Polska szkoła to ogólnie jest wylęgarnia traum.

„Mi szkoła przeszkadzała w tym, żeby się uczyć” - to najlepsze podsumowanie polskiej szkoły / polskiego systemu nauczania. 👏🏻

Byłam gnębiona w szkole. Kilka lat temu wróciłam do niej już w roli nauczyciela. Najbardziej na świecie nienawidzę dręczycieli i zduszam najmniejsze przejawy w zarodku, bronię też uczniów przed innymi nauczycielami co jest źle postrzegane przez środowisko ale jestem tam dla moich uczniów a nie pani Halinki od fizyki czy matmy. System szkolny to dno, wodorosty i kilometr mułu, a walka z nim przypomina często kopanie się z koniem...

Hej, z tej strony Karolina z dzisiejszego odcinka. :) Chciałam jeszcze dodać parę słów do wywiadu. Ja już przerobiłam swoje szkolne historie i już dawno mam je za sobą, bo to było dawno temu. Opowiadam o nich nie dlatego, że mam w sobie żal, tylko dlatego, że być może moja historia komuś pomoże. Dzięki niej chcałabym zwrócić uwagę na kilka kwestii. Między innymi na to, jak ważna jest prawidłowa diagnoza (szczególnie w społeczeństwie, gdzie w spektrum autyzmu jest aż 2% ludzi!, a część z nich dostaje diagnozę dużo później niż ja lub wcale; część z nich sobie z tym poradzi, a część nie). Chciałabym też zwrócić uwagę na to, jak ważne jest wsparcie nauczycieli dla uczniów, którzy w jakiś sposób odstają od reszty. Pamiętajcie też, że na autyzm się nie cierpi, bo to nie choroba; cierpi się głównie przez brak świadomości i akceptacji w społeczeństwie, w którym osoby autystyczne stanowią mniejszość. Miłego oglądania! A jeśli ktoś z Was jest zainteresowany moimi ilustracjami zaangażowanymi, w których zwracam uwagę na tematykę wykluczenia, szkodliwych stereotypów, błędów w systemie edukacji szkolnej itp., zapraszam na swojego fanpaga "Szarosen", na swojego Instagrama "szarosen_art" oraz na Patronite "Szarosen". Moje ilustracje można też aktualnie zobaczyć na żywo do końca czerwca na wystawie w Bieszczadzkim Domu Kultury. Miłego dnia wszystkim. :) Karolina Szarosen.

Bardzo sie ciesze ze powstaja takie filmy,w ktorych to autystyk opowiada o swoich problemach,a nie osoby nieautystyczne o problemach autystykow. Ciesze sie,bo nadal wiekszosc spoleczenstwa widzi autyzm jako dziecko nie nawiazujace kontaktu,ciagle placzace i krzyczace. A wiemy ze autyzm to przeciez spektrum. Jako autystyk na prawde bardzo dziekuje

WF to chyba dla każdego kto nie lubi grać w gry zespołowe to trauma.

Jestem nauczycielką w technikum. Widzę wiele, staram się pomagać,uwielbiam młodzież, uczę się od swoich uczniów, którzy są bardzo rozsądni, współczuję czasów,w których dorastają. Nie jest im łatwo.

W-f to wylęgarnia traumy. Winie nauczycieli bo dzieci są niedojrzałe żeby pojąć że robią komuś krzywdę. Nie domyka mi się zastawka sercowa i przez lata byłam izolowana i ośmieszana za wolniejsze tempo. Dodatkowo jedynak nie zawsze wie jak sie zachowac w grach zespołowych. Zawsze mnie wybierano jako ostatnia do zespołu, chociaż robiłam wszystko żeby mnie doceniono. Do tej pory zmagam się z nerwica, depresją, poczucie ze wszystko robię źle. Boję się związków bo wydaje mi się że każdy mnie odrzuci jak na w-f. Mam 28 lat ale ten koszmar zostaje na zawsze. Nauczyciele mogliby latwo uniknąć tego, losowo wybierając sklad grupy i nie pozwalac na nękanie, ale lepiej niszczyć dzieciom psychikę. Nie piszę tego żeby się użalać, ale dużo ludzi chyba nie zdaje sobie sprawy, jaki gwałt emocjonalny dokonuje się na w-f w szkolach. Książki "hope and help for your nerves", Claire Weekes, "nareszcie żyję" David Paul nauczyły mnie jak wyregulować system nerwowy zniszczony przez polska szkołę ale nie jest to szybki proces.

Odważna dziewczyna, super wywiad brawo 💚✌️

Polska szkoła - nienawidziłam. Tych nauczycieli, którzy traktowali nas jako najgorsze zło jakie im się przydarzyło. Niektórych rówieśników do tej pory nie dzierże za głupotę i dokuczanie innym.

Wooow. Szok! Poznałam Karolinę na studiach i jedyne, co o niej myślałam to że jest wyjątkowa. Miałam rok przerwy na studiach, Karolina broniła się z tamtejszym rocznikiem i był to jedyny dyplom, na który się wybrałam. Była to wyjątkowa obrona. Pozdrawiam.

U mnie i bez autyzmu WF niestety był "traumą". Jedyna nie umiałam nawet fikołków robić:(

Bardzo ważny odcinek, długo na niego czekałam! Wspaniale, że spektrum ukazane zostało z perspektywy kobiecej, gdyż dziewczęta są znacznie rzadziej diagnozowane pod tym kątem, zazwyczaj właśnie już jako dorosłe kobiety, które same chcą dowiedzieć się dlaczego zachowują się tak a nie inaczej... Cieszę się, że coraz bardziej uświadamiamy społeczeństwo na ten temat, tak bardzo WAŻNY temat!

