Popłakałam się jak tego wysłuchałam, serio. Cały czas myślałam że coś ze mną jest nie tak, że jestem nienormalna zła niedobra że nie nadaje się na matkę. Od 5 lat, czyli od kiedy mamy dzieci(4), powtarzam mężowi że każdy płacz to jak cięcie mojego mózgu, że nie mogę nie daje rady. Wiadra melisy, leki przeciwdepresyjne. Zaczęłam się podejrzewać o wysoką wrażliwość po przeczytaniu książki "Sensoryczne niemowlę" i teraz po obejrzeniu tego filmu okazuje się że nie jestem wariatką. Dodatkowo w zeszłym roku widziałam, normalnie widziałam że coś jest nie tak, w rodzinie zostałam okrzyknięta hipohondryczką, ale ja widziałam że coś jest nie tak. Okazało się że najstarsza córka ma cukrzycę typu 1 insulinozalezną. Zdiagnozowana w stanie przedcukrzycowym bez objawów klinicznych. Patrzyłam na nią i wiedziałam że coś się zmieniło. Jednak nie jestem wariatką. Dziękuję za wszystko co Pani robi Pani Kasiu.

Wydaje mi się, że osoby wysoko wrażliwe robią wszystko z o wiele wyższa intensywnością zarówno fizyczna jak i emocjonalna . Bardzo często za intensywną dla swojego organizmu. Ja obecnie pracuje trzy godziny wieczorem , gdy mąż wraca z pracy mimo , że fajnie było by spędzać ten czas razem. Nauczyłam się jednak słuchać organizmu i wiem , że wyjście z domu dla mojej psychiki jest o wiele korzystniejsze. Kocham moje dzieci i bardzo długo zajęło mi połączenie wysokiej wrażliwości z wysztkimi przebodźcowaniami jakie mi towarzyszyły . Jestem osobą z bardzo mocnym charakterem i wielka potrzebą organizacji i planowania więc uważałam że mocny charakter wyklucza wrażliwość. A tu się okazuje , że jak coś nie wyjdzie planowo , a jak wiemy przy dzieciach to nie trudno to moja potrzeba naprawienia i braku kontroli często rozwala mnie na kawałki . Lata praktyki i edukacja w tym temacie nauczyły mnie jednak ciągłej pracy nad sobą . Teraz wiem ile ratuje kolacja z koleżanką , mini spa w domu i weekend z mężem gdy dzieciaki rozwalają dom u dziadków ;) Nie interesuje mnie tu opinia innych . Mąż jest szczęśliwy i dzieci też , bo powraca wtedy szczęśliwa matka i żona :)

U mnie płacz/marudzenie dziecka budzi wewnetrzny niepokój i alarm w głowie działaj pomóż. Czasem mowie sobie no przecież moze sobie popłakać tez tego potrzebuje. Czytam miny syna po szkole i widze gdy mu jest źle i mnie to niepokoi. Mam potrzebę rozładowywania komfliktów i spokoju.

Woooow, co za film. Bardzo dziękuję za tę publikację. Odzyskałam wiarę w to, że nie jestem nienormalna. Mam na pokładzie dwie wspaniałe córki- dwa latka oraz cztery miesiące... No i co dzień toczę z sobą wewnętrzny bój. Płacz choćby chwilowy rozrywa mi głowę, hałas męczy, bałagan załamuje... Mimo, że jestem raczej sangwiniczką choleryczką i zawsze byłam bardzo twórcza oraz aktywna to teraz z małymi dziećmi w domu czasem poprostu chcę wyskoczyć przez okno...na parterze. Żadna ze mnie księżniczka, raczej ludzki parowóz do roboty więc te symptomy wywoływały we mnie strach że tracę rozum, albo że mi się poprostu w d***e poprzewracało. Ale już jestem jakby spokojniejsza. Jeszcze raz bardzo dziękuję. Muszę mieć tę książkę!

Był czas, że mając jedno dziecko, kładłam się spać po ciut intensywniejszym dniu mając wrażenie, że ogarnęłam trójkę dzieci... Teraz mam dwójkę i jest dobrze - kładę się i czuję się adekwatnie. Zajęłam się sobą: zaczęłam kolorowac, wyobrażać sobie piękne rzeczy, pić ciepła herbatę z sokiem, uczę starszego syna, że mam chwilkę dla siebie, a on ma swoje zadanie, zabawę, czy coś, zawsze ma wtedy ciekawe zajecie 😉

"idź po jajka!" CUDO! Kocham Panią.

Odnajduje siebie w każdym jednym słowie! Dziękuję, to bardzo odkrywcze, jeszcze bardziej dzięki Pani poznaje siebie. Ja niestety nie dbałam o swoje potrzeby tak jak należy, właściwie totalnie zapomniałam o sobie i skończyło się to napadami paniki, stanami lękowymi. Teraz jestem na terapie. Tak więc WWO bądźcie dla siebie dobre!

Dziękuję bardzo za te informacje. Zrozumiałam, że zarówno moja mama, jak i ja oraz mój dorosły syn jesteśmy wysoko wrażliwi. Mam dwóch synów i siedem lat nie pracowałam, tylko byłam z nimi w domu. Też tak miałam, że jak mój mąż wracał z pracy to ja czasami oczywiście musiałam wyjść, żeby odreagować. Do tego dochodził również mały metraż mieszkania. Czasami miałam wrażenie, że sufit wali mi się na głowę. Dzisiaj widzę jak mój młodszy syn boryka się z podobnymi problemami. Ja po tonie głosu, czy nawet po treści SMSa wiem, w jakim jest nastroju. Cały czas uczę się z tym żyć, ale zaczęłam niestety korzystać z pomocy specjalisty. Bardzo dziękuję za Pani rady. Niedawno trafiłam na Pani kanał. Szkoda, że jak byłam młodą mamą to nie było internetu i takiego łatwego dostępu do mądrości innych ludzi. Dziękuję i pozdrawiam

Moja babcia taka była - potrafiła telepatycznie wyczuwać moje myśli i potrzeby, tylko ona mnie rozumiała... pozdrawiam serdecznie 💕 Angie

Dziekuje Pani Kasiu, to taki ważny temat. Mam 40 lat i pragnéłam mieć dziecko, ale bardzo sie zdziwiłam, ze jestem taka nerwowa. Wczesniej tego nie zauważyłam, jestem od 5 lat mamą WWO, która nie miała zaspokojonych podstawowych potrzeb,Milosci, bezpieczenstwa, poczucia wartosci. Teraz jeszcze jestem prawie sama w innym kraju i tylko Modlitwa mi bardzo bardzo pomaga. Podziwiam Panią i chciałabym mieć taką mamę. Pozdrawiam serdecznie

Jestem wysoko wrażliwym rodzicem. Przebywanie z dzieckiem 24h na dobę bardzo mnie męczy psychicznie, dlatego boję się kolejnego lockdownu. Na samą myśl o tym już jestem przerażona.

