Mój syn gdy miał 5 lat podczas spaceru opowiedział mi historię o tym, że kiedyś nie był tutaj. I zanim się urodził był w innym świecie i wszędzie było biało, były jasne domy, i on sobie wybierał rodziców. zobaczył mnie i męża i postanowił że my będziemy jego rozdziałami. zapytałam dlaczego- powiedział że jesteśmy fajni. i wiedział że będę dla niego dobrą mamą a slawek dobrym tatą. Innym razem opowiedziałam mu o sytuacji która miała miejsce zanim pojawił się w naszym życiu. i zapytał: a gdzie ja wtedy byłem? - nie było cię wtedy. zapytał: płakałaś? - dlaczego miałam płakać? - bo mnie nie było i uświadomiłam sobie.. że tak bardzo na niego czekałam i gdy się pojawił nasze życie zaczęło się zmieniać. w rodzinie jest osoba która bardzo dba o to, abyśmy wiele czasu spędzali wspólnie, celebruje wspólne chwile.. proste momenty.. wspólne obiady przy stole. spaja rodzinę.

Nadszedł jak widać czas, abym tu mogła podzielić się doświadczeniem związanym jak sądzę z reinkarnacją, dotyczącą mojego syna. Syn odkąd zaczął chodzić bardzo lubił się wspinać, jako trzylatek sprawnie pokonywał wszelkie płoty i murki, na placach zabaw interesowało go tylko jak znaleźć się np na drążku-szczycie huśtawek i ku przerażeniu wszystkich obecnych, on tam się zawsze wdrapał. Wszelkie ścianki do wspinaczki, tyrolki, parki linowe ...tego typu zabawy były najlepsze i oczywiście był w tym "dobry" , bez lęku wysokości, szybko i z gracją pokonywał trasy. Teraz naważniejsze: gdy miał ok 3 lat, on i ja siedzieliśmy obok siebie na sofie i przeglądaliśmy razem jakieś popularne czasopismo, kartka po kartce. Nagle mocno zaciekawiło go zdjęcie przedstawiające Alpy. Przyglądał mu się bardzo uważnie i powiedział "Byłem tam". Na to zaczęłam mu tłumaczyć, że to niemożliwe, bo nigdy nie był w Alpach a nawet nie byliśmy z nim jeszcze w żadnych górach. A on mówi mi tak "Mamo, byłem tam, i tam zginąłem". A potem spokojnie przeglądał dalej gazetę. Wtedy jeszcze nie docierało do mnie całkowicie znaczenie tych słów do czasu, jak odwiedziłam moją mamę, która jest pedagogiem. Opowiedziałam jej o tym wydarzeniu ponieważ uznałam je za nietypowe choć spodziewałam się usłyszeć coś w rodzaju "Dzieci tak mają". Tymaczes mama zamyśliła się i powiedziała, że miała kiedyś narzeczonego, bardzo się kochali, i on był alpinistą. Z mamą wyruszał tylko w Tatry. Ale miał znajomych z którymi uprawiał wspinaczkę wysokogórską. Gdy już zaplanowali ślub wybrał się ze swoją ekipą na wspinaczkę w Apy i tam niestety był wypadek, spadł i zginął. W zasadzie po raz pierwszy dowiedziałam się wtedy od mamy o jego istnieniu. Cała ta historia do dziś bardzo mnie porusza. Dodam tylko, że pomiędzy nimi, czyli synem i jego babcią, jest bardzo silna więź uczuciowa❤

Reinkarnacja to fakt. Obecnie mam 62 lata..... *W wieku 22 miałam b.ciezka operację i mam 2 wspomnienia z pogranicza życia i śmierci.... *Mój mąż miał klaustrofobię i błagał całą rodzinę żeby go spalić po śmierci co też uczyniliśmy..... *Mieliśmy z mężem wspólne wspomnienia z poprzednich wcieleń...."to ty, ale tym razem się z tobą ożenię".... *Nasz najstarszy syn zamalowywal kartki na czerwono i tłumaczył, że jedzie samochodem, droga się trzęsie, samochód się pali, a on nie może otworzyć drzwi 😢.... Dziękuję.

Wszystko jest jak za zasłoną ukryte. To dobrze że jest taki Bernatowicz. Poruszanie pewnych tematów nie jest łatwe .Krytykowanie kogokolwiek za to, że myśli alternatywnie, jest absurdalne..

Pamiętam jak byłam mała, od zawsze i to przez kilka lat po prostu WIEDZIAŁAM, że będę żyć wiecznie. Nie umiem tego wytłumaczyć ale czułam że "będę" wiecznie. Te uczucie przeszło kiedy otoczenie rozpoczęło tłumaczenie, że człowiek jednak umiera. Dopiero w dorosłym życiu dotarło do mnie, że to były odczucia duszy, która jest wieczna. Po prostu wiedziałam, że i tak jak dusza będę żyć.

Mój syn ma teraz 15 lat. Kiedy miał niespełna 2 latka byłam z nim na Wielkanoc nad morzem. Chodziliśmy plażą bardzo wolno, bo on był malutki. Zbieraliśmy muszelki i on w pewnym momencie zobaczył taki wygięty kij wyrzucony przez morze. Zawołał do mnie "mama mama...mogę ten sobie zabrac?". Ja mu mowie: "synu to jest za duży kijek, po co Ci on?". A Niki mi odpowiedział: "ja Ci zaraz pokaże, on jest bardzo dobry". Potuptał po ten kijek, postawił go, wzial okrągły kamyczek, potuptal w miejscu w rozkroku w sposob w jaki golfiści szykują się do celnego strzału i trafil tym kijkiem w kamyk, ktory poleciał naprawde daleko. Ja bylam oszołomiona a on się odwrócił do mnie i powiedział " poleciał, ale nie tak dobrze". I poszedl jakby nigdy nic dalej. Dodam, że ja nigdy golfem się nie interesowałam ani nikt w rodzinie o tym sporcie nie mial wiedzy. Taka to historia.

Moja ok 3 letnia córka bawiąc się na dywanie zaczęła nagle mówić - cała ulica płonie, wszyscy uciekamy..... snuła swoją opowieść dalej w tym stylu, byłam zdziwiona i zaciekawiona tym co opowiada... Nadmieniam, ze nie miała żadnych dziadków, którzy opowiadali by jej o tego typu wydarzeniach... za jakiś czas (kilka tygodni) znowu zaczęła opowiadać tą samą historię... jak próbowałam ją podpytać więcej, to powiedziała do mnie - przecież nic takiego nie mówiłam.. To było prawie 30 lat temu, do dziś pamiętam w jakim szoku wtedy byłam, nawet w pracy opowiadałam...

24 lipca 2022 roku , mialem wypadek na motorze. Kobieta lat 78 lat nagle skrecila swoim samochodem, na prostej pustej drodze w lewo wprost na moj motor. Doszlo do wypadku frontalnego . Doznalem wielu zlaman i w szpitlu spedzilem 58 dni przechodzac w sumie 6 operacji . Do dzis dochodze do siebie i do dzis nie jestem wpelni sprawny. W chwili , kiedy swiadomy lezalem na ulicy czekajac na pomoc badz smierc, przezylem cos niewiarygodnego. Cos co mnie zmienilo ...i dalej zmienia. Pan Bernatowicz opowiada to, co mnie spotaklo. Cos co wiem ! , nie wierze !, ale wiem . Bylem tam . Widzialem, czulem i przezylem (choc chyba nie do konca jest to wlasciwe slowo). Dziekuje za film...

Mogę powiedzieć dwie historie, pamiętam jak mój brat był malutki, ledwo co zaczął mówić to opowiadał wszystkim swoje historie z Wojska. Cała rodzina się z tego śmiała. Do dziś mu to mówimy jak są spotkania rodzinne jak tam w wojsku było. Drugą częścią może być jedno zdanie które powiedział mój syn chwilę po 5 urodzinach. Pokazałam mu zdjęcie mojej babci którą kochałam nad życie ale zmarła 12 lat temu. Mój syn powiedział że to nie jest babcia tylko jego siostra. I że on nigdy wcześniej nie miał 4 lat. Brat mojej babci zmarł jak miał 3,5 roku na grypę niecałe 10 lat po skończeniu 2 wojny światowej

Jako 3 -4 latka przypomniałam sobie, że byłam duża. Stanęłam jak wryta i przez jakas chwile myslalam jak dorosła. Chciałam od razu powiedzieć to komuś, ale po chwili stwierdziłam, że przeciez dorośli mi nie uwierzą jak powiem im, że byłam duża. I wymysliłam, że powiem im jak dorosnę. Ale wiedziałam, że czas spowoduje, że to zapomnę. Wymyliłam wtedy, że muszę coś zrobić, zeby to zapamiętać. I poszłam za drzwi usiadłam za nimi i zaczęłam powtarzac wielokrotnie szeptem do siebie, " muszę zapamiętać tę chwilę" . Jak dorosłam i opowiedzialam to rodzicom to nie uwierzyli.... 😁 Czyli nie ważne, czy opowiada to dziecko, czy dorosły bo są ludzie którzy takich rzeczy nie dopuszczają do siebie.

