Osoby z DDA,DDD często nie potrafią sìę relaksować,bawić.Mają syndrom zadowalania innych aby "zasłużyć"na akceptację.Często są" zawsze uśmiechnięci" aby ukryć wewnętrzny smutek.Pozdrawiam

Ja jestem DDD . Niestety. Pochodzę z bardzo toksycznej, dysfunkcyjnej rodziny. Ja znajduję spokój i ukojenie duszy tylko w Jezusie , możecie się śmiać, ale ja od 5- go roku życia czuje niesamowite wyciszenie. Czuje pokój i ukojenie. Gdyby nie to , to bym zwariowała w tej rodzinie. Mam niesamowitą pomoc z nieba i wsparcie przez całe moje życie od kiedy tylko pamiętam czuje Bożą opiekę nad sobą. Dziękuję Ci Boże, że jesteś i mnie chronisz i mnie nie opuszczasz.Chwała Tobie Panie!

Jestem DDD a dodatkowo WWO. Moje reakcje emocjonalne są bardzo silne. Ze względu na toksyczny dom, w którym nie było zgody na okazywanie emocji, musiałam latami hamować moje reakcje. Doprowadziło mnie to niestety do chorób o podłożu psychosomatycznym. Obecnie staram się być już bardziej... sobą. Co uwierzcie, bywa trudne. Pozdrawiam wszystkich DDD! :) Dziękuję za film!

W wyniku przebytej traumy częściowo straciłam głos. Przez 20 lat byłam pod wpływem silnego stresu. Z jednej strony-rodzice. Tata-toksyczna osoba, która wiecznie mnie krytykowała, był wiecznie niezadowolony, bił mnie i kazał klęczeć na grochu z rękami podniesionymi do góry. Nie uznawał opinii innych, nie można mu się było sprzeciwiać. Mama- poniżana przez tatę, chorowała psychicznie wydawało jej się że ktoś ją śledzi, co chwilę płakała. Nie umiała załatwić prostych rzeczy typu wizyta u lekarza. Przypuszczam że miała depresje. Musiałam szybko dorosnąć. Jakby tego było mało byliśmy prześladowani przez lokalnych narkomanów, bo nie zgadzaliśmy się żeby przebywali na naszej klatce. Pobili mojego tatę, brata, porysowali nam samochód, wysmarowali drzwi kupą. Nękali nas bardzo często. Policja nie pomogła. Te nagromadzenie stresu spowodowało że pewnego dnia obudziłam się i moja krtań została jakby sparaliżowana. nie umiałam wydusić głosu. Jak szłam do sklepu ludzie nierozumieli co chce kupić. Potem było liceum i studia -masakra bałam się publicznych wystąpień i wygłaszania referatów, bo nie umiałam tego zrobić, żeby dodać sobie odwagi piłam w ubikacji wtedy moja krtań trochę się wyluzowywała. Uciekałam ze szkoły. Nie znosiłam siebie, żeby poczuć się lepiej stałam się oprawcą dla innych :mówiłam innym przykrej rzeczy, wszczynałam konflikty, byłam takim wampirem energetycznym. wyładowałam się na innych żeby poczuć się lepiej. Niektóre osoby przeze mnie płakały. Teraz trochę optymistyczniej. Jak z tego wyszłam? Od dwóch lat uczęszczam na terapię-polecam wszystkim, tam odkryłam że mam PSTD, przeszyłam traumę. Poznałam mechanizmy , które stosowałam żeby się obronić. Uświadomiłam sobie że muszę siebie pokochać i jak błędne mam zdanie na swój temat. Chodzę też do psychiatry i biorę leki. Co mi jeszcze pomaga? I mogę Wam polecić? -Modlitwa. Modlę się różańcem na kanale TEOBAŃKOLOGIA. Ksiądz, który prowadzi te rozważania wypowiada się często tak jak moja Pani terapeutka. Ma dużą wiedzę psychologiczną. Modlę się też Koronką do Ran Pana Jezusa. Oddałam się w niewolę Maryi. Rozmawiam z Jezusem jak z przyjacielem , opowiadam mu o wszystkim. Modlę się do Ducha Świetego. (33 dniowe nabożeństwo) Najbardziej pomaga mi Msza Święta -kiedy przyjmuje komunie czuję spokój wewnętrzny. -Pomaga mi oddychanie brzuchem , mam opaskę MI BAND i tam można trenować oddychanie. -Prowadzę 5 minutowy pamiętnik pomysł Pani Kasi Sawickiej(można obejrzeć filmik) -spacery, ruch , jazda na rowerze -książki: STEFANIE STAHL: Odkryj swoje wewnętrzne dziecko, Jak myśleć o sobie dobrze?, Kochaj najlepiej jak potrafisz MARCIN ZIELIŃSKI-Moc przebaczenia -zaczęłam stosować olejek CBD Powiem Wam że w obecnej chwili jest bardzo dobrze. Głos mi wrócił. Skończyłam dwa kierunki studiów. mam pracę która kocham to też jest cud że ktoś mnie przyjął z takim głosem i nerwicą -wiem że to sprawa Pana Boga. Także nie poddawajcie się -można wyjść ze wszystkiego. Mózg jest plastyczny i potrafi zmienić myślenie. Wierzę że i Wam się uda.

Boże, ile nas tu jest...