Mam zespół Aspergera i na warstwie społecznej widzę bardzo dużo podobieństw. Mi samemu ciężko jest dołączyć się do grupy, w szkole mam jednego kumpla a jak go nie ma to zawsze siedzę sam. Ciężkie jest dla mnie rozmawianie z ludźmi "o niczym" czyli tak zwany small talk. Nie mam problemu w wypowiadaniu się na jakiś temat szczególnie kiedy mnie interesuje. Z ludźmi lubię rozmawiać ale zupełnie nie umiem, a szczególnie w moim wieku. Obecnie mam 16 lat i kończę 1 klasę liceum. Zapraszam do zadawania pytań. Pozdrawiam, Mikołaj

Rewelacyjny odcinek - Pani Karolino dziękuje bardzo , ze w końcu osoba z autyzmem głośno powiedziała o tym , że niektórzy rodzice , lekarze próbują często na siłe wręcz za wszelką cenę zmieniać dziecko / osobę autystyczną . Wymuszanie pewnych zachowań, tego co może , a czego nie może jeść itp wierzenia , ze dieta leczy autyzm . Owszem dieta jest pomocna ale zdecydowanie autyzm nie ma z tym nic wspólnego . Znam rodziców dzieci autystycznych , którzy zadręczają swoje dzieci by były bardziej „normalne “ i jest to dla mnie straszne, tym bardziej , ze sama jestem rodzicem 15 latka z autyzmem . Z autyzmem głębokim - mój syn choć porozumiewa się w dwóch językach to od urodzenia nie mówi . Pełna akceptacja dziecka wraz z jego innością , bezwarunkowa i bezkresna miłość to najlepsze co możemy dać naszym dzieciom - poczucie , ze są najlepszą wersją siebie ❤to nie autystyk powinien dostosowywać się do świata - bo on jest w swoim świecie szczęśliwy - to my powinniśmy przynajmniej spróbować zrozumieć ich postrzeganie świata . Pozdrawiam i życzę Pani samych wspaniałości na przyszłość i zawsze dobrych ludzi wokół 💙

polska szkoła nie wspiera... jak uczeń "odbiega od normy" w jakikolwiek sposób, szkoła szuka, jak sie pozbyć "problemu"

Pamiętam, że u nas w gimnazjum była dziewczyna w klasie, która dobrze się uczyła, ale nie nawiązywała kontaktu z nami. Ponadto czasami bardzo się denerwowała, robiła się czerwona i płakała. Miałam 15 lat, raczej obserwowałam tę sytuację z daleka. Czasami z nią rozmawiałyśmy, ale że często nie dostawałyśmy odpowiedzi albo były wybiórcze, raczej nie ponawiałyśmy tych prób. Ostatnio na fb zobaczyłam, że ma w opisie że jest w spektrum. Po czasie dużo rzeczy staje się jasnych i głupio mi za sposób w jaki na nią patrzyłam, z dystansem. Teraz na szczęście dzięki programom takie jak twoje, wzrasta ta świadomość i myślę że to bardzo ważne, dziękuję.

Sama jestem w spektrum, i cholera jak ta pani dobrze opisuje te uczucia, ja na razie mam tylko nadzieje, że coś się polepszy

Nie wiem jak Wy, ale ja dziwnie się poczułem jak prowadzący zareagował "To okropne" na fakt, że rozmówczyni nie była w wieku nastoletnim na zbyt wielu urodzinach, 18-stkach i była "tylko" na studniówce... Tymczasem ja, który nie był na żadnej 18-stce, urodzinach, imprezach w wieku nastoletnim i oczywiście na 100-dniówce też nie byłem. Nie wiem, poczułem potrzebę napisania tego komentarza, bo nie ukrywam że ta reakcja prowadzącego mnie uderzyła że musiałem zapauzować na chwilę video... Nie mniej jednak rozmowa mega ciekawa i ogólnie kocham profil Pani Karoliny na fb i że porusza tak ważne tematy!

Nienawidziłam w-fu, szczególnie gier zespołowych. Nadal nienawidzę. Mnóstwa rzeczy nie jem. Kontakt wzrokowy bardzo mnie męczy. Łatwo ulegam przestymulowaniu, nie rozumiem jak ktokolwiek może odpoczywać np. w głośnym pubie. Przez 90% czasu nie potrzebuję kontaktu z ludźmi (choć w zasadzie ich lubię). Nie umiem rozmawiać przez telefon. Często słyszę, że powiedziałam coś niegrzecznego, choć ani nie mam takiego zamiaru, ani tego nie zauważam... Pozdrawiam ciepło Panią Karolinę, jak i wszystkich z ASD ❤

Polska Szkoła to totalne dno, jedno wielkie wysmiewanie sie systemu z nauczycieli i uczniow. Nie dobrze wspominam czasy szkoly. Wszystko wpajane na siłe co nawet nie przydaje sie w dorosłym zyciu.

Mam autyzm. Nauczycielka w liceum mówiła mi, że jestem prostakiem, bo nie patrzę się jej w oczy. Żałuję że wtedy tego gdzieś nie zgłosiłem.

Jestem po pięciu minutach wywiadu i muszę powiedzieć, że po raz pierwszy w życiu tak bardzo się z kimś utożsamiam. W tym momencie jestem już bliska płaczu

Moja córka również jest autystyczna. Nauczyciele w Polsce byli okropni. Nie reagowali nawet gdy chłopak bił ją na przerwie. "Psycholodzy" w Polsce mówili, że nie ma autyzmu. Są głupi jak but. Dopiero w Anglii uzyskujemy pomoc, gdy ona ma 30 lat.

Bardzo dziękuję pani Karolino. Jestem mamą studenta z autyzmem .Chciałabym aby pani słowa dotarły do innych i uświadomiły im z czym się musicie mierzyć.

