เรียนไปเพื่อสอบ ก็เจ็บอย่างที่เห็น

On the job training บวก coaching สุดยอดแห่งการเรียนรู้ที่ตรงเป้ามากที่สุด

มันเป็นทั่วโลกในหลายประเทศครับ

ตราบใดที่ครูโรงเรียนดังๆยังใช่เงินเป็นตัวนำความหายยะนะจะมากับประเทศแน่นนอน

เรียนใช้เงินจบก็ตกงานเรียนเสียเวลาจริงๆ

ย้อนกลับมามองที่การคลุมกำหนด.หลักสูตรใหม่. จะดีกว่าครับ ทุกวันนี้หลักสูตรใหม่เกิดขึ้นมากมาย มีการกระจายผู้รับผิดชอบออกมาเพื่อหารายได้เพิ่มขึ้น แต่จะมีคุณภาพต่ำลง...ทุกวันภาครัฐเน้นเพียง paper ของอาจารย์ ไม่มองที่คุณภาพการเรียนการสอน ...วิธีจัดอันดับ เน้นการตีพิมพ์ ทุนวิจัย การจดสิทธิบัตร การประกันคุณภาพมาใช้ในการให้เงินเพิ่มหรือการจ้างต่อ....ทุกวันนี้อาจารย์ต้องอยู่ในแบบไร้ความมั่นคง ไม่มีตำแหน่งที่ชัดเจน ....ต้องพยายามตอบในสิ่งที่ไม่ใช่การเรียนการสอน แต่เป็นสิ่งที่ผู้บริหารฯ นำมาใช้...ในทัศนะของผม ผมว่ามันล่มเพราะผู้บริหารที่มองแต่ตนเอง ผลงานตนเอง..การนำมหาวิทยาลัยออกนอกระบบ และการสอบคัดเลือกเข้ามหาลัยใหม่ นี้เหละที่ทำให้การศึกษาประเทศเรามาถึงทางตัน

มหาวิทยาลัยราชภัฏก็เป็นมหาวิทยาลัยของรัฐนะครับ ยังไม่ได้ออกนอกระบบยกเว้น มหาวิทยาลัยสวนดุสิต นะครับ

ผมว่าเรามองปัญหาโดยวิเคราะห์ เพียงแค่รายได้และงบประมาณจากเด็กที่เรียนน้อยลง จริงแล้วการศึกษาไม่ควรจะมาหาผลกำไรครับ ยิ่งเด็กเรียนน้อยยิ่งดี งบประมาณที่ใช้ก็น้อยลง งบที่เหลือรัฐก็จะสามารถขยายให้การศึกษาภาคบังคับให้ถึง ป ตรี ได้ ส่วน ทางมหาวิทยาลัยควรปรับตัว โดยการลดการจ้างงาน อจ ที่เกษียรอายุ โดยไม่จำเป็น ปล่อยให้อจ รุ่นใหม่ได้เข้ามาทำงานบ้าง งานที่ต้องใช้ประสบการณ์ก็แค่จ้างมาเป็นที่ปรึกษาก็พอครับ ไม่ต้องถึงกับเป็นกรรมการสภา จะได้ไม่ต้องถูกตรวจสอบและในการมีส่วนได้ส่วนเสียกับมหาลัย เราควรหันมามุ่งเน้นมาพัฒนาทั้งคุณภาพและสวัสดิการ ของอจ รุ่นหลังให้อย่างน้อยมีสวัสดิการเทียบเท่าครูประถมและมัธยม อจ มหาวิทยาลัย จะได้ไม่ต้องวิตกกังวลเรื่องความมั่นคง และสามารถสอนและทำวิจัยได้อย่างเต็มที่ เรื่องแค่นี้แก้ไขไม่ยาก อย่าพยายามอ้างปัญหาเพื่อมาของบประมาณในการแก้ไขอะไรเพิ่มเติมอีกเลยครับ

มหาวิทยาลัยมีเยอะขึ้น​ แต่เด็กเกิดน้อยลง​ ถ้าพ่อแม่จบมหาวิทยาลัยไหนมักจะสนับสนุนให้ลูกเรียนมหาวิทยาลัยที่พ่อแม่จบ​ เช่น​ เพื่อนผมกี่คนๆก็ให้ลูกกลับไปเรียน​ พระจอมเกล้าพระนครเหนือตามที่ตนเองจบมา​ ยกเว้นเพื่อนร่วมงานที่จบราชภัฏแต่ไม่ยอมให้ลูกไปเรียนราชภัฏแต่ให้ลูกไปเรียนมหาวิทยาลัยหลักโดยลงทุนให้ลูกเรียนให้เก่งๆตั้งแต่ประถม​ มัธยม

