2008 και ο Θάνος Μικρούτσικος εμφανίζεται στον Σταυρό του Νότου.
Με περίσσιο θράσος και γαλάζιο(!) μπλουζάκι μπαίνω στο καμαρίνι του έτοιμος για ακόμα μία συνέντευξη και αποφασισμένος, έτσι για να τον εντυπωσιάσω, να μη ρωτήσω τίποτα για την μελοποίηση του Καββαδία.
Ο Στέφανος Κακαβούλης, που σκηνοθετεί και κινηματογραφεί κιόλας τη συγκεκριμένη ημέρα, δίνει σήμα να ξεκινήσουμε αλλά δεν!
Σαρδάμ ο δικός σου.
Δεύτερη προσπάθεια, το ίδιο.
Τρίτη προσπάθεια ξανά.
''Μαλάκα Τσίμο τι φάση;'' σκέφτηκα και κοίταξα τον Κύριο Θάνο με ένα βλέμμα απολογητικό και κάπως ντροπιασμένο.
Τότε, αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος που απέναντι του είχε ένα πιτσιρίκι, απλώνει το χέρι του και το βάζει στον ώμο μου.
''Δεν θέλω να αγχώνεσαι Βαγγέλη μου. Έχω όλο τον χρόνο στη διάθεση μου για σένα. Πάμε μαζί και θα τα καταφέρουμε περίφημα.''.
Αυτό ήταν. Ούτε σαρδάμ, ούτε άγχος, ούτε τίποτα.
Μακάρι να είχα τη γνώση και την εμπειρία που έχω σήμερα και να τον είχα ρωτήσει ακόμα περισσότερα και ουσιαστικά.
Παρόλα αυτά το έζησα κι αυτό.
Τα τελευταία 3 λεπτά της συνέντευξης για κάποιο λόγο δεν έχουν ανέβει γι' αυτό και κόβεται κάπως απότομα.