Najgorsze jest to że nic się nie zmieniło. Właśnie skończyłam liceum, w mojej klasie była taka dziewczyna i mimo że w klasie maturalnej była już zdiagnozowana to było fatalnie. Dziewczyna na każdym kroku była wyśmiewana zarówno przez rówieśników jak i nauczycieli a psycholog szkolna również radziła by po prostu zaczęła być „normalna”

Mój brat także w spektrum, żaden psycholog ani psychiatra w latach 80 i 90 nie umiał go zdiagnozować. W szkole przeszedł piekło. W domu niestety też. Zorientowaliśmy się co mu jest po obejrzeniu jakiegoś filmu z USA o osobie autystycznej.

Bardzo też skrzywdziły mnie stereotypy takie jak:💩 1- "wszystkie osoby w spektrum autyzmu są słabe w sporcie i nie lubią sportu". 2- "każda osoba w spektrum uwielbia cyfry i ma talent matematyczny" 😠😰 A ja mam totalnie na odwrót! 🤯 Gdyby nie te stereotypy, poszłabym na diagnozę 9 lat wcześniej i nie musiałabym 2 razy iść do szpitala psychiatrycznego, po którym mam same traumy i prawie straciłam życie 😠😢

Wkoncu! Czekalam na ten odcinek, jakas edukacja dla spolecznstwa

Pan prowadzący jest Mistrzowski ❤ jeżeli mogę tak powiedzieć! Bardzo empatyczny, indywidualnie podchodzi do rozmowy każdego gościa ❤❤❤! Dziękuję

Sama jestem autystyczną kobietą i dziwię się jakie miałam szczęście do nauczycieli.

Płakać mi się chce jak tego słucham. Od razu przypominają mi się okropne i straszne rzeczy, których doświadczyłam w szkołach jako niezdiagnozowana autystka😞 Strasznie współczuję wszystkim osobom niezrozumianym przez rówieśników i innych ludzi, zwłaszcza osobom neuroróżnorodnym, które mają gorzej z tego powodu, że nie rozumieją "normalnych" zachowań i są nazywane "kosmitami" albo "dziwakami". Nikomu tego nie życzę

Autyzm to tak naprawdę piękny umysł Ze szkoły polskiej to można wynieść co najwyżej myśli samobójcze i traumy. W szkole liczy się dobre imię placówki nie uczeń Psychologowie to dopiero często abominacja. Połowa nie nadaje się do tego zawodu. Na szczęście są też specjaliści ale zanim tam się trafi trzeba przejść przez morze ignorantów. Piękne włosy ma Pani Karolina. Piękna Dusza i człowiek. Skąd ja to znam...

Świetne są odcinki takie jak ten, które pomagają osobom, których tematyka nie dotyka osobiście, zrozumieć i pomóc osobom, których to dotyczy

Jest mi wstyd za tak zwanych normalnych, że są tacy ograniczeni, prymitywni a także za "specjalistów" których psim obowiązkiem było Pani pomóc. Cieszę się, że Pani wyszła na prostą. Gratuluję odwagi. Życzę, żeby było jeszcze lepiej.

Uwielbiam cię dziewczyno 💗 Diagnoza uwalnia, w wieku 32 lat dostałam diagnozę ADHD i nagle wszystko zaczęło mieć sens. Jeżeli czujemy się inni, to warto szukać przyczyny 💗

Karolino gratuluję ! W Twoich wypowiedziach oczytanie dobitnie jest * slyszalne * Trzymaj się!

Jestem autystyczna i szkoła to był dla mnie koszmar a ciągłe maskowanie dodatkowo mnie wykańczało. W końcu przestałam być w stanie tam regularnie chodzić i musiałam zacząć leczyć swoją depresję i fobię społeczną. Dopiero w szkole artystycznej było lepiej. Psychologowie pomagali ale żaden z nich nie zajmował się spektrum autyzmu więc zostałam zdiagnozowana dopiero gdy miałam 20 lat. Teraz mam bliskich którzy mnie akceptują tym bardziej, że też są neuroróżnorodni

Akurat wf to nie tylko przykre doświadczenie dla autystyków. Też nie lubiłam pomimo że nie miałam dysfunkcji i byłam szczupła sprawna ruchowo. Uczenie przewrotów, skoków przez konia, gwiazdy, stania na rękach po co to. Naukę zakonczyłam już dawno. Nie wiem jak jest teraz. W moich czasach w podstawówce w klasach 7-8 siedzieliśmy po 7 lub 8 godzin w szkole. Uważam że to za dużo jak na 13 lub 14 latka. Takie przedmioty jak wf, plastyka, muzyka powinny być do wyboru gdyż tych godzin i tak jest dużo. Powinno się wybrać 1 przedmiot w którym ma się jakieś uzdolnienia. Myśmy mieli jeszcze wychowanie techniczne. Po co przez 8 lat dziecko ma chodzić na przedmiot do ktorego nie ma talentu. Nie potrafii nic zanucić nic narysować, stres boi się że dostanie piłką itd. Może jedynie na nauczaniu początkowym te przedmioty mają sens aby dziecko poznało swoje możliwości. Zawsze można się zapisać do jakiegoś klubu czy sekcji.

