Հարցրին այն հայ արքային. «Արգիշտի՛, խի՞ լինի Արգիշտիխինիլի»:
«Խի՞ լինի, խի՞ լինի. որ չխարխլի Բիայնիլին, ի բարօրություն հայերի լինի և ի տապալումն թշնամական երկրների՝ճշտեց քիչ-քիչ Արգիշտին: Որ թշնամին մեր թեժ ժամին չգա հասնի Թեյշիբաինի, որ գոռոզ Նաբուգոդոնոսորը թե գա հետո, նրան սարքենք խորոզ Մաբուգոդոնոսոր: Ապացուցանենք, ցուցաբանենք, մահացուցանենք որպես Հայկը նետընկեց հեռվից Բելի մայրիկը նետեց անկարեկից»:
Վարձկան վիշապները վանդակեցին
Վսեմ վանքերը`
Վրդովելով վեհությունը վաղեմի.
Վիշապաքաղ Վահագն վահանակիր,
Վաղվաղակի վտարի՜ր
Վիշապներին վայրենի,
Վերակերտիր վարքը վայելուչ,
Վարքը վտարանդի,
Վերածնիր վիպերգը վսեմաշուք
Վաղնջական վկայության:
Ձայն տանք Սասնա տան ծուռ անդամ, թլոլիկ, ծռոլիկ, Դավթին թլոշիկ: «Ասա՛, ինչ արիր Մսրա Մելիքի Բարթմանա Բուղա, Չարբահար Քամի, քեզ սպանել ուզող սարի չափ երկու փահլևաններին: Դարձրի ծառա ինձ հավատարիմ»: Մի օր էլ եկան Բադին, Կոզբադին, Սուդին, Չարխադին, որ տանեն ոսկին. ոսկորներ տարան իրենց ճակատին:
Եկավ Տիգրան Մեծ արքան, ստեղծեց այնքան մի մեծ Հայաստան, որն ինչքան անցյալն է հայի,այնքան էլ ապագա մի երազային: Արտավազդ Երկրորդ՝ արքայից արքա, հզոր զորավար՝ Կրասոսի գլուխը վկա, հմուտ ողբերգակ և փիլիսոփա:
Դառնանք ձայնը տանք Տղմուտի ափին կռվող Վարդանին. «Էս Նիսալավուրտ-Միսալավուրտը էս առավոտը համը հանել է, փղերը բերել գետը խմել են, ցամաք են արել, բայց մենք մեր ջրով, հրով ու սրով նրանց բռնած գործը ջրել ենք»:
Երևաց վեհափառ Խրիմյան Հայրիկը՝ հայ այր մի ամենայն հայոց, որ թղթե շերեփ ուներ իր ձեռքին, նետեց մի կողմ, կանչեց երկաթին, ինչպես որ հնում՝ Երկաթն էր Աշոտ՝ շահնշահն հայոց:
Հերոսներ նվիրյալ Անդրանիկ, Մոնթե, Նժդեհ, Դրո, Թեհլիրյան Սողոմոն, որն ասաց անքեն. մարդ եմ սպանել, բայց մարդասպան չեմ:
Մի խոսքով, Լյուսի, ոչ՝ հարավ, ոչ՝ հյուսիս, հույսդ դիր ուսիդ ու գնա լույսիդ: