Herbert, czyli czysta harmonia. Zgodność życia z głoszonymi poglądami. Rzadki przypadek. Chwała mu za to. Prawdziwy żołnierz niezłomny.

Wielki poeta ale i bardzo mądry człowiek.. Wielki Polak ...właśnie dlatego że był zbyt mądry..był niewygodny

Wiara i patriotyzm - wielki szacunek dla Pana Herberta.

Jestem poruszona tak wnikliwą analizą twórczości Poety.Wypowiedzi gości dobitnie ukazują, jakim fenomenem,mocarzem ducha był Zbigniew Herbert.Pokrzepia mnie to, że czytają i cenią jego utwory ludzie na świecie.Polacy w większości nie uświadamiają sobie jego wielkości moralnej i artystycznej.Dzięki za odkrywanie Herberta!

Oglądam i słucham po raz drugi, jeszcze uważniej. Bardzo potrzebne są takie programy. Dziękuję bardzo.

Super budujące wspomnienia o wspaniałym człowieku, poecie

Bardzo dobry program..prośimy o więcej.

Zbigniew Herbert to największy polski poeta w XX wieku. Krystalicznie czysta postać. Wielki patriota. Ogromny szacunek.

Do świata wiernego Chrystusowi i chrystusowym wartościom prowadź nas Panie !!!

Herbert ❤ Wielki Polak

I nie przebaczaj zaiste nie w twojej mocy przebaczać w imieniu tych których zdradzono o świcie

Pan...C....... !!!!! Pozdrawiam Serdecznie.!!((!))). J.W.

Proszę tak trzymać. Bardzo ciekawy kanał.

Piękny człowiek!

Pielęgnujmy w naszych sercach duchowe dziedzictwo, któremu na imię Polska !!!

🌻

♥️🇵🇱🇵🇱🇵🇱♥️

A cóż jest złego w nacjonalizmie? Odróżnia go pani od szowinizmu?

W książce R. Ligockiej pt. ,, Dziewczynka w czerwonym płaszczyku", można przeczytać, że ów autorytet wsparł autorkę... finansowo, aby dokonała aborcji.

Nieszczęśliwy dobór gości. J. Siedlecka to za duża gwiazda reportażu, która na dodatek dobrze WIE, że jest gwiazdą, aby obok niej sądzać w roli równorzędnego interlokutora kogoś o znacznie uboższej renomie. Byłoby najsensowniej zaprosić tylko ją, bo do powiedzenia ma niepoliczalne wiele i wartościowego. Albo tylko dwóch mniej rozpoznawalnych literaturoznawców. Pani Joanna przy całym szacunku dla jej wiedzy i erudycji ma tę słabość charakteru, która nie pozwala jej nawet przyjąć do wiadomości, że w JEJ tematach może wypowiadać ktokolwiek poza nią, i że o zdanie w nim pytać można kogokolwiek poza nią. Trochę taka postawa irytującej prymuski ze szkoły, która wcina się gorzej uczącym się kolegom w słowo, nawet jeśli mówią z sensem bo...JA! JA WIEM! PRZE PANI, JA, JA TO WIEM, WIEM WIEM!!!! Szacunek dla doktora, bo to protekcjonalne wtrącanie się, przerywanie, odpowiadanie ze strony pani Joanny to nie miało wiele wspólnego z szacunkiem.

Chwilowo w Polsce w sporze między Herbertem, a Miłoszem wygrywa ten drugi...

Milosz byl arogancki, ponizal Polonie. Co do tzw. anty..., w odrodzonej Polsce, za malo mowi sie o zagrozeniu syjonistow i bokszewikow.

Krytyka Miłosza w tym materiale jest przesadzona, z kolei Herbert jest wybielany. Uwielbiam ich obu i bardzo mi się to nie podoba. Mam ich biografie napisane przez Franaszka, jak i komplet twórczości. I nie lubię, gdy tych dwóch wybitnych ludzi traktuje się wybiórczo. Tego na piedestał, a tamtego do szamba. Obydwaj byli ludźmi z różnymi przywarami i momentami słabości, a także z nieco innych epok. Tożsamość narodowa moim zdaniem nie wyklucza krytycznego podejścia do pewnych spraw, krytyka jest podstawą dla naprawy tego, co złe. Herbert nie widział wad II RP, które ewidentnie były, tyle że 20-leciu był za młody, żeby je w porę dostrzec i przetrawić. Miłosz, jako starszy, miał świadomość istnienia antysemityzmu i wad ustrojowych tamtego państwa, a po wojnie, w czasach stalinowskich, miał świadomość ryzyka, które on, znany już poeta, ponosi za wszelkie wypowiedzi. On zresztą uciekł z PRL i napisał rzeczy, które ten ustrój również obnażały. Herbert był wówczas całkowicie anonimowym, nieobciążonym sławą i zainteresowaniem służb człowiekiem. Jego późniejsza postawa była godna podziwu, bądź co bądź wytrwał kilka dekad w realnym, intelektualnym oporze. Miłosz z kolei bywał przekorny i prowokował ludzi, którzy bywali w jakiś sposób zaślepieni, raniąc często ich uczucia. Miłosz nie doceniał zwłaszcza takich zrywów patriotycznych, jak powstanie warszawskie, które jakkolwiek dramatyczne, finalnie zakończyły się porażką, rzezią cywilów i zniszczeniem Warszawy. Nie przyniosły zwycięstwa ani militarnego, ani politycznego. Te zrywy, bardzo patriotyczne, z bohaterską kartą powstańców i mieszkańców stolicy, były jednak strategicznym błędem. Dowódcy posłali praktycznie nieuzbrojone oddziały na szturm z góry skazany na porażkę. Jak mogło być inaczej, gdy 10% powstańców miało uzbrojenie pierwszego dnia walk? Jako człowiek świadomy zniszczenia ogromnej liczby bezcennych zupełnie świadectw historii w postaniu warszawskim, jestem za tym, żeby jednak zrozumieć racjonalny stosunek Miłosza do takich samobójczych decyzji, jak te, które podjęto w lipcu 1944 roku w Warszawie przez dowództwo AK.