Chciałbym mieć takś kulturę wypowiedzi jak Ta Dama . Życzę zdrowia i sukcesów w dalszym życiu . Najlepszego

Ten wywiad jest o mnie. Jestem w szoku, że aż tak bardzo. W czasach szkolnych miałam identycznie. Zawsze sama na uboczu, za szybą. Inni żyli, a ja tylko obserwowałam i nie potrafiłam w tym brać udziału mimo, że bardzo chciałam ale nie wiedziałam jak. Nie chodziłam na osiemnastki i nie miałam kogo zaprosić na swoją. Ponad wszystko chciałam zniknąć, bo wstyd mi było za to, jaka jestem. Najpierw były diagnozy anoreksja, depresja, fobia społeczna, osobowość unikająca... Ale potem po latach i wielu historiach po drodze, mając już męża i dzieci, u jednego z moich dzieci zauważyłam cechy zaburzeń integracji sensorycznej. Szukałam coraz więcej informacji i pomocy dla niego. W końcu syn dostał diagnozę spektrum autyzmu. Podczas robienia tej diagnozy dotarło do mnie, że bardzo wiele z tych objawów pasuje także pasuje do mnie. Potem zaczęłam czytać coraz więcej o ADHD i to było kolejne olśnienie. Te diagnozy tłumaczą dlaczego przez większość życia mam depresję, która nie chce się leczyć... Bo nigdy nie poznałam jej źródła i się nim nie zajęłam. Moim marzeniem obecnie jest zrobić sobie diagnozę w kierunku spektrum i ADHD, żebym wreszcie mogła mówić że tak, to jest to. Ten, kto to przeżył, wie jak ważna jest świadomość diagnozy, jaką przynosi ulgę.

Ja też nie uczestniczyłem w żadnej osiemnastce, nie wyprawiałem własnej do dzisiaj nie mam z kim wyjść na piwo. Jakoś nie mam z tym problemu a nie mam autyzmu. Mam za to kochająca partnerkę i mi to wystarczy.

U mnie zachowania wynikające ze spektrum były ewidentne, ale żaden nauczyciel się nie zorientował. A chodziłem do szkoły integracyjnej, więc tym bardziej powinny być tak osoby ogarnięte w temacie.

Bardzo sympatyczna dziewczyna, widać że spędzanie czasu z ludźmi to jest jej żywioł, więc tym bardziej przykre że w młodości była wykluczana

wrażliwa, kochana osoba; trzymaj się Karolina ❤

Karolina opowiedziała całe moje życie, łącznie z gubieniem sie w terenie i nierozpoznawaniem twarzy, problemami z grami zespołowymi czy problemami towarzyskimi (ja się zachowan w sytuacjach społecznych uczyłam od innych na pamięć, odgrywałam rolę jak aktor. Gorzej, gdy nie miałam wzoru "roli" do jakiejś sytuacji, wtedy wychodziło zazwyczaj żenująco :) ). Także skonczyłam studia artystyczne :) Jestem zapisana na diagnozę w kierunku autyzmu.

Ściskam Cię mocno Karolina! Słuchając Cię miałam wrażenie, że słucham o sobie z czasów szkolnych… Gnębiona w gimnazjum, wyśmiewana w liceum, ostatnia wybierana na wf lub pozostająca bez pary… później nauczanie indywidualne aż do matury. Studiom nie podołałam. Rozumiem Cię doskonale jakie to było trudno. Zawsze uwielbiałam sie uczyć, ale polska szkoła nie wychwytuje problemów. Nauczyciele również nie stali po mojej stronie. Obecnie bez diagnozy cieżko jest tlumaczyc innym zachowania.. bo sama nie wiem co jest ze mna. Jako dziecko psychiatrzy diagnozowali mi depresje, chad, a moim zdaniem to byly złe diagnozy… Pozdrawiam Cię

Nigdy nie miałam zdiagnozowano autyzmu,nie wiem czy go mam to też nie czyni mnie lepszej, ale też czułam się wykluczona w podstawówce i jak słucham Karoliny to jakbym słyszała swoją historię 😢 to jest przykre że nauczyciele wykluczają , ja byłam z rozbitej rodziny do tego biednej więc miałam zaniżane oceny... Dziwne docinki i uwagi. Dziś jestem już mama i moje dzieci nie chodzą do tej szkoły bo mam uraz bo wiem że tam uczy nawet moja koleżanka i bałam się że to samo spotka moje dzieci... Dodam że te wszystkie fantastyczne koleżanki które kiedyś mnie wykluczały wcale nie mają lepszego życia niż ja, i pamiętajmy o tym że wszyscy jesteśmy z tej samej gliny - jesteśmy równi! Jesteś piękna mądrą kobietą ❤ Z każdą minutą tego wywiadu jest coraz ciekawiej 😊 Myślę że każdy z nas ma swoje lęki z którymi walczy i każdy z nas ma trochę z autysty . Oczywiście bez urazy dla nikogo 😊

Niestety ja też byłam bardzo samotna w szkole. W podstawówce były faworyzowane dzieci z bogatych domów. Dzieci w podstawówce były tak okrutne że znalazłam swoją kurtkę zamoczoną w kiblu która uszyła mi moja mama. Ten kto jest z lat 90 to wie w jakim stanie były kible w szkołach. Nauczyciele wyśmiewali mnie i moje rodzeństwo bo nie było na wszystko pieniędzy

