ufak bir örnek vereyim bir kız görüyorum hoşuma gidiyor gidip konuşacak değilim cesareti bulamıyorum ama insanları giyinişine göre yargılıyorum çoğu zaman bakıyorum şık giyinmiş bu bana bakmaz diyorum çok salakça ama öyle içselleştirmişim bu hastalığım olmasaydım belki de çoktan evlenmiştim ya da iş sahibiydim çok iyi kuzenlerim var ablam var bazı akşamlar kendi aralarında plan yapıyorlar hadi dışarı çıkalım diyorlar ama ben korkuyorum çıksam da kasılıyorum çok konuşmuyorum rahat değilim çünkü onlar benim için toplanıyorlar ama başaramıyorum bende vesvese çok var arkadaşlar imandan biraz uzaklaşmış olabilirim içimi dökmek istedim hepiniz Allah’a emanet olun

İnsanlar beni zekası geri sanıyorlar. Üç yıldır her sabah karşılaştığım insanlarla bile en ufak bir muhabbetim olmadı. Yargılanmaktan öylesine korkuyorum ki kimseyle muhatap olamıyorum. Çok stresli bir çocukluk geçirdim hem ailem tarafında hem de arkadaşlarım tarafından sürekli tehdit ediliyordum, tüm çocukluğum bir yudum huzur arayarak geçti. Aşırı derecede stresliydim sürekli okuldan kaçıyordum, kimsenin yüzünü görmek istemiyordum, çok ters bir insandım huzurumun bozulmasını istemiyordum. Sürekli insanlardan kaçıyordum çünkü bana karışmalarından korkuyordum, beni dövmelerinden korkuyordum, beni tehdit etmelerinden korkuyordum, huzurumu bozmalarından korkuyordum. Çünkü tüm çocukluğum huzursuzlukla geçmişti ve artık buna tahammülüm yoktu huzurumu bozanın kafasını uçururdum. Şu an on yedi yaşındayım çok kararsızım, hayatta hiç bir hedefim yok, insanlar beni tanımıyorlar, beni tanımadan hakkımda yargıya varıyorlar, kimse benimle muhabbet etmedi fakat herkes hakkımda yanlış fikir sahibi. Başıma gelen her şeyin sebebi benim, eskiden tanıdığım insanlarla görüşmekten korkuyorum çünkü eskiden daha farklı birisiydim şimdi ki gibi garip davranmıyordum çok daha olağandım. Bilemiyorum, çok kararsızım, kaçmak istiyorum. Halimden memnun değilim fakat bir hedefimde yok hangi kapıyı çalmam gerektiğini bilmiyorum, ne yapmam gerektiğini bilmiyorum, dermanım yok, harekete geçecek gücüm yok, yüzleşecek yüzüm yok. Zor zor zor. Kaçma yüzleş. Lütfen. Lütfen. Lütfen bir kere kendin ol. Lütfen artık içinden geldiği gibi davran. Durumun kötüye gidiyor yalvarırım artık kendini kemirme. Of.

Artık kendimi düzeltmem gerekiyor. Ağır sosyal fobiliyim bakkala dahi gidemiyorum. Şu anlık durumum bu. Nereden başlamam gerektiğini bilemiyorum. Hayallerim var fakat hedeflerim yok. Öncelikle kendime bir hedef belirlemem lazım, bunu yapmak çok zor. Ardından bu hedefe var gücümle koşmam lazım aslında bir hedef belirlesem bu hedefe var gücümle koşabileceğime inanıyorum. Bilemiyorum, bana bir rol model lazım.

evet farkli tartismalarin oldugu videolari var, onlari da merak ediyoruz. Tabi bu videolar da efsane bilgilendiriyor. Cunku reis cok iyi anlatiyor.. Tesekkurler

Güzel video devamını bekliyoruz:)

Eline sağlık kardeşim.

Mükemmel anlatım

Allah razı olsun

Çok mutluyum bu bilgini ögrendiyim için

Daha çok video at dostum

25 yaşım var yıllardır bu durumda yaşıyorum çok çok zor bir durum benim için bunu yalnız yaşayanlar bilir

Umarım bu hastalığa yakalanan herkes iyileşir kendine gelir. Hepinize geçmiş olsun nasıl hissettiğinizi anlayamasam da.. ♥️

Eline sağlık

Bu sorunun tek çözümü var: Kendini gerçekleştirmek yani değer üretimi. Hakkımdaki tek gerçeklik insanların yargıları olmamalı eğer öyleyse anksiyete de kaçınılmaz olur. Kendini sosyal ortamda gerçekleştirmeye çalışmak da kısır döngüye sebep olur, bireysel olmalı. JP'nin ve birçok insanın söylediği yöntemler eziklik psikolojisine sebep olabilir ya da olmadıgın itici bir insana çevirebilir.

