الحمدلله علی نعمة الاسلام و سنة

❤❤❤❤❤

درود بر شرفت موحد

ماشاءالله موحد

واقعا ابن آخوند عزیز در حد مهد کودک بحث میکنه ،نباید بحث ها تعصبی باشه،باید دلیل وجود داشته باشه ،چرا هیچ اهل‌سنت به هیچ صحابه ای بد گویی نمیکنه،این عین وحدت هست ❤❤،تعصب انسان را از منطق دور میکنه حتی اگر استاد موحد اینکارو انجام بده ،آقای فروغی عزیز لطفا بحث علمی بکنید ،هرکس هم اشتباه خودشو بپذیره،به نظرم قویترین ادمه

اين برخی اخبار است.

برافراشته باد پرچم اسلام

کسی که شرک به خدا رو ثواب می‌دونه و به صحابه و همسران پیامبر لعنت میفرستد رو چه جوری میشه باهاش مناظره کرد. بازم دمت گرم آقای موحد که خوب از پس این شارکها بر میای❤

سلام انسان در مقابل دستورات خداوند که در قرآن مجید وفرمایش حضرت محمد علیه السلام آمده سر تسلیم فرود آورد بعضی ها با قرآن مخالف ودر افتادند من با قرآن ورسول هستم وبا غیره مخالف وبه خدا پناه میبرم

آقای فروغی در باره جنگ کردن نیز کوتاهی کردی، حديث متواتر است که بخاری و مسلم نيز روايت کرده اند پيامبر صلی الله علیه وآله فرمودند: جنگ با مومن کفر است!

سطح بحث پايينه با كسانى بحث كنيدكه حداقل ارزش ديدن داشته باشه

اللهم العن اعداء علی بن ابی طالب

خطب بسر بن أرطاة على منبر البصرة فشتم عليا؛ بسر بن ارطات (از فرماندهان لشكر معاويه) در منبر بصره خطبه خواند و علی× را دشنام داد و گفت: به خدا سوگند، هر کسی را که بداند من صادق هستم مگر اين که تصديق کند و اگر کاذب هستم تکذيبم کند. ابوبکره بلند شد و گفت: خدا شاهد است که ما تو را کاذب می-دانيم. بسر دستور داد تا ابوبکره را با زور و کتک ساکت کردند. تفسير طبرى، ج4، ص 128 و ج6، ص 96؛ تاريخ ابن خلدون، ج3، ص 4 ابن اثير می¬نويسد: لما ولی المغيره الكوفة استعمل كثير بن شهاب على الری وكان يكثر سب علی على منبر الری وبقی عليها...؛ مغيره پس از آن استاندار كوفه شد (از سوی معاويه) كثير بن شهاب را حاكم رى قرار داد و او فراوان بر روى منبر رى على× را دشنام می¬داد و زمانی طولانى حاكم آن¬جا باقى ماند. کامل ابن اثير، ج2، ص 111. ابن حجر در الاصابه، صحابی بودن کثير بن شهاب را با استدلال به اين¬که او کارگزار عمر بن خطاب بوده و عمر غير صحابی را حاکم قرار نمی¬داده، تقويت کرده است.

دمت گرم جناب خرمی... کودکستان اخوند😂😂😂😂

واقعا که اگر دروغ و‌تز‌ویر را ازشیعه جدا کنید وجود وماهیت آن از بین می‌رود

متاسفانه هیچکدوم واقعیت رادرست نمیگویند با تعصب حرف میزنند کاش با صداقت مناظره میکردید هر دو دور از تعصب چون شنونده عاقل هست هر کس دروغ بگه متوجه میشیم کاش مناظره با صداقت کنید

