Toksyczny wstyd towarzyszył mi odkąd pamietam. Pijąca mama (pijaczka, bo tak się wtedy mówiło i było największą hańbą), współuzależniony tata, który do mnie wypluwał wszystkie swoje żale i frustracje - zmarł jak miałam 13 lat). Smród meliny... Jak wchodzilam po schodach, to już piętro niżej czułam co zastanę w domu - też jestem typem zapachowca.... W okresie dojrzewania dogaduszki o rosnących piersiach doprowadziły do tego, że garbiłam się jak staruszka, żeby tylko nikt ich nie zauważył i gdyby nie to, że przyjaciółka doprowadzała mnie lata "do pionu" , to byłabym garabata. Do tej pory reaguję ostro, jak jestem świadkiem takich tekstów. Mogłabym mnożyć w nieskończoność przykłady z mojego życia.... Zakończę jednak optymistycznie, że to co pani radzi działa. Wymaga czasu, terapii, pracy z wewnętrznym dzieckiem i determinacji i bardzo się opłaca. Bardzo dziekuję za poruszenie tego tematu i pozdrawiam serdecznie

Ten film jest bardzo odważny a jednocześnie niestety bardzo mi bliski dziękuję Ci za niego, bo słuchając tego wszystkiego co mówisz uświadamiam sobie że toksyczny wstyd towarzyszył mi odkąd pamiętam. To on stoi za moją fobią społeczną, niskim poczuciem wartości i niską samooceną. Jestem z rodziny dysfunkcyjnej. Przez lata w młodości pojawiał się w niej alkohol i te straszne awantury szczególnie ze strony matki w kierunku ojca. Pamiętam rękoczyny i lęk by nikomu nic się nie stało. Lęk gdy tato wracał pijany i obawa przed tym że znowu będzie kłótnia, że znowu wyzwiska krzyki itp.. Ojciec się napił ale chociaż się nie wyżywał na nas psychicznie , za to matka słowem potrafiła zadać taki ból że nie wiem co gorsze..Jej teksty w stylu"do niczego nie nie nadajeta... a ludzie to mają dobre dzieci,a wy to takie do niczego.."Nie musze chyba tłumaczyć jakie spustoszenie i kompleks niższości zasiało to w mojej psychice.. Teraz już jako dorosły,zrozumiałem że nie mogę tak żyć.. z ciągłym lękiem przed ludźmi, przed tym co sobie pomyślą i jak mnie odbiorą. Pracuje nad sobą, nad moim poczuciem gorszości, nad niską samooceną i brakiem wiary w siebie , i powiem pełny dumy że efekty już widzę, a to daje mi jeszcze większą motywacje do dalszej pracy.Pozdrawiam😊

Mam 45 lat,całe życie wlasciwie w terapi dda ale ostatnio bardzo mocno wypłynoł mi temat wstydu.Przypomniala mi sie sytuacja kiedy jako 5 letnie dzieci bawilismy sie z kuzynem w „lekarza” i podejrzał nas jego brat.Oczywiscie doniósł swojej mamie.I wiecie co ona zrobiła?Napluła nam w majtki! :( a moja mama patrzyla na to bez reakcji.Nie stanela tez w mojej obronie jak przez nastepne 10 lat na kazdej imprezie rodzinnej wracali przy wszystkich do tego zdarzenia 😭 Chciałam sie zabic,zeby juz tam nie jezdzic :( Większosc spraw,emocji mam uzdrowionych ale widze,że ciagly wstyd mnie nadal blokuje.Zwłaszcza w zwiazkach i w sukcesie.Jestem ładna,mądra,zdolna i ciągle sabotuje swoje działania byleby tylko nie pokazać tego swiatu. Dziekuje za ten filmik 😘

Twoje filmy są lepsze niż sterta psychologicznych książek. I do tego dajesz przestrzeń do tego by czuć się wystarczającą. Dziękuję.

Kochana Sylwio, bardzo Ci dziękuję za to co robisz. Dziękuję za prawdę, za autentyczność i za odwagę mówienia o tym co trudne. To jest potrzebne, poruszające i ma moc przemiany. Dziękuję❤

Dobrze ze są takie kanaly dzięki temu ludzie uświadamiają sobie co się wokół nich dzieje🙂🙂🙃

Jestem zszokowana, ile sytuacji w trakcie tego nagrania przywołałam w pamięci. Dziękuję za film

Tak pięknie o tym mówisz, że czuję, że ktoś jest za mną w moich problemach. Wielkie dzięki za to.

