Nagrałem podcast w tym temacie. Paweł Banaś

Nie, nie są potrzebne - „(...) A gdy kto spełnia uczynki, zapłaty za nie nie uważa się za łaskę, lecz za należność; Gdy zaś kto nie spełnia uczynków, ale wierzy w tego, który usprawiedliwia bezbożnego, wiarę jego poczytuje mu się za sprawiedliwość, Jak i Dawid nazywa błogosławionym człowieka, któremu Bóg udziela usprawiedliwienia, NIEZALEŻNIE OD UCZYNKÓW ; Błogosławieni, którym odpuszczone są nieprawości i których GRZECHY SĄ ZAKRYTE; Błogosławiony mąż, któremu PAN GRZECHU NIE POCZYTA (…)”. Rz.4,4-8 "(...) ŁASKĄ bowiem jesteście zbawieni przez WIARĘ, i to nie jest z was, jest to dar Boga. NIE Z UCZYNKÓW, aby nikt się nie chlubił(...)" . Ef.2,8-9 Nie są potrzebne poza jednym - uczynkiem uwierzenia w Imię syna Bożego Pana Jezusa Chrystusa ale i ten tak naprawdę nie jest naszym uczynkiem - "(...)Skoro i my mamy wokół siebie tak wielką chmurę świadków, zrzućmy z siebie wszelki ciężar i grzech, który nas tak łatwo osacza, w cierpliwości biegnijmy w wyznaczonym nam wyścigu; Patrząc na Jezusa, TWÓRCĘ I DOKOŃCZYCIELA wiary, który z powodu przygotowanej mu radości wycierpiał krzyż, nie zważając na hańbę, i zasiadł po prawicy tronu Boga(...)". Hebr. 12,1-2 „(…) Umiłowani! Zabierając się z całą gorliwością do pisania do was o naszym wspólnym zbawieniu, uznałem za konieczne napisać do was i napomnieć was, abyście podjęli walkę o wiarę, która raz na zawsze ZOSTAŁA PRZEKAZANA świętym (…).” Judy 1,3

@@januszzych8478 Zastanów się więc i podejmij męską decyzję czy uwierzenie jest uczynkiem czy nie jest :) Dlaczego zatem sąd jest z uczynków ?

@@jarekpiechota1361 Zadałeś dwa pytania, pierwsze brzmi: czy uwierzenie jest uczynkiem czy nie jest? Zanim odpowiem przytoczę pewien werset z Biblii: "(...)Albowiem czynem jego jesteśmy stworzeni w Chrystusie Jezusie ku uczynkom dobrym, które przedtem Bóg zgotował, abyśmy w nich chodzili(...)". Ef.2,10 Tak więc dobry uczynek wykonany przez osobę zbawioną jest czynem Boga przygotowanym przez Niego wcześniej i danym wierzącemu i zbawionemu człowiekowi do wykonania we właściwym czasie. Ja widzę tutaj pewne odbicie wydarzenia z Księgi Rut 2,15-16, kiedy Boaz, który jest obrazem Pana Jezusa Chrystusa "(...) rozkazał sługom swoim mówiąc: Niech i między snopami zbiera, a nie brońcie jej tego. Owszem umyślnie upuszczajcie jej z snopów, a zostawiajcie, aby zbierała, a nie fukajcie na nią (...)". Z wersetów przytoczonych w poprzednim komentarzu dowiadujemy się kto jest autorem, darczyńcą oraz dokończycielem wiary danej temu, który uwierzył. Wobec powyższego, myślę, że nie popełnię nadużycia jeśli napiszę, że uwierzenie jest pierwszym z przygotowanych przez Boga uczynków danym do wykonania osobie wybranej - "(...) Jako nas wybrał w nim przed założeniem świata, abyśmy byli świętymi i nienaganionymi przed oblicznością jego w miłości (...)". Ef.1,4 Można zatem powiedzieć, że samo uwierzenie jest pierwszym czynem wiary osoby wybranej a konsekwencją uwierzenia jest prośba o zbawienie. Twoje drugie pytanie brzmiało: Dlaczego zatem sąd jest z uczynków? Odpowiedź jest oczywista - a z czego jeśli nie z uczynków ma być sądzony człowiek? "(...) I widziałem UMARŁYCH, wielkich i małych, stojących przed oblicznością Bożą, a księgi otworzone są; i druga księga także otworzona jest, to jest księga żywota; i sądzeni są UMARLI według tego, jako napisano było w onych księgach, to jest według uczynków ich (...)". Ap.20,12 I tu rodzi się kolejne pytanie. Dla kogo jest ten sąd, kto na nim stanie? UMARLI. Chociaż lepiej byłoby zapytać kto na nim NIE stanie? Z pewnością nie staną na nim ludzie wierzący i zbawieni. W Ew. Jana 5,24 Pan Jezus Chrystus powiedział: "(...) Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Kto słowa mego słucha i wierzy onemu, który mię posłał, ma żywot wieczny i NIE PRZYJDZIE NA SĄD, ale przeszedł z śmierci do żywota(...)". Skoro wierzący i zbawieni, według zapewnienia samego Pana Jezusa Chrystusa nie staną na sądzie to logiczne i zrozumiałe staje się inne, wcześniej już przytoczone zapewnienie Pana: "(...)Błogosławieni, którym odpuszczone są nieprawości i których GRZECHY SĄ ZAKRYTE; Błogosławiony mąż, któremu PAN GRZECHU NIE POCZYTA (…)”. Rz.4,4-8