Pani Kasiu dziekuje za filmy o wwo :) jestem akutalnie wysoce wrazliwym rodzicem, takim tez bylam dzieckiem. Oczywscie doperio teraz wiem "co mi dolegalo". Czułam (jak dziecko) ze jestem troche inna, i odczuwam swiat inaczej. W szkole mialam lepsze i gorsze momenty, uczylam sie b. Dobrze ale musialam sobie robic wolne od szkoly i czasami zostawlaam sobie w donu nie by wagarowac dla zasady ale by odpoczac od tlumu ludzi. Mysle ze w mpim przypadku lepsze by bylo nauczenie indywidualne albo w duzo mniejszej grupie. Dzieki temu, ze wiem "co mi jest" latwiej mi bedzie zrozumiec moje dziecko. Niestety aktualnie dopadlo mnie przygnębienie bo jestem przedzieciowana a nie lubie prosić o pomoc. Moja melanchiliczna natura jeszcze to poglebia. Ale w kazdym razie, po Pani filmikach, sporobuje zawalczyc o siebie i pokaze je narzeczonemu zeby lepiei mnie zrozumial :) ksiazke ktora Pani polecila juz kupilam :)

Ja też jestem wysoko wrażliwym rodzicem. Mam dwójkę dzieci i jedno z nich jest również wysoko wrażliwe. Dziękuję za ten filmik, bo rozumiem już, że te wszystkie moje różne zachowania wynikają z przebodźcowania. Kiedy dzieci spały, ja również spałam albo robiłam dla siebie dobre rzeczy typu masaż twarzy lub leżenie na macie do akupresury. Samotne spacery, żeby złapać równowagę i się wyciszyć to najbardziej mi pomaga. Natomiast bardzo mnie wyprowadza z równowagi chaos i bałagan, nad którym wiem, że nie zapanuję w 100 procentach. Uczę dzieci, żeby porządkowały wokół siebie przestrzeń, ale wiadomo to jest proces i nie będzie jak w wojsku dlatego staram się odpuszczać i nie zwracać uwagi na to, czego w danym momencie nie mogę zmienić. No i hałas i milion pytań syna, który jest też WWO. Staram się bardzo odpowiadać na jego potrzeby, ale czasem czuję, że mnie to przerasta. I potrzebuje chwili ciszy.

W końcu zrozumiałam dlaczego się czuję tak, a nie inaczej.... i dlaczego często przechodzą mi przez głowę myśli, ze nie daję się na rodzica... dziękuję!

Mam dorosłe dzieci, żyjące wlasnym życiem, to i tak wspieram je, obserwuję ich miny, patrzę jak traktują swoje dxieci... Chyba juz taka umrę...

Boże Kochany, do tej pory sama siebie osądzałam, że jestem jakąś kosmitką, ale po wysłuchaniu Pani odetchnęłam, bo zaczynam rozumieć swoje zachowanie i potrzeby :)

Pani Kasiu, jest pani cudowna, Pani filmiki tak pomagają!

Pani Kasiu... jak zwykle trafiła Pani w sedno. Dziękuje za ten filmik. Dzięki Pani zaczynam się lubić jako mama bo zaczynam bardziej się rozumieć. Kiedy moje dzieci płaczą czuje jakby ktoś grzebał się w moim mózgu pordzewiałym gwoździem...i teraz wiem ze to jest ok., że moje „samolubne” ucieczki na spacery lub choćby do własnej łazienki aby poleżeć w wannie są jak najbardziej ok

Piękna prawda. Ja od pewnego czasu swoją wrażliwość postrzegam jako dar i staram się cieszyć z lepszych stron niemniej te trudniejsze cechy można jak się okazuje wyciszyć, okiełznać w prosty sposób. Zawsze byłam fanką świeczek i ten moment wieczornego relaksu z książką lub serialem z otulajaca wonią swiecy i jej kojacego płomyka rekompensuje wszystko, dosłownie sprawia że człowiek na kolejny dzień budzi się dosłownie świeższy. Najzabawniejsze jest to że szukałam swojej rutyny relaksacyjnej w kontekście macierzyństwa aby wyciszyć bodźce właśnie A to przy okazji ucieło moje analizowanie A to właśnie to intensywne analizowanie spedzało mi sen z powiek bardziej niż przedzieciowanie. Pani Kasiu cieszę się ze nagrywa Pani takie filmy, to ogromna pomoc i uproszczenie drogi do szczęścia które jest wewnątrz nas.

Tez wyczuwam z daleka przeziębienie u dzieci, wiem kiedy corka ma zle samopoczucie, mąż. Jestem przebodzcowana najmlodsza corka. Kiedy sie budzi w nocy i placze to jakby noz ladowal w mojej klatce piersiowej, sciska mi sie gardlo. Przez moment tak mam. Czesto czuje sie przedzieciowana. Po Pani oczach widze ze dzieci daly Pani czadu.

Jestem osobą wysoko wrażliwą (moja mama powiedziałaby, że przewrażliwiona na swoim punkcie, ale niestety nie tylko na swoim). Martwię się dosłownie wszystkim, przed każdą głupotą martwię się w nocy. Nie idę do pracy - mam wyrzuty sumienia. Mam coś załatwić? Boję się, że ktoś okaże się dla mnie wredny/niesprawiedliwy. Teraz chcemy starać się o dziecko i martwię się (jakby inaczej) o to, czy moja "nerwowość" nie zaszkodzi dziecku oraz czy dam sobie w ogóle radę. Bardzo dziękuję za film.

