Yolumuzun çiçeklerini hem göstermek hem anlatmak istedim. Ama bu budur, şu şudur diye değil. Oldukları hâlliyle, yaşadıkları yer, dahil oldukları topluluk, soludukları hava, içtikleri su ile.
Bu yolun üzerinde görünen bitkiler; karahindiba, yarpuz, ballıbaba, yılan bıçağı, havaciva otu, deli dirfil, dağ lalesi, unutmabeni, arpacık salebi, adaçayı, kedi otu, menekşe, turna gagası, venüs çiçeği, labada, buhurumeryem değil yalnız. Bunlar çiçekte olanlar veya göze görünenler. Her şeyden önce tanıyabildiklerim.
Eğer çok karakteristik bir görünümü yoksa bir bitkinin kim olduğunu söyleyebilmek yaprak, çiçek ve meyvelerini görmeyi gerektirir. Yani yüzünü gösterdiği andan itibaren bir çeşit arı misali yanına gider gelirsek, o zaman kim olduğu bulabiliriz. Şu çeşmenin başında yetişen yarpuzdur ama hangisi? Örneğin karahindiba birer tüy demeti ve aken taşıyan meyveleriyle tanınsa da çoğu kez türünü söylemek zordur. Çeşitli sebeplerle tür tanımları belirgin değildir çünkü. Karahindiba diyebilecek kadar ona yakınlaşmak yeter de artar bile.
Doğrusu benim için türlerini söylemek çok önemli de değil artık. Ormanda gezdikçe tek bir bitkiye bakmak yüzlerce bitkiye bakmaya, hatta onlara çıkan yolların, yolun adabının, toprağın altındakinin, çiçeğin üstünde vızıldayanın, çamın tepesinde öten kuşun, tüm bunlara komşu köylerin dahil olduğu bir bakmaya dönüştü. Etrafta insan sesi yoksa da çeşme vardı, balta vurulmuş bir ağaç vardı, kutsal bir mezar vardı, çit vardı da insansız yer yoktu. Hepsi bitkileri bir ucundan çekiştirip durdu. Bir bitkinin tıpkı insan gibi aynı zamanda tüm bunların torbası olduğunu anlamak hiç zor değildi.
Yolları, tarlalara veya öte köylere giden yollarla bölünmüş bir çam ormanın içindeyiz. İyice tırmanmaya başlamadan aynı zamanda tarla kenarları olan yol kenarlarına çalılar ve çeşit çeşit yaban ağacı, insan eliyle ekilmiş bir kaç badem, incir, ceviz bekçilik ediyor. Neredeyse ormanın en yabani hali mezarlıklarda... Orada yetişen her canlı yerinden edilme korkusu olmadan yaşıyor. Botanikçiler mezarların o bölgede yetişen yabani bitkiler için bir sığınak olabileceğini söylerler. Mezarlıkların yanından geçerken ölülerin yaşayanlardan daha şanslı olduğunu düşünüyoruz. Bu koruma statüsü ilelebet devam edecek kadar garanti değildir yine de. Türkiye; baraj suları altında kalmış, ziyaret edeni kalmayınca taşınmış veya üzerine başka yapılar inşa edilmiş mezarlıklarla dolu.
Tarlalardan süzdüğü zehirlerden, taşıdığı çöplerden yorulan Güre deresi yanıbaşımızda akıyor. Bir dereye girmekten, suyundan içmekten korkmayı gönlümüz kaldırmıyor ama öyle işte bu dere. Bir dere nedir?
'Yolumuzun Çiçekleri' başladı.
Mekân: Serhat/Bayramiç