Moja córka do piątego roku życia opowiadała ,że przed urodzeniem patrzyła na nas z góry i czekała w kolejce aż będzie mogła do nas przyjść.

Buddyzm od 2,5 tysięcy lat mówi o reinkarnacji.Najważniejszą zsadą bddyzmu jest nie zadawać cierpienia żadnej istocie żywej.Wybieramy czy chcemy znowu żyć czy nie-po osiągnięciu Nirvany.W chrześcijaństwie Nirvana to Niebo.A że wszystko jest energią warto emitować z siebie dobrą energię-bo ona rezonuje z dobrą energią i ją przyciaga.Jeśli spotyka nas w życiu coś złego to znaczy ,że mamy coś do przerobienia.I będziemy cierpieć tak długo aż to zrozumiemy.Wdzięczność za wszystko co nas spotyka to energia jądrowa dla naszego ciała i umysłu.Życie jest cudem absolutnym.

dokładnie tak jest. to nie kwestia wiary tylko wiedzy. Ja też pamiętałam jako dziecko, że najpierw byłam duża i rozmawiałam o tym jako trzylatka z mamą. Wtedy miałam przed oczami obraz jak wyglądałam jako duża, teraz już nie pamiętam ale zdarzenie rozmowy o tym pamiętam. Czasami o tym wspominamy. Miałam nie pisać o tym, bo nawet dla mnie jest to dziwne ale pamiętam moment mojego poczęcia. Widziałam pokój i rodziców w nim. Mama potwierdziła że jako młodzi ludzie taki pokój wynajmowali .Pamiętam ich krótką rozmowę ale jest zbyt intymna aby tu o tym pisać. Po latach przeżyłam też śmierć kliniczną i też to co widziałam jest moje i nikt mi tego nie odbierze bo ja to po prostu widziałam i wiem.

Reinkarnacja jest naszym więzieniem a nie wolnością , panie mądry . Ja nie chce zawsze wracać na te ziemie chce iść dalej rozwijać swoją duszę w innych światach

Powiem szczerze jaki byłam mała (nie pamiętam ile miałam wtedy lat)byłam pewna przez pewien czas że pamiętam inne moje życie. Bardzo to przeżywałam i to emocje do tej pory pamiętam

Mój syn wybrał mnie i skontaktował się ze mną we śnie na kilka miesięcy przed poczęciem. Ma dzisiaj 10 lat i właściwie przez te lata wiele rzeczy opowiedział mi o "tamtej" stronie, widzi duchy do dzisiaj. Historia mojego syna to jak na dobra książkę, albo na co najmniej godzinę opowiadania jak tutaj u Pani Karoliny. Chętnie opowiem p. Bernatowiczowi, z Nautilusem jestem od początku, od audycji w radiu ZET.

Miałam 5 lat gdy miałam bardzo poważny wypadek na placu zabaw. Podczas zabawy z koleżanką wpadłam pod ciężką, metalową huśtawkę na której bujała się koleżanka. Odleciałam kawałek i automatycznie straciłam przytomność. To wiem z opowieści mojej mamy, że cały czas byłam nieprzytomna. Jak to jest, że dokładnie pamiętam siebie i do tej pory widzę moment kiedy moja mama wnosi mnie na rękach do domu, dokładnie pamietam w co byłam ubrana ba! Z dokładnością mogłabym nawet narysować stróżki krwi na mojej twarzy. Najlepszym w tym wszystkim jest to, że pamiętam z dokładnością moment w którym moja babcia, która mieszkała z nami, zobaczyła mnie we krwi i zemdlała. Wiem, że upadając na ziemie wylała na siebie wazon z kwiatami (dokładnie to były różowe piwonie z działki). Jak to jest możliwe? Dalszych momentów nie pamietam, pamietam już moment w którym wyszłam ze szpitala po 2 tygodniach pobytu. Nie jest to typowa historia o reinkarnacji aczkolwiek dla mnie dowodzi to, że mamy duszę i jesteśmy w stanie tą duszą operować. Od zawsze interesuje się tematyką duchowości, zjawisk paranormalnych( chociaż bardzo nie lubię tego stwierdzenia) i metafizyką. Myśle, że nie bez powodu, tak zostałam przydzielona. Od ok 1,5 roku przechodzę totalne przebudzenie duchowe, które wyzwala mnóstwo emocji, nawet teraz pisząc to łzy mi ciekną po policzku. Ale nie są to łzy strachu, nie wiem jak to wytłumaczyć. Wiem, że czeka mnie wspaniała droga, dzięki którym będę lepszym człowiekiem, a kiedyś wędrująca dusza ;)

Nasz młodszy syn w wieku 3 lat zaczął opowiadać o innej mamusi, za którą bardzo tęskni. Błagał, żebyśmy do niej zadzwonili. Nie pamiętał numeru, niestety....Od małego mnie nie odstępuje. Wieczorem woła mnie i pyta czy żyje. Drugi syn pamiętał życie płodowe. Bardzo ciekawy temat. Chociaż jak się żyje z dziećmi, które opowiadają o poprzednim życiu staje się to po prostu czymś oczywistym i naturalnym:).

Reinkarnacja hmm.. Osobiście przeszłem dziwną sytuację gdy umarł mój dziadek, człowiek który przeżył wojnę, komunę, dożył internetu i zmarł w 2004. Jak sięgnę pamięcią to grał w totka nawet z sukcesami bo udało się jemu wygrać kiedyś niebieskiego trabanta. I parę dni po pogrzebie przyśnił mi się wieczorem. Staliśmy u niego na podwórku przy furze piasku która tam większość lat była i podawał mi liczby. Pięć było wyraźnych a ostatnia ledwo usłyszana bo się już oddalał, gdzieś odchodził jakby coś robić znów przy kwiatach. Rano spisałem te liczby ale tej jednej no nie szło w żaden sposób sobie przypomnieć. Liczby te skreśliłem w najbliższym lotto ostatnią tą szóstą ech mówię strzelę najwyżej. Rankiem sprawdzam wynik ..... nic. No pewnie jak to byłoby możliwe ha ha. Ale ale ... po czasie ej on grał tylko w małego lotka !!! Jakie było moje zdziwienie po sprawdzeniu wszystkie trafione !!!- 5tka !!! -tak się kiedyś mówiło. Usiadłem z wrażenia. Dla tego te pięć liczb, a nie sześć. Do dziś zastanawiam się nad tym zajściem. Podświadomość ? Intuicja? Dobra, ale dla czego on w tle i tak wyraźnie podane liczby?

Fajny program. Jak tu poczytałam wzbudził wiele emocji. Może i dobrze, ludzie wreszcie muszą pojąć pewne fakty które powinniśmy wiedzieć, dla własnej ochrony. Może wtedy nie będą robić sobie samobója. Bo wszystko co tu uczynimy komuś, tak na prawdę uczynimy sobie.

11 07 2024 WOŁYŃ PAMIĘTAMY, ROCZNICA KRWAWEJ NIEDZIELI NA WOŁYNIU

Długa historia ale pierwszy rodzony syn mojej babci jest bratem jej mamy, który został zamordowany w Auschwitz. Nawet wyglądają tak samo.

Wszystkie sesje Michaela Newtona były nagrywane. Tysiące ludzi z całego świata brało w nich udział. Newton to nie hochsztapler, a ceniony psychoterapeuta, który niejako przypadkiem podczas terapii wprowadził wyjątkowo sensytywną osobę w sfery, do których sam zachowywał dystans. Reinkarnacja to fakt. Jedni w nią wierzą, inni są głęboko przekonani o jej istnieniu, inni jej zaprzeczają. I pewno tak będzie jeszcze przez wiele lat, choć coraz więcej ludzi na świecie jest przekonanych o jej istnieniu.

Chopin umarł w wieku 39 lat i nic nie wiadomo żeby miał dzieci a wiec nie mógł mieć wnuka.

Mój wnuk jak był mały ( teraz 17) w przeciwieństwie do innych dzieci, mówił że nie chce być duży. Na pytanie dlaczego, niezmiennie uparcie odpowiadał "bo już byłem". Albo opowiadał o czymś, a na pytanie kiedy to było, odpowiadał "jak byłem duży" Było więcej takich różnych dziwnych wypowiedzi...