Mam ze szkoły podobne doświadczenia co Karolina, mimo że nie mam autyzmu. Tzn ze względu na fobię społeczną i traumę te moje trudności w nawiązywaniu znajomości są podobne do tych, które wymieniła Karolina, więc w sumie to ze wszystkim się utożsamiam, oprócz tych takich bardziej fizycznych czy neurologicznych cech jak problemy ruchowe, trudności z rozpoznawaniem twarzy i orientacją w przestrzeni. Więc uważam, że te społeczne problemy, które wymieniła to nie tylko cechy typowe do autystyków, ale i wielu innych osób, które po prostu z jakiegoś powodu są odrzucane przez rówieśników. I często to są na prawdę banalne i głupie powody jak właśnie te inne zainteresowania czy brak odwagi, żeby dołączyć się do zabawy jakiejś grupki dzieci. Ja głównie przez to byłam odrzucana, a szczególnie to się nasiliło kiedy poszłam do nowej szkoły gdzie nikogo nie znałam i ciężko mi się było z obcymi ludźmi zaprzyjaźnić, zwłaszcza jak oni już mieli swoje grupki i nie wykazywali żadnej inicjatywy ze swojej strony, co doprowadziło u mnie do obniżenia samooceny, co znowu sprawiło, że jeszcze bardziej się bałam z nimi obcować i wpadłam w błędne koło. Także to co spotkało Karolinę może spotkać każdego z nas, a to przecież normalne, że dziecko może czuć się nieswojo wśród obcych czy mieć inne zainteresowania, bo każdy z nas wychowywał się w trochę innym środowisku, więc jego osobowość będzie trochę inna, a ludzie nie przepadają za innością. Dziękuję ci Karolina za podzielenie się swoją histroią. Osobiście to nawet bym nie pomyślała, że masz autyzm, bo wypowiadasz się bardzo elokwentnie, jesteś bardzo inteligentna emocjonalnie, sympatyczna i wydajesz się być otwarta, co wyrażasz choćby poprzez język ciała. Byłam w szkole integracyjnej z autystykami i wiele z tych osób miałoby nawet trudność w dzieleniu takiego wywiadu, w skonstruowaniu tak płynnych wypowiedzi jakie słychać u ciebie, więc na prawdę nie widać tego po tobie, przynajmniej na tym filmiku, dlatego tym bardziej mnie dziwi, że byłaś tak traktowana, jesteś przecież tak podobna to każdej innej dziewczyny. Mam więc nadzieję, że twój wywiad uświadomi ludziom jaką krzywdę mogą wyrządzić innym, bez względu na to czy są w spektrum czy nie, czy może mają jakiś zupełnie innym problem, który utrudnia kontakty z rówieśnikami. Zwłaszcza mam nadzieję, że ten filmik trafi do nauczycieli, którzy niestety nagminnie ignorują przypadki nękania albo nawet sami kompromitują takie wycofane osoby, a jako osoby dorosłe i odpowiedzialne za kształcenie dzieci, powinny im uświadamiać i przede wszystkim dawać przykład empatii wobec osoby słabszej.

Mi na samom myśl o czasach szkolny, robi się gorąco, boli brzuch i zbiera na wymioty. Trauma to mało powiedziane, wolałbym zbierać po śmietnikach, niż kiedykolwiek wrócić do tego więzienia.

Jak usłyszałem diagnozę w wieku 32 lat to najpierw byłem w szoku. Potem zacząłem czytać na temat objawów i wszystko się zgadza. Teraz trochę żałuję zmarnowanych lat gdy mierzyłem się z różnymi problemami nie rozumiejąc zupełnie dlaczego.

Właśnie mój młodszy brat jest diagnozowany. Idealny czas na ten filmik :) Mogę się zapoznać z tematem.

Mam 20 lat. Jako 20 latek otrzymałem diagnozę, że posiadam spektrum autyzmu. To co usłyszałem w tym filmie tylko utwierdziło mnie w przekonaniu że mam to zaburzenie. Cieszę się, że przeprowadził Pan taki wywiad bo dużo się z niego dowiedziałem. Mam tylko jedno ale....... szkoda że się Pan nie zapytał jak wyglądają u osób z aspergerem kwestie relacji damsko-męskich bo w sumie to też jest ważne.

Świetny wywiad ❤ Prawie wszystko miałam identycznie! Z jedyną różnicą, że ja mam talent do sportu (+ rysowania, malowania i rzeźbienia), a moją traumą była matematyka! (w ramach s. autyzmu mam dyskalkulię😢). Do dziś dostaje ataków paniki, gdy ktoś każe mi policzyć np. pieniądze 😰 . Ja zostałam zdiagnozowana na spektrum autyzmu (zespół Aspergera) w wieku 29 lat i też diagnoza uratowała mi życie (bo miałam bardzo ciężkie depresje i różne myśli...) i tak samo czuję tą "czarną dziurę" - zmarnowane 29 lat... 😢 . Oprócz autyzmu mam diagnozę cPTSD, bo moja matka, od 2 roku życia, próbowała wyleczyć mnie z inności i nadwrażliwości sensorycznej (np. na drapiące ubrania lub dźwięki) mocnymi klapsami, krzyczeniem i poniżaniem i ubieraniem mi na siłę tych okropnych ubrań!😢 A nauczycielki w podstawówce często poniżały mnie publicznie. Wiele razy byłam wykluczona przez rówieśników, obśmiewana, nazywana upośledzoną i prześladowana...😔 Moim najbardziej znienawidzonym stereotypem jest brak empatii. Ja od zawsze mam ogromną empatię, przez co przyciągałam narcyzów i psychopatów, którzy potwornie mnie skrzywdzili i ograbili z pieniędzy - kolejna cegła do cPTSD...😰 Tak samo nie rozpoznaję twarzy i z tych samych powodów + innych, nie zdałam nawet 1 semestru studiów! (kierunek Wychowanie-Fizyczne). Pomimo, że mam diagnozę ponadprzeciętnej inteligencji i predyspozycje sportowo/ruchowe. Często np. nie wychodziło mi ćwiczenie, tylko dla tego, bo inni się patrzyli. Uczelnie też miałam za dużą, czułam się jak dziecko we mgle. Bałam się ludzi. Nie umiałam robić notatek, ani poszukiwać materiałów, a ze stresu nie zapamiętywałam nic słuchowo i również przez to niezaliczałam kolokwiów. Mam obecnie 32 lata, brak wykształcenia, i niezamierzam już nigdy stydiować z powodu traum, fobii społecznej i lęku przed dojazdami (jestem z wiochy)💩 Wystarczy mi do szczęścia sama wiedza (bez papiera). Cały czas czuję się niepełnosprawna, ale dzięki diagnozie jest mi dużo lżej! ❤Znacznie lepiej sobie radzę na co dzień i wreszcie mam znajomych! ❤ Przede wszystkim przestałam siebie nienawidzieć... Przy okazji okazało się, że mój partner też jest autystyczny 🙂 . Niestety nie mogę mówić otwarcie o moim spektrum autyzmu, bo za każdym razem, gdy się wygadałam, zostałam potraktowana bestialsko 😰 . Np. w tym roku, w pewnej społeczności, przypięto mi łatkę chorej psychicznie (na równi ze schizofrenią!) i upośledzonej - każdy się tam odemnie odwrócił. a w 2022 r. nawet zostałam agresywnie pouczona przez kobietę w średnim wieku (z grupy sportowej), że "o takich rzeczach się nie mówi! Bo to wstyd! Każdy uzna Cię za upośledzoną!" 🤯 Tak więc w moim małym mieście autyzm postrzegany jest wstydliwie i negatywnie jak choroba weneryczna albo psychiczna (taka ciężka z urojeniami) 😕 ... a korzyści jakie mam z autyzmu to tzw supermoce 😀 moje to sporty ekstremalne i widowiskowe (kolarstwo zjazdowe, freestyle MTB, freestyle na rolkach i łyżwach, akrobacje w powietrzu, jazda na rowerze jednokołowym, biegi górskie) wygrywam dużo zawodów... oraz rysowanie i malowanie kopii fotografii, rzeźbienie. Szybko uczę się też gry na instrumentach i śpiewu 🙂