Poznałam swojego męża i jego rodzinę. Całkowite przeciwieństwo mojej. Staram się robić wszystko tak aby nie powielać złych nawyków. Nie lubie powiedzenia "Historia lubi się powtarzać" co u mnie w rodzinie wszyscy bazują na tym. Ja robie wszystko żeby nie powtarzać. Chodzę własnymi ścieżkami. Bardzo trudnymi, ale osiągam sukcesy. Mam z mężem syna, którego bardzo kochamy i nie będziemy faworyzować dzieci. Jestem uparta i oglądam filmiki psychologów dowiaduję się coraz więcej co robić żeby nie powielać błędów mojej toksycznej rodziny z dzieciństwa.

Pochodzę z domu, w którym mama była uzależniona od leków i bardzo agresywna zwłaszcza słownie. Najgorsze dla mnie było to, że każdemu pozwalałam wejść sobie na głowę. Zwłaszcza w szkole, później w pracy. Nie wyznaczalam żadnych granic innym, robili ze mną co chcieli. Byłam małomówna, cicha, chciałam być niewidoczna. Dopiero po trzydziestce zaczęłam myśleć inaczej.

Również pochodzę z dysfunkcyjnej rodziny. Mama zostawiła mnie w wieku 7 lat a tato dwa lata później, przy czym jest alkoholikiem. Dwa lat terapii, mnóstwo obejrzanych filmów i książek. Da się zmienić swoje schematy, zagoić rany, jednak wymaga to wiele wysiłku. Życzę powodzenia wszystkim!

Wydaje mi się że dzieci z domów dysfunkcyjnych nie zawsze są nadpobudliwe w szkole czy wśród znajomych. Bywają również otępiałe i wycofane. Zachowują się czasem spokojniej niż rówieśnicy np. w okresie podstawówki.

Ja jestem DDD. Jestem po rozwodzie i po kryzysie psychicznym w wieku 20 lat a żyje i mam sie coraz lepiej🙂. Pozdrawiam wszystkich🌹

Zabrano nam spokojne, szczęśliwe dzieciństwo.Mnie rozumie tylko moje rodzeństwo.Teraz już nawet potrafimy z tego żartować.Bezradna nigdy nie byłam, bo nie mogłam.Smutek towarzyszy nam cały czas.

Tak jestem DDA. I mam taką przypadłość, nie znam się na żartach. Sarkaz, ironia to dla mnie nie do ogarnięcia. Wszystko traktuję na serio. Za to potrafię cieszyć się z małych rzeczy, takich prostych , oczywistych.

Ja jestem po małżeństwie z narcyzem może nawet psychopata po 3 letniej terapii odzyskaniu siebie po wychowaniu przez narcystyczna matkę i żyje i mam się coraz lepiej, a było naprawdę źle. Wyszłam że wszystkiego bez żadnych leków intensywna terapia wiara praca własna chec życia uwierzcie da się życie jest tego warte 💚

Jestem DDD. Mam 22 lata. Odczuwam ciągły strach, ciągły stres, nadmiernie reaguje na wszelką krytykę. Mam mega niską samoocenę. Bywam przez chwilę szczęśliwa i bardzo szybko jakaś pierdoła potrafi mnie wyprowadzić z równowagi. Wmawiam sobie, że nie potrafię się uczyć, że nie umiem się skupić, że to moja wina. Ale po obejrzeniu tego filmiku widzę skąd to wynika. Moje zachowania jeszcze 5 lat temu były bardziej destrukcyjne, raniące, wybuchowe. Ale spotkałam cudownego człowieka. Faceta, który był zupełnie z innego świata. Zaczął mnie uczyć jak wygląda związek. Zmieniać mnie. Niestety po pięciu latach okazało się, że zmęczyła go ta ciągła walka o mnie, czy te walki ze mną. Jest mi cholernie źle z tym, że przez tak źle wypracowane schematy, błędne przekonania zniszczyłam coś tak pięknego jak nasz związek. Pomimo, że opierałam się temu, by pójść na terapię, teraz wiem, że to jedyna droga. Jak tylko wrócę do Polski w czerwcu od razu się zapiszę. Może nie wszystko w życiu jeszcze stracone.

Jestem z rodziny dysfunkcyjnej. Odnalazłam się w wielu tych punktach. Np mimo dojrzałego wieku do dzisiaj zagłuszam i tlumię zle emocje. To co mnie ostatnio wręcz przeraziło, to niemożność doświadczenia bólu, strachu, stresu, kiedy w przebiegu choroby, moja ukochana córka prawie od nas odeszła. To było straszne.. niezdolność do PRZEŻYCIA cierpienia

Jestem DDA. Jestem świeżo po skończonej dwuletniej terapii. To były 2lata ciężkiej pracy ale bardzo owocnej. Uważam że pójście na terapię to była jedna z lepszych decyzji w moim życiu. :)

Że jestem DDA okazało się podczas terapii w której wychodziłam z głębokiej depresji. Było to 14 lat temu... Od tamtej pory zaliczyłam trzy terapie indywidualne (obecnie jestem w trakcie trzeciej), terapię małżeńską, niezliczoną ilość kursów i warsztatów rozwoju osobistego. Moje pierwsze dziecko niestety zebrało baty będące pokłosiem moich traum, przy drugim już jest zupełnie inaczej więc czuję, że osiągnęłam sukces... Mimo to mając 48 lat czuję, że jeszcze długa droga przede mną

Kochani czytam Wasze komentarze wszystkie bardzo wartościowe i mądre, bardzo dziękuję. "Najbardziej potrzebują pomocy te osoby, które o nią nie proszą" Rzeka życia

Coś dla mnie ,pochodzę z rodziny dysfunkcyjnej ... Potrzeba wiele samozaparcia by nie skończyć na dnie lub znacznie gorzej ... Granica jest bardzo cienka gdybym miał opisać wszystko życia by mi niestrczyło ...

