Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης και ο όσιος Δαυίδ Ευβοίας, μέσα από τις εμπειρίες του μακαριστού μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλου. Περιγράφει πολλά θαυμαστά περιστατικά, αλλά και την ταπείνωση του Αγίου Ιακώβου, όπως τον έζησε από κοντά.
Μπορείτε να μοιραστείτε ή να κοινοποιήσετε αυτό το βίντεο από τον εξής σύνδεσμο: • Η συγκλονιστική εμπειρ...
Κάνετε εγγραφή στο κανάλι και πατήστε το καμπανάκι για να ειδοποιήστε αυτόματα για τις νέες αναρτήσεις, εδώ: / @theuncutmountain
You can share or embed this video from this link: • Η συγκλονιστική εμπειρ...
Subscribe to the channel and press the bell icon so you'll be notified when new videos are published, here: / @theuncutmountain
Ενθυμούμαι το πρώτο περιστατικό, την πρώτη μου γνωριμία με τον πατέρα Ιάκωβο, μέσα από ένα απλό άνθρωπο. Πήρα ένα ταξί να πάω στο μοναστήρι στη γιορτή που γιορτάζει την 1η Νοεμβρίου, του οσίου Δαβίδ. Και όταν είπα στον οδηγό πού πηγαίνω, τότε μου ανέφερε το εξής συγκλονιστικό περιστατικό:
Μου λέει: ξέρεις πάτερ, πριν από λίγα χρόνια, κάποια γυναίκα με πήρε για να ‘διαβάσουμε’ τα ρούχα του παιδιού της που ήταν άρρωστο. Ο δρόμος τότε ήταν ένας και μοναδικός που περνούσε μπροστά από την σκήτη του οσίου Δαυίδ. Ο δρόμος αυτός ακόμα και σήμερα έχει ένα μειονέκτημα σε κάποιο σημείο, κολλάει. Έτσι λοιπόν, κόλλησε το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε τα πόδια, για απόσταση ενός τετάρτου. Κάποια στιγμή βλέπουμε τον πατέρα Ιάκωβο να κατεβαίνει με ένα άλογο. Πήγαμε να του μιλήσουμε και τότε εκείνος μας είπε «παιδί μου μη μιλάτε· κάντε το σταυρό σας και προσκυνάτε, γιατί έχω την θεία κοινωνία και πηγαίνω σε ένα χωριό κοντά στην θάλασσα να κοινωνήσω έναν ετοιμοθάνατο». Εμείς μείναμε στην άκρη, και αφού πέρασε προχωρήσαμε στο μοναστήρι. Σε 10 λεπτά είχαμε φτάσει. Μπήκαμε στο μοναστήρι, χαιρετίσαμε τους άλλους δύο πατέρες, και μπήκαμε στην εκκλησία να ανάψουμε το κεράκι μας και να περιμένουμε. Και τη στιγμή που ανάβουμε το κερί μας ανοίγει η πόρτα του ιερού και βγαίνει ο πατήρ Ιάκωβος και μας χαιρετάει. Εγώ ομολογώ ότι τα έχασα και δεν άντεξα και του είπα: «πάτερ Ιάκωβε, με συγχωρείς. Δεν σε βρήκα προηγουμένως στο δρόμο»; «Ναι παιδί μου», μου λέει. «Δεν πήγαινες για να κοινωνήσεις έναν ετοιμοθάνατο»; «Ναι παιδί μου». «Πήγες και τον κοινώνησες»; «Ναι παιδί μου». «Καλά πώς πήγες και γύρισες τόσο γρήγορα»; Οπότε εκείνος μου απάντησε με ένα απλό τρόπο: «Παιδί μου, αυτά είναι του Θεού πράγματα…» και έφυγε…
Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 1920 από ευσεβείς γονείς. Ο μικρός Ιάκωβος ήταν επτά χρονών και είχε μάθει απέξω την θεία Λειτουργία χωρίς να γνωρίζει γράμματα. Το 1927 πήγε σχολείο και διακρίθηκε για τις επιδόσεις του. Η αγάπη του για την εκκλησία ήταν έκδηλη. Την ίδια χρονιά εμφανίσθηκε μπροστά του η Αγία Παρασκευή και του φανέρωσε το λαμπρό εκκλησιαστικό του μέλλον ενώ συχνά διάβαζε ευχές, προσευχόταν και θεράπευε συγχωριανούς του.
Από το 1938 και μετά η ζωή του ήταν καθαρά ασκητική. Έτρωγε λίγο, κοιμόταν ελάχιστα, προσευχόταν συνεχώς και δούλευε σκληρά. Τα βάσανα και οι κακουχίες της κατοχής ταλαιπώρησαν τους άτυχους πρόσφυγες. Τον Ιούλιο του 1942 πέθανε η μητέρα του προλέγοντας του ότι θα γίνει ιερέας. Ο διοικητής του τον εκτιμούσε ιδιαίτερα και ήταν από τους λίγους που κατάλαβε το λαμπρό μέλλον που θα είχε το νεαρό προσφυγόπουλο. Μετά την απόλυση του από το στρατό (1949) ο Ιάκωβος σε ηλικία 29 χρονών χάνει και τον πατέρα του. Ο αγώνας του τώρα για να αποκαταστήσει την αδελφή γίνεται εντονότερος, χωρίς όμως να παραμελεί αυτό το οποίο ποθεί από τα παιδικά του χρόνια. Να γίνει μοναχός.
Σε ηλικία 32 ετών πλέον ο Ιάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός και στις 19 Δεκεμβρίου 1952 στην Χαλκίδα ο Μητροπολίτης Γρηγόριος τον χειροτόνησε ιερέα. Στις 25 Ιουνίου 1975 ο γέροντας Ιάκωβος ανέλαβε το πηδάλιο της μονής της μετανοίας του. Από το 1990 και μετά ο γέροντας δεν είχε πλέον δυνάμεις και οι κρίσεις στην υγεία του αυξήθηκαν. Τον Σεπτέμβριο του 1991 μετά από μικρο-εμφράγματα νοσηλεύθηκε στο Γενικό Κρατικό.
Το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991 πήγε στην ακολουθία, έψαλε και κοινώνησε. Μόλις ήλθαν οι πατέρες ο γέροντας προσπάθησε να σηκωθεί, αλλά ζαλίστηκε. Η αναπνοή του βάρυνε, ο σφυγμός του εξασθένησε και από τα χείλη του βγήκε ένα μικρό φύσημα Ο γέροντας είχε πάρει πλέον τον δρόμο για την μακαρία ζωή.
Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλη στο ύπαιθρο και μετά από τους επικήδειους λόγους, ο πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος είπε να υψώσουν το φέρετρο ψηλά να δουν α πιστοί τον Όσιο γέροντα. Μόλις εφάνη το ιερό λείψανο με μία φωνή οι χιλιάδες των πιστών κραύγασαν « Άγιος, Άγιος».
Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ΄. Θείας πίστεως.
Χαίρει ἔχουσα, σὲ παραστάτην, ἡ πολύφημος νῆσος Εὐβοίας, καὶ τοῦ ὁσίου Δαυΐδ ἐπαγάλλεται, ἡ θεία Μάνδρα τὸν τάφον σου ἔχουσα, θεοχαρίτωτε πάτερ Ἰάκωβε, σὺ γὰρ χάριτας, βλυστάνεις ἡμῖν ἑκάστοτε, ὡς ῥεῦμα Παρακλήτου ἀνεπίσχετον.