قال إسماعيل بن عياش: سمعت حريز بن عثمان يقول: هذا الذی يرويه الناس عن النبی أنه قال لعلی: أنت منی بمنزلة هارون من موسى حق ولكن أخطأ السامع قلت: فما هو؟ فقال¬: إنما هو أنت منی بمنزلة قارون من موسى. قلت عمن ترويه؟ قال: سمعت الوليد بن عبد الملك يقوله وهو على المنبر؛ ابن عياش مى¬گويد: حريز بن عثمان مى¬گفت: اين كه مردم از پيامبر روايت مى¬كنند كه به علی× فرمود: تو برای من به منزلة هارون نسبت به موسى هستى، حقّ است، ولی شنونده، خطا شنيده است. گفتم: پس درست چه بوده؟ گفت: «تو برای من به منزلة قارون نسبت به موسى هستى»، من اين را از وليد شنيدم كه در منبر مى¬گفت. تهذيب التهذيب، ج2، ص 208، رقم 436. أن حريز بن عثمان روى أن النبی لما أراد أن يركب بغلته جاء علی بن أبی طالب فحل حزام البغلة ليقع النبی ؛ ازدی گفت: حريز روايت كرده كه وقتى پيامبر خواست سوار استرش شود، علی× آمد و بند استر را كشيد تا پيامبر به زمين بخورد. تهذيب التهذيب، ج2، ص 208، رقم 436. ازدی گفته است: كسى كه حالش اين باشد، از وى نبايد روايت شود. ابن حجر در توجيه او مى¬گويد: شايد اين را نيز از وليد شنيده است. حريز بن عثمان كه این احاديث را جعل کرده، بعد از نماز صبح، 70 بار اميرالمؤمنين× را لعن می¬کرد. وی مورد اعتماد محدثان اهل سنت است و جز مسلم، تمام محدثان اهل سنت از او در کتاب¬های خود حديث نقل کرده¬اند و احمد بن حنبل با تأکيد او را توثيق کرده است.