Zgadzam sie totalnie. Zawsze nienawidziłam ojca za jego alkoholizm... po latach pracy nad sobą i terapii, rozumiem, że on też był bardzo skrzywdzony i nie miał szansy dostać takiej pomocy jak ja. Całkiem zmieniłam do niego podejście. Tak jak ja musiałam uleczyć moje wewnętrzne dziecko, tak teraz staram się tak patrzeć na niego. To też mi pomogli, bo juz nie zyje urazami i przeszloscia, w jakis sposob mu wybaczylam i go zrozumialam.

2/3 życia spędziłam w emocjonalnym zamrożeniu i tak naprawdę tylko reagując na bodźce, unikając wszelkich konfliktów, a sytuacje stresowe rozładowywałam najczęściej jedzeniem, była to jedna z nielicznych przyjemności, jakie mi wówczas zostały. Jestem po 2 terapiach i dalej pracuję nad swoim poczuciem "ważności", obecności, tego, że jestem coś warta, ale czasem pojawia się stara ja i wpadam w paranoję, rozpisując scenariusze, co (na pewno złego) myślą o mnie inni ludzie. Wciąż też mam w ciele sporo psychosomatycznych niepozałatwianych spraw - zapalenia zatok pojawiają się o dziwo najczęściej, kiedy jestem przemęczona i zestresowana. Migreny z aurą i światłowstrętem miałam praktycznie od dziecka, odkąd zaczęłam dojrzewać - czasem nawet tydzień w miesiącu - i na początku nie wiązałam ich z tym, co było w domu. Mój fizyczny stan zdrowia, skoki wagi + nadwaga 20-40 kg nakręcały depresję - wszystko nakręcało się wzajemnie, do tego dochodził też autosabotaż. Stracilam umiejętność koncentracji i szybkiego uczenia się. Na kilka lat przed śmiercią ojca całkowicie "otępiałam", jakby spadło mi IQ o 30 punktów. Obecnie, im jestem jednak starsza i bardziej niezależna, im bardziej pewna, że sobie poradzę, tym mniejsze opory przed mówieniem tego, co naprawdę myślę - to też kwestia formy, wyćwiczona na terapii grupowej - POLECAM! Kiedyś passive aggresive to było moje drugie imię - odbierałam wszystko jako atak i broniłam się jeszcze zanim ktokolwiek mnie zaatakował. Wciąż łapię się na atakach złości kierowanych "do wewnątrz". Wewnątrz mnie, pod tzw. garem, wciąż kipi. Polecam terapię i zajęcia relaksacyjne, typu medytacja, o ile nie macie stanów psychotycznych. Wspaniale relaksują mnie koncerty gongów i mis. Z pewnością sięgnę po książkę - dziękuję za polecenie :)

Osoby DDA i DDD nie zawsze mają problemy z koncentracją. Mogą uczyć się bardzo dobrze, bo gdy rówieśnicy myślą o zabawie, osoby dda i/lub ddd są nadwiek dojrzałe, w nauce widzą ucieczkę od rzeczywistości...

Dziękuję za filmik ❤ długie lata leczenia, terapia i farmakologia pomogły mi trochę, ale to, co najbardziej przyniosło pokój i radość, nowe życie, w którym ciągle uczę się siebie jest Hagioterapia, to jest między innymi kontemplacja i adoracja Jezusa, On realnie uzdrawia. Serdecznie pozdrawiam 😘

Kasiu, a może pokazałabyś książki, których nie polecasz z krótkim komentarzem...? Ostatnio na rynku jest wiele książek psychologicznych, często jest o nich głośno, a potem okazuje się, że to chłam.

Od lat próbuje normalnie żyć jako dda i ciągle dowiadując się czegoś nowego

Czułem że odstaję od reszty. O dda dowiedziałem się, kiedy szukałem pomocy w kryzysie małżeńskim, zawodowym i każdym innym. Jak sobie radzę? Średnio :) Dalej zaliczam dołki, ale szybciej się z nich podnoszę. Pomaga mi sport, modlitwa i kontakt z innymi osobami takimi jak ja. Smutek dalej mi towarzyszy. Widać go na mojej twarzy i słychać w głosie. Sporo wysiłku wkładam w to żeby było ok. Pozdrawiam

Ciekawe, że znam sporo DDA... prymusów. Sama też nie miałam żadnych trudności w nauce, wręcz przeciwnie. Chyba chciałam tym zrobić mamie przyjemność (nie udało się), bo w mojej dziecięcej ocenie miała już dość problemów. Za to napięcie mięśniowe... o rany. Odpuszcza tylko po lekach zwiotczających (biorę jak kręgosłup dokucza), albo alkoholu. Super zachęcająco brzmi ten rozdział o doświadczeniu przyjemności, zabawie, śmiechu i twórczości, bo od zawsze czułam, że jest to we mnie wszystko jakieś takie zesztywniałe.