วิเคราะห์กันดีมากครับ คิดแค่ผลประโยชน์ส่วนตน คิดถึงผู้เรียน ตลาดงานน้อยมาก คัดลอกแต่ตำราหาค่าตำแหน่ง ผลิตแต่ผลงานกระดาษ....แก่งแย่งชิงดีชิงเด่น เล่นพรรคเล่นพวก พวกมากลากไป นายว่าขี้ข้าพลอย

ออกจากหอคอยงาช้าง@ ความรู้คู่คุณธรรม ยังใช้ได้ เราเน้นแค่ความรู้ แต่คนคิดเองไม่เป็น สถาบันแช็งตัวปรับแนวคิดใหม่ไม่ได้

แล้ว ตำแหน่ง..( รศ.ดร) เงินเดือนเท่าไหร่ครับ????

ปวช.เงินเดือนน้อยกว่า ปวส. ปวส.เงินเดือนน้อยกว่า ป.ตรี ป.ตรี เงินเดือนน้อยกว่า ป.โท คงไม่ต้องเอ่ยถึง ป.เอก(ดร.) เงินเดือนค่าตอบแทนก็มากกว่า ทำไมถึงอยากสนับสนุนแค่ laybor และผลิตแต่ laybor ชนชั้นก็คงไม่มีวันเปลี่ยนใช้งบ สนับสนุนและสร้างคุณภาพสิครับ ในเมื่อนักศึกษาเองน้อยลงปีหนึ่ง งบกระทรวงศึกษาปีเกือบห้าแสนล้าน ถ้าไม่โกงกินเป็นระบบอะไรๆก็ดีหมดครับ

คำว่าnew media เมื่อสิบห้าสิบหกปีที่แล้วเรียนจุฬา แต่มาถามเด็กราชภัฏแห่งหนึ่งไม่รู้จักอ่ะ คือต้องปฏิรูปความรู้อาจารยก่อนไหมประเภทสอนๆไปไม่รู้ความเปลี่ยนแปลงเทคโนโลยีมีเยอะ

จุฬา ลาดกระบัง เกษตร มหิดล ไม่เห็นมีปัญญาอะไร ไปหาคำตอบจากเขาสิ จะรู้

อไรนะ ป.เอก ลงเบียนคนจน แล้วตอนเรียนเค้าเอาเงินจากไหน

สนับสนุนให้เรียนอาชีวะ หรือวิชาชีพ..เพราะค่าแรงไม่สูง ผู้ประกอบการไม่อยากจ่ายค่าแรงแพง ฟังไปฟังมา...ก็นโยบายเอื้อทุนนิยม

