şiir şanat fırsatını bulduğum bir zamanda yapmaya çalışacağım

Başak Yılmaz Hayat sizi çok güzel bir aşamaya getirmiş aslında. Ben de annem tarafından ne yaparsam sevilmemiş bir çocuğum. Sevilmek için çırpınıp durduğumu fark ettim bütün hayatımda. Tüm hayatımı biraz takdir alabilmek için geçermişim. İyi desinler, fedakar desinler, çalışkan desinler vesaire. En son bende sizin gibi fark ettim ki evladım da beni sevmeyecek. Onun için de bana iyi anne desin diye didiniyorum. Bunu fark ettiğim anda desinler’i artık hayatımdan çıkaracağım dedim. Baktım ki aslında kimse için bir şey yapmak gelmiyor içimden, ben takdir almak istemeyince. Baktım ki kimseyi sevemiyorum aslında, evladımı bile gerçekten sevemiyorum. Beni kim takdir ederse onu sevdiğimi zannediyorum. Sonra düşündüm “şimdi bu çocuk beni takdir etmez de eleştirirse onu sevmeyecek miyim?” Verdiğim cevap evet oldu ve ben tepetaklak oldum. Yavaş yavaş gerçekten sevmeyi öğrendim tekrar. Nihan hanımın anlattığı gibi yalnızlığımı kurdum önce. Kimsenin takdirini beklemeden yapacaktım ne yaparsam. Mutluluğum kimsenin hatta evladımın bile tekelinde olmayacaktı ve ben onu beni sevmese de sevecektim. Bu kararı verdim ve çocuğuma da arada bir hatırlatıyorum. Bu nokta çok yalnız ama çok da huzurlu bir nokta. Bir hiçim. Hayat beceriksiziyim. Olmadım. Beceremedim. Bu kadarım. Öyle bir ottan farkım yok artık. Canlı. cansız her şey gibi sadece burada bulunduğum anı yaşıyorum. Abartmadan. Kızdığımda bile gerçekte öfke hissetmiyorum. Vahşi bir hayvan gibi sadece dişlerimi gösteriyorum kendimi korumak için. Onun sadece bir an olduğunu biliyorum. Sadece annem içimde bir yara gibi galiba halen.