ถ้าไอน์สไตล์เจอคนแบบคุณ เค้าคงไม่ได้เป็นนักวิทย์ที่ยิ่งใหญ่ของโลกใบนี้แน่นอน

@@EBTRtv คุณดูที่เนื้อหาดิ คุณโฟกัส ที่ประเด็น ผมไม่ได้บอกว่าการวิจัยไม่สำคัญ ค่อยๆ อ่านและจับประเด็นก่อนครับ

@@EBTRtv ''เสียเวลาพลังงาน เสียทรัำยากรในการวิจัย เอาไปทำเรื่องอื่นดีกว่าครับ''

คำถามเรื่อง “ตำแหน่งที่นั่งในชั้นเรียน” นี้เป็นคำถามที่น่าสนใจและมีนัยหลายระดับด้วย สำหรับครูอาจารย์ ถ้าเรารู้ว่าคำตอบส่วนใหญ่คือ “นั่งหลัง เรียนอ่อนหรือไม่อยากเรียน” มันช่วยให้เราออกแบบการเรียนได้ดีขึ้น ใส่ใจเด็กหลังห้องมากขึ้น งานวิจัยวิธีสอนห้องเรียนใหญ่ให้มีประสิทธิภาพก็มีมากมายครับ แต่ถ้าเราพบว่าที่นั่งไม่มีผล มันเสมอภาคดีอยู่แล้ว เราก็สามารถศึกษาตัวแปรอื่นที่มีผลกับความตั้งใจและผลการเรียนต่อได้ เช่นประเภทวิชา ชั้นปี เกรดเฉลี่ยก่อนเรียน-หลังเรียน ความชอบความสนใจในสาขาวิชานั้นๆ สำหรับผู้ปกครอง ถ้าเราพบว่าที่นั่งในห้องส่งผลต่อประสิทธิภาพการเรียน ใครจะอยากให้ลูกตัวเองไปนั่งในที่เสียเปรียบ ใช่ไหมครับ? และอาจเป็นปากเสียงช่วยกำหนดนโยบายที่เสมอภาคกว่านี้ ระดับสังคม สมมติว่าเราฟันธงได้ว่าในบริบทอุดมศึกษาไทย ตำแหน่งที่นั่งเรียนมีผลกับประสิทธิภาพพอสมควร มันก็ช่วยให้เราต่อยอดนโยบาย กำหนดทิศทางการพัฒนาบุคลากรได้ด้วย สามัญสำนึกต้องสนับสนุนด้วยข้อมูลครับ และงานวิจัยก็นำมาซึ่งข้อมูลที่ช่วยให้เข้าใจเรื่องต่างๆ มากขึ้น

@@techtasticdad เป็นการวิเคราะห์ที่น่าสนใจ และแลดูเหมือนจะทรงพลัง แต่ความเป็นจริงแล้วทุกคนที่ผ่านการเรียนการศึกษามา ก็รู้อยู่แก่ใจว่า การนั่งหน้าห้องเรียน หรือการนั่งหลังห้องเรียน ไม่มีผลแม้แต่เพียงเล็กน้อย ต่อการประจักษ์ว่าคุณจะประสบความสำเร็จในชีวิต, ประสบความสำเร็จในการงาน, หรือประสบความสำเร็จทางด้านครอบครัว อื่นๆ ผมมองว่าการวิจัยนี้ เป็นอะไรที่ไร้ประโยนช์และเสียเวลา สิ้นเปลืองทรัพยาการอย่างไม่คุ้มค่า เอาทรัพยากร ไปวิจัยเรื่องอื่นๆภายใต้การพัฒนาเรื่องการศึกษาจะดีกว่า ทุกวันนี้ คนนั่งหลังห้องเรียน เป็นเจ้าของบริษัทมากมาย คนที่ได้เกรด C เกรด D เป็นผู้นำ ผู้บริหาร เจ้าของกิจใหญ่โต กลับกันคนที่นั่งหน้าห้องเรียน ยังเป็นพนักงานของบริษัทมากมาย ประสบปัญหาด้านครอบครัว ด้านการเงินมากมายเยอะแยะ แลดูแล้วน่าอนาถใจ และหดหู่ใจสิ้นดี