ابن شهاب زهرى حديث غدير را روايت كرد. عبيد الله به او گفت: لا تحدث بهذا بالشام، وأنت تسمع ملئ أذنيك سب علي، فقال: والله إن عندی من فضائل علی ما لو تحدثت بها لقتلت.أخرجه الثلاثة؛ در شام كه گوش تو را سبّ علی× پر کرده، اين حديث را روايت مکن. زهرى به او گفت: به خدا سوگند، نزد من احاديثی در فضائل علی× است که اگر آن را بازگو کنم قطعاً کشته خواهم شد. ابن اثير مى¬گويد: اين خبر را ابن منده، ابونعيم و ابن عبدالبر نقل کرده¬اند. ابواحمد عسکری پس از روايت نزول آية تطهير در مورد اهل بيت^، دربارة زهری و اوزاعی گفته است: يقال إن الأوزاعی لم يرو فی الفضائل حديثاً غير هذا، والله أعلم. قال: وكذلك الزهری لم يرو فيها إلا حديثاً واحداً، كانا يخافان بنی أمية؛ گفته شده که اوزاعی در فضائل (اهل بيت^) حديثی جز اين روايت نکرده است. نیز گفت: زهری نيز حالش همين گونه است، در فضائل جز يک حديث روايت نکرده است. هر دو از بنی اميه می¬ترسيدند. يونس بن عبيد مى¬گويد: به حسن بصرى گفتند: تو از پيامبر حديث نقل می¬کنی، حال آن¬که آن حضرت را درک نکردی؟ گفت: هر حديثی را شنيدی که من از پيامبر روايت کرده¬ام، بدان که آن از علی بن ابی¬طالب× است؛ ولی من در زمانی هستم که نمی¬توانم اسم علی× را به زبان آورم. مدائنى، ابوالحسن علی بن محمد (متولد 122ق.) در كتاب احداث نوشته است: كتب معاوية نسخة واحدة إلى عماله بعد عام الجماعة أن برئت الذمة ممن روى شيئا من فضل أبي¬تراب وأهل بيته فقامت الخطباء فی كل كورة وعلى كل منبر يلعنون عليا ويبرءون منه ويقعون فيه وفی أهل بيته وكان أشد الناس بلاء حينئذ أهل الكوفة لكثرة من بها من شيعة علی فاستعمل عليهم زياد ابن سمية و ضم إليه البصرة فكان يتتبع الشيعة وهو بهم عارف لأنه كان منهم أيام علی فقتلهم تحت كل حجر ومدر وأخافهم وقطع الأيدی والأرجل وسمل العيون وصلبهم على جذوع النخل وطرفهم وشردهم عن العراق فلم يبق بها معروف منهم وكتب معاوية إلى عماله فی جميع الآفاق ألا يجيزوا لأحد من شيعة علی وأهل بيته شهادة...؛ معاويه پس از صلح با امام حسن× نامه¬ای به کارگزارانش نوشت كه از هر كسی كه حدیثی در فضائل ابوتراب (اميرالمؤمنين×) و اهل بيتش نقل كند، حرمت برداشته شد. خطبا در تمام روی زمين و تمام منابر شروع كردند به لعن علی× و برائت از او و سبّ علی× و اهل بيتش. در آن زمان، اهل كوفه به جهت فراوانی شیعیان علی× در آن، تحت شديد¬ترين فشار قرار گرفت. معاويه زياد بن سميه را حاكم کوفه قرار داد و بصره را نيز به او داد. زياد شيعه¬ها را هر جا بودند گرفت و كشت و ترسانيد و دست و پاهايشان را قطع كرد و چشم¬ها را درآورد و آن¬ها را به دار زد تا اين¬كه در كوفه، شيعة معروفی باقی نماند. معاويه به کارگزارانش در تمام سرزمین¬ها نوشت: شهادت شيعة علی× را قبول نکنید. نیز به آنان نوشت: به شیعیان عثمان و محبان و اهل ولايتش و كسانی كه فضائل و مناقب عثمان را نقل می¬كنند توجه كنيد و آنان را به خود نزديك كنيد و گرامی بدارید و هر كه از آنان در مورد عثمان حديث روايت می¬كند، نامش ونام پدر وعشيره-اش را به من بنويسيد. اين كار را كردند وفراوان در فضائل عثمان حديث نقل كردند و معاويه نيز در مقابل برای آنان هدايا می¬فرستاد و هر كه فضيلتی در مورد عثمان نقل می¬كرد، کارگزاران معاويه وی را اكرام و به خود نزديك می¬كردند و هيچ كسی از آنان را ردّ نمی¬كردند و اين روش در همه شهر¬ها به اوج رسيد. سپس معاويه به کارگزارانش نوشت: حديث در فضائل عثمان بسيار شد و در همه شهرها پخش گشت. پس وقتی اين نامة من به شما رسيد، مردم را به روايت حديث در فضائل صحابه وخلفای اولين فرا خوانيد و هيچ خبری را ترك نكنيد كه مسلمانان در فضل علی× روايت كرده باشند، مگر اين¬كه همان خبر را در مورد صحابة ديگر نقل كنيد و برای من بياوريد و اين عمل برای من محبوب¬تر وروشن¬كننده¬تر برای چشمانم است در مقابلِ حجت ابوتراب و شيعه¬اش و سخت¬تر است برای آنان از مناقب عثمان و فضائلش... . شرح نهج البلاغه، ج11، ص 44. ذهبی در مورد مدائنى می¬گويد: علامه، حافظ و صادق، دارای كتاب¬هاست. (علم وآگاهی¬اش) در مورد سيره و مغازی و انساب و روزگار عرب عجيب بود و اسنادش عالی است. يحيی بن معين با تأكيد گفته است: او ثقه، ثقه، ثقه است. او بنی اميه را لعن می¬كرد. ذهبی داستان جالبی در مورد اهل شام از او نقل كرده است و بسيارى از كتاب¬هاى او را نام برده و گفته است: كتاب¬های او مفقود شده¬اند.