Ale byloby fajnie zrobic spotkanie wszystkich tych osob i o tym pogadac otwarcie!! x mysle ze pomoglo by to duzej ilosci ludzi ktorym najwiekszym problem jest trzymamiem emocji w srodku ! x

Jestem osobą DDA i mam męża alkoholika. Niestety poddałam się automazyacji wyniesionej z dziecinstwa/..Od 20 lam mam depresję i nerwicę lękową. Nie umiałam odejść od męża. Dzięki Pani programom i polecanym książkom jest mi łatwiej zrozumieć swoje zachowania. Od roku uczę się asertywności i stawiania granic. Bardzo Pani dziękuję, że mogę zrozumieć dlaczego było mi tak trudno życia, szczególnie emocjonalnym. Jestem osobą bardzo empatyczną nawet do swojego męża. Serdecznie pozdrawiam❤❤❤

Wspaniały film, w takiej pigułce wszystko objaśnione od A do Z. Trochę terapii za mną, niby takie wszystko oczywiste, a teraz widzę jednak jaśniej, że moje lęki to pokłosie przeszytego strachem dzieciństwa, przedwczesna śmierć matki, kiedy miałam 10 lat, po czym życie z ojcem alkoholikiem, niezwazajacym na żadne nasze potrzeby. Zero wspomagającej dalszej rodziny, a sąsiedzi jakby się odsunęli. Czułam się jak trędowata, nikt się totalnie mną i bratem nie interesował, nauczyciele zamiast pomagać, krytykowali. Żal do ojca mi przeszedł, jest obecnie w domu opieki po udarze. Niemniej jednak borykam się z lękami tzw. GADem, który czasami bardzo potrafi mnie oszukać. Wciąż walczę, dodam że bez proszków, bo proszki to jak ten alkohol- zaleczanie, a nie rozwiązanie. Pozdrawiam i dziękuję.

Jestem DDA. Od 33 lat. Niedawno zostałam matką. Szarpię się sama ze sobą, jestem tak niesamowicie rozchwiana emocjonalnie, z domu wyniosłam wyuczoną bezradność. Ojciec pił. Mama starała sie jak mogła, zeby było normalnie, ale teraz widzę jakież to było nieporadne. Mogłabym tak wymieniać w nieskończoność Wszystko o czym Pani mówi, widzę u siebie. W mniejszym lub większym natężeniu, ale widzę. W życiu nie czułam sie tak źle ze sobą, ze światem, ze wszystkim do okoła. Nawet gdy 3 lata temu usłyszałam diagnozę taką jak stwardnienie rozsiane. Mam ochote wyć do Księżyca. Podjęłam decyzję. Muszę podjąć terapię. Nie mogę tak dłużej. Obecnie rozglądam się za dobrym specjalistą. A pani Pani Kasiu dziękuję za filmy i za to co Pani robi🧡🧡🧡

Była to długa droga i dużo do przejścia i przepracowania 🙌🏻 dziękuję za filmy i pozdrawiam !

Hallo,to Ja. .. depresja...dystymia...DDA...DDD...WWO...To ja ktòra szukając pomocy słyszy....przestań,jesteś nienormalna,powinnaś się leczyć...a za chwilę że nic mi przecież nie jest....idzie zwariować od tej normalności hehe. Ja....chętnie oddam a nawet dopłacę. .. tak odpowiadam gdy słyszę. .. wmawiasz sobie, wymyślasz, przesadzasz, daj spokòj to głupoty, nic Ci nie jest, ciągle narzekasz, nie wyglądasz jakbyś miała depresję. ..i milion innych "idiotycznych " tekstòw z otoczenia. .. Ale ja wiem,Kasia to wie i Wy wiecie, że wcale nie jest super mając tyle traum i przeròżne objawy iść przez życie i znosić tą absurdalną i okropnie raniące opinie. ..i chyba żadna z Nas czy tak zwane "normalne osoby" nie mòwili by takich rzeczy ponieważ jest mega super bombastycznie bo nasze życie jest jak tęcza i gadamy tak bo nam się nudzi. Tylko staramy się mòwić o tym wszystkim aby zrozumieć co nam dolega, dlaczego tak jest a nie inaczej, szukamy zrozumienia, wsparcia, pomocy aby mòc po prostu chociaż jakoś żyć. ..Jednak zamiast tego spotykamy się z wyśmiewaniem, krytyką, pogardą i totalnym brakiem zrozumienia. I każdy pewnie zrobiłby "wszystko " żeby to co nas spotkało nigdy, przenigdy się nie wydarzyło! Bo wiemy jak trudno to wszystko unieść i żyć. ..jakkolwiek. ..a najgorsze jest że w momencie gdy mamy iskierkę nadzieii ktoś nas gasi jak "peta"...i pogłebia nas w trudnościach życiowych. ..i jak tu znowu dalej żyć (wegetować) kiedy ledwo dajemy czasem radę oddychać przez to co się kiedyś wydarzyło i kolejny zawòd przez niezrozumienie...mogłabym tak pisać bez końca o nieludzkiej znieczulicy i traumach i o tym wszystkim. .. ale MY to wiemy bez pisania czy czytania. .. ale jak w "kimś normalnym " kto znowu nas wyśmiał wzbudzić. ..człowieczeństwo i wytrącić z błednego myślenia. ..żeby nie niszczył kogoś kto głośno woła o pomoc

Ściągnęłam książeczkę z Legimi i spróbuję sobie pomóc bo mam większość tych objawów...Dziękuję ♥️

Wow!! To jeden z najlepszych filmików jaki widziałam!! Ogromne podziekowania❤🙏

Uwielbiam Panią. Dziękuje za ten odcinek

Pani Kasiu! To bardzo ważny temat i cieszę się ze Pani go porusza ☺️ jestem na terapii i działam w temacie. To straszne trudne.

