Dzięki za polecenie. PS: co to za anime gdzie mówisz o nauczyciel=rodzic? tam gdzie ten chłopak dostaje w łeb.

Podasz tytuł i autora muzyczki z tła ż 1 min filmu ?

​@@Kasiencja85bnha

@@Asaki9013 Dziękuję xD

Mówisz że pochodzi z Polski - możesz rozwinać?

Trzeba się dobrze uczyć, zdobyć dobry zawód i wtedy to nie jest większy problem niż wyjście do pizzerii.

@@adamkluska356 Albo wyjechać do pracy za granicę - oczywiście zależy, ile ma się wydatków, ale ja z pracy w Holandii bez większego problemu w kilka miesięcy oszczędziłam na wyjazd do Japonii.

@@gizmo9290 jak za granicą jest się samemu i w 5 mieszka się w jednym pokoju i je najtańsze jedzenie to też szybko się zaoszczędzi.

@@adamkluska356 Zawsze jeżdżę sama, ale jak się jeździ z kimś, to zwykle jest taniej, o ile obie osoby pracują, oczywiście - gotowanie dla większej liczby osób z reguły jest tańsze niż dla jednej, w przeliczeniu na osobę. A mieszkam na kwaterach agencyjnych, gdzie regułą są dwie osoby na pokój. I nie oszczędzam jakoś strasznie, bo i chodzę do kina, i zwiedzam Holandię pociągami itp. Ale zarabiam wystarczająco dużo, żeby raz na jakiś czas wybrać się też dalej. Każdy jest oczywiście inny i ma inne potrzeby, ale da się.

@@gizmo9290 ja pracuję w Polsce na wysokim stanowisku i zarabiam kilkanaście średnich krajowych na rękę. Mogę co miesiąc latać gdzie chcę. Zwiedziłem w ten sposób kilkadziesiąt państw na wszystkich kontynentach - najwięcej w Azji byłem też w celach biznesowych. Świat otwiera oczy na wiele sposobów i warto dlatego podróżować.

Gabriel poruszal juz ten temat w ktoryms z odcinkow

A obojętnie, jak bardzo bezbarwnym/zwyczajnym/odrzuconym przez społeczeństwo facetem jesteś, i tak znajdzie się pięć koleżanek o różnych kolorach włosów, które będą zabiegać o Twoje względy :D

bardzo mi milo, pozdrowionka!

A ja uważam, że to nie był dobry przykład na pokazanie japońskiej kultury picia. Są anime, w których pije się więcej niż w "Naruto", są anime, w których postaci czasem wyjdą razem się napić albo piją w domu, są anime z wątkiem hanami, gdzie też się zwykle pije. No i jest "Gintama"... LOL

Ja też!

Popieram. To ciekawy temat biorąc pod uwagę to, że kultura polityczna jest tam inna od europejskiej czy amerykańskiej.

dzieki! Niestety ale bedziesz musial poczekac jeszcze troooszke, na 2024 jest to moj plan zeby tylko w tym celu leciec do Japonii i nagrac cala serie z driftow. ;)

Z tego co widzę, to wyemitowali do 104 odcinka z polskim dubbingiem. Mnie chyba te ostatnie zdubbingowane odcinki ominęły.

Ale żeby za przykład japońskiego darcia mordy dać Kacchana, to trzeba mieć naprawdę fantazję. Znaczy, to jest najgłośniejszy gość w całym MHA i to nie tak, że jego zachowanie jest przez pozostałe postaci uważane za normalne - Bakugou jest wyjątkiem od reguły, inni się tak nie drą (poza jego matką...).

To też jest dobre pytanie, bo nawet gry w klimatach japońskich robili Anglicy.

Też jestem ciekawa.

Akurat z Niemcami, to prosta sprawa. Reformy w XIX wieku zostały przeprowadzone na wzór pruski, czyli niemiecki.