سلام آیا واقعا امام حسن و امام حسین علیه السلام از معاویه پول می‌گرفتند ؟

واقعا حدیث.معتبر.نیست؟از اول.برنامه یک نواخت سوال میکنه؟

قيل: إن رسول معاوية جاء إليهم لما وصلوا إلى عذراء يعرض عليهم التوبة والبراءة من علی فأبى من ذلك عشرة وتبرأ عشرة فقتل اولئك فلما انتهى القتل إلى حجر جعل يرعد فقيل له: مالك ترعد فقال: قبر محفور وكفن منشور وسيف مشهور؛ ذهبى مى¬گويد: فرستاده معاويه نزد حجر و اصحابش رفت و از آنان خواست توبه کنند و از علی× برائت جویند. ده نفر قبول نكردند و ده نفر برائت جستند. ده نفری را كه برائت نجستند به قتل رسانيد... . تاريخ الاسلام، ذهبی، ج1، ص 527؛ سير اعلام النبلاء، ذهبی، ج3، ص 466. ذهبى در سير اعلام النبلاء، اسم اميرالمؤمنين× را در اين خبر حذف كرده و به جاى آن، «عن رجل» آورده است! زرکلی می¬نويسد:...فدعاه معاوية إلى البراءة من علی فأغلظ عبد الرحمن فی الجواب فرده إلى زياد فدفنه حيا؛ عبدالرحمن بن حسان، شجاع و قوى و از اصحاب علی× بود. زياد او را به شام فرستاد و معاويه از او خواست تا از علی× برائت جويد و عبدالحمن به معاويه پاسخ تند داد. معاويه او را نزد زياد برگردانيد و زياد او را زنده دفن کرد. الاعلام، زرکلی، ج3، ص 309؛ الکامل فی التاريخ، ابن¬اثير، ج2، ص 135؛ تاريخ ابن¬عساکر، ج8، ص 26 و ج34، ص 305، ح3785؛ تاريخ ابن-خلدون، ج3، ص 13. ابن اثير و دیگران اين خبر را به صورت مفصل نقل کرده¬اند. ...لقد سب عند معاوية عليا سبا قبيحا رجل يقال له معاوية بن حديج...أنت السباب عليا عند ابن آكلة الأكباد أما لئن وردت عليه الحوض وما أراك ترده لتجدنه مشمرا حاسرا ذراعيه يذود الكفار والمنافقين عن حوض رسول الله كما تذاد غريبة الابل عن صاحبها قول الصادق المصدوق أبی القاسم؛ ابوكبير می¬گويد: نزد حسن بن علی× نشسته بودم که مردی نزد او آمد و گفت: نزد معاويه، مردی به نام معاويه بن حديج، علی× را دشنام بدی داد. امام حسن× به او فرمود: اگر او را ديدی نزد من بياور. پس او را نزد در خانة عمرو ديد و به امام حسن× نشان داد. آن حضرت سه مرتبه از او سؤال كرد كه تو ابن حديج هستی، ولی او پاسخ نداد. سپس فرمود: تو كه علی× را نزد پسر زن جگرخوار سبّ می¬كنى! بدان که اگر نزد او کنار حوض بروی كه گمان نمی¬كنم آن¬جا بروی، علی× را خواهی ديد كه با اقتدار ايستاده و كافران و منافقان را از کنار حوض رسول خدا دور مى¬راند؛ چنان¬كه شتر غريبه را از صاحبش دور می¬راند و اين سخن پيامبر است. انساب الاشراف، بلاذری، ج3، ص 269؛ تاريخ ابن¬عساكر، ج59، ص 28، با دو سند؛ المعجم الكبير، ج3، ص 82، ح2727؛ مجمع الزوائد، ج9، ص 130؛ سير اعلام النبلاء، ج3، ص 39. سند اين خبر صحيح است. نيز با سند صحيح روايت شده كه او با معاويه به حج رفت و از دشنام دهنده¬ترين مردم به اميرالمؤمنين× بود و در آن «عند ابن آكلة الاكباد» حذف شده است. السنه، ابن¬ابی¬عاصم، ص 346، ح776؛ مسند ابويعلى، ج12، ص 140؛ المستدرك علی الصحيحين، ج3، ص 138، ح4669؛ سير اعلام النبلاء، ج3، ص 39، رقم 10؛ مجمع الزوائد، ج9، ص 130. حاكم سند اين خبر را صحيح دانسته، ولى ذهبى در يك برخورد متناقض در تلخيص مستدرك آن را منكر واه خوانده، ولى در سير اعلام النبلاء بعد از آن¬كه اين خبر را با دو سند نقل كرده در تأييد اين خبر گفته است: همانا اين (معاويه بن حديج) عثمانی (ناصبی) بود... .