Cieszę się, że Karolina podzieliła się swoimi doświadczeniami, bo trochę mi to otwarło oczy... na moje życie. Wiele z opisywanych sytuacji i zachowań osoby autystycznej dziwnie blisko oscyluje wokół moich własnych doświadczeń, głównie z czasów szkolnych, lecz zawsze uważałem, że po prostu jestem introwertykiem z lekką społeczną fobią. Nawet bym nie podejrzewał, że orbituję tak blisko autyzmu. Kto wie, może jestem autystyczny, a nikt mnie nigdy nie zdiagnozował, bo po dziś dzień mam problemy z nawiązywaniem relacji i odnajdywaniem się w społeczeństwie. Serdeczne pozdro dla Karoliny, podziwiam odwagę potrzebną do wzięcia udziału w niniejszym wywiadzie.

Cieszę się, że trafiłam na ten wywiad. Ja również jestem neuroatypowa, ale zamiast spektrum przyplątało się do mnie ADHD,o czym dowiedziałam się w wieku 26 lat, czyli około dwa miesięce temu. To wszystko o czym mówi Karolina jest mi ogromnie bliskie. Ja też zmagałam się z wykluczeniem społecznym i rozumiem,o czym mówi. Przez całe życie myślałam, że coś ze mną jest nie tak. Miło było posłuchać Karoliny, bo na przekór stereotypom wydaje się cudowną rozmówczynią :)

Podziwiam Karolina ! To wystąpienie świadczy o twojej odwadze i chęci pomocy innym ze spektrum autyzmu ! Potwierdza się to, że jesteś wyjątkowo pozytywna, mimo przeciwności ! 💕

Też mam spektrum autyzmu i te słowa o szkole tak bardzo zgadzają się z moimi doświadczeniami…

Niesamowite. Również zostałam zdiagnozowana w dorosłości i moja historia i problemy, z którymi się borykam są bardzo podobne do tych, o których opowiada ta dziewczyna, ale zaskoczyło mnie, że nawet opisywałyśmy to w ten sam sposób: obserwowanie ludzi zza szyby. Mam nadzieję, że za jakiś czas świat stanie się bardziej przyjaznym miejscem dla osób, które nie pasują do ogólnie przyjętego schematu.

Przesympatyczna, delikatna i madra dziewczyna ❤️ Przykro slyszec jakie prykrosci spotkaly ja w czasach szkolnych wśród rówieśników. Młodzież czesto wyzywa sie na skromnych, kompletnie nie toksycznych osobach, a szkola czesto nie potrafi temu zaradzić 😞

Moje dzieci chodza do angielskiej szkoły. Obie corki mają w klasie kolegów ze spektrum autyzmu. W zerówce nauczyciel córki również byl autystyczny. Dzieci te mają swoich indywidualnych koordynatorów którzy są z nimi podczas każdego dnia szkoly. Towarzyszą, wspierają, pomagają czasem wyciszyć emocje, zrozumieć sytuację... Tak bardzo się cieszę że Świąt się zmienia, że dzieci nie są zostawiane same sobie, wykluczone i na uboczu. Bardzo współczuję Pani tego trudnego świata w którym przyszło Pani rosnąć i dojrzewać. Pozdrawiam ciepło i życzę szczęścia, zrozumienia i wspaniałych osób na wyciagniecie reki...🍀

Ogromny szacunek mam dla takiej osoby jak Karolina. Nie dość ze musiała „walczyć” z tym ze ma autyzm nie zdiagnozowany przez 25 lat, to jeszcze ma odwagę się wypowiedzieć o tym na świetnym wywiadzie co uczy nas wszystkich. Wielkie brawo! Jesteś inspiracją! :)

Swoja diagnoze dostalam w wieku prawie 38 lat. Czasem zaluje, ze tak pozno, moze wczesniej przestalabym postepowac w zyciu w brew sobie i na sile byc kims kim nie jestem, tylko po to zeby czuc sie akceptowana. Diagnoza na prawde pomaga, pomimo tego, ze faktycznie nie daje zadnej taryfy ulgowej. Ale ulatwia poznanie i zaakceptrowanie samego siebie w swiecie, gdzie kazdy jest calkowicie inny niz ty.