Pani prowadząca zadaje bardzo trafne i błyskotliwe pytania. Ma łeb nie od parady i robi dobrą robotę! Własciwy człowiek na właściwym miejscu. Dzięki niej treść wywiadu jest jeszcze bogatsza. Pana Roberta bardzo cenię za jego poglądy. A za tekst z politykami i dziesięcioma domami dałbym nobla! :) Od razu mi Morawiecki stanął przed oczami z tym jego dziesiątkiem działek :)

Gdyby nie doświadczenia mojej mamy, pewnie próbowałbym opowieści tego typu tłumaczyć : ktoś coś usłyszał, zobaczył, umysł wygenerował obraz itp itd. Jednak gdy taka historia przytrafia się w Twojej rodzinie, wiesz że nikt nie oszukuje, zwyczajnie czujesz że jest coś więcej. Moja mama urodzona w latach 60tych. Żyła na wsi. Czasy bez dostępu do internetu itp. Jako mała dziewczynka, często opowiadała rodzicom, że śni jej się miejscowość (podała nazwę miasta ale nie pamiętam), widziała w śnie nazwę ulicy, mieszkanie w kamienicy itp. Tak często ten sen się powtarzał, że dziadek postanowił wybrać się do biblioteki by sprawdzić czy jest takie miasto i podana przez mamę ulica. Zdziwił się, gdy się okazało że tak. Wraz z mamą, wybrali się tam. Mama szukała cały dzień tej kamienicy, ale nie znalazła. Wrócili z myślą, że to tylko sen a o miejscowości i ulicy, mogła gdzieś usłyszeć w szkole. Jednak ten sen męczył moją mamę i już jako młoda dorosła, kolejny raz wybrała się tam ze swoją siostrą. Tym razem znalazła kamienicę. Długo stała przed drzwiami ze snu, nie wiedziała czy powinna zapukać, była przerażona nie wiedząc kto tam mieszka, no i co miała powiedzieć tej osobie? Ale skoro przyjechała z tak daleka, a sen tak często powracał, poczuła że musi to zrobić aby poczuć spokój. Wspierała ją też jej siostra. Otworzyła babuleńka. Mama przeprosiła i opowiedziała dlaczego zapukały do jej drzwi. Kobieta potraktowała mamę jak wariatkę lub jakąś naciągaczke. Mama zaczęła więc opowiadać jak wygląda mieszkanie w środku i że w jej śnie: ''(...) w kuchni jest okno, pod nim mały stolik z krzesełkiem, a widok jest na bujaczke na której często się BUJAŁAM (...)''. Kobieta się rozpłakała i prosiła mamę by weszła do środka. Gdy mama zobaczyła że wszystko się zgadza, to jest to mieszkanko, również się rozpłakała. Gdy emocje opadły, kobieta powiedziała że miała synka, który zmarł jako dziecko. Często bujał się na ówczesnej bujaczce, która stała wtedy dokładnie we wskazanym przez mamę miejscu. Babuleńka przytuliła mamę i powiedziała: "widocznie w poprzednim wcieleniu byłaś moim synem i przyszłaś się pożegnać, już teraz mogę spokojnie umierać". Szokująca historia dla całej naszej rodziny, zwłaszcza że mama w okresie dziecięcym i jako nastolatka, była chłopczycą :) Sen po tej wizycie już nigdy się nie przyśnił. Mama miała jeszcze drugie niewytłumaczalne przeżycie. Śmierć kliniczną. Jak wspominałam, mieszkała na wsi. Jako młoda dziewczyna, miała wypadek. Dziadek pobiegł zadzwonić do najbliższego punktu po karetkę. Gdy przyjechało pogotowie mama była już nieprzytomna, rozpoczęła się reanimacja. Gdy już wróciła do domu po szpitalu, weszła do pokoju w którym była reanimowana i się rozpłakała. Babcia zapytała czemu płacze, a ona zaczęła opowiadać o dziwnym śnie. Opowiedziała że była tak jakby zawieszona pod sufitem i widziała całą akcję reanimacyjną, widziała swoje ciało. W tym momencie babcia zawołała dziadka, synów i córki. Mama dalej opowiadała swój 'sen', gdzie każdy z nich stał, co robił itp. Wszyscy byli przerażeni, bo tak właśnie było. Mama nie mogła ich widzieć, nie mogła tego obserwować , jej oczy były zamknięte, a jednak dokładnie powiedziała co każdy z nich robił i jak się zachowywał. Kontynuując, nagle mama poczuła że jakaś siła ją wciąga do tunelu na końcu którego było światło. Samo światło było bardzo intensywne, ale nie raziło tak jak światło słoneczne. W którymś momencie, będąc wciąż ciągniętą ku górze, zaczęły jej migać momenty z jej życia, jak jakieś obrazy. Przez cały czas, czuła dziwną błogość i spokój. Nagle nie tyle co usłyszała, ale bardziej poczuła czyjś przekaz 'to jeszcze nie jest twój czas'. Następnie już pamięta szpital. Gdy ja sama, jako nastolatka przypadkiem trafiłam na opisy przeżyć śmierci klinicznych, byłam w szoku że tak wielu ludzi, opisywało swoje doświadczenia dokładnie tak samo, jak moja mama!

Pani Opolska nie przeczytała książki Wędrówki Dusz bo zadaje pytania na które są odpowiedzi w tej książce. Oj nieładnie oszukiwać że się coś przeczytało a w wywiadzie wychodzi że jednak nie. A to co mówi gość programu jest potwierdzone i dokładnie opisane przykładami w Wędrówce Dusz, również ta kwestia że dusza pozostaje w tamtym świecie gdy my jesteśmy tu na ziemi. Szkoda że ani prowadząca i gość nie przeczytali tej książki.

Modus operandi przedstawianych dowodów: 80% to ich zapowiadanie, 20% to własne wrażenia lub ich niepodważalność wynikająca z faktu, że p. Robert tak poczuł lub ktoś mu to opowiedział wprost, więc to musi być prawda. Jak p. Redaktor pokazała książkę, to wiarogodność jej autora została podważona przez Gościa apriorycznie. Bo skąd p. Robert ma wiedzieć, że tam nie ma kłamstw, błędów, że się komuś nie wydawało lub przywidziało. Zatem idąc tą logiką, przedstawioną przez p. Roberta, jego opowieści i "fakty" są prawdziwe tylko dla niego, a każdy słuchacz, który dostaje je do "wierzenia" powinien zakwestionować je jako subiektywne i nieweryfikowalne.