مسلم در صحيح روايت کرده است: أمر معاوية بن أبي¬سفيان سعدا فقال: ما منعك أن تسبَّ أبا التراب...؛ معاويه به سعد بن ابی¬وقاص دستور داد (که علی× را دشنام دهد ولی او دشنام نداد؛) پس معاویه به او گفت: چه چيز تو را از دشنام علی× بازداشته است. صحيح مسلم، كتاب فضائل صحابه، باب فضائل علي، ج4، ص 1870، ح2404؛ سنن ترمذی، ج5، ص 301 ح3808؛ المستدرک علی الصحيحين، ج3، ص 117، ح4575 ابن کثير با سند صحيح از ابونجی روايت کرده است: ..ثم ذكر علی بن أبى¬طالب فوقع فيه فقال: أدخلتنی دارك واجلستنی على سريرك ثم وقعت فی علی تشتمه؟...؛ معاويه به حج رفت و از سعد خواست برای یاد دادن احکام حج، همراه او باشد. بعد از حج، سعد را به دار الندوه برد و كنارش نشاند و شروع كرد به دشنام اميرالمؤمنين×. سعد گفت: مرا به منزلت آوردى و بر تخت خود نشاندى و علی× را دشنام مى¬دهى؟ و الله، اگر يكى از سه فضائلى را كه علی× دارد من داشتم، برايم محبوب¬تر از اين بود كه همة دنيا را داشته باشم... .» همة رجال اين سند ثقه و از رجال صحيح هستند، جز احمد بن خالد که از رجال چهار سنن و ثقه است. البداية والنهاية، ابن کثير، ج7، ص 376.