Wstyd to jest to co najbardziej pamiętam z dzieciństwa, młodości. Moja matka cały czas kazała mi się wstydzić za siebie, za moje oceny, za wygląd (tu szczególnie), żyłam zanurzona we wstydzie. Codziennie się mnie czepiała. Biedna, nie mogła się nikomu mną pochwalić. Byłam za gruba (według niej oczywiście) a sama była na pograniczu anoreksji; na obiad jadła bułkę z serem. Ja oczywiście też powinnam była inaczej wyglądać, bo 'no jak to bedziesz kiedys taka mieszkała z mężczyzną? albo czy chcesz, żeby o tobie mówili 'gruba Aśka?' Kiedyś nosiłam tylko o wiele za duże ciuchy, coś się zmieniło, nie wiem kiedy zauważyłam, że zaczęłam ubierać bardziej obcisłe rzeczy. Tę część jakoś przepracowałam, nie do końca ale coś ruszyło do przodu. Najbardziej zawstydzające sytuacje gdzie nie było nikogo, to momenty, bardzo częste, gdzie matka, robiąc coś tam, wołała mnie i się na mnie wyżywała za cokolwiek, oczywiście co tam źle zrobiłam, zachowałam się, nie pamiętam. Ojciec robił jedzenie w kuchni, przechodził obok, kiwał głową i mówił z dezaprobatą 'oj Asia, Asia' i chował się w pokoju, zero reakcji, obrony. Jak się nie odzywałam, problem, jak się odezwałam jestem bezczelna i arogancka. Inna sytuacja która zapadła mi w pamięć: Dzwoni sąsiadka, ja odbieram telefon i ona pyta czy matka pożyczy kieliszki na ślub jej córki. Ja na to szczerze, że nie wiem czy pożyczy ale nie ma jej w tym momencie w domu. Nie wiem co jeszcze powiedziałam. Potem chyba się do matki dodzwoniła, bo matka strzeliła mnie w twarz, powiedziała, że mnie nienawidzi, że psuję jej znajomości. Teraz kiedy o tym myślę, strasznie mi żal tej małej mnie tak potraktowanej, zawsze samej w tym wszystkim. A pierwszy większy moment wstydu był jak miałam 6/7 lat i dostałam pierwszą dwóję (nie było jeszcze jedynek). Oboje na mnie naskoczyli, nie wiem co mówili ale pamietam, że byłam taka mała a oni tacy wielcy. Książkę Bradshaw czytałam ładnych parę lat temu, bardzo dużo rzeczy mi rozjaśniła, wyjaśniła. Ale ciągle są obszary gdzie stary wstyd nie pozwala ruszyć do przodu. Dziękuję za filmik!

❤️❣️❤️Wspaniale. Dziękuję 💕💕💕

Jest dokładnie tak jak mówisz, w uwalnianiu się od wszelkich toksyczności potrzebny jest przyjmujący, akceptujący, otwarty swiadek zewnętrzny, żywy, nie uwewnętrzniony. Dziękuję za to, że się dzielisz swoimi doświadczeniami, to znaczy więcej niż przeczytać książkę. Pozdrawiam serdecznie 🥰

JA nieświadomie uważałam się za kur...,pijaczkę,choć to matka nią była,nawet teraz gdy jestem w towarzystwie pijących czuję się jak to jakbym to ja piła.TO uczucie jest bardzo delikatne trzeba dużo dać sobie uwagi żeby to spostrzec.

Bardzo cenne jest to czym się dzielisz z nami. Dziękuję.

Przytulam Auroro😢😢mocno przytulam… tą małą dziewczynkę…., która dzisiaj tak cudownie, tak w zgodzie ze sobą , tak szczerze mowi o tym ,tak bardzo pomagając nieuswiadomionym..❤❤❤❤

Piekna mysl, by to, co duchowe miec dla siebie❤️

Bardzo mi się podoba, jak to wytłumaczyłaś :)

Dziękuję za ten film :)!

Dziękuję , to było mi potrzebne ;)

... moje dzieciństwo ... 🙏🏻❤️

Ile krzywdy sprawiają dzieciom ludzie, którzy powinni je chronić i kochać bezwarunkowo.. . Znam ten wstyd! Oj dużo trzeba pracy nad sobą aby się tego pozbyć.

Ślicznie wyglądasz 😍 dziękuję i pozdrawiam serdecznie 😊🌼

Cudownie pomocny filmik

Dziekuje

Dziękuję.