Pan Bernatowicz mówi, że światopogląd ateistyczny nie ma sensu. Że to nie może być tak, że urodziliśmy się przez przypadek, żyje się tylko raz, po śmierci nic nie ma. Że wtedy każdy może być tylko egoistą, nie dbać o innych. Że wtedy w ogóle nic nie ma sensu. Tylko że sens jest kategorią czysto ludzką. Jest wyrazem i pojęciem istniejącym w różnych, niekoniecznie we wszystkich językach. Jest narracją, która istnieje tak długo, jak jest powtarzana. Jeśli zabraknie tych, którzy będą tę opowieść powtarzać, sens przestanie istnieć. Jeśli ktoś zmodyfikuje tę opowieść, sens ulegnie zmianie. Sensów jest tyle, ilu ludzi na Ziemi - każdy ma jakiś. Każdy tworzy i odtwarza swój sens wszystkiego i sensy poszczególnych rzeczy. Mówienie, że jest sens nadrzędny, sens wszystkiego, całego życia, istnienia - jest jeszcze jedną wersją jeszcze jednej opowieść pt. "Sens". I to jest fakt, w to nie trzeba wierzyć. A przez przypadek się urodziliśmy. A dokładniej przez niezliczoną liczbę szczęśliwych zrządzeń losu, które szczęśliwe są tylko z naszego punktu widzenia. Nieszczęśliwe są dla tych wszystkich, którzy się nie narodzili. Albo się narodzili, ale ich życie nie było takie szczęśliwe. Mieliśmy szczęście, że się urodziliśmy jako w miarę zdrowe noworodki, że przetrwaliśmy do okresu dojrzewania, że nie wykończyły nas choroby, że dostaliśmy najpotrzebniejsze szczepionki, że urodziliśmy się w kraju z w miarę przyzwoitą opieką położniczą i lekarską, dzięki czemu byle ból zęba nie jest w stanie nas wykończyć (ekstrakcja jest na NZF...). Że niezliczona liczba naszych przodków miała podobne szczęście, przynajmniej do czasu dojrzałości seksualnej i że spotkali w miarę dobranych partnerów pod względem uczuciowym i biologicznym, że dało się z nimi wytrzymać i spłodzić zdrowe potomstwo. Że nie byli za bardzo spokrewnieni, bo to by tylko namnożyło niekorzystnych cech genetycznych w potomstwie. Że nie pokonały ich wirusy, bakterie, choroby, plagi, wojny, fatalne ustroje społeczne, dzikie zwierzęta (a nasi praprzodkowie na afrykańskiej sawannie musieli być dość łatwą zdobyczą). Przynajmniej do czasu spłodzenia potomstwa. I to jest faktyczny cud. W to nie trzeba wierzyć. Wszystko wskazuje, że stan po śmierci jest dokładnie taki sam, jak przed narodzinami. Koncepcja duszy, ducha, ciała astralnego czy jakiegokolwiek innego nie mieści się w paradygmacie współczesnej fizyki i biologii. Zgodnie z pierwszym energia i materia tylko zmieniają swoją postać, ale podczas każdej zmiany trochę energii i materii ulega rozproszeniu. Entropia postępuje. Za wiele miliardów lat wszelka energia i materia we wszechświecie ulegną totalnemu rozproszeniu, zostaną tylko czarne dziury, ale może i one zanikną. Dusza musiałaby pokonać to prawo i czerpać energię znikąd. Być takim perpetuum mobile. Z kolei z punktu widzenia biologii wszystko w nas jest wytworem doboru naturalnego. Każda nasza cecha morfologiczna i fizjologiczna jest albo skutecznym przystosowaniem do środowiska, które dało nam przewagę nad innymi gatunkami, albo jest niegroźną mutacją, która kiedyś może okazać się korzystna, albo może nas doprowadzić do zguby, bo na przykład spowoduje podatność na jakąś chorobę. I wszystko w naszej morfologii i fizjologii służy jednemu: przekazaniu genów. Dusza raczej temu nie posłuży: po śmierci genów nie da się przekazać. Więc dusza nie mogłaby wyewoluować, bo martwy organizm nie mógłby przekazać genów wytwarzających duszę. To są fakty, w to nie trzeba wierzyć. Coraz lepiej mapujemy obszary mózgu odpowiedzialne za różne funkcje umysłowe. Wiemy, ze stymulując je, na przykład podczas operacji na otwartym mózgu, pacjent zaczyna coś odczuwać lub coś sobie przypomina. Do podobnego wniosku prowadzą przypadki urazów mózgu lub uszkodzeń narządów zmysłów. Więc wszystko wskazuje na to, że umysł jest w pełni osadzony w mózgu. Jeśli uda się wytworzyć silną sztuczną inteligencję, a do tego się zbliżamy, będziemy pewni, że świadomość i umysł to jedynie odpowiednie oprogramowanie, odpowiednio silny procesor i duża pamięć. Poza tym koncepcja śmierci jako wielkiego nic jest sprawiedliwa i nie rodzi żadnych komplikacji: nie ma pytań, dlaczego ktoś idzie do piekła, a za ile grzechów do czyśćca, czy jeśli ominę jedną mszę, to już do nieba nie pójdę. Nie ma tego wikłania się w buchalterię grzechów, uczynków, dywagacji, czy ten lub inny uczynek seksualny (a jakoś dziwnie prawie zawsze grzechy dotyczą seksu) jest grzechem większym, mniejszym, średnim, średniomałym, małośrednim... Tego nie ma. Jest koniec. Prąd zostaje wyłączony, komputer się gasi, to, co było w pamięci podręcznej zostaje utracone, to, co na dysku, jeszcze można odzyskać i może kiedyś będziemy mogli odczytywać zawartość mózgów przed ich rozpadem. Nie ma żadnego rozczarowania. Koncepcję zaświatów ładnie wykpiwa Jeff Dunham w jednym z występów z Achmedem Martwym Terrorystą. Achmed w pewnym momencie orientuje się, że już jest martwy i jako muzułmanin uświadamia sobie, że powinien dostać 72 dziewice. Patrzy na publiczność i stwierdza: "Mam nadzieję, że to nie wy". Jeff się pyta: "A czemu nie?" Achmed: "Bo tam jest dużo brzydkich gości". Jeff: "A kto powiedział, że to mają być tylko kobiety?". Achmed: "O, cholera!". W zaświatach, jakie by one nie były, ktoś zawsze będzie rozczarowany, zrozpaczony. Znamy to z "Urszuli Kochanowskiej" Leśmiana: w wierszu Urszulka w niebie miała wszystko, czego tylko mogła zapragnąć. Za wyjątkiem rodziców. I fakt, oni kiedyś by się tam zjawili, ale to tylko szczegół tej konkretnej historii. Ogólna myśl jest taka, że koncepcja zaświatów zawsze zakłada, że są takie same dla wszystkich. A więc dla niektórych będzie to tortura, piekło i koszmar bez końca. Na przykład dla tych, którzy na taki porządek świata się nie zgadzają, którzy widzą w nim totalne zaprzeczenie podstawowego człowieczeństwa. W ateistycznej koncepcji wielkiego nic po śmierci nie ma tego problemu: nie ma nic - żadnych pragnień, odczuć pozytywnych, negatywnych. Wieczny sen bez snów, w tym bez koszmarów. Przygnębiające, owszem, ale z drugiej strony ten biedny Achmed mógłby mieć ciężko z męskimi dziewicami... Niewiara w zaświaty i w duszę wcale nie musi prowadzić do skrajnego egoizmu. Równie dobrze można powiedzieć, że właśnie wiara w drugą szansę może do tego prowadzić: teraz sobie poużywam, a potem się zobaczy: chwila w czyściu, może moja karma nie będzie taka zła, Bóg mi na pewno wszystko wybaczy, przecież mnie kocha. A w razie czego się wyspowiadam. Teoretycy ateizmu tacy jak Dawkins, Hitchens, Dennett, Harris i in. nie nawołują do egoizmu ani wcale nie przejawiają takiej postawy. Wręcz przeciwnie: zdają sobie sprawę, że mają jedną jedyną szansę, by coś zrobić w świecie i jedynym życiu, które mają. Wiedzą, że mają wybór: albo będą czynić świat gorszym, albo lepszym. Egoizm zwykle nie czyni świata lepszym, prędzej altruizm. Z pism ateistów można wyczytać, że wszystko, co nas w życiu spotyka, to - poza zjawiskami naturalnymi i zrządzeniami losu - wyłącznie suma naszych decyzji. Niektóre mogą mieć efekt motyla: nieprzyjemnie coś komuś odburknę, ten ktoś uprzykrzy dzień komuś innemu, ten z kolei jako szef ponad innymi napsuje krwi jeszcze innym. Proste sprawy. Egoizm, egocentryzm, krótkowzroczność, małostkowość, sybarytyzm lub hedonizm - to niczemu na dłuższą metę nie służy. Ateiści nie przekreślają żadnych pism świętych tylko dlatego, że ktoś uważa, że są święte. Oni je traktują jak każdą inną literaturę. I dlatego potrafią się podpisać pod zdaniem z Łk <a href="#" class="seekto" data-time="391">6:31</a> ("Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie") - które jest logiczne, ludzkie, humanitarne, humanistyczne, po prostu uniwersalne - ale już niekoniecznie pod 1Tm <a href="#" class="seekto" data-time="132">2:12</a> ("Nauczać zaś kobiecie nie pozwalam ani też przewodzić nad mężem"). To są fakty, w to nie trzeba wierzyć. *** Niesamowite jest to, że ludzie ciągle szukają romantycznej cudowności tam, gdzie jej nie ma. UFO, reinkarnacja, religia, duchy, ezoteryka, paranauka - podczas gdy wokół nas jest pełno faktycznych cudów, jak to, że się urodziliśmy, dojrzeliśmy do świadomości, jako gatunek wykształciliśmy całkiej sprawny język, którym możemy wyrażać skomplikowane idee, a nawet tworzyć złożone historie i nowe światy. Stworzyliśmy kulturowy odpowiednik genów - memy, najmniejsze jednostki informacji kulturowej, które teraz możemy rozsiewać jak geny. Prostą cudownością jest muzyka: różne skale muzyczne potrafią wywoływać różne emocje tak po prostu. Inne dziedziny sztuki potrafią nas przyciągać, inne odpychać. Inną cudownością jest nauka, która w istocie buduje skomplikowane modele rzeczywistości zbudowane z prostych klocków, jak masa lub atom. Matematyka pozwala nam zapisywać je w postaci kilku znaków na papierze. Ale nie musimy szukać daleko i studiować fizyki lub matematyki wyższej. Bardzo prosty przykład cudu poznajemy już w szkole podstawowej, gdy nas uczą, żeby nie dzielić przez zero. Gdyby się zastanowić nad tym, czym jest cokolwiek podzielone przez zero, to w tym jednym koncepcie tak naprawdę zbiegają się dwie przeciwne nieskończoności, przeciwne tendencje, z których żadna nie jest bardziej uprawniona. Kiedyś pierwiastki kwadratowe z liczb ujemnych były zakazane, ale w końcu znaleziono dla nich zastosowanie. Może tak kiedyś będzie z n/0, mamy już bowiem +∞, -∞ oraz ich przeciwieństwa: infinitezymale - nieskończenie małe. A może okaże się prawdą, że Chuck Norris rzeczywiście podzielił coś przez zero...

Z dzieciństwa pamiętam, że miałem bardzo głęboką świadomość tego kim jestem i często płacząc w poduszkę powtarzałem "poczekajcie pokażę wam jak dorosnę kim jestem". Od 30 lat ludzie pytają się mnie "kim ty jesteś?" od psychologów po więźniów. 27 lat temu ktoś powiedział o mnie "pani syn jest jednym z niewielu ludzi na świecie, który ma dar czynienia dobra od boga i jest przez niego chroniony tylko jest wokół niego za dużo demonów od których nie potrafi się uwolnić" Po usłyszeniu tych słów będąc wtedy w więzieniu doznałem po raz drugi w życiu Osmogenezy. Od tamtej pory rozmawiając z ludźmi na tematy o życiu doświadczają tego samego. Pozdrawiam.