Wspaniale interesujace video. Dziekuje. Prosze o wiecej na ten temat. 💚🌿

Pani Kasiu dziękuję...te mechanizmy kompensacyjne są niesamowicie ciekawe.🌷 Miłego dnia

Dziękuję za polecenie książki , bardzo pomocny odcinek 🙂

Pani Kasiu bardzo dziękuję za ten filmik, dużo wskazówek do przemyśleń. Pozdrawiam serdecznie 🤗😘🌷

cudowny filmik , dziękuję Pani Kasiu :) za wszystko co Pani dla nas robi :)

Dziękuję za ten film dopiero dzisiaj uświadomiłam sobie skąd u mnie ten wieczny smutek.. od dzieciństwa minęło już sporo czasu i nie brakuje mi dzisiaj ptasiego mleka .. tylko ten smutek, wieczny i nieodłączny towarzysz mojego życia :(

Mi pomogły częściowo książki, które uświadomiły mi patologie w jakiej żyłam. Nieoceniona pomoca są medytacje pełne miłości idealnej opiekunki. Po niespełna 3 tyg czuję o wiele mniejsze napiecia w moim ciele i większa pewność siebie. Zdecydowanie zgadzam się ze zdaniem że miłość leczy.

Dzięki pani filmikom uświadomiłam sobie, że jestem DDD. Bardzo istotna dla mnie jest wiedza o narmalnych domach, aby moim dzieciom dać zupełnie dobry przykład na przyszłość. Czytam książki, które pani polaca oraz inne, które otwierają mi oczy. Dziękuję za dzielenie się wiedzą.

Bardzo dziękuję❗️❤️

Po pierwsze trzeba sobie uświadomić te wszystkie procesy które są.skutkami takich trudnych domów. A potem należy korzystać z pomocy psychologów i mądrych książek żeby wprowadzać takie zmiany w życie aby było żyło sie lepiej. Działa

Pani Kasiu ma p. w sobie taką radość podczas mówienia, aż pozytywna energia przelewa się na mnie, dziękuję ☺

Kasiu jestes codowna!❤Uwielbiam twoj content. Zawsze rzeczowo, na temat i z ta twoja mega pozytywna energia, ktora zarazasz!🥰 Na pewno oblukam TT, super, ze i tam jestes, bo wiecej ludzi bedzie moglo skorzystac z twoich rad!🥳🙌

Dzięki pani dowiedziałam się że jestem DDR, mi bardzo pomogła wspólnota kościelna i odkrycie że Bóg mnie kocha taką jaką jestem to był punkt zwrotny. A teraz zastanawiam się nad terapią. Zbieram się 😁.

Ja jestem na nowej drodze mojego życia ale to był wielki trud i wysiłek by na tą drogę zejść. Kochani nic się samo nie zrobi , naprawi. Jestem po terapii DDA a także po wieloletniej z psychologiem. Bardzo polecam moje życie jest teraz piękniejsze.

Pani Kasiu, po raz kolejny dziękuję za Pani pracę i filmy. Żałuję, że mam tak daleko do Pani, ponieważ chętnie bym się zapisała na wizytę. Sama jestem DDD. Po wielu latach cierpienia i terapii wychodzę powoli na prostą. Dodam, że zrozumiałam, że przez wiele lat cierpiała na aleksytymię. Wręcz nie wiedziałam co czuję i dlaczego. Nie potrafiłam kompletnie nazywać emocji ani swoich ani innych. Jako dziecku zabraniano mi cokolwiek czuć. Byłabym wdzięczna za film na ten temat.

Witam Pani Kasiu ja przeszla I zrozumialam dzuek pani to co mówi dziękuję za milie slowa

Dzięki Kasiu za nagranie . Ta muzyczka cicha na początku bardzo ekstra i przyjemna 😊 Mam prawie 30 lat. I mimo że sporo już przerobiłam na terapiach, to nadczujność jest bardzo mi doskwierająca, jak i somatyczne objawy lękowe, jak atak paniki co jakiś czas czy bóle żołądka i głowy.. Ale z chęcią przeczytam te książkę 😉 Pozdrawiam wszystkich DDA.

Tak dokładnie jest w rodzinach DDA ale człowiek nie umie tego pojąć ani nie może pomóc tym osoba dopiero teraz to rozumiem jak slucham pani Kasiu dziękuję za mądre slowa

O właśnie kupiłam te książkę ale jestem przed lekturą. Chętnie posłucham odcinka . Uwielbiam poruszane tu tematy 😍

Kasia dziękuję ci za ten materiał, ze smutkiem muszę przyznać, że wszystko o czym tu wspomniałaś dotyczy mnie. Od lat zmagam się z depresją i nerwicą, od dziecka cierpię na migreny, problemy z układem pokarmowym. Do tego różnego typu szukanie chwili szczęścia i zapomnienia w używkach różnego typu. Jako mała dziewczynka zostałam zdiagnozowana z dysleksją/dysgrafią a ostanio jeszcze z potencjalnym ADD. Mój tata bardzo często wracał do domu pijany, awanturował się, był agresywny wobec mamy. Jako dziecko porównywał mnie i moje siostry z innymi 'lepszymi', 'mądrzejszymi' dziećmi. Sam został wychowany przez narcystyczną matkę, jego ojciec zmarł jak tata miał 17 lat. Dużo jego zachowań wynika z tego jakie sam miał dzieciństwo i pomimo, że wiem dlaczego jest jaki jest i szkoda mi go, to też szkoda mi mojego zmarnowanego dzieciństwa. Trauma ciągnie się całe życie niestety.

