Başkalarına karşı çok vericiyken kendinize farklı davrandığınız oluyor mu? Başkalarının ihtiyaçları söz konusu olduğunda hemen harekete geçebilirken kendiniz için aynı şevkle harekete geçmekte zorlandığınız olur mu? Bu davranış ile ebeveynlerinizin davranışları arasında bir ilişki var mı sizce? İnsanlık maceramızın ilk şekillendiği yer dünyaya gözlerimizi açtığımız yuvalar. Hem kendimize hem de başkalarına nasıl davranılması gerektiğini ilk olarak ailemizde öğreniyoruz. Çocukken bize ve başkalarına farklı davranan ebeveynlerle büyüdüysek kafamız karışabilir ve sağlıklı sınırlar bulanıklaşabilir. Eğer öyleyse şimdi tam da yetişkin bir birey olabilmek için ailemizden ya da çevremizden aldığımız şemaları tekrar gözden geçirebilir ve onları yeniden inşa edebiliriz. Sizin deneyimleriniz nasıl? Görüş ve gözlemlerinizi bizimle paylaşın lütfen 🧡✨