Miałem kiedyś sen, w którym latałem nad zamkiem w stylu średniowiecznym. Jasno szary budulec, cegły nieregularne, wieże płaskie z "wypustkami", specjalnie przygotowane pod ostrzał łuczników, a to wszystko nad wybrzerzem morza albo jeziora. Kompleks zamku składał się z części głównej, dwóch rzędów murów wokół tej części oraz pasami zieleni pomiędzy tymi częściami. Podczas snu wydawało mi się, że poruszam się dronem (albo jestem ptakiem obserwującym co dzieje się niżej), stąd doskonale zapamiętałem styl i budowę tej warowni. Niestety zderzyłem się z jednym z murów, spadłem na pas zieleni i sen się skończył. Jakież było moje zdziwienie gdy kilka tygodni później, kiedy usłyszałem o wyprawie Pana Roberta na Hy-Brasil, zacząłem wieczorną, wirtualną wędrówkę po mapach google'a w tych okolicach. Natknąłem się na ciekawy punkt między Irlandią a Wielką Brytanią - wyspę Man, na której znajdował się zamek Rushen. Po zobaczeniu pierwszego zdjęcia skamieniałem na kilka minut. To był kropka w kropkę obraz z mojego snu. Nigdy wcześniej nie słyszałem o tej wyspie, ani zamku znajdującej się na niej (geograficznie nie zdawałem sobie sprawy, że pomiędzy WB a Irlandią znajdują się jakieś lądy). Jedyne co zrobiłem po zobaczeniu tego, to pokazałem ekran telefonu do partnerki i powiedziałem "patrz, ja tam byłem". Do dziś nie wiem czy to moja wyobraźnia albo podświadomość (obrazy z filmu historycznego zakorzenione w mojej głowie) czy coś więcej... Nie mniej jednak! Na pewno się tam kiedyś wybiorę :)

Pani Karolino, doskonałe pytania. Mam wrażenie, że pan Robert pogubił się w swoich odpowiedziach. Dziękuję za tę rozmowę i pozdrawiam. ❤

Witam Pani Karolino Gorąco polecam wszystkie książki Newtona Bratnie dusze są wokół każdego z nas w każdym wcieleniu A im więcej o tym mówimy tym więcej dobra na świecie jest Gorąco pozdrawiam

Zawsze przychodzi bez dowodów i jest obrazony jak mu się nie wierzy...

Trzymiesięczne dziecko lekarza i prawniczki tak wytrzęsione,że zmarło z rozwalonym mózgiem. Extra wzbogacenie duchowe panie Bernatowicz,szczególnie w przypadku nieświadomego niemowlaka.

Słucham i wierzę, że w tej teorii jest jakiś sens.Obym szła dalej po tej wstędze istnienia będąc dobrą osobą.Spogladam wstecz,i jest sporo do naprawienia.Wspanialy program p.Robercie i p.Karolino.

Zgadzam się z Panem choć brakuje Panu pokory wobec własnej nieomylności i dokonań innych.

Pomyślałem sobię dokładnie to samo co nasza prowadząca,co z tego że jest reikarnacja skoro i tak nie pamiętamy że kiedyś już żyliśmy... Dobre pytanie.. Miłego weekendu

Z wielkim zainteresowaniem wysłuchałam tej rozmowy.jestem osoba bardzo wierząca,Pan Bog zajmuje najważniejsze miejsce w moim życiu (przynajmniej tak bym chciała).pamiętam jednak,że podczas studiów na pierwszym roku jeden z wykładowców wydawał mi się bardzo znany .caly wykład myślałam skąd go znam ale niestety nie byłam w stanie sobie przypomnieć.po wykładach ów wykładowca zapytał mnie czy my się znamy bo on mnie pamięta ale nie wie skąd.bylo to dziwne uczucie.oboje nie byliśmy w stanie wytłumaczyć faktu,że choć się nigdy nie widzieliśmy jakoś się znamy.

Miałem dziwne doświadczenie tego, że jest" życie po życiu". To była zima. Niska temperatura na zewnątrz, więc włączyłem grzejnik.Siedziałem przy komputerze. Nagle usłyszałem jakby ktoś usiadł na fotelu za mną. Spojerzałem na stację pogody. Temperatura spadła o jakieś 10 stopni. Na fotelu z tyłu nikogo nie było widać Po chwili temperatura się podniosła. Myślę, że to była siostra mojej babci, po której odziedziczyłem mieszkanie.

Uwielbiam ta KOBIETE ❤❤❤❤❤

Wszystko w reinkarnacji było by ok, po za jednym, skoro mamy różne wcielenia, tzn. ze nawet po śmierci nie spotkamy juz bliskich z tego zycia, nasze matki, ojców, dzieci, bo każdy odrodzi sie gdzie indziej, jako ktoś inny, nie pamiętając nic z obecnego zycia, czyli mnóstwa wspomnien, tak naprawdę nic one nie znaczą w takim razie. Kolejna sprawa, to kim my jesteśmy tak naprawde, jeśli mieliśmy wiele wcielen i imion, to kim my jestesmy? No i ostatnie pytanie, skoro rodzimy sie, uczymy, nabieramy doświadczeń, umieramy, znowu rodzimy i od nowa musimy sie uczyc tego samego np pisania czytania, jaki to ma sens? Rodzisz się głupi, umierasz z wiedzą, aby ją zapomnieć i znowu ją powtarzac.

Dziękuję za audycję 😀

W Biblii była mowa o reinkarnacji ale do V wieku, później wymazano wszelkie wzmianki na ten temat.

Ma Pan Robert rację, historia o małym Marcinku między innymi przylgnęła do mnie, pomimo, iż wcześnie już zdawałem sobie sprawę, że istnieje coś poza granicą śmierci, że jest ona pomostem, to tamta historia pomogła mi głębiej dostrzec pewien sens ponownego wcielania się. Teraz i mnie zdarza się opowiadać w swoim otoczeniu ludziom tę historię i cieszy mnie kiedy widzę, że ludzie choć na chwilę wstrzymują swoje przekonania na rzecz zastanowienia się, co jeśli to o czym mówię jest prawdą. Dodam tylko, że ponad rok po śmierci ojca, mojemu bratu przyśnił się on w dość ciekawej formie - mówił do niego przez telefon, cytuję " To jest test...ROZUMIESZ, test.. " - bratu blisko rok temu urodziło się dziecko. Do dziś nie mam pewności, czy testem jest jego ojcostwo, czy było to odniesienie do cielesnego życia, w końcu przychodzimy tu uczyć się i jeśli dobrze odczytuję rozumienie karmy, przechodzić testy, które mają nas kierować "ku górze".

Moja obecnie 17letnia córka, mając lat kilka aż do wczesnej podstawówki mówiła przez sen w dziwnym języku. Wypowiedzi były kilkuzdaniowe, co można było skojarzyć po intonacji słów, ale absolutnie niepodobne do żadnego ze słyszanych, choćby przypadkiem, języka.

Na początku (pierwsze wieki) Kościół Katolicki wierzył w reinkarnację, ale szybko zmienili zdanie. Powołują się na zapis w NT: człowiek raz żyje i raz umiera. Prawdopodobnie to jest wygodniejsze, bo ludzie mogliby machnąć ręką. Ehh co mi tam, poprawię się w następnym wcieleniu. No a tak, jedno życie, jedna szansa, nie ma dolewki. Film jak zawsze bardzo ciekawy. Więcej pana Bernatowicza pani Karolino prosimy :) Pozdrawiam.