O Autyzmie należy mówić! Tylko w ten sposób możemy zwiększać świadomość społeczną. Brawo za odwagę i opowiedzenie o swoich doświadczeniach 💚💚

Nauczyciele ?! Pedagodzy ?! Psycholodzy ?! Czego oni sie ucza na tych studiach ? Ze pracujac z dziecmi i mlodzieza nie maja postawowej wiedzy z psychologii oraz empatii, wspolczucia i tolerancji. Jak mozna byc tak obojetnym na kogos kto potrzebuje wsparcia, zenujace. Mam nadzieje ze to kiedys sie zmieni. Pozdrawiam❤

Szczerze płakałam w niektórych momentach przez to jak bardzo się z tym utożsamiam

Piękna kobieta, bardzo mądra. Mam bratanka ze spektrum autyzmu. Podziwiam i pozdrawiam🤗 serdecznie.

Kiedy Rafał wspomniał o nauczycielach, że na nich można liczyć bo są dojrzalsi czy mądrzejsi to aż śmiechłam 😂 Nauczyciele to często dużo bardziej toksyczne osoby niż rówieśnicy. Pokój nauczycielski to gorsza wylęgarnia plot niż salon kosmetyczny. Obgadywanie i wyzywanie uczniów za ich plecami to norma. A jak wychowawczyni spóźniała się na zajęcia to znaczyło ze jest w kiblu z mężem matematyczki

Cudowna jest ta Pani...bardzo przyjemnie się jej słucha, ciekawie opowiada, bardzo empatyczny rownież prowadzący wywiad ...super odcinek

Piękna i bardzo potrzebna rozmowa,poza tym bardzo wzruszająca, ale i wyjaśniająca. Dużo szczęścia dziewczyno!

Jako ojcu dziewczyny z zespołem Aspergera, słucha mi się tego z bólem i goryczą. W owych czasach (12 lat temu) psychologowie mieli skłonność do bagatelizowania problemów i zwalania na mityczną „burzę hormonów” i „trudny okres dojrzewania”. Z żoną szukaliśmy porady praktycznie od 12 roku życia córki. Niestety, pozornie sprawne funkcjonowanie i talent plastyczny powodowały, że główne rady psychologów brzmiały: „czekać”. Dopiero depresja i załamanie nerwowe (już na studiach) pozwoliło znaleźć kogoś, kto nie olewał sprawy. I również dopiero w 25 roku życia (wg mnie w ostatniej chwili), jak u bohaterki filmu. Niemniej, poza terapią dzienną (gdy już się sprawy spieprzą), niewiele można zdziałać. Większość psychologów odsyła do psychiatry. A psychiatrzy, jak to psychiatrzy, dają nową pigułkę. Na razie jest dobrze. Z drżeniem jednak myślę o przyszłości. Wywiad jak zwykle świetny. Szkoda, że nie znalazłem go 10 lat temu.

Mam podobne doświadczenia polskim systemem "edukacji". Chcialabym Cie przytulić Karolino i powiedziec, ze to jak bylas traktowana to nie Twoja wina. Masa boi sie innosci. Jestes silna kobieta.

Bardzo wartościowy i potrzebny wywiad, dziękuję ❤😊

Bardzo milo sie pani Karoliny slucha. Madre, rzeczowe wypowiedzi i jeszcze do tego przyjemny glos. Chcialbym umiec tak swoje mysli jasno przekazywac, a niestety czesto zaczynam jeden watek i koncze pare minut pozniej gdzie indziej.

Świetny materiał. Dziękuję!

Miałem to samo, tak samo widziałem wszystko "zza szyby", siedziałem na uboczu, wszyscy próbowali mi dokuczać i wyśmiewać, a wf pomijając zajęcia w stylu "idziemy na siłownię i róbcie coś" najchętniej bym omijał. Też ciężko mi z zapamiętywaniem twarzy, kontaktem wzrokowym, wchodzeniem do grup. I nadal(30+) nie ma oficjalnej diagnozy chociaż byłem u psychologów i psychiatrów wiele razy np przy leczeniu nerwicy

Baaardzo mądra osoba. Pięknie się wypowiada. Kultura, wrażliwość, empatia. Mogłabym słuchać dłużej.

Bardzo fajnie prowadzisz ten wywiad, spokojnie, uprzejmie, miło, podoba mi się 😊😊. A pani bardzo dobrze sobie radzi 😊. Są różne przypadki autyzmu, jak każdej niepełnosprawności. Widzę, że Pani bardzo dobrze funkcjonuje, brawo 😊. Całe szczęście. Ale nawet mimo to życie na pewno jest skomplikowane. Życzę wszystkiego dobrego ❤

Ta dziewczyna jest świetna. Miła, mądra, bardzo ładna bardzo sympatyczna. Nie wiem czy będzie to czytała, ale jeśli tak to wiedz że naprawdę jesteś super duszyczką. Ja jestem chamski i szczery do bólu, nie piszę tego z grzeczności...piszę szczerze. Oby było coraz lepiej❤☺️

Kocham Cię Karolinko! Jesteś wspaniała!

Zycze dla pani wssystkiego co najlepsze. Dziekuje za wywiad ❤

Ja również bylam wyśmiewana przez bogate "koleżanki". I to bylo w pierwszych klasach podstawówki czyli ponad 25 lat temu. Wysmiewanie z butowy, kurtki i ich teksty "zatkało kakao" Utkwiło mi to w głowie do dziś.Nauczyciele również potrafili byc wredni, wyróżniali dzieci"znanych "rodziców . Matematyczka w technikum prawiła teksty typu "Sierotka Marysia" Dzis wiem ze to byla przemoc psychiczna i chciałbym urochonić przed tym swoje dziecko i ucze go szacunku do każdego nie zależnie od wartości materialnych.