Jakiś czas temu dorabiałam sobie jako opiekunka do dzieci i mimo moich najszczerszych chęci szybko się okazało, że godzina z energicznym i wymagającym dzieckiem (które co 5 minut zmienia zabawę i wymyśla skomplikowane scenariusze, które angażują w 100% moją pamięć, skupienie, kreatywność, mowę i siłę fizyczną) wykańczała mnie bardziej niż 14 godzin ciężkiej pracy fizycznej w supermarkecie. Myślałam, że po prostu jestem beznadziejną, leniwą bułą, którą dzieci "przerosły" i może nie nadaję się na rodzica w przyszłości. Teraz widzę, że jest dla mnie nadzieja, trzeba tylko z rozsądkiem do tego podejść :)

Bardzo pomocny materiał Pani Kasiu :) jestem wdzięczna za pani pracę na YT 🥰 oświetlenie w filmie idealne, takie ciepłe i kojące 😚

Wspaniały jest ten cykl o WWO 😍😍 piękna scenografia ❤️

To jest coś genialnego! Czuje ze każde zdanie jest o mnie ! Wreszcie czuje ze ktoś mnie rozumie. Mam czwórkę cudownych dzieci ale jestem typem wysoko wrażliwym wiec szukam najlepszego wyjścia jak być dla nich najlepszym rodzicem ! Dziękuje z całego serca!!!! Tak bardzo tego potrzebowałam!!!

Dziękuję Pani Kasiu. Kolejny film, który tak bardzo mnie dotyczy! Pozdrawiam

Pani Kasiu- dziękuję za filmiki- dzięki Pani wiedzy i chęci dzielenia wielu ludzi może uświadomić sobie, że nie są tak zupełnie do niczego, że nie wszystkiemu są winni, że nie mieli szansy, żeby zachować się inaczej bo skąd mieli wiedzieć jeśli nikt im nie wytłumaczył- kiedyś nie było psychotetapeutów, internetu- dorosłym ludziom nikt nie tłumaczy - jest w tym pewna pociecha, kiedy rozumiem dlaczego i ulga, że nie wszystko jest moją winą...pozdrawiam😊

Dziękuję za materiał! A teraz ogladam z nadzieją :)

Dziękuję, też miałam łezki w oczach pod koniec, dziękuję, że tak spokojnie Pani to przedstawiła. ❤

Wyobraźcie sobie, jak to jest być WWR i jednocześnie być rodzicem nastolatki. Każdy dzień kiedy moja nastolata ma dobry humor jest dla mnie świętem. Swoistą chwilą wytchnienia. Dni, kiedy nastolata chodzi nabuzowana jak tykająca bomba hormonalna, są dla WWR wyjątkowo trudne. Chcesz pomóc, by ten ciężki nastrój twojego dziecka zelżal, a tu się nie da. Cały ciężar podłego nastroju przenika cię na wskroś. I choć w mądrych książkach pisze by okazywać zrozumienie, pisze też by dla własnej ochrony stawiać granice. Dla WWR takie granice są jak ściana, a fakt, że dla ochrony własnej jest konieczne jej postawienie wywołuje czasem poczucie winy.

Kasiu, zachecilas mnie do przeczytania tej ksiazki! Dziekuje Ci za to.

Dziękuję za ten filmik i polecenie książki!! Właśnie czytam książkę tej autorki o WWD i zaczęłam się zastanawiać czy to ja przypadkiem nie jestem WW. Kupuje od razu te książkę i mam nadzieję że mi pomoże:))) jesteś super Kasiu. Uwielbiam Twoja energie

Pani Kasiu dziękuję za filmik :)

Pani Kasiu, że ja tego wszystkiego 20 lat temu nie słyszałam... zawsze słyszałam , ze jestem "dziwna" i dzieci są "dziwne" , a ta intuicja ? - podobno szukałam dziury w calym, ale zawsze wychodziło na moje. Oczy mi się otwierają. Pozdrawiam serdecznie. P.S. cudny kolor swetra

Kasia jesteś cudowna!!! 😊

Pani Kasiu bardzo dziękuję za Pani filmiki,a za ten szczególnie 🙂

Ogromnie się cieszę że znalazłam Pani kanał!!! Będę zgłębiać temat. 😍

Tak, płacz dziecka był najtrudniejszy. Jakbym czuła czyste cierpienie. Wytrącał mnie całkowicie z równowagi. Często płakałam razem z dzieckiem. To wymagało ogromnej pracy, by uspokoić nas obie.

Właśnie ostatnio jestem bardzo prze bodźcowania. Jeszcze jestem młodą osobą szukająca swojego miejsca. Pomaganie innym bardzo mnie cieszy, ich szczęście jest jak po porostu raduje się osiągnięciami innych . Niestety za bardzo wczuwam się w sytuację innych i wiem, że nie mogę wybrać zawodu typu psycholog. Jednakże widzę, że Pani jest osobą wysoko wrażliwą i potrafi Pani w tej specjalizacji pracować. Jak Pani radzi sobie z poczuciem ruszania do pomocy, nie zatracając tego że musisz też o siebie dbać. Boje się, że niesiona pomoc jest z mojej strony samolubna. Z drugiej strony, gdy myślałam o aktorstwie, bałam się że zatracę się w grywanych postaciach. Mam problem z wyborem ścieżki kariery. Gdzie moja wrażliwość będzie akceptowana ? Aktualnie chyba z racjonalnego punktu widzenia zostanę urzędnikiem. W końcu tam trochę pomogę lecz nie wiem. Trzeba czegoś spróbować.

Dziękuję za kolejny wartościowy film. Tak, rodzicielstwo jest magicznym doświadczeniem, ale wspierający partner, który odciąża w krytycznym momencie i pomaga wrócić do balansu po przebodzcowaniu to kluczowy element ❤️ pozdrawiam serdecznie! 🌞

Dziękuje bardzo Pani za ten film. Oglądałam go ze łzami w oczach. Jestem wysoko wrażliwym rodzicem, mamą dwóch synów. Często tak jak Pani kiedyś, czekam w drzwiach na męża, a gdy przychodzi mam ochotę „porzucić” dzieci i wybiec z domu. Też często się zastanawiałam że chyba ze mną jest coś nie tak. Ale teraz już wiem że wszystko ze mną w porządku. Taka jestem. Nie pozostaje mi nic innego jak przeczytać poleconą przez Panią książkę. Dziękuje raz jeszcze i pozdrawiam!

Pani Kasiu, opowiedziała mi Pani historię mojego życia jednocześnie odpowiadając na pytanie co ze mną było nie tak. Byłam nawet u psychologa, ale pomogło mi to tylko po części, bo nadal z tyłu głowy wiedziałam, że nie rozumiem swoich zachowań. Połączyłam dziś kropki. Dlaczego sprzatam porozrzucane zabawki zaraz po tym jak młoda idzie spać, bo bałagan mnie męczy. Dlaczego płacz sprawia, ze mam ochotę uciekać. Dlaczego wszyscy mówią, że mam nos jak pies. Dlaczego miałam ataki agresji. Teraz to wszystko ma sens. Dziękuję za to.