Reinkarnacja jest faktem, niestety badając ją wyłącznie z punktu widzenia obserwatora nie możemy mieć pewności, że wszystkie przekazy są prawdziwe, stąd czasami błędy i nieścisłości. Polecam książkę Newtona, on też nie wszystkie relacje ma na 100% prawdziwe, ale warto poszerzyć horyzonty. Miałam kilka lat i dla mnie było oczywiste, że nie ma żadnego nieba, piekła, a kiedy odchodzimy to żyjemy dalej, jako ktoś inny. Niestety zdołałam się tą wiedzą w domu rodzinnym podzielić tylko raz, bo usłyszałam, że to grzech tak mówić, bo pan bóg dał nam jedno wyjątkowe życie i nie będzie drugiej szansy, by w niego uwierzyć. Hmmm.. tak więc żadnych moich historii nie utrwalono i nie zapamiętano. Poznałam je później, ale.. i tu muszę się zgodzić z Panem Robertem, nie róbcie tego. Nie po to zapominamy o tych sprawach, żeby nagle spadło na nas brzemię wielu niegodziwych uczynków z przeszłości. Myślicie, że nie mogło być tak źle, bo w końcu teraz jesteście ok, nikogo nie krzywdzicie.. Po pierwsze już samo przekonanie o tym, że my , obecni ludzie jesteśmy dobrzy, bo nikogo nie bijemy i nie zabijamy jest mylne. Dobro to coś więcej, to nie tylko brak zła, ale i działanie w dobrej intencji, nawet kosztem własnej wygody i dobrobytu. Po drugie: kiedyś moralne standardy były nieco niższe i zdziwilibyście się, ilu z was chodziło oglądać egzekucje przez powieszenie lub ścięcie głowy, bo nic ciekawszego na wsi się nie działo. Ilu z was zabijało, kradło, bo wykrywalność zbrodni była niewielka i był to całkiem dobry sposób na podreperowanie budżetu lub pozbycie się problemu. A kościół dawał odpusty.. Ile z was wydało sąsiadkę inkwizycji, bo była ładna i wasz mąż wodził za nią wzrokiem.. czyli musiała być wiedźmą. Czasy głodu i chorób choćby dżumy, to też nie jest apogeum człowieczeństwa, chorych prędzej oskarżano o grzechy niż im pomagano. Serio chcecie to pamiętać. Nie wszyscy byliśmy w średniowieczu, są i lepsze, piękniejsze czasy, ale jeśli chcecie rozwoju duchowego, takiego prawdziwego, to rozwijajcie się z potrzeby ducha, a nie z wyrachowania, chcąc zasłużyć na lepsze wcielenie, bo to po prostu nie zadziała i utkniecie na podobnym poziomie jak jesteście. Wiedza jest świetna, ale trzeba do niej dojrzeć. Pozdrawiam Panią Karolinę i Pana Roberta, niezależnie od pytań i nieścisłości, to naprawdę najważniejszy temat na świecie i warto o tym rozmawiać.

Czekałem czekałem na te dowody. Obejrzałem cały film i się nie doczekałem. Samo mówienie o dowodach, to nie dowód na coś. Ja oczywiście nie kwestionuję, że jest reinkarnacja, ale wkurza mnie jak ktoś gada o dowadch, których nie ma. Nie ma bo nie może mieć i raczej nigdy nikt z żyjących nie będzie mieć. Tak samo ten gość mówił o dowodach o istnieniu UFO. Dużo mówił, ale nie przedstawił żadnych, poza gadaniem tym że ma dowody. Chyba uczciwsze byłoby mówienie, że na sprawy związane z życiem po śmierci, nie ma o nie będzie żadnych dowodów do naszej własnej śmierci. Oczywiście takie historie są bardzo ciekawe i dające do myślenia, ale to żaden dowód i nie należy mówić że to wszystko jest tak oczywiste, jak to że 2x2=4

Mój tato zmarł rok temu w nieszczęśliwym wypadku. W tym strasznym momencie powiedziałem do niego żeby mi dał jakiś znak, że ta druga strona istnieje i jest tam szczęśliwy. Prosiłem o zwykły znak, jakieś uderzenie, coś tego typu. Raptownie spadł obraz ze ściany, uderzył we włącznik światła, włączył je i zatrzymał się na ekspresie do kawy.

Robert, ale jak czegoś nie wiesz to nie wymyślaj ? jaka Nirvana na końcu ? widać, ze nie wiedziałeś co odpowiedzieć i wymyśliłeś to.. Reszta pięknie wyjaśniona Zdrówka i dziękuję za ten przekaz

Jestem certyfikowanym hipnoterapeutą. Między innymi bardzo dużo pracuję z negatywnymi przekonaniami z poziomu nieświadomego. Nie zgodzę się z panem Robertem co do części jego opinii na temat hipnoterapii, a szczególnie regresu hipnotycznego, ponieważ widziałam i znam już wiele, wiele osób, które uzdrowiły w ten sposób swoje życie. Sama również do tej grupy należę, ponieważ korzystałam z tego rodzaju terapii zanim zajęłam się tematem zawodowo. Jestem też osobą, która doświadczyła śmierci klinicznej we wczesnej młodości i mam pamięć tego doświadczenia. Podczas pracy mającej na celu przeprowadzenie terapii używam regresji jako narzędzia do odnalezienia przyczyny danej emocji, traumy, psychosomatycznego bólu fizycznego, automatycznego schematu zachowania lub nałogów. Jest to tylko część procesu terapeutycznego, bo bez poznania przyczyny ciężko jest o zrozumienie podświadomych mechanizmów. Co ciekawe, w nawiązaniu do tematu tego wywiadu, to osoby prowadzone w transie ukierunkowanym na regres często przenoszą się mentalnie do doświadczeń nie mających związku z ich obecnym życiem, a także przy udziale postaci, z którymi nie miały nigdy wcześniej styczności. Czasem są to też doświadczenia z okresu prenatalnego lub tak zwanego "okresu pomiędzy". Mimo tego idąc według wskazanej przez podświadomość przyczyny, osoby dzięki temu odnajdują drogę do uzdrowienia. Mówiąc w uogólnieniu, że regres jest niewskazany, pan Robert może wpływać odstraszająco na decyzje osób poszukujących pozytywnych rozwiązań swoich problemów, z którymi borykają się czasem od wielu lat, często będących też po wieloletnich, nieskutecznych terapiach innymi metodami, będących na granicy swojej wytrzymałości psychicznej, potrzebujący szybkiej interwencji jaką daje hipnoterapia. Jednak faktycznie muszę przyznać, że nie jestem zwolenniczką korzystania z hipnozy regresyjnej dla samego zaspokojenia ciekawości, bo to nie ma jakiejkolwiek celowości i nie wnosi nic, co mogłoby przynieść komuś korzyść, a wręcz może zaszkodzić, jeśli trudne doświadczenia przywiedzione z części nieświadomej do świadomości zostaną pozostawione bez odpowiedniego wsparcia terapeutycznego. Uczulam też wszystkich zainteresowanych na korzystanie z hipnozy u osób, kóre nie mają odpowiedniego przygotowania do tego. Nuta tajemniczości w hipnozie powoduje, że zabierają się za nią niektórzy ludzie ze świata ezoteryki nie mając zasobów teoretycznych i należytej praktyki. Techniki hipnotyczne są ogólnie dostępne i można nauczyć się ich nawet z kursów internetowych, ale to tylko narzędzia pomagające wejść w podświadomość, a to zdecydowanie za mało. Potrzeba całego mnóstwa innej wiedzy z różnych zakresów, aby w tej podświadomości móc się poruszać w sposób bezpieczny.

widac pasje u Pana Roberta. najwazniejsze robic to co sie kocha mimo wszystko! zycze zdrowka i powodzenia w rejsie

Super, że znowu Robert będzie na tym kanale. Dziekuje

Czekam z niecierpliwością na kolejny material z panem Robertem. Dziękuję. Pozdrawiam.

Mam pytanie do Pana Roberta, czy dusza jasnowidza Ossowieckiego w ciele Pana Jackowskiego, w tym życiu spotkała i rozpoznała niemieckiego żołnierza, który serią z karabinu maszynowego strzelił mu w serce?. Dziękuję i serdecznie pozdrawiam

Słucham tego i uważam że są to świetne bajki dla dorosłych.

Co chwilę mowa o kolejnych niepodważalnych dowodach, a jedyne co otrzymaliśmy to opowieści o opowieściach innych osób (optymistycznie załóżmy, że istniejących).

Mój syn przed 3 rokiem życia zanim poszedł do zlobka mówił czasem pojedyncze słowa których znaczenia nie znaliśmy. Po sprawdzeniu w słowniku okazywało się że takie słowa istnieją i mają swoje znaczenie w języku indonezyjskim.

Moja córka nie pamiętała poprzedniego wcielenia (raczej),ale jak była mała widziała duchy. Do ok.5 roku życia widziała mężczyznę, często mi pokazywała gdzie stał i się na nas patrzył. Często też mi mówiła,że chciała żebym była jej mamą,że ona mnie wybrała.

