Νωρίς το πρωί, και ο ήλιος δεν έχει καν ακόμη ξεπροβάλει στον ουρανό. Παρόλα αυτά, εκατομμύρια άνθρωποι μόλις ξύπνησαν για να ξεκινήσουν την ημέρα εργασίας τους.‍
Οι περισσότεροι από αυτούς, πίνουν έναν καφέ, φοράνε ένα πουκάμισο, και μπαίνουν στο αυτοκίνητό τους, παίρνοντας το δρόμο για κάποιο γραφείο. Οι περισσότεροι γκρινιάζοντας διότι αναγκάζονται να ξυπνήσουν πολύ νωρίς.‍
Αρκετά μέτρα πάνω από το ύψος των πόλεων, σε κάποιο από τα μεγάλα ή μικρότερα βουνά της Ελλάδας, κάποιος κτηνοτρόφος κάνει ήδη το πρώτο του διάλειμμα για ένα δεκατιανό. Έχει ξυπνήσει ώρες νωρίτερα…
Οι περισσότεροι κτηνοτρόφοι θυμούνται να κάνουν αυτή τη δουλειά από τότε που θυμούνται και τον εαυτό τους. Τη μάθανε από παιδιά, από τότε που βοηθούσαν καθημερινά τον πατέρα τους. Αγαπούν αυτή την δουλειά παρά τις δυσκολίες της. Είναι η ζωή τους. Μεγάλωσαν μέσα στα ζώα, και έμαθαν να τα καταλαβαίνουν, να τα αγαπούν και να επικοινωνούν μαζί τους. Όπως όλοι οι υπόλοιποι μάθαμε να κάνουμε με τους άλλους ανθρώπους έτσι και αυτοί καταλαβαίνουν τα ζώα το κάθε ένα ξεχωριστά.
Γι’ αυτούς, η λέξη «καθημερινότητα» έχει την πλήρη σημασία της. Δεν γνωρίζουν την έννοια του «ρεπό», δεν παίρνουν άδειες και στην περίοδο των εορτών δεν αλλάζει κάτι ιδιαίτερο γι’ αυτούς. Χριστούγεννα, Πάσχα, κατακαλόκαιρο ή καταχείμωνο, βρίσκονται εκεί, 365 ημέρες το χρόνο. Όπως οι άνθρωποι έχουμε καθημερινές ανάγκες έτσι και τα ζώα το ίδιο. Αλλά τα ζώα περιμένουν τον κτηνοτρόφο. Κάθε μέρα, κάθε πρωί, κάθε απόγευμα και βράδυ.
Χωρίς να υπολογίζουν τον καιρό ή την ώρα, με κρύο ή με ζέστη, με χιόνι ή ξηρασία, στις τρείς το μεσημέρι ή στις τρείς τα χαράματα, Χειμώνα-Καλοκαίρι συνεχίζουν ένα επάγγελμα που τους κληροδοτήθηκε από γενιά σε γενιά.
Ας σκεφτούμε λοιπόν για μερικά λεπτά μία διαφορετική καθημερινότητα απ’ όλες τις άλλες. Ας μην ξεχνάμε τις δυσκολίες αυτού του επαγγέλματος. Ένα επάγγελμα δύσκολο, κουραστικό, και συχνά μοναχικό. Ένα επάγγελμα που δεν είναι για πολλούς…
Ένας από αυτούς τους άξιους βιοπαλαιστές, είναι και ο Γεώργιος Κίτσιος με την οικογένειά του.