Kasiu dziękuję za ten filmik. Wreszcie zrozumiałam samą siebie, tylko szkoda, że tak późno. Dzieci już w wieku dojrzewania, a kiedy mówiłaś o tym płaczu dziecka, ja odczuwam w głowie po dziś dzień tą piłę. Długi czas byłam sama (mąż w transporcie pracował za granicą) byłam po prostu perzebodźcowana, przemęczona (dzieci wiecznie chore..zapalenie krtani i płuc) dziś pamiętam to, jako traume z czasów wczesnego macierzyństwa i to się ciągnie 😞 teraz niekończący się remont domu i ściany wiecznie do malowania, nie mogę na nie patrzeć, mąż mnie nie rozumie. Aż wreszcie po awanturze po kilku latach doczekałam się białych ścian wokół wymienionych okien 😔 teraz rozumiem, dlaczego wszystko mi przeszkadza, męczy mnie ten nieład wokół, gdzie wszędzie jest coś nie skończone

Bardzo dziękuję za tak mądry i potrzebny film. Bardzo mi pomógł siebie zrozumieć.

O matko. Wszystko zaczęło mieć sens. Chlipię sobie po cichutku w kącie. Bo czułam się jak najgorszy rodzic kiedy uciekałam do łazienki żeby wziąć oddech, żeby się nie rozpłakać z bezsilności. Czuje się jak balon, który zaraz pęknie. Kocham męża i mojego syna najmocniej jak potrafię ale nie umiałam sama przed sobą zrozumieć tego co czuje i czemu tak czuje. Dziękuje, że nagrywa Pani te filmy. Zakupie książkę i postaram się jakoś zbalansować moje podejście. Ściskam 🙏🏻❤️

Super 👌 pani Kasiu fajny kadr!

Moje dziecko ma już 16 lat, wiele razy myślałam że nie jestem dobrą matką. Kiedy ja byłam dzieckiem wszyscy pisali w dzienniczku że jestem bardzo wrażliwa, ale myślałam że to taka sama cecha jak kolor oczu. Wysoka wrażliwość zaciemniała mi często obraz kiedy dziecko cierpiało, a im starsza się stawała tym częściej odpuszczałam jakąkolwiek trudniejszą decyzję. Do dziś nie wymagam od niej tyle ile bym potrzebowała pomocy, bo nie chciałam się boksować z tym buntem i wprowadzaniem zmian. Widzę też że im bardziej się równoważę jako osoba im lepiej o siebie dbam tym lepsza jestem w tym by być. Głęboko wierzę, że nie musimy być jakieś takie idealne, i że fajterki takie matki wszystkoogarniaczki. Jedyną moją misją dziś jest BYĆ, być w radości i smutkach. Towarzyszyć kiedy nastoletnie bombardowanie nadciąga i kłopoty. Jak latarnia na morzu w czasie sztormu. I nie jest to łatwe, bo lepiej nie kierować się własnym lękiem i ograniczeniami. BYć w prawdzie, obok.

TAK! Dziękuję za ten film.

Żałuję, że pojęłam te mechanizmy dopiero po tym, jak już wyprowadziłam dzieci do przedszkola :D Uwielbiam moje dzieci, ale to były piekielne lata :) Niestety nie potrafiłam o siebie wystarczająco zadbać. Na szczęście teraz już to wiem i zaczęłam wszystko w swoim życiu zmieniać - widzę już poprawę. Jestem lepszą mamą, żoną i pracownikiem :)

Jestem wysoko wrażliwa oraz moja córka jest wysokowrazliwcem. Wszystko co Powiedziałaś w tym filmie wydarzyło się w moim życiu i zgadza się z normami dnia codziennego. Zawsze wiem wcześniej jak córcia będzie chora, mój mąż ciagle mi powtarza że mam „radar wykrywania chorób”, a ja uważam ze to moja matczyna intuicja. Nie radzę sobie z dziecięcym krzykiem- rozsadza mi głowę i mam ochotę uciec do bunkru. Przez długi czas nie chciałam dopuścić męża do podejmowania różnych decyzji w związku z najprostszymi rzeczami związanymi z wychowaniem dziecka, w końcu nie wytrzymałam ciężaru obowiązków i piekłam. Odkąd obejrzałam Twój filmik o dzieciach wysoko wrażliwych wszystko zaczęło się rozjaśniać. Wiem ze zarówno ja jak i moje dziecko w ciągu dnia potrzebujemy czasu „ tylko dla siebie ale osobno” Już nie sprzątam po nocach, skupiam się na sobie i mężu. Bardzo się cieszę ze powstał ten filmik, jest nam potrzebny aby pamiętać o tym ze jesteśmy „normalni”.

Pani Kasiu dziękuję za ten film, bardzo mi pomógł. Pozdrawiam

Bardzo dziekuje za Pani filmiki

Swoją wysoką wrażliwość uświadomiłam sobie dopiero, gdy zostałam mamą. Gdy zostałam nią po raz drugi, tylko utwierdziłam się w tym przekonaniu. Z jednej strony wiedza ta pomaga przeżywać rodzicielstwo bardziej świadomie, piękniej. Z drugiej ciągnie w ciężki dół, z którego cholernie ciężko wyjść. Szczególnie gdy chcesz być obecnym i uważnym rodzicem, a każdy wrażliwy takim być chce. Uwielbiam sposób, w jaki dzieli się Pani tutaj swoją wiedzą. Myślę, że warto o tym mówić, zarówno w kontekście dzieci, jak i dorosłych właśnie, by hasło wysokiej wrażliwości zaczęło spotykać się z większym zrozumieniem, a nie przewracaniem oczami...

To ja od tego sms-a, dziękuję Kasiu, naprawdę sztos! ❤

O , dziękuję za ten odcinek. Muszę kupić tą książkę !