Horusun gözü örneği çok efsaneydi

Dershaneye giricen,geç kalmışsın Sınıf tıklım tıklım dolu.Biliyorum şimdi bile terledin ama daha değil. İçeri giriceksin,kapıyı çaldığın anda bütün ilgi senin üzerine yoğunlaşacak(daha doğrusu öyle zannediyorsun)Elbette ilk başta dikkat çekeceksin fakat tahmin ettiğin kadar uzun değil. İçeri girdin,gözler sana yöneldi.Belki hoşlandığın kız da o sınıfta. Çekinme,sen de bak onlara.Göz teması kur.Dışardan kendini gözlemlediğini düşün.Sınıfa giriyorsun,kafan eğik,kimseyle göz teması kuramıyorsun.Nasıl görünüyorsun sence? Gerçekten hoş durmaz.Aşın bunları artık.Bakın yapmanız gereken tek şey akışa bırakmak.Sınıfa girdim önce yalandan saçımı düzeltirim işte sonra çantadan bi şey çıkarırmış gibi yaparım sonra yerime otururum gibi kurmacalar sizi daha kötü hale getirir.Sadece hareket edin,zaten kendiliğinden olacak her şey.Kendinize bi çekidüzen verin.Güveniyorum size aslanlarım

Arkadaşlar bunun çözümü sadece harekete geçip korktuğunuz şeyleri (ilk başlarda korkunç gelse bile) yapmaya başlamak. Maalesef kaçındıkça kaçırdıklarımız da artıyor...

off o kadar yoruyorki ama inanıyorum yenicem bu illeti

Bu adam acayip soyut konuşuyor.İyi düşünmek lazım.

başaramıyourum gerçekten nefes bile alamıyorum kendimi öldürmek istiyorum artık daha fazla dayanamıcam