Najpierw terapia, a potem związek bo inaczej może być tragedia...

Dla mnie najbardziej uciążliwy jest brak umiejętności stawiania granic, brak asertywności i bezgraniczne oddanie osobie, która okaże minimum zainteresowania mną. I jeszcze poczucie obowiązkowości. Pozdrawiam:)

Pani Kasiu, bardzo proszę o filmik dotyczący relacji babcia - wnuczek. O zdrowych granicach w takiej relacji, jakie zachowania nas rodziców powinny niepokoić i jak reagować, gdy babcia próbuje zastąpić mamę i zaczyna się wtrącać w wychowywanie dziecka..

Ta książka jest niesamowita. Polecam ❤️❤️❤️❤️

Mój mąż jest z tak ciężkiego domu. Życie z taką osobą jest realne ale bardzo ciężkie. Jest osobą wycofaną i pracowitą. Najgorsza jest ta niemoc. Stabilizacja jest ważnym kluczem.

Bardzo dobry materiał - sporo wyjaśnione. Super. "Znalezienie leczącego środowiska - ten fragment tekstu bardzo mnie poruszył , przyznaję. Pozdrawiam.

Niesamowicie ważny dla mnie materiał dziękuje Pani wspaniała robota dzięki takim ludzia zdołałem zapisać się do psychologa i mam nadzieje ze uda mi się przezwyciężyć swoje traumy

Ta książkę ostatnio mi polecał mój lekarz. Muszę w końcu kupić .dziękuję za polecenie

Pani Kasiu, uwielbiam Pani materialy. Sa dla mnie bardzo przystepne, zrozumiale . Wlasnie uswiadomilam sobie ze mam 7 z 10 punktow . Jestem przerazona .

Hiper czujność. Kasiu nazwałaś to co od kiedy jestem zawodową mamą zastępczą obserwuję to u małych dzieci, które przyjmuję do domu. Cudnie móc utwierdzić się w tym co zauważam tylko nazwy nie znałam. Dziękuję

Jestem DDD. Mam 36 lat, a odkryłam to stosunkowo niedawno (1,5 roku temu) i jeszcze torpeduje mnie ta fala uderzeniowa. Może to dlatego, że nie jestem najostrzejszą kredką w pudełku, a może wyparłam to ze świadomości. Mój brat (37 lat) od lat powtarzał mi, że jesteśmy patologią. Ale pato kojarzy się ze skrajnościami, a u nas PRZEWAŻNIE nie było przemocy, przynajmniej tej fizycznej... Powoli oboje wychodzimy na ludzi, niesprawiedliwe mieć tak słaby start w życie, ale zaczynam doceniać to, co mam i dostrzegać szanse, a nie kolejne trudności. Trzymam kciuki za was wszystkich! Koniec z pławieniem się w swoim nieszczęściu :)

Pochodze z rodziny w której mało było okazywanej miłości, kiedyś prowadzilam pamiętnik będąc małym dzieckiem i potem nastolatką, w którym pisałam między innymi jak bardzo brakuje mi słowa kocham cie i też obwinialam o to swoją mamę.. Mama gdy byłam na studiach znalazła mój pamiętnik i zrobiła mi z tatą wielką awanturę, było bardzo dużo płaczu i kłótni. Wyrzucany żal zrobił jeszcze większy problem, w końcu pamiętnik spaliłam. Do dziś czuje się mało pewnie na tym świecie. Trudno mi poznawać nowe osoby. Ostatecznie doszło do tego że odwołałam swój ślub mimo że byliśmy z narzeczonym 6 lat. Uważam że nie nadaje się do związku i nie chcę nikomu niszczyć życia. Bardzo mi przykro mimo że też narzeczony też nie był super dobrą osoba do związku, jednak potrafiliśmy okazywać sobie uczucia czego ja bardzo potrzebowałam..

Jestem z rodziny DDD, gdzie rodzice byli niedojrzali emocjonalnie i radzili sobie ze swoimi emocjami kosztem dzieci. Uświadomiłam sobie, że coś w mojej rodzinie nie działa, gdy wyjechałam na studia i w pełni zderzyłam się ze światem zewnętrznym (pochodzę z małej wioski, położonej bardzo na uboczu). Wtedy doświadczyłam, że tak naprawdę nie miałam żadnego realnego wsparcia. Uświadomiłam sobie też, że schematy, w których funkcjonowałam, zupełnie nie sprawdzają się w świecie zewnętrznym a są wręcz destrukcyjne. Postanowiłam wówczas, że najpierw muszę wyprowadzić siebie na prostą choćby miało mi to zająć całe życie. Minęło już 25 lat. Nadal mam sporo przed sobą, ale ani przez moment nie żałowałam swojej decyzji, bo nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdybym skrzywdziła moje dzieci tak jak ja zostałam skrzywdzona Świadomość i poszerzanie wiedzy, oraz stosowanie różnych narzędzi i ćwiczeń bardzo pomaga w codziennym funkcjonowaniu oraz pozwala polepszać jakość życia. Świadomość i obserwacja siebie pozwala wyłapać szkodliwy schemat i krok za krokiem go puszczać na rzecz nowych wspierających postaw . Dziękuję serdecznie Pani Kasiu za nagrania, które Pani zamieszcza, bo czerpię z nich naprawdę dużo wsparcia i wiedzy, na wiele spraw po prostu otworzyła mi Pani oczy 🙏❤️ Serdecznie pozdrawiam 🤗❤️

Dziękuję wieczorem zabieram się za czytanie

Dziękuję, że jesteś.