Super wywiad. Wielkie brawa dla Karoliny 👍👍👍pozdrawiam

Bardzo ciekawy odcinek. Karolino, wyglądasz pięknie! Zaciekawiło mnie przypadkowe obrażanie innym tonem głosu, miną, spojrzeniem itp - bez świadomości i takiej intencji. Zdarza mi się to nagminnie i czuję się przez to jak kosmita:( sprawia, że wycofuję się i zamykam szybko, mało mówię, bo boję się, że znowu kogoś urażę niechcący. Męczące, a nawet przykre, bo też lubię spędzać czas z ludźmi.

Ten wywiad pokazuje, że metody pań "psycholog szkolnych" były identyczne wszędzie... Studia robione dla wygodnej posady zalatwionej przez mamusie/teściową... sam kierunek wybierany jest pod względem łatwości ukończenia i posiadania dokumentu o wyższym wykształceniu... Ale czy owy papierek jest równoznaczny z mądrością życiową i empatią? Nie. Panie pseudo psycholog zabierają tylko niepotrzebnie wypłaty z budżetu państwa np nauczycielom ktorzy posiadają dużo większą wiedzę... A nie iluzję wiedzy...

Jesteś super osoba ! ❤ dziękuje Ci za ten wywiad ❤

Ostatnia wymiana zdań między Wami świadczy o dużej empatii-co możemy zrobić by ludziom z autyzmem żyło się lepiej? Na co Karolina pow -no nie tylko ludziom z autyzmem ale też innym wykluczonym ludziom ✌️✌️

Świetny odcinek i wspaniała dziewczyna! :) Jestem mamą dwóch mały chłopców w spektrum i chciałam napisać, że nadal jest problem z diagnozowaniem. Od neurologów słyszeliśmy, że wszystko jest ok, a w poradni pedagogiczno psychologicznej usłyszałam, że to są chłopcy, a chłopcy później zaczynają mówić i generalnie że nie wiadomo jeszcze, gdzie ja człowiek bez wykształcenia w tym kierunku, ale człowiek który jest otwarty na wiedzę i jej szuka, i zauważyłam te objawy dosyć szybko. Musieliśmy szukać pomocy prywatnie i trafiliśmy na fantastycznych ludzi, którzy się nami zaopiekowali i pokierowali. Starszy syn diagnoza w wieku 3 i pół roku, a mlodszy w wieku 23 miesięcy. Oczywiście boję się o ich przyszłość, bo wiem, że wiedza na temat autyzmu bardzo kuleje, ale jestem pełna nadziei, że coś się zmieni i, że ta edukacja naszego społeczeństwa pójdzie do przodu.

Jakbym słyszała siebie z podstawówki. Dokładnie efekt szklanej szyby

Dziękuję za ten wspaniały wywiad! ❤

Bardzo ważny tematy jest tu poruszony - niediagnozowania dzieci. Sama nie mam co prawda autyzmu, ale ADHD które sprawiło że miałam podobnie do bohaterki odcinka jeśli chodzi o znajomych i szkole, mimo że nie w takiej skali. Zdiagnozowałam się dopiero jako osoba pełnoletnia i ta diagnoza dała mi więcej niż cokolwiek innego. Nagle zaczęłam rozumieć swoje zachowania i sytuację z przeszłości za które się winiłam. Pomogło mi to poznać siebie jak nigdy wcześniej, pracować nad sobą i stworzyć trwałe i szczere relacje. Super ze nareszcie ten temat wybrzmiał!

Bardzo interesująca rozmowa 😊 pozdrawiam Cię serdecznie Karolina!

Zdiagnozowałam u siebie autyzm ok 37 roku życia. Wielka ulga. Wszystkie kawałki układanki wskoczyły na swoje miejsce. Od tamtej pory jestem dla siebie bardziej wyrozumiała i zaczęłam stawiać granice. Już wiem, że nie jestem histeryczką i nie wezmę się w garść, bo mój mózg działa w specyficzny sposób. P.S. Tez nie nawidziłam wf....

5:56 No i to jest to. Wszyscy myślą, mówią introwertyk nie lubi ludzi a przecież Ciebie ciągnie do ludzi. Ludzie sobie coś założą i się tego trzymają

Świetny wywiad! Dziękuję ❤

4:00 Jezu jakie to jest akuratne jakie to jest mi bliskie. Ja się tak czuje w szkole. Czuje się jakbym obserwowała z za szyby.

Jak zawsze świetny wywiad. Karolina mega pozytywna dziewczyna, super sie Ciebie słuchało. Fajnie słyszeć że mimo tylu trudności od najmłodszych lat, w końcu jesteś szczęśliwa i spełniasz się zawodowo.💪😃

Jak ja się cieszę! Nie dość, że to moja imienniczka, to jeszcze mówi o tym co mnie dotyczy i mamy tyle wspólnego, oprócz tego, że ja nie umiem i nigdy nie umiałam matematyki.Super, też dowiedzieć się, że nierozpoznawanie twarzy też bierze się ze spektrum.A to zdarza mi się regularnie.Wzruszyłam się pare razy naprawdę. Dziękuję za ten wywiad i pozdrawiam Cię bardzo Karolinaaaaa! 💛💛💛

Ja będąc Autystą w szkole nie radziłem sobie wogole z nauką kiedyś jak chodziłem do szkoły .Nie radzę sobie do dziś w życiu jestem osobą wykluczona społecznie .Nie radziłem sobie kiedyś z nauką a w życiu wcale sobie nie radzę ani trochę .Wiecznie potrzebuje pomocy. Rodzice mi pomagają dokuki będą żyć będą mi pomagać a dalej to już nie wiem co będzie .Żaden pracodawca mnie nie przyjmie bo nie mam żadnego zawodu nic nie umiem ,bardzo słabo się uczę iloraz inteligencji mam dosyć niski .Nikt nie chciał mi pomoc.Nigdy nie spotkałem dobrych ludzi.