Dziękuje 🌻

2:40 - już widzę, że ten temat głęboko mnie dotyczy. Nie pozwalam "zbliżyć" się żadnej kobiecie gdyż wstydzę się, że sobie nie radzę z bałaganem jaki mam w swoim życiu rodzinnym (dokładniej z rodzicami), a to niestety przenosi się na wszystko - bałagan w głowie i niestety również na to co mnie otacza. Wpierw pragnę stworzyć idealny obraz rzeczywistości, a dopiero później pragnę poznać właściwą kobietę ... siłą rzeczy wszystkie odpycham i nawet nie odwzajemniam uśmiechu, unikam wzroku, nie wdaje się w dyskusje. Męczące dla mnie jest być ponurakiem ale nie chcę aby kobiety robiły sobie nadzieję. Tak sobie wyobrażam, że nie będąc "idealnym" czyt. wartościowym człowiekiem nie mam szans poznać równie wartościowej kobiety gdyż podobne przyciąga podobne ... tak do tej pory wierzyłem i tak w sumie w życiu miałem. Słucham więc dalej :-)

W dzieciństwie dostawałam w twarz za stwierdzenie np: " ale tu śmierdzi!" ( wchodząc z rodzicami do czyjegoś domu) lub " w końcu ktoś coś przyniósł" ( gdy jedna z cioć przywiozła kurczaka na sylwestra u rodziców).. Gdy byłam juz dorosła, naście lat temu poszukałam sobie psycholożki. Zawstydzała mnie, robiąc tego typu wyrzuty: "Pani jest jak otwarta książka, każdy może sobie ją czytać!. Co w gabinecie to i w życiu. " Wychodziłam od niej jak naga i bezbronna. I jeszcze walczyła o to, bym z niej nie rezygnowała. Na szczęście znalazłam później bardzo fajną terapeutkę 🥰 Odbyłam też sesję u Sylwii, co serdecznie wszystkim polecam 🥰

Dziękuję💐

Dziękuję to za mało ❤️

Daje do myślenia - Dzięki! :)

Wow... Szacun... :-)

Dobry materiał

"Widze ale sie nie wstydze, niech sie wstydzi ten co robi, nie ten co widzi" 21:56 nie ma co usprawiedliwiac swoich "rodzicow", ze niby w pelni nie wiedzieli jaka krzywde robia, a przez to umniejszac ich wine. W 95% innych normalnych rodzinach kazdy rodzic mial swiadomosc ze dziecko trzeba opiekowac, uczyc i kochac. Bardzo dobre video, pozdrawiam.

♥️♥️♥️

Dziekuje Ci Kochana za ten film. Pracuje nad soba juz od dawna. znam Ciebie, Szpilke, Wilczyce, Nelumbo. ale ten film jest mocny. szacun i dziekuje

Miałam identyczną sytuację jak Ty z wujkiem. Identyczną. Do dziś mam kompleksy na tym punkcie. Kupa roboty przede mną.

💙💚💙

🌈❤️🌎

Bardzo pomagasz sama prawda dziękuję za to że dzielisz się swoją wiedzą ❤🌹

Uff, w sedno.

Kochana pani Sylwio... Wnikliwie wysłuchałam pani podkastu. Tak zgadzam się z panią i mnie dotyczy toksyczny wstyd. Jednakże nie wiem dlaczego.. Ja jestem zbiornikiem garnkiem ludzkich popluczyn traumy i hartkorowych sytuacji. To spowodowało że cierpienie którym dzielą się ze mną osoby pomnaża się, gdyż dźwigam swoje i cudze okrutne historie. Które przygniatają mnie. Ostatnio sama pani zaznaczyła że nie opowiada pani na komentarze i meile. Zatem proszę rozważyć czy mamy prawo obciążać inne osoby do których mamy zaufanie swoim własnym cierpieniem obciążać. 💌. Ja dobry słuchacz nasłuchałam się tego dużo. Tak dużo że czuję się przygnieciona. Taka nadmiarowa wiedza. Która pobudza wyobraźnię nie w tę stronę.💌

Ale mnie to uderzyło Sylwio!!!

Będzie coś o parentyfikacji

myślałaś nad tym żeby zrobić warsztat ,,toksyczny wstyd'' ?

Powiedziałam w szkole że mamy nie było na noc w domu, matka mi wlała. Już nigdy się nie oskarżyłam

za cicho słychać Cię Sylwio,trzeba uszy naciągać