...توجه معاوية بسر فی ثلاثة آلاف من المقاتلة إلى الحجاز... فی جيش (وقال له): اقتل كل من كان فی طاعة علی إذا امتنع من بيعتنا وخذ ما وجدت لهم من مال... فساروا من الشام حتى قدموا المدينة وعامل علی على المدينة يومئذ أبوأيوب الانصاری ففر منهم أبويوب فاتى بالكوفة ودخل بسر المدينة قال فصعد منبرها ولم يقاتله بها أحد فنادى على المنبر يا دينار ويانجار ويازريق شيخی شيخی عهدی به بالامس فأين هو يعنى عثمان ثم قال: يا أهل المدينة والله لولا ما عهد إلى معاوية ما تركت بها محتلما إلا قتلته ثم بايع أهل المدينة وأرسل إلى بنى سلمة فقال والله ما لكم عندی من أمان ولا مبايعة حتى تأتونی بجابر بن عبد الله فانطلق جابر إلى أم¬سلمة زوج النبي فقال لها ماذا ترين إنى قد خشيت أن أقتل وهذه بيعة ضلالة قالت أرى أن تبايع فإنى قد أمرت ابنی عمر بن أبى¬سلمة أن يبايع وأمرت ختنى عبد الله بن زمعة فأتاه جابر فبايعه وهدم بسر دورا بالمدينة ثم مضى حتى أتى مكة ... وكتب أبو موسى قبل ذلك إلى اليمن أن خيلا مبعوثة من عند معاوية تقتل الناس تقتل من أبى أن يقر بالحكومة ثم مضى أسر إلى اليمن وكان عليها عبيدالله بن عباس عاملا لعلى فلما بلغه مسيره فر إلى الكوفة ... ولقى بسر ثقل عبيدالله بن عباس وفيه ابنان له صغيران فذبحهما ... وقتل بسر فی مسيره ذلك جماعة كثيرة من شيعة على باليمن وبلغ عليا خبر بسر فوجه جارية بن قدامة فی ألفين ووهب بن مسعود فی ألفين...؛ معاويه در دورة خلافت اميرالمؤمنين×، بسر بن ارطات را با لشكر سه هزار نفرى به حجاز فرستاد و گفت: هر کسی را که در طاعت علی× است و از بيعت با من خودداری کند، به قتل برسان و اموالش را بگير. او اهل مدينه را ترسانيد و در منبر فرياد زد: ای اهل مدينه، اگر عهد معاويه با من نبود هيچ بالغی را در مدينه زنده نمی¬گذاشتم سپس مردم از ترس با معاويه بيعت کردند. بسر منازل خيلی از مردم مدينه را آتش زد. ابوايوب انصاری که حاکم مدينه از جانب اميرالمؤمنين× بود، به کوفه فرار کرد. او به بنی سلمه گفت: شما نه در امان هستيد و نه بيعت شما را قبول خواهم کرد تا زمانی که جابر بن عبدالله را نزد من نياوريد. جابر نزد ام¬سلمه (همسر پيامبر اکرم ) رفت و گفت: اين بيعت، بيعت گمراهی است. حالا من چه کنم؟ ام¬سلمه گفت: من به فرزندانم دستور دادم تا بيعت کنند. تو نيز بيعت بکن و از ريخته شدن خون خود وقبيله¬ات جلوگيری کن. بسر به مکه رفت و بیعت کرد و پس از آن به يمن رفت. عبيدالله بن عباس که حاکم يمن بود به کوفه فرار کرد. بسر دو کودک عبيدالله را به طور فجيع ذبح کرد و افراد ديگری را نيز کشت و در اين مسيرش خيلی از شيعيان اميرالمؤمنين× را به قتل رسانيد. وقتی خبر به اميرالمؤمنين× رسيد، جاريه بن قدامه صحابی و وهب بن مسعود را با دو هزار لشکر به طرف بسر فرستاد. جاريه بن قدامه به نجران رسيد و تعدادی از شيعيان عثمان (معاويه) را به قتل رسانيد و بسر همراه لشکرش فرار کرد. جاريه به مکه رفت و سپس به مدينه آمد و از مردم برای اميرالمؤمنين× بيعت گرفت. ابوهريره که در مدينه حاکم و امام مسجد (از طرف معاويه و بسر) بود، فرار کرد. جاريه گفت: به خدا سوگند، اگر اباسنور (ابوهريره) را می¬گرفتم گردنش را می¬زدم. (در نقل بلاذری وارد شده که) معاويه به بسر گفت: مردم مدينه را بترسان تا گمان کنند که تو آنان را خواهی کشت و از آنان بيعت بگير. هر که در فرمان علی× است، اگر بيعت نکرد او را بکش. بسر بعد از انجام اين کارها، ابوهريره را (حاکم و) امام مسجد مدينه قرار داد و منازل افرادی از مردم مدينه را که فرار کردند، آتش زد. انساب الاشراف، ج1، ص 366؛ تفسير طبرى، ج4، ص 107؛ تاريخ الطبری، ج4، ص 107؛ الکامل فی التاريخ، ج2، ص100؛ البدايه والنهايه، ج7، ص357؛ تاريخ ابن عساکر، ج10، ص 153؛ تاريخ الصغير، بخاری، ج1، ص 141 با اختصار؛ الثقات ابن حبان، ج2، ص 300؛ الاستيعاب، ابن عبدالبر، ج1، ص 88 و 160؛ الاصابه، سير ذهبی. از ابن کثير به بعد، اين خبر را مختصر نقل کرده¬اند. اين خبر با اسناد مختلف محدثان و سيره¬نویسان، مانند عامر شعبی، سعد بن ابراهيم، عمرو بن دينار، عطا بن ابی¬مروان، ابن اسحاق، عوانه، ابوعمر شيبانی و حسن بن جهور، روايت شده است. ابن حبان و بلاذری اين خبر را به صورت اخبار مسلم، بدون سند نقل کرده¬اند. ابن کثير گفته است: اين خبر نزد اهل سيره مشهور است.

