Yalnız Bile Değilim
Üç taraflı sularla dönüşümlü memleketim
gibiyim. Yalnızım. Yorgunum.
Çok hırpalandım. ağaçlarım
ormanlarım kesildi. Göğüm betona
kesti. Denizlerim hep pis…
Dört taraf yalanlarla çevrili insan
parçasıyım ben. Adım yalnızlık.
Uğruma savaşım yok, sokakları
ateşe verenim. Molotoflar patlamıyor
göbeğinde şehirlerimin. Haritalarda ara
ki bulasın eminim. Terk edilmişim.
Mutlu insan yüzleri ona basmış
yanı. Efkarımda ortağım. kalıcı
hüzünlerle taçlanmış sanki varlığım.
Ne yapsam ne etsem de benim için çok
Geciktiği daha yeni anlamışım.
Ne gitmek istiyorum ne kalmak. Hayır
yaşamak ne ölmek. Ne gülmek ne
Eeeek. Aldığım nefes başına buyruk,
gülüşlerim istiyorum. Ne zaman hangi
saatin kayboluşum mu? Bilmiyorum.
Acıya bile artık duygusuzum.
Dört taraflı yalnızlıkla döngüsel
insan parçasıyım ben. Gürül gürül
şiir okuyuşum hep bundan. En kötü
şarkıları iştahla söyleyişim.
Kırgınlığıma en çok dokunan kalpte
inat edişim, yalnızlığıma en benziyor
bir yerde konaklayacağım. Memleketime
benzeyişim çaresizlikten, bundan.
Yatağındakini değil yüreğindekini
Aldatılan bir kadının gözyaşlarında, ne kadar
bağırsa da çığlığını duyuramayan bir
sokak çocuğu ya da.
Memleketim gibiyim
kendi coğrafyamdan sürgüne gönderildim.
Dört taraflı yalnızlıkla döngüsel
insanın parçasıyım ben, hep eksiğim.
Daha güzel kayıtlı değil
bile hakkım yok sanki. Hangi dala
tutunsam en baştan kırık, hangi kalbe
sığınsam zalim, kime el dayanıklıysam
kayıp… Hırpalanmış gibiyim bir yaşam
macerasında. Umudu yarım kalan,
hevesleri kursağında sallanan, kendi
mahvoluşunda kendi ses veren bir
yıkıntı gibiyim.
Yokum Olduğumu
Zannettiğim en şiddetli zamanlarda
safra. Memleketim gibiyim. Düşlerime
silah çekildi. Umutlarım yok pahaya
satılmış. İnançlarım hakir görülmüş
yollarm kar buz içinde. Ne yana
baktıysam zifiri siyah. Dört taraf
yalanlarla çevrili insan parçaları…
"Unutulmamış gibiyim ben
ve deli
Bir bakım unutulmuş gibidir
Bilmem ki nasıl anlatılır
Yalnız bile değilim..."
Edip Cansever