ฟังผู้มีความรู้แล้วตกใจ เปลี่ยนหลักสูตรทุก 5 ปีแล้วสงสัย เด็กเรียน 4-5 ปีจบ มหาลัยยังไม่ทราบเลยว่าผู้ใช้บัณฑิตเขาคิดเห็นอย่างไร การไปทำงาน 3-6 เดือน ไม่ได้บอกความเป็นบัณฑิตทั้งหมดหรอก อย่างน้อยต้องทำ 1-2 ปี จะได้ทราบว่าบัณฑิตขาดอะไรหรือต้องเพิ่มเติมศาสตร์ หรือจิตสำนึกด้านใดให้เด็ก ตัวบัณฑิตเองไปทำงานก็ต้องใช้เวลาที่จะบอกว่าตัวเองควรรู้อะไรมากขึ้นที่จะไปใช้ในการทำงาน ขืน 5 ปีเปลี่ยนก็เท่ากับคนทำหลักสูตรนั่งเทียนหรือใช้ความรู้สึกของตนทำนะสิ เพราะแหล่งที่จะบอกคุณภาพบัณฑิตยังไม่ได้ใช้บัณฑิตเลย วิชาความรู้มีบางอย่างผ่านไปเท่าไรก็คำตอบอย่างเดิม บางอย่างปรับ หรือเปลี่ยนตลอดเวลา หากคิดว่าครูที่จบ 5 ปีก่อน มาสอนเด็กเด็กโง่ย้อนไปอีก 5 ปี ท่านก็ดูถูกอาชีพและไม่เข้าใจการศึกษาที่แท้จริง เราเรียน ว่า 2+2 = 4 จะผ่านไป 10 ปี 100 ปี ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น เราเรียนว่าน้ำตาลให้ความหวานผ่านไป 10 ปี น้ำตาลจะเปลี่ยนไปเป็นให้ความเปรี้ยวหรือก็ไม่ใช่ แต่ 10 ปีข้างหน้าอาจมีสารให้ความหวานแบบอื่นเพิ่มขึ้นมาได้ ถ้าพูดแบบวิทยากรคงไม่ต้องเรียนครู คงไม่ต้องสอนอะไรเด็ก เด็กเล็กให้ยืนเองเดินเองทำกับข้าวเองไม่ต้องสอนไม่ต้องแนะนำ บอกทุกอย่างมีในยูทูป เด็กเกิดมาทีหลังเราก็ต้องสอนวิธีเปิดโทรศัพท์เปิดยูทูปก่อนที่จะให้เขาไปศึกษาเพิ่มเติมหรือฝึกฝนต่อเอง ครูต้องปรับตัวนั้นจริงอยู่และครูนี่แหละที่รู้ดีที่สุดเพราะสอนอยู่ทุกวันรู้ว่าเด็กสนใจไม่สนใจ รู้เรื่องไม่รู้เรื่อง ชอบอะไรไม่ชอบอะไร ไม่อย่างนั้นคงไม่จัดกิจกรรมต่าง ๆ หลากหลายมากมาย เพื่อให้เด็กเกิดการเรียนรู้ เกิดความชำนาญตามแต่ละวิชาชีพควรจะเป็น ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมการศึกษาของไทยถึงอ่อนด้อยลงเรื่อย ๆ เพราะผู้มีอำนาจหน้าที่ในการจัดการศึกษาคิดแต่จะตามก้นต่างชาติ ทั้งที่บริบทของประชากรและของประเทศแตกต่างกัน สิงคโปร์ไม่มีดินไม่มีทรัพยากรเขาไม่ต้องฝึกปลูกพืชหรือทำอะไร แต่เขาไปคิดค้าขายในอากาศจับเงินทองตัวตนไม่ได้ทำการค้าเงินดิจิทัล แต่ของแบบนั้นไม่ใช่ของจริงเป็นของสมมติเมื่อหมดกระแส เมื่อคนมองเห็นธาตุแท้ก็ต้องเปลี่ยนใหม่ไปเรื่อย ที่ประเทศอเมริกาเขาพยายามเปลี่ยนเทคโนโลยีเพราะเขารู้ว่ามีประเทศหน้าโง่ที่ทำของกินเลี้ยงโลกได้ควรเป็นประเทศมหาอำนาจและร่ำรวยของโลกแต่ไม่สนใจของของตัวเอง กลับไปวิ่งตามต่างชาติอย่างอเมริกา เขาเลยทำออกมาล่อขาย แทนที่จะสอนให้เด็กมองเห็นความเป็นจริง กลับไปสอนให้วิ่งตามคนอื่น ควรจะสอนคนของตนให้เป็นผู้นำแถวหน้าด้านผลิตอาหาร ขายอาหารของโลก กลับอยากไปเข้าแถวต่อผู้ผลิตเทคโนโลยีก็เลยอยู่แถวหลังตลอด

กว่าจะจบหมดเยอะ จบมาค่าแรงน้อย

สุถานบันน้ำเน่าสอนเด็กสรัางวิมานในอากาศ

ครูบ้านเรามันห่วย

เมื่อไม่มีตัวเลือกที่ดีมาเรียน ทำให้คุณภาพการศึกษาต่ำลง ? ตกลงนักเรียน หรือครู สร้างคุณภาพ

ถามนักการเมืองท้องถิ่นสิว่าไปซื้อปริญญาเอกมาจากมหาลัยเอกชนที่ไหนเคยมีระบบตรวจสอบป่าวถ้าห่วยก็ควรเจ็งเป็นเรื่องปกติ

ครูบ้านเราต้องถามก่อนว่าที่เลือกเรียนครุศาสตร์เพราะอะไรรักในอาชีพครูจริงหรือเปล่าหรือที่เข้ามาเพราะมีผลประโยชน์อะไรแอบแฝงหรือเปล่า