Pani Kasiu robi Pani cudowne filmy ♥️ , które są dodatkiem do mojej psychoterapii. Pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego dla Pani i całej rodziny 😊

Po ostatnich kilku latach,w ktorych moja corka miala ciagle glebokie depresje, ktore wywrocily nasze zycie i codziennosc do gory nogami i pomimo tego nie udalo mi sie dostac dla niej zadnej pomocy z zewnatrz, wypalilam sie w roli matki totalnie... Najbardziej chyba dlatego, ze bylam jedyna osoba zajmujaca sie moja corka (nastolatka), tez wysoko wrazliwa, i nie mialam szansy na to by miec chocby te przyslowiowe 5 minut dla siebie. Oczywiscie zauwazalam przemeczenie, pozniej wyczerpanie... ale nie bylo szansy na zmiane naszej sytuacji i w koncu sie zajechalam totalnie - emocjonalnie i psychicznie, co z czasem daje takze oznaki fizyczne. Zawsze wiedzialam, ze chcialam miec dziecko lub dzieci i bardzo podobala mi sie rola matki, mialam super relacje z moja corka... a po tych kilku ostatnich latach czekam tylko, jak na zbawienie, na dzien, w ktorym bede mogla wreszcie mieszkac sama, by znowu odetchnac i dojsc do siebie... Nie jestem pewna, czy uda mi sie do tego czasu dotrwac.

Dziękuję Pani

" przedzieciowana " 👍😂 jest Pani świetna !Film bardzo potrzebny, bardzo prawdziwy .Już szukam tej książki 👍.( Podp.- udręczona nadwrażliwa matka nastolatka 😉).

A czy któraś mama WW tez nie cierpi chodzić na place zabaw?? Dla mnie to czasem udręka...czuje się jak spięta mama-dziwoląg, pomiędzy rozluźnionymi matkami które rozmawiają ze sobą i nawiązują znajomosci bez problemu 😔😔 A ta mama z SMS-a to JA właściwie na codzień ☹️ Ps. Kocham panią, pani Kasiu i dziękuje za kanał ❤️

Jestem niemalże na 99 % wna ze jestem WWR. Z 3 małych dzieci w domu myślę czasem że wybuchnę.... Często mówię rozpaczliwie na głos, że,,zaraz nie wytrzymam,, i szczerze mówiąc nie radzę sobie z tym. Wiem, że powinnam zadbać o siebie i miec codziennie taki ,,reset,, ale mój problem często polega na tym że nie umiem prosić o pomoc, ponieważ ciągle widzę reakcje innych, na moje ponawiane prośby. Ostatnio pękłam i moje napięcie opisałam szczegółowo mężowi płacząc przy tym jak przy napadzie histerii. Mąż wysłuchał cierpliwie (bo dodam że opowiadam ze szczegółami) i jego komentarz brzmial po prostu ,,rozumiem,,. To jedno słowo sprawiło że nabrałam spokoju i mam nadzieję że wreszcie coś uda mi się zrobić by móc cieszyć się rodzicielstwem, bo do tej pory miałam skrajne uczucia - z jednej strony to uwielbiałam i widziałam w tym blogislawienstwo, a z drugiej strony nienawidziłam. I po całym dniu z dziećmi nie raz widząc ile jeszcze w domu jest do ogarnięcia po pristu nie byłam w stanie zrobić niczego jak tylko usiąść i długo gapić się w pustkę po prostu, tak byłam wykończona. Od lat zauważam u siebie potrzebę ciągłego porządkowania ustalania zasad i dodam że muszę to robić w spokoju, a przy dzieciach mi się to nie udaje, bo ciągle Bodźce mnie odrywają. Nid raz kładłam się bezpośrednio z usypianymi dziećmi i wstawałam w środku nocy gdy było całkiem cicho i dopiero wtedy ogarniałam rzeczywistość. I często łapie się na tym że muszę robić dużo notatek by wszystko sobie poukładać.. Więc wydaje mi się że tym wysoko wrażliwym rodzicem jestem. Dziękuję Pani Kasiu za tej filmik. Mam nadzieję że uda mi się coś zrobić w kierunku zadbania o swoje potrzeby i nie będę się od tego wymigiwać. Pozdrawiam.

Wow! Jak w Gwiezdnych Wojnach, gdy ekipa ląduje w śmietniku, gdzie nagle ściany zaczynają poruszać się tak, że za chwilę mają wszystko zmiażdżyć...to właśnie dzieje się zwykle z mim mózgiem, gdy płacze któreś z moich dzieci, a najgorzej jeśli jest jakaś ogólna histeria i płacze lub krzyczy więcej naraz, albo gdy dzieje się to w miejscu publicznym, gdzie dodatkowo napotykam surowe, oceniające mnie spojrzenia...mam ochotę uciec, albo siąść i płakać razem z nimi...to cudowne, że ktoś czuje to samo, że to opisał, i że nie znaczy to tylko tyle że jestem histeryczką...😘

Ja jestem wysoko wrażliwa ale na szczęście płacz dziecka powodował u mnie mobilizację a nie przebodzcowanie. Osoby z otoczenia mówią, że jestem b dobra mama, empatyczna, z sercem dla dziecka. Może troszkę boje się zagrożeń świata zewnętrznego bardziej niż inne mamy ale walczę z tym. To co jest na plus to, że potrafię rozpoznac potrzeby i emocje dziecka swojego i innych w zasadzie z marszu. Dziecko jest wysoko wymagające ale daje radę. Pozdrawiam inne mamy

Ps..dzisiaj czekałam na wizytę u lekarza..polecalam Twój kanał..mamie dwójki dzieci z którymi ma problem.. próbowała terapii z mężem..wydała kupę kasy nie udało się. jak... powiedziała..Przynajmniej próbowałam..jest sama z dziećmi.kobiety ..jak żołnierze na posterunku na Dom.. bohaterki..stawiają się do życia na dwóch frontach dom praca zawodowa.Dwie sroki za ogon nie da się złapać ..stąd przeciążenie organizmu. włącza się somatyka .różne...bóle problemy że snem..itd..kochane kobiety..Cudownie Różnią się od mężczyzn..ich siła to delkatnosc.ale i stanowczosc..natura jest piekna one w naturze MAJA dbanie o siebie dzieci dom..cala paleta barw..