Szanowni oświeceni i oburzeni ludzie postawą Pana Roberta. Odwrócę pytanie. Jak psycholog/psychiatra odróżnia relację molestowanego dziecka od jego fantazji? Czy relacja samego dziecka zbadana przez specjalistów może być nie tylko argumentem ale i dowodem w samej sprawie na podstawie której czyjeś życie może zostać permanentnie zniszczone? Skoro są mechanizmy pozwalające na wyłapywanie "fantazji" na podstawie których dochodzi do skazywania ludzi to dlaczego twierdzisz że te same mechaniki nie mogą być wykorzystane przy badaniu relacji ludzi, które twierdzą że były porwane lub miały doświadczenia związane z "innymi wymiarami"? Neuropsychiatra Bruce Greyson z Cornell University, Psychiatra dziecięcy Jim B. Tucker to czynni Profesorowie badający ten temat niezależnie na różnych uniwersytetach od ponad 40 lat. Setki udokumentowanych przypadków. Dzieciaki wskazywały skrytki w domach na drugim końcu kraju w rodzinach często o innym kolorze skróry czy posługujących się innymi językami. Wśród badanych masz 6 letniego dzieciaka który tłumaczy konstrukcje bomby napalmowej i rozpisał cały proces chemiczny zachodzący w bombach nie stosowanych od kilkudziesięciu lat. Odnajdywali miejsca i zdarzenia historyczne które do dziś nie są udokumentowane a które okazały się prawdziwe tylko w lokalnych urzędach na dokumentach nigdy nie wrzuconych do internetu. Znajdywali wraki a nawet korygowali filmy historyczne z bitwy z Japonią gdzie dzieciak tłumaczył jak było naprawdę. - polecam ostatni odcinek dokumentu na netflixie Przeżyć Śmierć gdzie wybrali kilku z ponad 300 dzieci pamiętających poprzednie wcielenia na tyle dokładnie że udało się odnaleźć konkretne rodziny i porozmawiać np. ze swoją siostrą która dzisiaj jest 80 lat starsza a dzieciak zatrzymał się na stanie wiedzy w którym znał ją z tamtego okresu. (wtedy nie było instagramów czy facebooków gdzie internet mógł zapamiętać) Sam obrażałem i obśmiewałem innych ludzi jeszcze pół roku temu. Dzisiaj po prostu twierdzę że na każdego przyjdzie pora a im bardziej będziemy agresywni wobec innych zakładając że wszyscy inni to debile a my jedni oświeceni tym trudniej będzie przyjąć nam nawet najbardziej wiarygodne dowody. Ignorowanie badań psychiatrów i dobrej próby statystycznej z której jasno wynika że reinkarnacja istnieje to czyste płaskoziemstwo.

Mnie jedyne co zaskakuje to fakt, że w tych opowieściach dzieci w wieku 2 lat tak idealnie posługują się mową 😅 serio? 😂 tutaj każde dziecko widzę pełna składnia i rysunki wiernie oddające otoczenie 😂 dwulatki które ja znam rysują głównie kreski 😅

Proszę zapraszać Pana Roberta częściej. Dziękujemy za rozmowę

Przeżyłem coś takiego. Pamiętam, że był to koniec sierpnia 1970 roku, gdyż było to na kilka dni przed moim pójściem do I klasy podstawówki. Byliśmy wtedy na rybach na Jeziorze Lednickim, czyli miejscem związanym z początkiem polskiej państwowości. I na zakończenie połowów przybiliśmy na wyspę Ostrów Lednicki. I wówczas ja - siedmioletni chłopczyk - oprowadziłem ojca i jego kolegę po wyspie, opowiadałem im o każdym zabytku, jakbym tam mieszkał od lat. A przecież byłem na tej wyspie po raz pierwszy w życiu.

Wędrówka dusz jest napewno, widać to na co dzień. Wystarczy przyjrzeć się innym. Pan Robert, trochę tutaj jest niespójny i chaotyczny w tłumaczeniach, ale to dlatego, że trudno to wytłumaczyć.

Dziękuję Państwu za tą rozmowę. Pan Robert ma rację , sama doświadczyłam niesamowitych wypowiedzi ze strony dzieci. Pani Karolino, bardzo proszę o rozmowę na temat kronik akaszy. Pozdrawiam Państwa serdecznie.

Moja historia moja wnuczka miala ok.3 lat kiedy huśtałam ja na huśtawce powiedziała mi jak ja byłam duża to też tak cie huśtałam jak byłaś mała zamórowało mnie wiecej już nic nie powiedziała

Córka mojej koleżanki która ma teraz niecałe 7 lat do niedawna opowiadała podobne historie. Najlepsze z tych opowieści było to jak powiedziała, że „dzieci przesuwają się po niebie” i wybierają w ten sposób rodziców. Pojawia się też określenie „szklarnia”, jako miejsce w którym dusze czekają na kolejne wcielenie, czy też dokonują samokształcenia. Dziewczynka opowiada też o tym jak wybrała ją na matkę i „zeszłam do Ciebie”. Panie Robercie mam to nagranie

Pozdrawiam z Pennsylvania Ja przeżyłam śmierć kliniczną , więc coś wiem na ten temat Dziękuje za wspaniały program

Uczyłam się hipnozy. ( I na wstępie dodam, że Pan się wypowiada na ten temat z taką pewnością a tematu nie rozumie, może efekt Krugera Duninga...) I właśnie hipnoza pokazała mi jak nasz własny umysł umie halucynować pod wpływem sugestii i autosugestii. To dopiero zmienia widzenie świata. Wcześniej wierzyłam we własne doświadczenie a teraz wiem, że jesteśmy w stanie intencjonalnie wywoływać różne doświadczenia i to, że ich doświadczamy nie znaczy, że są reprezentacją obiektywnej prawdy, znaczy jedynie, że na prawdę CZEGOŚ doświadczamy, potem to interpretujemy. Do tego dodajmy wszelkie błędy poznawcze i nauczmy się logiki, WARTO. Z perspektywy terapeutycznej nasze wspomnienia nigdy nie są obiektywne, nasza pamięć nie działa jak komputer z danymi, nasze wspomnienia to narracja o czymś. Nie musimy znać "obiektywnej" prawdy o przeszłości bo pracujemy z emocjami, które są w tej a nie innej osobie. Nie ma znaczenia ile miliardów wcieleń wstecz, chodzi o metaforę. Często osoby uciekające w "inne wcielenia" robią tak w regresji bo łatwiej im zaakceptować tamtą rzeczywistość niż zmierzyć się bezpośrednio z bolesnymi doświadczeniami. Nie powiem, że nie ma reinkarnacji,.ale nie powiem, że jest. Zadam pytanie, na jaką potrzebę nam to odpowiada? Czy da się żyć nie wiedząc? Co to dla nas zmienia wiara w to i jak wpływa na nas tu i teraz? I czym się różni strach przed piekłem od strachu przed "karą" w kolejnych wcieleniach? Na prawdę musimy bać się o siebie, żeby być dobrym człowiekiem? Albo życie po śmierci w królestwie niebieskim od dobrej karmy w kolejnych wcieleniach? Nagroda i kara. To jest prawdziwa empatia i motywacja do dobra...? Jaki to bóg, który tworzy świat, w którym dopuszcza sposobność gwałtu na dziecku albo tortur i dla nauki oko za oko, ząb za ząb, teraz to Jasiu będzie gwałcony i torturowany to się nauczy. Kochany bóg, tak to sobie wymyślił, a może wymysliła.. wymiśliło 😅 Wzbogaćmy się i uczmy setkami,. miliardami wcieleń gwałcąc, mordując, znęcając się zadając cierpienie, potem jak my będziemy cierpieć powiemy sobie, widać zasłużyliśmy, moje cierpienie ma jakiś sens, Jasio był zgwałcony bo sam gwałcił.

Jestem pod wielkim wrażeniem tego podcastu, czekam na cd. pozdrawiam ❤

<a href="#" class="seekto" data-time="1728">28:48</a> z tym Chopinem warto było jednak wcześniej sprawdzić w Wikipedii, że nie miał dzieci

Mam tylko jedną historię, o której czasami myślę. Moja mama zabrała 2,5-letnią córkę na spacer. Po drodze powiedziała jej "idziemy odwiedzić grób twojej prababci", na co ona "acha, czyli mój grób".

W mojej rodzinie jest chłopiec, który wspomina kim był jak był duży.

To jest kwestia subiektywnych odczuć. Można w nie wierzyć bądź nie. Nie zazdroszczę ludziom, którzy czegoś takiego doświadczają.

3 letnie dziecko rysuje zamek ze szczegolami ? to chyba jakis geniusz rysownik ?

Mój znajomy wierzący w reinkarnacje długo odmawiał leczenia raka w szpitalu sądząc, że choroba jest jego nauką za życie w poprzednim wcieleniu. Więc sądził, że teraz ta sytuacja, ból musi być manifestacją czegoś z poprzedniego życia. Niestety zmarł młodo, jak trafił w końcu do szpitala to było już za późno…

Bardzo czekałam na tą audycję!!! Pan Robert to cudownie oświecony człowiek!! Uwielbiam go słuchać!! Pani Karolino! Ogromny ukłon w Pani stronę za tak zacne spotkanie!! Oby takich więcej! Ps. Jestem ogromną fanką Was obu ❤️🍀

Bardzo ciekawa rozmowa. Jest jeden wniisek dla wszystkich: warto być przyzwoitym, chociaż nie zawsze w krótkiej perspwktywie to się opłaca. Nawet, jeśli nie ma reinkarnacji, nasza uważność i uczciwość sprawia, że ten świat jest znośny dla innych, innych wzajemna, przyzwoita postawa sprawia, że nasze życie też jest znośne.

Dziękuję za energetyczny i rozwijajqcy program. ❤❤❤

Samo mowienie , że jest ,,tamten,, Swiat , bo ja to wiem nie przekona politykow i nie tylko polityków. Gdzie jest ,,tamten,, Swiat ? Tysiace histori a opowiedziane trzy zawsze te same . Przygotowałem 20 historii... A gdzie tysiące ? Prosze robic programy z tymi tysiącami ,raz w tygodniu 1 program na zywo , na swoim kanale . Za pare lat poznamy ich tysiące... lub nagrywać te dzieci , dzis to nie problem. A potem psycholog , dyskusja , fakty. A nie opwoesci.Opowiesci juz jest i tak za duzo na ten temat .