Zwłaszcza tą druga kwestia mnie intryguje - na ile to zjawisko jest obecne w Japonii, a na ile jest eksploatowane, bo załatwia wiele problemów przy pisaniu scenariusza.

Nie tylko, kolory włośow w anime mają też znaczenie jeśli chodzi o charakter. Jest o tym wiele materiałów. Przykładowo, 'psychole', mają często włosy czerwone. Czarne są zarezerwowane do postaci tajemniczych, czasem mrocznych. Włosy różowe oznaczają niewinność. I tak dalej, oczywiście nie każde anime tego używa, ale wiele takich różnokolorowych owszem.

No ja niestety się zraziłem do opery przez agresywną reklamę - wszystko, co próbuje się zainstalować bez mojej zgody (a często znajdowałem instalator opery w ściągniętych plikach🤬🤬) jest dla mnie wirusem.

To co w polskich filmach i serialach też. Ogólnie trzeba brać poprawkę na świat przedstawiony w fikcji. Jakiejkolwiek.

@@gizmo9290 Masz rację w każdym filmie,serialu trzeba brać pod uwagę co jest prawdziwe a co fikcyjne. Pozdrawiam serdecznie 😊

Nie musiales jej ogladac, mogles przewinac.

@@fraudomek ale KZfaq wtedy odnotowuje, że film trwa x minut, a ty nie obejrzałeś go całego, więc pewnie nie jest interesujący jak filmy obejrzane od deski do deski i może ucinać zasięgi. Ja, jak lubię jakiegoś KZfaqra, to nie przewijam takich reklam, najwyżej w tym czasie zajmę się czymś innym.

Dokładnie, np. co znaczy ten zwrot wypowiadany na końcu zdania przez Naruto?

W sumie racja. Choć prawda jest taka, że nadal wiele anime ukazuje naturalny kolor włosów - to zależy głównie od typu anime i od tego, na co położony jest nacisk w danym tytule. Tam, gdzie akcja jest w miarę nieśpieszna, łatwiej o naturalny kolor włosów, ale w światach z elementem fantastyki albo w anime bardziej naładowanych akcją - trudniej.

Jeżeli chodzi o te fryzury, to jest to zwykły zabieg gdzie ułatwia to sprawę twórcom, przyśpiesza więc pracę nad ich projektami. Sylwetki twarzy często mogą być podobne do siebie, ale włosy jako część głowy potrafią zdziałać cuda. Dodatkowo nadają też w pewnym sensie charakter tej osobie, to są zwykłe sztuczki, które niezbyt mi przeszkadzają, a dodają "kolorów" do twórczości.

​@@gizmo9290 no właśnie też tak nie do końca. O ile w shonenach czy historiach z elementami nadprzyrodzonymi taki zabieg sama będę bronić tak w obyczajówkach rozgrywających się w prawdziwej Japonii to niekoniecznie. Ja prywatnie nie rozumiem tej manii Japonek wobec koloru blond u panów. Może to kwestia gustu albo tego że blondyni u nas często występują ale sama wolę ciemniejsze kolory włosów u panów

@@paulinagabrys8874 Mnie również z reguły bardziej podobają się ciemnowłosi mężczyźni, ale co kto lubi; podejrzewam, że za pociąg do blond panów u Azjatek odpowiada właśnie inność, odmienność od tego, co mają na co dzień. Wiele osób to co najmniej intryguje, nowe, nieznane, inne. Obyczajówki też są różne, czasem bardziej energiczne, z większym naciskiem kładzionym na to, co się dzieje, i tam odróżnianie bohaterów po kolorze włosów pomaga nadążać za akcją. To nie to, że chcę bronić tęcz na głowach bohaterów w anime, raczej próbuję znaleźć powód tego zabiegu. Z drugiej strony nie przeszkadza mi to jakoś bardzo, zdążyłam się przyzwyczaić.