A wiecie ja sie bardzo bardzo cieszę że jest coraz więcej tego typu filmów bo widze ile nas jest i uswiadamiam sobie ze to nie moja wina ze od dziecka mam to co mam. Dzięki temu nawet to jestem w stanie zaakceptowac a nie ciagle walczyć.

Szczęśliwie bardzo szybko dowiedziałam się,że jestem DDA. W wieku 19 lat byłam na pierwszej terapii,dlatego że bardzo szukalam pomocy,czułam się jako dziecko w różnych okresach bardzo źle psychicznie. Dziś mam 36,byłam na kilku terapiach,myślę że dużo pracowalam nad sobą,mam swoją rodzinę, kilkoro dzieci,ale jest we mnie jednak coraz więcej pokory wobec siły tej traumy i znaczenia jakie ona ma na cale życie.i I jednocześnie zrozumienia dla wcześniejszych pokoleń w mojej rodzinie.

Dziękuję. Wywodzę się z tej grupy.

Pani Kasiu proszę o filmik w jakiej pracy czują się dobrze dda.

Dzień dobry Pani Kasiu 💖 ja o swoim problemie dowiedziałam się chyba od Pani. Wcześniej wiedziałam, że m traumę z dzieciństwa. Ale teraz myślę, że jestem typowym ddd i dda. Mój tato zaczął pić dopiero gdy miałam 13 lat, ale wcześniej awantury i przemoc fizyczna to była norma. Wychodzę z tego piekła dzięki mojemu mężowi i dzieciach, dla których chce przerwać to błędne koło. Miałam już terapię, ale potrzebuje więcej. Dziękuję Pani za ten kanał. Zmienił moje życie na lepsze 💖💖💖

Dzień dobry, bardzo dziękuje za ten i inne filmiki! Są bardzo pomocne dla mnie i wielu innych osób! Dobrego dnia! I dużo powodów do uśmiechu!

Chociaż mój tata nie naduzywal alkoholu to moja rodzina była dysfunkcja. Byla przemoc słowna, agresja rodziców, wieczne klotnie rodziców. Moja mama chciala bym byla po jej stronie w tej ich walce. Manipulowala mną, do tego stopnia ze zaangazowalam sie w konflikt z ojcem. Ojciec mnie bil ja bylam kłótliwa, pyskowalam. Ciągle bylam w konflicie z bratem, on bardzo mi dokuczal, przezywal. Z moimi siostrami były klotnie. Nie by pokoju i miłości w moim domu. Do tego w szkole bylam przezywana , czulam sie okropnie do te stopnia ze mialam mysli samobójcze. Nie mialam przyjaciół w domu wsparcia, moja mama miała depresję. Ciezko jest z tego wyjść. Zauważyłam ze jestem osoba która wywoluje konflikty, wszyscy sie ode mnie odsuwaja. Bardzo tlumie w sobie emocje, w domu daje zly przykład swoim dzieciom bo bardzo przeklinam.

Dziękuję

Posłuchałam ,lubię wykłady.Znajdz spokój wewnętrzny!Temat.rzeka!!!Nie jestem z rodziny patologicznej,ale ten spokój zależy i od czynników zewnętrznych i wewnętrznych.Czesto możemyomoc drugiej osobie,ale. Czy pomagamy, czy chcemy,. Czy dolujemy??? Najlepiej można pomóc sobie samemu.samej!!!!!

Mądre słowa:)

Jestem z dysfunkcyjnego domu i pomimo 2 prób terapi borykam się dalej z lękami, niepewnością siebie, brakiem zaufania do siebie i ludzi oraz przeszłam dużą depresję. Z depresji wyszłam choć nie mam pewności czy nie wróci. Pani filmiki mi dają wiedzę szczególną o tym zagadnieniu oraz podpowiadają co można spróbować jeszcze. Dziękuję😘💕

Właśnie zakupiłam tę książkę ❤

Film fajny, ale nie wiem czy tytuł adekwatnie oddaje treść, spodziewałam się wskazówek dotyczących osiągania spokoju, a nie informacji o mechanizmach obronnych 😉

Ja sobie uświadomiłem że jestem DDD dopiero wtedy, gdy przez swoje wynikające z traumy zachowanie zniszczyłem swój związek z najwspanialszą osobą jaką kiedykolwiek miałem okazję poznać (również DDA). Czasem, gdy myślę o swojej matce, to zastanawiam się jak można być takim potworem. I wtedy przychodzi refleksja, że w sumie sam się takim stałem. Przynajmniej problem przekazywania traumy następnym pokoleniom się rozwiązał, bo już raczej nikogo do stworzenia rodziny nie poznam.

WOW, jaka super jakość nagrania!