ابن ماجه و ديگران از اسباط بن عبد الرحمن روايت کرده¬اند: عن سعد بن ابى¬وقاص قال: قدم معاوية فی بعض حجاته فدخل عليه سعد فذكروا عليا فنال منه. فغضب سعد...؛ معاويه سفر حج بود که سعد بن ابى¬وقاص نزد او آمد. نزد معاويه، علی× را ياد كردند. معاويه از آن حضرت بدگويی کرد. سعد با خشم گفت: اين سخن را دربارة مردی می¬گويی که از پيامبر شنيدم که درباره او می¬فرمود: هرکه من مولای او هستم، علی× نيز مولای اوست. نیز شنيدم که به او می¬فرمود: تو برای من به منزلة هارون برای موسی هستی. نیز می¬فرمود: پرچم را فردا به کسی می¬دهم که خدا و رسولش را دوست دارد و خدا و رسولش نيز او را دوست دارند. سنن ابن ماجه، ج1، ص45، ح121؛ مصنف، ابن ابی¬شيبه، ج6، ص366 ، ح32078؛ البداية والنهاية، ج7، ص376 البانی در صحيح و ضعيف سنن ابن ماجه، ح121، سند اين خبر را صحيح دانسته و ابن کثير آن را حسن خوانده؛ ولی اين خبر را از ابن عساکر نقل کرده که در آن عبارت «نال منه، فغضب سعد» حذف شده است.

عمير بن اسحاق می¬گويد: كان مروان أميرا علينا. يعنى بالمدينة. فكان يسب عليا كل جمعة على المنبر وحسن بن علی يسمع فلا يرد شيئا...قد أكرم الله جدى أن يكون مثله مثل البغلة؛ مروان (از طرف معاويه) امير مدينه بود و هميشه در خطبه-هاى نماز جمعه، على× را سبّ مى¬كرد و حسن بن على× آن را مى¬شنيد، ولى چيزی نمی¬گفت... . إتحاف الخيرة المهرة، ج8، ح28، ح7225 و 7526؛ تاريخ ابن عساکر، ج57، ص244؛ تاريخ الخلفاء، ص166. بوصيری اين خبر را با دو سند از مسند اسحاق بن راهويه نقل کرده و رجال سندش را ثقه و خبر را صحيح دانسته است.

ذكر علی عند معاوية وعنده سعد بن أبي¬وقاص فقال له سعد: أيذكر علی عندك؟...؛ ربيعه مى¬گويد: نزد معاويه، علی× را ياد کردند (اعتراض سعد ثابت می¬کند که بدگويی کردند) و سعد نيز آن¬جا بود، و به معاويه گفت: آيا علی× نزد تو ياد می¬شود؟ او چهار منقبت دارد که اگر يکی را من داشتم برايم محبوب¬تر... . سند اين خبر حسن است. السنه، ابن ابی عاصم، ص 595، ح1386. یکی از شروط امام حسن× برای صلح، معاويه، بنابر نقل ابوالفداء اسماعيل بن علی، اين بود: ...وأن لا يسب علياً، فلم يجبه إلى الكف عن سبّ علي، فطلب الحسن أن لا يشتم علياً، وهو يسمع، فأجابه إِلى ذلكَ، ثم لم يف له به؛ «على× را دشنام ندهد» ولى معاويه اين شرط را قبول نكرد، پس حسن× از او خواست در حضور او علی× را دشنام ندهد. معاويه اين شرط را قبول کرد، ولی به وعده¬اش عمل نکرد. المختصر فی اخبار البشر، ابو الفدا، ج1، ص 126؛ تفسير طبرى، ج6، ص92؛ کامل ابن اثير، ج3، ص 175؛ البداية والنهاية، ابن کثير، ج8، ص 14 دیگران نيز اين شرط امام حسن× را ذکر کرده ولی عدم قبول معاويه را حذف کرده¬اند.

حق با علیست