Kiedyś na kanale Polki wiele lat mieszkającej w Japonii pojawił się wątek tego, że robili jej wielkie problemy w pracy, bo twierdzili, że ma farbowane włosy. Nie miała, miała naturalnie brązowe, ale trafiła na kogoś, kto nie chciał przyjąć do wiadomości, że brąz to jej normalny kolor, a nie rozjaśniony czarny. Bo jak Europejka i nie czarnowłosa, to powinna być blondynką. Taaak...

Albo tatuaże. W Japonii tatuaże są kojarzone z yakuzą, do wielu miejsc nie wpuszcza się osób z tatuażami xD Nie wspominając już o rasiźmie i niechęci do obcokrajowców. Zawsze powtarzam, że ten kraj jest jakby w 3000 roku i 1800 jednocześnie...

@@yurikomixo Znaczy, ja rozumiem, że osoby z tatuażami mogą się czuć przez to dyskryminowane, ale chyba uprzejmie jest zrozumieć, że większości Japończyków tatuaże nadal źle się kojarzą. W Europie niektóre miejsca pracy również nie przyjmują pracowników z widocznymi tatuażami - takie rzeczy raczej powinno wziąć się pod uwagę, kiedy decyduje się na zrobienie sobie tatuażu, a nie płakać później, że jest się dyskryminowanym. Posiadanie tatuażu, jak wszystko, ma dobre i złe strony - trzeba się pogodzić ze złymi, jeśli chce się mieć tatuaż, bo inaczej wychodzi się na osobę roszczeniową, która uważa, że wszystko się jej należy, bo tak. Z niechęcią do obcokrajowców - do mnie szczególnie - w Japonii się nie spotkałam, jedynie o tym słyszałam. Wierzę, że takie sytuacje się zdarzają, ale twierdzenie, że Japończycy ogółem są rasistami i okazują niechęć obcokrajowcom, uważam za krzywdzący stereotyp. Całkiem możliwe, że Japończycy jako ogół nie przepadają za obcokrajowcami, że są im wręcz niechętni (nawet się nie dziwię, jak pomyślę, jaka kultura panuje w Japonii, a jak potrafią się tam zachowywać turyści; ludzie przybywający do innego kraju powinni się dostosować do zasad tam panujących, a nie oczekiwać, że to tubylcy zmienią swoje zachowanie dla obcokrajowców), ale przeważnie nie okazują tego jakoś wyjątkowo jaskrawo. Szczerze mówiąc, gorzej czułam się we Francji, jako turystka niemówiąca po francusku (po japońsku też nie mówię, żeby nie było), a jedynie po angielsku, którego użytkowników znaczne grono Francuzów w najlepszym przypadku ignoruje, kiedy tylko ten nieszczęsny angielski usłyszy. Tego doświadczyłam osobiście. Natomiast w Japonii spotkałam się z gestami wielkiej uprzejmości: wracający z pracy salaryman ustąpił mi miejsca w zatłoczonym metrze, kiedy zobaczył moje ciężkie torby (tak na oko byliśmy w tym samym wieku, koło trzydziestki, nie jestem staruszką ani osobą niepełnosprawną), chłopak wyprowadzający psa na spacer zaproponował mi pomoc w niesieniu walizki i odprowadził mnie część drogi do hotelu, na koniec wskazując resztę trasy, pracownik restauracji w Kioto odprowadził mnie do hostelu po tym, jak spędziłam noc pod tą restauracją, bo Google Map ten adres pokazało mi jako mój hostel, który nie wiedziałam, jak inaczej znaleźć (on też zajął się moim bagażem, jakby było dla niego jakąś ujmą, że kobieta sama ciągnie swoją walizkę, a on idzie bez obciążenia - normalnie dżentelmeni w tej Japonii lepsi niż w Wielkiej Brytanii XD), bezdomny kupił mi w automacie gorący napój, kiedy nocą czekałam na otwarcie stacji kolejowej w centrum Tokio. Nie twierdzę, że Japończycy są święci albo że Japonia to raj. Uważam, że - jak wszędzie - w Japonii ludzie są różni i można się również tam spotkać z bardzo różnym traktowaniem. Ja mam stamtąd ogólnie bardzo dobre doświadczenia, lepsze niż z innych krajów, choć przyznaję, że Japonia to kraj, w którym ogółem spędziłam najwięcej czasu, poza Polską i Holandią (w sumie tylko około 5 tygodni, ale nadal: w prawie żadnym innym kraju nie byłam dłużej), więc niejako był czas, żeby te doświadczenia zdobyć. Inna sprawa, że ja chyba lepiej notuję w pamięci gesty dobroci niż te złe albo po prostu mam szczęście i spotykam dobrych, pomocnych ludzi na swojej drodze, bo z innych krajów też mam przykłady jakiejś takiej bezinteresownej pomocy, jaka mnie spotkała ze strony kompletnie przypadkowych osób. Nie powiem, przykre sytuacje też mnie spotykają, ale jakoś bledną w świetle tych miłych, te miłe jakoś się na ich tle wybijają. I Japonii też to w moim przypadku dotyczy.