Jakbym słuchał o sobie :) Mądry film. Muszę kupić książkę

Proszę nie nadmieniać że karmienie się antydepresantami "może" wyleczyć chęć picia. Ja leczyłam się z depresji, brałam prochy ale w ekstremalnych sytuacjach była niezmozona chęć sięgnięcia po alkohol. Przy okazji- po rocznej kuracji prochami stałam się wrakiem bez uczuć. Było mi tak wszystko jedno, że nawet jak sobie wyobrażałam śmierć bliskich , nie wywoływało to we mnie żadnych uczuć. Wtedy mógłby ktoś napluć mi w gębę i nic bym z tym nie zrobiła. Tak że kochani uważajcie z prochami przepisywanymi przez "lekarzy'' . Pacjent wyleczony to klient stracony, a oni biorą gruby hajs za przepisywanie "odpowiednich" leków. Druga sprawa- nie słuchajcie tak tej pani, bo u nas się prawie w ogóle nie pije, nie ma awantur a nasz syn od urodzenia jest wiercidupkiem. Może pani doktor powie że to sprawa potężnej -zbyt potężnej dawki podania Wit. K tuż po urodzeniu bez pytania rodziców o zgodę? Odkąd mój psychiatra u którego chciałam się wyleczyć z depresji przestał ze mną rozmawiać bo uwaga, była jakaś srajdemia i nie mogłam pójść i porozmawiać, tylko wypisywał mi prochy nawet nie kontrolując stanu pacjenta stwierdzam jedno- z dala od konowałów, lekarzy i mądrali które wmawiają że wiedzą lepiej od ciebie co ci w duszy gra. Pozdrawiam myślących.

Dziękuję za konkrety , przerabiałem temat ale nowe problemy które Pani opisała ,książkę kupię bo ...muszę to wchłonąć bardzo mnie ta ekstaza interesuje ,umiem czuć to ten sukces i ją ale warto zabić czas na dokładnym opisie wszystkiego ,jestem po odkręceniu gazu i walczę,pozdrawiam

Ja od najmłodszych lat widziałam że mam inny dom niż inni. U mnie było wiecznie albo za cicho albo za głośno. Albo krzyk, albo karanie ciszą. Zero pochwał i akceptacji. Chłod, wyzwiska, infantylność i infantylizacja mnie, kazanie siedziec cicho, nic nie dotykać, konieczność powturzenia polecenia skutkowała biciem, brak zaufania, wyśmiewanie problemów i wyglądu, brak możliwosci ucieczki i perspektyw, brak celow i sensu celow oraz wiary w ich powodzenie ani mpzliwosci...

Dzięki

Mam takie wrażenie, że w filmach opowiada Pani głównie o problemach i trudnych stacjach. Brakuje mi usłyszenia od Pani dróg wyjścia. Problem - rozwiązanie. Ciężko słucha się samej powtórki o trudnych doświadczeniach. Dziękuję i pozdrawiam. 🙂

Czy może Pani poruszyć, temat DDD , gdzie dzieci są wychowane przez osoby, niepełnosprawne, np. Głuche? Jak równie temat CODA, czyli dziecko głuchych rodziców. Dziękuje ❤️

Mój Boże przypomniało mi się jak tłumaczyłam ojca ,,,bije bo mnie kocha '' jejku jak mnie to zabolało 🥺 biedna byłam i szkoda mi siebie !

Ja już dawno sobie wytłumaczyłam, że nikt nie zasłużył na to, żebym w ogóle tu była, a tym bardziej robiła coś więcej nad absolutne minimum. Wszystko co robię, robię tylko dla mnie i tylko tyle, ile koniecznie trzeba. Nie widzę powodu, żeby dbać o innych więcej niż oni o mnie dbają. Proste.

Uciec od rodziny nie można...a praca nad zdrowymi relacjami, nad sobą całą to ciężka praca....środowisko w Polsce nie pomaga wręcz przeciwnie jest wrednym i szczerym lustrem. To trudna praca ale dla drobnych sygnałów poprawy, naprawdę warto.

U mnie zaczęło się od tego aby zrozumieć bliską mi osobę która jest DDA przeczytałem książkę "Czas na wyleczenie. Przewodnik. Droga do wyzdrowienia dla Dorosłych Dzieci Alkoholików" Wydawnictwo Charaktery, gdzie zrozumiałem, że sam jestem z rodziny dysfunkcyjnej i skierowała mnie na ściężkę wiary bo omawiany był program 12 kroków AA w odniesieniu do DDA. A potem terapia u psychologa zajmującego się współuzależnieniem i potem następne terapie aby swoje emocje rozpoznawać i zmieniać pewne zachowania. No i do tego kontakt z "Siłą wyższą czyli Bogiem" aby on zmieniał, uzdrawiał itd. Kasiu bardzo super materiał o DDA/DDD.

Z tym powielaniem wzorców to jest prawda.... Człowiek uczy się całe życie....

Jestem DDD do tego mam ADHD. Wychowana w biedzie bez spełnionych podstawowych potrzeb ( brak wakacji, rzeczy, prezentów, ubrań). Rodzice nieporadni życiowo. Nauczyłam się pięknie grać - przed sobą i innymi. Latami wyśmiewana przez rówieśników nie mam znajomych, przyjaciół - każdy kto się do mnie zbliży jest analizowany i odsuwany. Boję się ocen / na krytykę reaguje złością. Lata wyśmiewania mnie z powodu biedy spowodowało, że czuję się wiecznie oceniana przez wygląd a nie przez to co umiem. Mimo 34 lat i rewelacyjnej stopy życiowej nadal jestem ta biedną dziewczynką z której śmieje się całe otoczenie.