Είναι η φύση του επαγγέλματος τέτοια που τα όρια δεν είναι δουλειά-γραφείο και έπειτα σπίτι. Η έμπνευση, η μελωδία, δεν έρχεται μόνο 9:00 με 17:00. Επίσης, μιλάμε για άλλες εποχές. Από ότι ξέρω η κυρία Μαρία ήταν εντός τους σπιτιού και δεν είχε σπουδάσει κάποιο επάγγελμα, επομένως τα χρήματα για τον βιοπορισμό έρχονταν αποκλειστικά από τον κύριο Χατζηνάσιο. Έπειτα μιλάμε για έναν καλλιτέχνη τεράστιου βελινεκούς, που η μουσική του είναι κομμάτι της ελληνικής παράδοσης. Ο κύριος Χατζηνάσιος δεν ήταν απών ψυχολογικά από το σπίτι του, αλλά η φύση του επαγγέλματός του ήταν τέτοια που έπρεπε να είναι εκτός σπιτιού τις περισσότερες ώρες της ημέρας. Η κυρία Μαρία, που με τόση αγάπη αναφέρεται στο όνομα της, ήταν ο συνδετικός κρίκος γιατί κι εκείνη κατανοούσαι τον σύζυγό της και με τον καλύτερο τρόπο μεγάλωσαν τα παιδιά τους με τη δική της αρωγή στο να αγαπούν και να κατανοούν τον πατέρα τους. Αυτό λέγεται συνεννόηση μέσα σε ένα ζευγάρι. Λέγεται υποχωρήσεις, λέγεται θυσίες, λέγεται κατανόηση, λέγεται αγάπη.

Πολύ σωστή η Σοφία Κουρτίδου, όσον αφορά στην απόφαση κάποιου να εκθέσει κάτι τόσο πρσοωπικό δημόσια, και πώς αυτό αντιμετωπίζεται μετά. Δεν είναι εύκολο να παραδεκτείς κάτι τέτοιο δημόσια. Ας μάθουμε κάτι από αυτό.

Οι χηρες για την ακριβεια σοφια μου διφοριζουν δεν ανθιζουν απλα!!!

Υπάρχει και το άλλο μοτίβο κορίτσια μιν τρελέσε υπάρχουμε και εμείς χωρίς γονείς και είμαστε πολύ..που λεγόμαστε ορφανή μιν μας ξεχνάτε!γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο ούτε καν το να έχεις μια μάνα η πατέρα σε αυτή τη ζωή 😉!