Gdy zostałam rodzicem, nie wiedziałam, że to jaka jestem nazywa się WWO. We wszystkim kierowałam się intuicją, tym jak czuję. Syn urodził się bardzo chory, od początku był w CZD, a ja przy nim. Mam też taką cechę, że w trudnych sytuacjach potrafię "spiąć się w sobie" i "dać radę". I to mnie ratuje jakby na bierząco. Już w normalnym życiu zawsze musiałam mieć czas dla siebie, na odpoczynek, wyjście z domu samej, spotkanie z przyjaciółmi. Oczywiście to wszystko nie byłoby możliwe, gdyby nie zaangażowany partner, który potrafi ogarnąć życie w domu 😁 i rozumie, że ten mój czas jest mi niezbędny do normalnego funkcjonowania. I zgadzam się z tym wyczuleniem na takie malutkie niuanse 😊 Kiedyś usłyszałam od lekarza w szpitalu, że mam niesamowitą zdolność obserwacji u swojego dziecka nawet minimalnych sygnałów, że coś jest nie tak i że to bardzo im ułatwia diagnostykę i kierunek. Rozpisałam się 😁 Rodzicielstwo to najważniejsze i najpiękniejsze doświadczenie w moim życiu 😊 ale kochać trzeba mądrze i pamiętać o swoich potrzebach, dbać o siebie. Inaczej padniemy szybciej, niż myślimy ❤😘

Jestem wwo. Mam trójkę małych chłopców w domu niechodzacych do przedszkola. Hałas, bałagan, chaos, brak kontroli, płacz, brak spaceru to moje trigery. Nie muszą absolutnie być wszystkie na raz. Wystarczy jeden, a po przerwie drugi. Np. Syn znowu obraził się o nic, nie rozumiem go i nie umiem do niego dotrzeć rozmową - brak kontroli, potem się pokłóci z bratem i jest hałas, potem trafiam na porozrzucane zabawki i tak się nawarstwia. Zauważyłam, że to mi się wszystko na siebie nakłada nawet jeśli nie dzieje się równolegle i w pewnym momencie się przelewa. Co gorsza zauważyłam, że zbiera mi się nawet z paru dni. Gdy jest za oknem paskudna pogoda, szybko robi się ciemno i mam mały kontakt z przyrodą, to zachowuje się jak zwierzę w klatce. Nie zeruje mi się licznik nawet wieczorem. Prosta droga do katastrofy. Już rozumiem czemu podświadomie zachęcam dzieci do zabaw spokojnych, puzzli, książek, rysowania. Bo mój organizm krzyczy i błaga o reset. Kasiu dziękuję, że zwrilocilas uwagę na problemy rodzicielskie u osób wysoce wrażliwych, bo serio myślałam, że w rodzicielstwie się minęłam z powolaniem w porównaniu do super funkcjonujących matek większej ilości dzieci. Myślałam, że coś że mną jest grubo nie tak. Muszę bardzo pilnować swojego dobrostanu. To nie łatwe kiedy jest się introwertykiem i dorastało się w domu, gdzie te potrzeby były ignorowane.

Bardzo ale to bardzo zawiodłam się na tej książce. Prócz oczywistych OCZYWISTOŚCI w kwestii bycia wrażliwcem i próby zdefiniowania tej skomplikowanej natury ludzkiej, książka nie wnosi niczego nowego w życie. Zirytowała mnie propozycja ,,wynajmu" dodatkowej opieki nad dzieckiem w celach odpoczynku mentalnego. Ta porada utwierdziła mnie w przekonaniu że autorka nie wie iż WRAŻLIWY rodzic szczególnie na początku ma problem z oderwaniem się od dziecka, odklejeniem ponieważ tak silne targają nim uczucia. Uczucia które wpływają na rodzica tak mocno że wyjście do sklepu bez malucha to wyzwanie. Kolejna sprawa to koszty. Kogo dzisiaj stać na opiekunkę?A porada w środkowym rozdziale brzmiąca-> kombinuj-, jest dla mnie po prostu głupia. Wrażliwcy to nie są istoty pozbawione umysłu. Dzięki ich wnikliwości wiedzą doskonale jakim wachlarzem możliwości mogą rozporządzać i nie trzeba im tłumaczyć - A zapytaj może mamę albo zaangażuj do opieki ciocię?

Wypisz ,wymaluj o mnie! Marzylam o byciu mama i lubie nią być. Kocham bardzo moje Dziecko ale często czuje się tak przebodzcowana,ze już nie mogę. Ostatnio powiedziałam Przyjaciółce: Kocham moje Dziecko nad życie,ale macierzyństwo to najgorsze doświadczenie ". Teraz wiedząc, ze mogę byc wysoko wrażliwą,mam narzędzie, by sobie pomóc i moje.u dziecku tez:). Bo to tez wrazliwiec. Jak zwykle Pani Kasiu wspaniały materiał. Dobrze,ze Pani jest. ❤

Wydaje mi się że jestem wwo i źle wspominam pierwszy rok życia mojego synka. Ciężko mi było jednak rozpoznać czemu tak dużo płakał. Jest jedynakiem i chyba bym nie zniosła kolejnego dziecka.

5 lat po urodzeniu dziecka, przejście różnych stanów mentalnych, otwarcie sie na siebie i na psychologie i dopiero teraz po trafieniu na Twój kanał zrozumiałam ze jestem WWR... Dziękuję 😘❤️

Pani Kasiu bardzo dziękuję za wszystkie filmiki, które bardzo dużo mi dały w zrozumieniu siebie i innych. Mam do Pani prośbę czy mogła by Pani poruszyć temat prawidłowego rozwoju dziecka. Szczególnie chodzi mi o to, od jakiego wieku dziecko powinno mówić. I czy jak ma 2 latka i mówi tylko mama tata i to nie zawsze, to należy się niepokoić? Serdecznie pozdrawiam 😊

Witam, Pani Kasiu jestem mamą 2 dzieci (wcześniaki 24 i 34 tc) jest ciężko. Ja nadwrażliwa słuchowo i pedantyczna jesli chodzi o porządek w domu uuuuu. Takie informacje jakich Pani tu udziela i podpowiada jak sobie radzić w sytuacjach podbramkowych powinni uczyć już w szkole, by nie był to taki szok jak jest teraz dla mnie. Bardzo chcieliśmy mieć dzieci bo wydawało nam się, że to takie proste i bezproblemowe. Życie to mocno zweryfikowało 3 poronienia, walka o życie 4 dziecka (teraz 5 letnia super dziewczyna, ale jak to skrajny wczesniak na maksa wysoko wrazliwa, szczególnie słuchowo) potem kolejne dziecko ledwo odratowane owiniete pępowiną. Syn też potrzebuje pomocy. Oboje są pod opieką specjalistów i to z obserwacji własnych dzieci uświadomilam sobie, że ze mną też coś jest nie halo i ja również muszę nad sobą popracować. Drzemki, tak to coś bez czego nie da się funkcjonować, mówienie o swoich potrzebach głośno, codzienna rutyna. To mnie ratuje. Rodzina i znajomi rozumieli, że dzieci są wysoko wrażliwe ale ja... Odkąd przestałam udawać, że jest ok, mówię, że sobie nie radzę, po prostu zdjęłam maskę matki polki, która wszystko ogarnia i jest taka zaradna. Jest duuużo lepiej. Przestańmy być idealne we wszystkim, to nas wysysa od środka. Pozdrawiam i dziękuję za tak wartościowy filmik. AGNIESZKA Spełniona Mama 💪🙏😁👨‍👩‍👧‍👦