Çok güzel anlatmış

acayip laf yapıyor adamın ağzı çok iyi anlatıcı oturur saatlerce dinlerim bunj

Bence bunu aşmanın en iyi yolu korktuğun durumlara kendini bilinçli bir gönüllülükle maruz bırakmak ve bunu çok uzun bir süre boyunca tatbik etmek.Öyle 2-3 ay değil.Gerekirse 3-4 seneni vereceksin bunu çözmek için.Her gün küçük de olsa zorlanacağın bir hamle yapacaksın.Gerçekten çok zor ama en etkili yöntem bu.İlkokulda ortaokulda lisede kısacası hayatımın neredeyse her döneminde sosyal fobim vardı.Şöyle özetleyeyim durumumu:Memleketim sorulduğunda baba tarafını söylemekten utandığım için anne tarafını söylüyordum.Kendime sahte bir kişilik yaratmıştım resmen o dönemler :D Yakışıklı olmama rağmen burnum kemerli olduğu için kendimi beğenmiyordum,uzun boylu olmama rağmen kilomdan memnun değildim,insanlar beni ezmeye çalışmadığında bile ben kendimi eziyordum,pek çok zorbalığa maruz kalmıştım,kendimi nasıl savunmam gerektiğini bilmiyordum,özsaygım sıfırdı,sigara pmo oyun gibi bağımlılıklara sahiptim,kızlarla iletişimim çok kötüydü,hiçbir amacım ve hedefim yoktu çok tembeldim ve okula bile gitmiyordum bazı dönemler.Liste böyle uzar gider.Aslında olumlu özelliklerim de bir hayli fazlaydı(kitap okumam,araştırma yapmam,sportif alanlarda başarılı olmam,gözlem yeteneğimin gelişmiş olması,iyi bir dinleyici olup güzel sorular sormam,şiir okumam vs) ama berbat bir arkadaş çevresine sahip olduğumdan ve sürekli yanlış şeyler yaptığımdan dolayı bu güzel yönlerimin ya hiç farkında değildim ya değerini anlamıyordum ya da artık çok körelmişlerdi.Lise sonda köklü bir değişim içerisine girdim.Son 3 yılda hayatımı o zamanlar inanamayacağım kadar çok değiştirdim.Bağımlılıklarımın hepsinden arındım,arkadaş çevremi komple değiştirdim,ailemle ilişkilerimi düzelttim,endüstri mühendisliği kazandım,part time işlerde çalıştım,onlarca kitap okudum,yazılar- şiirler yazdım,diksiyon çalıştım,ingilizcemi geliştirdim,sporu kalıcı hale getirdim,beslenmemi düzelttim,uykumu daha iyi bir seviyeye çektim,sosyal anlamda tahmin bile edemeyeceğim hamleler yaptım.Ama hala sosyal fobiyi tam olarak aşmam için 1 senem var diyorum kendime.Üni 2 başlayalı 2 hafta oldu ve ben en az 15 kez derse katılmışımdır.Bu benim geçmişteki halimin tahmin bile edemeyeceği bir rakam.Bakın daha sadece 2 hafta oldu.Yıl sonuna kadar bu sayı kimbilir kaçı bulacak.Hocalara sorular soruyorum,dersle ilgili yorumlar yapıyorum vs.Bazı soruları sormadan önce kalbim gümbür gümbür vuruyor,bazen tereddüt ediyorum,bazen çok zorlanıyorum ama her gün mutlaka bir hamle yapıyorum.Hatta bir keresinde ifade etmek istediğim şeyi biraz farklı kelimelerle dile getirdim hoca da buna dikkat etti ve şaka yollu bir şey söyledi bana ardından sınıftakiler de güldü ama inanın umrumda bile olmadı ve ben de gülüp eğlendim orada.Geçenlerde bir sosyal kulübün etkinliğine katıldım.9 kız ve benle beraber 2 erkek vardı.Hatta bir ara o çocuk da dışarı çıktı ve tek başıma 9 kızla beraber oturdum.Yer yer heyecandan mideme kramplar girdi ama videoda söylenen tekniği uyguladım.Kendime odaklanmak yerine insanların neler söylediklerine neler yaptıklarına vs.odaklandım.Aklıma gelen her soruyu sordum,belirtmem gereken her fikri belirttim.Sesim heyecanlı mı çıkacak acaba şöyle mi derler şunu mu düşünürler umrumda bile olmadı.Zihnimdeki her hamleyi yaptım ve bu bana çok ekstra bir özgüven olarak geri döndü.Dün kütüphanede bir kızla tanıştım.Tanışmadan önce kalbim gümbür gümbür vurdu ama heyecanımı kontrol altına aldım ve o sohbeti başlattım.Kız da olumlu karşıladı ve gayet güzel şekilde muhabbet ettik.Sözün özü sosyal fobi bizi olduğumuz yere çivilememeli.Yapmayı istediğimiz şeyi her ne pahasına olursa olsun(dalga geçilme,aşağılanma,rezil olma vs) yapmalıyız.Yaptıktan sonra inanın bana olayın korktuğunuz kadar büyük bir şey olmadığını anlıyorsunuz.Bunu tecrübeyle bilmeme rağmen ben de hala zorlanıyorum tabii.Ama hiçbir şekilde vazgeçmeyeceğim.Bugün derste aklıma gelen soruyu sosyal fobinin kökünü kazıyacağım diyerek sordum mesela.Yarın açık oturum tarzı bir etkinliğe katılacağım.Orda da kesinlikle yapacağım hamleler olacak.Böyle böyle bu sosyal fobiyi tamamen aşacağım.Zaman+yoğun çaba+sabır üçlüsünün merhem olamayacağı yara yok.

BU HASTALIĞI YENMENİN en iyi hatta tek yolu üstüne gitmek arkadaşlar. üstüne gidin neyden korkuyorsanız mesela yürüyüş yaparken kulaklık takmaya utanırdım ben, insanlar görecek ne diyecekler diye. sonra üstüne gittim yanımdan insanlar geçerken sanki onlar yokmuş gibi yürüdüm kulağımda kulaklıkla sadece yürüdüm ve hiçbir şey olmadığını farkettim ve artık kulaklıkla yürümeye hiç çekinmiyorum. sadece bu değil çok gereksiz şekilde utandığım birkaç şey daha onlarında üstüne gidip yendim.

Cathy Newman ile yaptığı tartışmayı cevirseniz ne kadar hoş olur

kzfaq.info/get/bejne/r8CJhNOYype7Zac.html videoyu çevirme şansınız var mı acaba?

Kardeşim iyi hoşta ben zaten bu dediklerini yapamiyorum

Beni boğan ve 5 yıldır giderek kötüleyen şey. Kurtulmak istiyorum ama yine bu şey engel oluyor.

İzzet Güllü’nün videolarınıda izlemenizi tavsiye ederim.