Wydaje mi się że on poprostu zbiera informacje kto co ogląda dla FBI albo KGB

Kim ty jesteś że wszędzie Cię widzę

Mam to samo, wszędzie jest to konto XD dlaczego??

Ja ciebie ciągle widzę w komentarzach xd

Koprolity są wszędzie

Naruto i One Piece, i będziesz wiedzieć podstawy 😅

@@marcinolej7653 naruto to sie oglądało Ale chyba muszę znowu

@@marcinolej7653 Oj lepiej nie XD.

@@gizmo9290 czemu, ja osobiście lubiłam Naruto

@@Anheles25 Ja też, ale uczenie się japońskich słówek z Naruto uważam za kiepski pomysł. No chyba że ktoś się chce nauczyć wyzwisk (teme? baka?) albo słów, które nie istnieją (dattebayo). Choć ja dzięki Naruto pamiętam, jak jest np. trawa po japońsku (kusa) i cień (kage), więc może zależy, o jakie słówka chodzi.

To prawda, zagrał nawet w jednym polskim serialu.

Trudno byłoby to implementować bez reszty, bo te kwestie nie wzięły się z powietrza, one wywodzą się z japońskiej kultury jako całości.

U mnie w podstawówce tak było, że wszyscy się znali i sobie doradzali i rodzice przychodzili na zebrania i się dogadywali jako sąsiedzi i robili wspólne projekty, a w gimnazjum, gdy dzieci z wielu wsi jeździły do gimnazjum w jednej wsi, to niektórzy rodzice dojeżdżających dzieci, zaczęli się wkurzać na sam pomysł posiadania zebrań częściej niż przed końcem semestru i obrażali się, gdy ktoś krytykował ich dziecko. Tata np. mówił, że gdy ktoś wspomniał, że jeden chłopak jest mega wredny, to jego matka się oburzyła, że "to gimnazjum i chłopak może sam o sobie decydować, a nie by go obcy nauczyciele wychowywali" i potem ogólnie nie dało się zrobić takiej swojskiej atmosfery i zaprzyjaźnić się z takim rodzicem, bo się go nie spotykało i na problemy rodzice skarżyli się osobno nauczycielce, a ona osobno mówiła rodzicom co robią ich dzieci i ci rodzice ewidentnie nadal tylko się wkurzali, bo ogólnie dzieci mega sobie dokuczały. Ogólnie chyba myśleli, że ktoś z innej wsi nie ma prawa się czepiać i że dzieci w wieku 13-16 lat to dorośli, a nie nastolatki nie umiejące jeszcze zbyt logicznie myśleć i się urażali, gdy ktoś próbował im coś tłumaczyć. A przecież nie każdy umie wychować dziecko w pojedynkę, bo może nie widzieć wielu rzeczy, jak mówi cytat, że "cała wieś jest potrzebna, by wychować dziecko". Dobrze, że gimnazja już nie istnieją, bo wiele dzieci uważało się, że dorosłych i wtedy zaczynali palić i pić, a ich rodzice uważali, że wchodzenie w sprawy dzieci to coś złego i te dzieci same mają sobie załatwić między sobą porachunki i skutkiem było to, że większość dzieci była dręczona. Gimnazja to najgorszy pomysł szkolnictwa.