Wowwowwow, czyli jednak ktoś napisał o mnie książkę? 😅 dziękuje, Kasiu. Niestety, bardzo dotknął mnie wątek agresji - zauważam to mocno u siebie. Oczywiście nie tłukę dzieci, ale...No jestem blisko 😂 z drugiej strony ciesze się z tej cechy, bo wyczulenie na subtelności jest bardzo bardzo przydatne. I piękne :)

U mnie wysoka wrażliwość i perfekcjonizm, jest postrzegany (zarówno przez innych, ale chyba po części również przeze mnie), jako brak instynktu macierzyńskiego ...atakowana przez różne bodźce (a dzieci umówmy się dają ich DUŻO) jestem rozproszona, rozdrażniona, czuję po części irytacje, złość i chciałabym uciec, często komentując moje odczucia względem konkretnego zachowania dziecka...i nie chodzi o to, że nie chcę mieć dzieci, tylko właśnie boję się tego, co cytuje Pani z wiadomości, że będę totalnie wykończona jeżeli mój bobas będzie wysoko dający we znaki ;), a że perfekcjonista panuje i przewiduje scenariusze- zazwyczaj te negatywne, no to wychodzi, że "Ty to chyba nie masz instynktu... Ty to chyba nie chcesz mieć dzieci.... Albo co gorsza lepiej żebyś nie miała dzieci skoro tak na nie reagujesz" czy ma to jakiś sens? ;)

Kasiu, wspominasz często w swoich filmach o konieczności dbania o samą siebie i swoje potrzeby (np.urzadzanie sobie domowego spa, organizowanie sobie warunków do drzemki w ciągu dnia, itd) Jak jednak odróżnić uzasadnione i zdrowe dbanie o siebie od zwykłego egoizmu, który rujnuje relacje i jest po prostu zły ? Kiedy dbanie o moje potrzeby jest jeszcze "zdrowe", a kiedy staje się już "chorym" egocentryzmem? Jak to rozpoznać...? Poza tym próbując zadbać o siebie można spotykać się z krytyką otoczenia i zarzutami, że nie dba się należycie o innych... Takich argumentów szczególnie często używa się w chrześcijańskim środowisku, gdzie padają cytaty w stylu "Uważajcie jedni drugich za wyższych od siebie", "Prosi Cię ktoś o szatę, daj mu płaszcz", itd. Kościoły są pełne kazań potępiajacych egoizm. Podobnie jak Ty jestem osobą wierzącą i dlatego często mam dylematy, w związku z dbaniem o siebie... Jaką metodę trzeba stosować, by dbając o samą siebie nie skrzywdzić ludzi wokół i nie obawiać się, że stanę się po prostu egoistką? Z góry dziękuję i bardzo pozdrawiam!

Kochana Pani Kasiu, Proszę i o poruszenie tematu ADHD u dzieci oraz dorosłych. Wierna fanka.

To o mnie! Szkoda, że jak wychowywałam swoje dziecko to o tym nie wiedziałam. Pomimo tylko jednego dziecka (tzw. high need-a) byłam przemęczna i nie widziałam tej radości i piękności macierzyństwa, tak pięknie opisywanego w książkach. Dziecko wychowywałam intuicyjnie i ze zrozumieniem wielu jego potrzeb, choć inni zarzucali mi nadopiekuńczość, w ogóle tego nie rozumiejąc. Dodam, że bez wsparcia rodziny, która mieszka daleko, bez wyrozumiałości codziennie zapracowanego męża (pracoholika), który dopiero od niedawna zaczął rozumieć moją wrażliwość nie było nam dane, pewnie trochę z dużej odpowiedzialności i strachu, doczekać się kolejnego potomka. Strach, przeciążenie i wiele czynników zewnętrznych, o których nie chcę pisać, sprawiło, że dzisiaj z perspektywy czasu żałujemy, że nie zdecydowaliśmy się na kolejne dziecko, a może los wiedział lepiej i zawsze daje nam tyle, na ile jesteśmy sobie wstanie poradzić. Dziękuję Pani Kasiu za filmy, które pozwalają zrozumieć siebie.

Kasiu a czy mialas filmik na temat dzieci ktore nie maja przyjaciol w szkole, sa samotne? Jesli nie to czy moglabus nagrac?

Ja skomentuję inną stronę. Zmiana oświetlenia i miejsca moim zdaniem na lepsze! 😊

A ja sie zastanawialam co ze mna jest nie tak, ze jestem taka wykonczona po dniu z dziekiem, a przed dziecmi moglam rowy kopac

Mi po całym dniu z dziećmi aż tak ,,szumi” w uszach. Tak jakby te wszystkie krzyki i płacz odcisnęły się w mózgu i odbijały echem po głowie. Wtedy puszczam na słuchawkach elektroniczną muzykę, np. Big Riders Shooting stars (ta piosenka którą ludzie kojarzą z kotem lecącym przez kosmos). Wszystko momentalnie się uspokaja. A jak mi w domu wszystko zaczęło przeszkadzać to zaprosiłam sąsiada budowlańca i pokazałam co ma naprawiać malować i tyle 😂 Nawet odpadające listwy poprzykleja. Mąż nie ma czasu a mnie takie głupoty doprowadzają do szału. Trzeba sobie jakoś radzić 😃

Dziękuję

Swietnie zakomponowany plan I oswietlenie😊 no tresc oczywiscie😁

Kiedy na półtora roku przed śmiercią mamy, mówiłam w rodzinie, jak i również mamie, że ma w sobie "sublokatora", który Jej siłę życia "zjada" od środka, wszyscy wraz z mamą uważali że mam nie pokoleji pod sufitem. Zmarła na utajonego galopującego złośliwego raka opłucnej. Jako dziecko wiedzialam że co do godziny, będzie zamach na Papieża. Czółam również Moment kiedy moja Babcia umierała, odprowadzałam ją mentalnie do momentu aż dusza z Niej uleciała na spotkanie z najbliższymi. Dla mojej całej rodziny jestem "dziwną osobowością". Boją się mnie...i starają wmówić że zmyślam. Nie potrafią i nie chcą mnie zrozumieć. Od zawsze wyczówam rodzinne choroby, a w szczególnosci te śmiertelne. Nie zawsze jest łatwo żyć z owym darem, gdyż według mnie, jest owa nadwrażliwość darem życia. Dziękuję za uzmysłowienie wielu aspektów z życia...życia i świadomosci siebie, którą nareszcie potrafię nazwac po imieniu.

