Θα πρέπει να ήταν 1962 όταν άκουσα ένα κυριακάτικο μεσημέρι στα ραδιοφωνικά «Νέα Ταλέντα» του Γιώργου Οικονομίδη, ένα νέο κορίτσι με πολύ φρέσκια φωνή να τραγουδάει «το σύννεφο έφερε βροχή / κι έχουμε μείνει μοναχοί / δάκρυα η ζωή στεγνώνει / ξημερώνει, ξημερώνει». Μού έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση αλλά ο Οικονομίδης δεν είχε πει το όνομά της κι εγώ έπρεπε να ψάξω να το βρω. Με βοήθησε για άλλη μια φορά η προϊσταμένη μου η Κίττυ Σολομού, που πολύ με αγαπούσε όπως κι εγώ εκείνην. «Το κορίτσι το λένε Καίτη Χωματά και μάλιστα η θεία της είναι υπάλληλος εδώ στη Ραδιοφωνία» μου είπε, αφού το έψαξε. Εγώ βέβαια συγκράτησα το όνομα κι όταν την άνοιξη του 1964, έφερα σε επαφή τον Γιάννη Σπανό με τον Αλέκο Πατσιφά, πρότεινα στο Γιάννη να δοκιμάσει αυτό το κορίτσι, μιας και αναζητούσε νέες φωνές. «Την ξέρω, την ξέρω! Μού την είχε φέρει ο Μαρκόπουλος. Δε μ’ αρέσει! » παρενέβη ο Πατσιφάς. «Εγώ θέλω να την ακούσω» επέμεινε ο Γιάννης και τη συνέχεια, την ξέρετε.
Όταν μετά από χρόνια, διηγήθηκα στην Καίτη Χωματά αυτή την ιστορία, για το πώς δηλαδή έγινε «Μούσα του Νέου Κύματος», με κοίταξε κατάπληκτη! Δεν το ήξερε ότι σε μένα το χρωστούσε. Δεν της το είχε πει κανείς, ούτε κι εγώ νωρίτερα.