Z tymi ślepymi córkami Pan Robert zapędził się w kożi róg

Jako dziecko miałam silne odczucie,że już kiedyś istniałam.Nie znałam wtedy słowa "reinkarnacja" i nikt mi o takim zjawisku nie opowiadał.Po prostu to wiedziałam,tak jak i to,że nie ma czegoś takiego jak nicość.Wprawdzie nie pamiętałam,kim konkretnie byłam i w jakiej formie przebiegało to istnienie,ale wiedziałam, że moja świadomość była już wcześniej,że czułam SIEBIE!Jakże trudno wytłumaczyć takie odczucia,brakuje po prostu słów,które by ten stan odpowiednio oddawały...Niestety,często takie przeżycia zanikają w dorosłym życiu,bo dorośli wszystko dogłębnie analizują, biorą na logikę,wypierają rzeczy,których nie są w stanie pojąć i racjonalnie wytłumaczyć.Bezpieczniej i pewniej czujemy się wśród tego,co nam znane,co nas otacza,co jest namacalne i widzialne,a więc łatwo przyswajalne.Ale bywa,że i wtedy trafiają się takie nagłe przebłyski zrozumienia.Trwają zwykle parę sekund,ale tego uczucia szczęścia i błogości,które jest przy tym, nie da się opisać ani z niczym porównać.Ja to po prostu nazywam dotknięciem nieśmiertelności😊 Pozdrawiam wszystkich tu obecnych,a w szczególności Pana Roberta,który,jak to się potocznie mówi,robi dla nas dobrą robotę - ku pokrzepieniu serc❤

Chwilę przed zajściem w ciążę widziałam mojego synka, który śmiał się i bujał na lampie w pokoju. Jak się urodził kiedy doszedł do wieku tego dziecka co się bujało na lampie zobaczyłam że to to samo dziecko. Widziałam mojego synka zanim się urodzil❤

Z panem Robertem jest tak, że dużo mówi, wchodzi w słowo, oczywiście jest krasomówcą, ale po obejrzeniu wywiadu bardziej nie wierzę niż wierzę w to co mówi. Nie przekonuje mnie

Powiem tak... ale Pan się zaplątał w swoich historiach i tłumaczeniach. Bardziej Pan pogrążył ten temat niż mu pomógł. W pewnym momencie , gdy mówił Pan o urodzeniu się dzieci, które były ślepe - sorry za wyrażenie -a wcześniej mówił Pan o rozmowie z księdzem, poczułam się jakby był Pan uczniem tego księdza. Jestem ateistką, w sensie, że nie wierzę w żadną religię ale mam swoje własne przekonania co do tego, że jesteśmy energią, którą inni nazywają duszą. Nie twierdzę, że nie ma zjawiska reinkarnacji ale Pana tłumaczenie schematu jej działania jest.... pokrętne i poniekąd smieszne ( to nie złośliwość). Może się Pan wypowiadać o historiach, które Pan poznał, o faktach ale nie tłumaczyć innym co i dlaczego się tak dzieje, bo ani Pan , ani ja, ani nikt inny tego tak naprawdę nie wie.

Dziękuję za wspaniałą rozmowę. Czekam na kolejne spotkanie z p. Robertem , bo cenię prawdę .

Niesamowicie się tego slucha

Panie Berantowicz w przypadku książki Misja wierzy Pan tam we wszytko 😂

I znowu muszę tutaj podać konkretny przykład jak pan Robert żongluje słowami i zastanawiam się jak ludzie słuchają skoro nikt takich faktów nie wyłapuje,a mianowicie : <a href="#" class="seekto" data-time="1824">30:24</a> "dzieci patrzą z nieba obserwują rodziców i ich wybierają" powiedział pan Robert. <a href="#" class="seekto" data-time="1830">30:30</a> prowadząca pyta dlaczego moje dzieci wybrały mnie? Na to znawca odpowiada : <a href="#" class="seekto" data-time="1851">30:51</a> dzieci nie wybierają rodziców. Kolejny raz przyłapuje na tym samym podważanie własnego zdania pana Roberta. I to nie chodzi że chcę hejtować jak to zwykle każdy powie tylko jak już ludzie coś oglądacie bądź czytacie to róbcie to ze zrozumieniem. Bo coraz bardziej ja rozumiem że pan Robert to raczej nie wierzy w to co mówi. Obserwuję go odkąd pojawił się na KZfaq znam gestykulację jego mowę resztę sami zobaczcie sobie. Jak nie będziecie myśleć to każdy wam kit wciśnie byle jaki

Teraz jest najwyższy czas na oświecenie mentalne albo czeka nas totalny reset czyli likwidacja.

Bardzo ciekawe dziękuję Karolinko 👍

Nasza nauka jest dopiero na początku poznania, mikroskop teleskop i t. p. to dopiero początki metody poznawczej.

Jak dla mnie ogromny lęk wysokości od dziecka jest dowodem, że w poprzednim życiu musiałem zginąć spadając z dużej wysokości, do tego częste sny, że trzymam moją córkę nad przepaścią broniąc ją od upadku...

Mój syn kiedy miał 4-5-6 lat któregoś dnia podczas oglądania TV, zaczął mówić, że on zna te Wesołe Miasteczko Śląskie w Chorzowie bo on tam jeździł z dziadkami.W tv było coś na regionalnej telewizji o Wesołym miasteczku Śląskim.Mówię synowi z jakimi dziadkami ?? zdziwiona.... przecież dziadkowie nigdy cię tam nie zabrali.Syn upierał się, że był tam kilka razy i bardzo miło spędzali tam czas i dziadkowie kupowali mu tam lody.I bardzo się cieszył jak go tam zabierali. Dopytywaliśmy syna czym tam jeździł ? Bo mieszkamy raczej daleko od tego miejsca.Syn bez zawahania odpowiedział .......a takim innym samochodem, takich samochodów już nie ma.Hmmmm byliśmy przerażeni myśleliśmy, że syn jest zaburzony lub zmyśla.On mówił o tym przez jakiś czas.Prawdopodobnie były to czasy otwarcia Wesołego miasteczka,może czasy PRL-U ??.hmmm te inne samochody nas zastanawiały.Czyli może to samochody, które jeździły po drogach w czasach PRL. Opowiadaliśmy to nie raz naszym znajomym, rodzinie nikt nie potrafił nam pomóc wyjaśnić tych opowieści. Syn poszedł do szkoły i przestał już opowiadać o tych rzeczach.Syn obecnie ma 13 lat więc sami nie doszliśmy do wyjaśnienia tego do dnia dzisiejszego.Dziadkowie z jednej strony i z drugiej nigdy nie zabrali go w to miejsce.O jakich dziadkach mówił??? kim byli ci ludzie??? jaki mieli samochód i gdzie mieszkali ? Zagadka nie została nigdy rozwiązana.Teraz trochę żałujemy, że mogliśmy wtedy może drążyć mocnej temat a nie poddawać się i odpuszczać na pierwszym przysłowiowym zakręcie.

Pani Karolina swietna, rozmowa, dociekliwe pytania. Panie Robercie ale sie pan zakrecil z tymi wydlubanymi oczami, pani Karolina pana przylapala👍

Rozmowę o paradoksach reinkarnacji z Adą Edelman polecam. Jest na kanale ufo historie. Nie oszukujmy się, że koncepcja reinkarnacji się klei, bo nie

Akceptuję reinkarnacje i ufo. Kilka godzin przelezalem w rynsztoku w Brazylii nieprzytomny, przyduszony przez rabusiów. Jednak Pan Robert to niewątpliwie uczeń Janusza Kowalskiego.

Ja sama w zeszłym roku przypomniałam sobie fragment jednego z moich poprzednich wcieleń - po za obrazem przyszły strzępki wspomnień i ogromna ilość emocji, które potem bardzo trudno było mi zintegrować... To mi pokazało, dlaczego o tym zapominamy - nasze ludzkie ciała i umysły nie byłyby w stanie poradzić sobie ze wszystkimi emocjami, których doświadczyły nasze dusze (często nie radzimy sobie z emocjami z obecnego życia!). Mimo tego to doświadczenie bardzo mnie ubogaciło. Po za tym wiem (z Kronik Akaszy i z moich własnych odczuć), że mnie i mojego obecnego partnera łączyła kiedyś relacja ojciec-córka i ta wiedza w żaden sposób mi nie przeszkadza, wręcz przeciwnie, wiem, że jesteśmy sobie bliscy od wielu wcieleń 😊 Też chciałabym poddać się regresji hipnotycznej, choć zgadzam się, że ta metoda nie dla każdego jest wskazana. Pozdrawiam pana Roberta i wszystkich uznających reinkarnację! 😉