@@eevee3168 dokładnie i też tak uważam. Gimnazjum było czymś innym przed II wś, a czymś innym potem. Jeśli chodzi o dawną współpracę po prostu pewne standardy były wspólne dla wszystkich (dzieci miały być grzeczne, szanować dorosłych, nie palić, nie pić, uczyć się, albo chociaż się starać). Gdy ktoś był rozrabiaką - mówię na podstawie przeczytanych dokumentów - przeważane była to rodzina z tzw. marginesu społecznego lub była to osoba rozpieszczana. Dzisiaj dzieciaki nie wiedzą nawet, żeby ustąpić komuś na chodniku lub, że najpierw trzeba wypuścić ludzi z autobusu/pociągu, żeby móc wejść... a to taka podstawa logiki, nie tylko kultury...

@@masterofsummoning No właśnie. I jeszcze przypomniało mi się jedno: dzieciaki przepychały się w kolejce na obiad i to zawsze była ta sama grupa i z 3 razy poszłam z tym do nauczycielki z innymi ludźmi z klasy i potem na zebraniu rodziców wychowawczyni się poskarżyła, że niektórzy uczniowie ją zajmują donoszeniem na innych uczniów, a my musieliśmy to robić, bo żaden nauczyciel nie reagował i ta grupka typowych wandali wpychała się i przechodziła obok nauczycielki, która spisywała kto wchodzi na stołówkę. Ogólnie powiedziałabym, że wszyscy byli zmęczeni i nawet rodzice, którzy się znali z zebrań z podstawówki, przestali się zajmować wieściami z gimnazjum, bo ciągle były jakieś dramy. Raz jedna osoba podobno miała wszy (a nie miała), bo ktoś z jej klasy tak powiedział na głos i wychowawczyni nawet jej nie spytała czy to prawda i zadzwoniła do rodziców, że córka jest chora i potem ten rodzic, który przyjechał z pracy, zrobił aferę, że niepotrzebnie go wzywano i wiem z tego tylko tyle, że potem 4 osoby zmieniły szkołę, bo ich rodzice się zgadali, że ta wychowawczyni to tz. niekompetentny pracownik. Ogólnie dobrze, że gimnazja już zlikwidowali, bo niektórzy nauczyciele i rodzice i dzieci traktowali je jak wejście w dorosłość, a to była grupa 13-latków.

zajme sie tym!

ogarne! musze poszukac czegos

@@GabrielHyodo ja znalazlem na necie w UK na pewno w Polsce znajdziesz macie wiekszy wybor

Chyba nie "kolor włosów" masz na myśli, bo w mandze to jednak głównie widać "czarny, biały, szary" (tak, wiem, okładki są kolorowe 😉), tylko właśnie styl fryzury, do czego się później odnosisz 😊 Ja, po obejrzeniu tylu anime z kolorowymi włosami, byłam zdziwiona jak w jednym tytule główny bohater zwrócił uwagę koleżance, że "ty też jesteś z innego świata, prawda? Wszyscy tutaj mają kolorowe włosy, a tylko my czarne." 😂 A co dziwne, tylko poniekąd miał rację, bo dziewczyna urodziła się w fantastycznym świecie, ALE jej dziadek rzeczywiście pochodził z innego, naszego świata.

No to pasuje.

Nadprzyrodzonych mocy moze i nie maja, ale za to maja Truck-kun, który wyśle Cie do lepszego miejsca.

Że niby nie skaczą po drzewach jak w Naruto? Nie możliwe, wiadomo że po drzewach szybciej😊

@@bartekobarteko No w miastach nie bardzo, bo odległości między drzewami zbyt duże. To już lepiej skakać po dachach - w (niektórych...) anime to też się praktykuje.