0:50

Burada ortak sorunları olan ortak yardım alan(Jordon Peterson Videosundan) insanlar var. Belki de bir araya gelirlerse sorunlarını kolayca çözebilirler. Onları onlar gibi anlayan başkaları da olunca işler daha kolaylaşacak. İstanbul'da olanlar varsa ben buluşalım derim.

Sanırım bu hastalık yüzünden canıma kıyacağım ama annemi üzmek de istemiyorum.

İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varsa arkadaş olabiliriz grup kurabilir zorlandığımız durumların üstüne gidebilir sosyal pratikler yapabiliriz

1:20

Uf ne yapacağımı bilmiyorum? Üniverste tercih dönemindeyim ama bir yer yazıp gitmek istemiyorum aslında istemiyor değilim ama korkuyorum, tercih yapmayıp mezuna kalmayı düsünüyorum bu sefer de ya bir şey olursa sonav sonucum kötü gelirse diye korkuyorum ya da iyi yapıp iyi bir üniversteye gidersem ve diğer insanlara yetişemezsem diye korkuyorum. Sürekli nasıl sunum,. proje yapacağımı düsünüyorum. Sürekli arkadaşsız, yalnız, konusmaya bile korkarak yaşadığım bir üniversite hayatı istemiyorum ama sürekli bunu düsünüyorum ve umutsuzluk içindeyim.

Devamı var mı?

Bende genelde insanlsrın gözlerine bakamıyordum goz temadı kuramam suanda oyle bir baska seyde iyi olamadıgım konuda msl bi metin okuyorum guzel okuysmassam o an perfonmansım daha da kotuye gisiyor düşüncelerim yüzünden acaba suan ne dusunuyorlar gülüyorlarmi yada hoca kızıcakmi yine basarısız oldun gibi düşüncelere kapılıyorum

Hasta değilsiniz !! Size dayatılan algıya kanmayın ! Her zaman hareketli ,pozitif ,atılgan olacaksın diye bir kaide yok ... bazen öyle bazen böyle arkadaş edinin 1 tane olsun sağlam olsun konuşun dertleşin ...

23 yaşındayım ve ağır sosyal anksiyete var berbere gidemiyorum mesela derecesi bu kadar. Neyse bu hastalığın aynisina sahip birisiyle beraber çıkıp sosyal olarak kendimizi gelistirmeyi denemedikce geçeceğine olan inancım çok azaldı kısaca bunu yaşayan ve düzeltmek isteyen kişiler bana ulaşırsa beraber bunu atlatmak için dışarıda pratikler yapabiliriz eğer bunu yapmak isteyen varsa bana yorumdan ulaşın Ankara da yaşıyorum bu arada.

Davranış terapisi hm

Feministle olan videosunu bekliyoruz

20li yaşlarda istanbulda yaşayan Sosyal fobili varmı konuşup arkadaş olabiliriz Bu durumu beraber aşabiliriz

İstanbulda yasayan sosyal fobililer varmı

Reis yine çok konuşup bişey anlatmamış

mastürbasyonu bırakırsanız düğümü büyük bir kısmı çözülmüş olur diye düşünüyorum

bu çekinenleri anlamıyorum kardesim ya,olaya bide şu açıdan bakın herkes tuvaletini yapıyor herkes banyo yapıyor herkesin kıyafetinin ardında çırılçıplak bir beden var çekinmeyin kardeşim ya gerçi çekinseniz nolur çekinmeseniz nolur ölecez lan,bu hayatın tadını çıkarmadığınız her 1 dakika bile ziyan oluyor..

kucukken baya çirkindim bide ben geç ergenliğe girdim ortaokulda biyiğim vardi yuzume bok atsalar durmazdi koridordan geçerken rasgele bi kiz iyy iğrenç tipe bak demişti orda ben ciddi travmva geçirdim yuzumde bişey var sanip tuvalete koştum hiçbişey yoktu çirkin olduğumun farkina vardim çoğu kiz benle konuşmuyodu zaten maddi durumum iyi olmadiği icin hergun ayni kiyafetleri giyip bok kokuyordum şuan 18 yaşindayim ve uzun boylu ultra yakişikli ve tatli olduğumu soyleyen insanlar olsa bile aynaya her baktiğimda gözlerim guzel gorse bile içten içe hâla kendimi çirkin hissediyorum fotoğraf çekinemiyorum ve uzun süre göz temasi kuramiyorum kizlarla konuşamiyorum biri diş gorunusum hakkinda iltifat bile olsa bişey soylenildiginde tuhaflaşiyorum otobuse bindigimde yoldan gecerken insanlar baktiğinda cidden çok kotu hissediom