Wspaniały film. Trafił we mnie bardzo celnie. Przez lata radziłam sobie "jakoś". Później analizowałam, myślałam, przetwarzalam w głowie sytuacje które mnie spotykały, moje reakcje. Chłonę jak gąbka nastroje panujące wokół i ciężko mi się pozbyć ciężaru jaki niosą- myślałam. Ale kiedy urodził się mój syn zauważyłam, że to nic w porównaniu z tym co dobrego dała mi związana moja wrażliwością intuicja. Przeczuwanie tego co zaledwie wisi w powietrzu. Jak zapach świeżej kawy, siła energii którą osoba wnosi, wchodząc do pomieszczenia. Aura nadciągającego deszczu, gdy żal wylewa się z połprzymknietych powiek dziecka. Albo jak woń przypalanego jedzenia, gdy ktoś agresją próbuje coś uzyskać. Ta intuicja jest ze mną, musiałam tylko i nadal muszę ćwiczyć swoją asertywność aby przeforsować to co wiem jedynie dzięki niej by dalej działać. Gdy czuje, że powinniśmy pójść inna drogą choć wszystkie obiektywne czynniki mówią inaczej. Dziękuję jeszcze raz za ten film. Dodał otuchy i mobilizuje do pracy nad swoim wysoko wrażliwym rodzicielstwem.

Jestem mamą trójki dzieci. O tym, że jestem WWO uświadomiono mi dopiero kilka miesięcy temu!!! A widzę, że ta wiedza baaardzo by mi się przydała wcześniej 😄

U nas w domu (2+2) wygląda na to, że wszyscy są wysoko wrażliwi 😅 i co ciekawe ( a propos mężczyzn) większość przeziębień to właśnie mój mąż wykrywa u dzieci. Bardzo dziękuję za ten film (i wiele wiele poprzednich), które zmieniają nasze życie na lepsze i spokojniejsze uff :))

Pani Kasiu! Kazdy Pani filmy otwieraja mi coraz szerzej oczy:) ale jak sobie radzić jak się jest wysoko wrazliwym samotnym rodzicem bez pomocy? Jak stworzyć DOBRA relacje dziecka wysoko wrazliwego z wysoko wrażliwym rodzicem?

Kasiu, dziękuję za ten film. Po jego obejrzeniu zrozumiałam, że nie jestem złą matką, a jedynie przebodźcowaną. Czuję, jakbyś mówiła o mnie. I to z taką dozą zrozumienia! ❤️

Kasiu,dziękuje za Twój niesamowity wkład w te filmiki 🙏🏻 Ps. Wspaniała jakość nagrania, masz nową kamerę ?

Przy 9 dzieci uwielbiam takie drzemki. Jako mama zastępcza opiekujaca się cały czas maleństwami po prostu potrzebuję tych pół h drzemek przez dzień.

Przedzieciowana-kocham

Mój ojciec był osobą wysoko wrażliwą i był przy tym najlepszym ojcem jakiego mogłam mieć

Dobrze sie slucha, ale i obraz super. Bardzo dobra jakosc wizji :)

A myslalam ze ja jestem nienormalna .Wiele zdan bylo o mnie .Dziekuje za informacje by moc lepiej zrozumiec siebie.

Szkoda, że o tym wszystkim nie wiedziałam, gdy miałam małe dzieci. Że nie byłam świadoma, że jest coś takiego jak wysoka wrażliwość, gdy byłam dzieckiem, nastolatką, gdy szłam przez życie. Myślałam o sobie wręcz w ten sposób, że jestem zaburzona, idealistka, bujająca w obłokach, nadwrażliwa, ciągle raniona i że to wszystko jest nienormalne. Gdy moje dziecko płakało, to nie to, że płacz mi przeszkadzał jako hałas, ale współodczuwałam dziecka cierpienie, emocje. Gdy miało kolki popadałam niemal w depresję, bo nie umiałam tego płaczu skutecznie koić i likwidować jego przyczyny. Jako rodzic ciągle miałam gulę w żołądku, bo dziecko płakało w przedszkolu, bo dziecko nie chciało jeść, bo miało egzamin, bo pierwszy raz wyjechało samo na obóz, ciągle coś. Jest mi łatwiej wiedząc, że nie jestem jakąś anomalią, tylko jednym z wielu ludzi, którzy są podobni do mnie. Lepiej uświadomić sobie to wszystko nawet po czterdziestce niż wcale. Pora zacząć świadome życie i poznawać wreszcie swoje walory wynikające z wysokiej wrażliwosci. Dużo o tym czytam i rozumiem już sama siebie, czuję się nawet wyjątkowa.

Od jakiegoś czasu dowiedziałam się, że jestem WWO, a teraz widzę, że jest termin WWR. To ja! Czytałam wcześniej książkę Elaine N.Aron "Wysoko Wrażliwi" i bardzo mi to pomogło zrozumieć siebie i to jak funkcjonuję. Przy dzieciach zaspokajanie tych specyficznych potrzeb jest utrudnione, ale nie niemożliwe. Mi ostatnio pomogło to, że sobie przypomniałam jak bardzo lubiłam przebywać sama ze sobą jak nie miałam dzieci i zaplanowanie sobie, że raz w tygodniu spędzą popołudnie z kimś innym niż ja.

Zamówiłam książkę po obejrzeniu 🙂

Pani Kasiu, ostatnio na szybko po raz kolejny przeglądałam Pani filmiki, żeby kupić sobie książki, które Pani poleca. Ta dołącza do listy ❤️

o Kasia o mnie wreszcie nagrała filmik :) relaks: czas - start!