@@januszzych8478 Jeśli uwierzenie jest uczynkiem to uczynki są konieczne do zbawienia bo bez wiary nie można podobać się Bogu. Co do sądu tu występuje on w kontekście kary wiecznej jak również stanięcia przed Sprawiedliwym Bogiem aby odebrać zapłatę za uczynki dokonane w ciele. Na sąd zapłaty każdy stanie. A sąd zaczyna się od domu Bożego. Jeśli chodzi o zbawienie gdzie jest mowa o w Ef 2:8 to św. Paweł pisze że Chrystus dokonał dzieła bez naszego zaangażowania, stąd mówi że bez naszych uczynków. Natomiast przyjęcie owoców Odkupienia wiąże się z uczynkami. Bóg daje nam łaskę za darmo ale tą łaskę możemy odrzucić np. nie praktykując miłości. Jeśli nie kocham bliźniego to dopuszczam się nieprawości względem Boga i dar łaski niweczę w sobie. Dlatego Pan Jezus mówi że nie każdy wejdzie do Królestwa kto wyznaje Jego Panem.

"Jeśli uwierzenie jest uczynkiem to uczynki są konieczne do zbawienia bo bez wiary nie można podobać się Bogu". Chyba nie doczytałeś lub nie zrozumiałeś wersetów, które przytoczyłem i w ogóle tego co napisałem. Tam jest mowa o jednym szczególnym uczynku, który jest uczynkiem wiary podarowanym wybranemu przez Boga. Uogólnienie, które zastosowałeś w swojej wypowiedzi nazywa się wnioskowaniem o ogóle na podstawie szczegółu - np. widzisz na ulicy dajmy na to czerwoną Toyotę Yaris i wysuwasz wniosek - jeśli Toyota Yaris na którą patrzę jest czerwona, oznacza to, że wszystkie Toyoty Yaris muszą być czerwone. "Co do sądu tu występuje on w kontekście kary wiecznej jak również stanięcia przed Sprawiedliwym Bogiem aby odebrać zapłatę za uczynki dokonane w ciele". Zgadza się, w Biblii rzeczywiście opisane są dwa konteksty sądów ale są to zupełnie różne od siebie zagadnienia. Pan Jezus Chrystus w Ew. Jana 5,24 mówił o tzw. sądzie ostatecznym, czyli tym, jak napisałeś odnoszącym się do kary wiecznej. Na tym sądzie, zgodnie z zapewnieniem samego Pana nie stanie żaden wierzący i zbawiony człowiek. Drugi wspomniany przez Ciebie kontekst opisany jest w 2 Liście do Koryntian 5,10. To samo zagadnienie opisane jest w 1Kor. 3,11-15, gdzie czytamy: "(...) Nikt bowiem nie może położyć innego fundamentu niż ten, który jest położony, którym jest Jezus Chrystus. A czy ktoś na tym fundamencie buduje ze złota, srebra, z drogich kamieni, drewna, siana czy ze słomy; Dzieło każdego będzie jawne. Dzień ten bowiem to pokaże, gdyż przez ogień zostanie objawione i ogień wypróbuje, jakie jest dzieło każdego. Jeśli czyjeś dzieło budowane na tym fundamencie przetrwa, ten otrzyma zapłatę. Jeśli zaś czyjeś dzieło spłonie, ten poniesie szkodę. Lecz on sam BĘDZIE ZBAWIONY, tak jednak, jak przez ogień (...)". Widzisz tu gdzieś możliwość odebrania wierzącemu przywileju wejścia do Bożego Królestwa na podstawie oceny jego uczynków dokonanych w ciele? "Na sąd zapłaty każdy stanie. A sąd zaczyna się od domu Bożego". Czyli kiedy staniemy na tym sądzie? "(...)Albowiem musimy się wszyscy pokazać przed sądową stolicą Chrystusową, aby każdy odniósł, co czynił w ciele, według tego, co czynił, lub dobre, lub złe. Przetoż wiedząc o tym strachu Pańskim, ludzi do wiary namawiamy, a BOGU JAWNYMI JESTEŚMY; i mam nadzieję, iż w sumieniach waszych jawnymi jesteśmy(...)". Bogu jawnymi jesteśmy, kiedy? Już tutaj w czasie naszego życia w ciele. "Jeśli chodzi o zbawienie gdzie jest mowa o w Ef 2:8 to św. Paweł pisze że Chrystus dokonał dzieła bez naszego zaangażowania, stąd mówi że bez naszych uczynków". No to jest oczywiste. Absurdem i bluźnierstwem byłby stwierdzenie, że ktoś z ludzi oprócz Pana Jezusa Chrystusa mógłby być zaangażowany w dzieło zbawienia! Nie o to chodziło Pawłowi kiedy mówił "nie z uczynków". "(...) Wiedząc, iż nie bywa usprawiedliwiony człowiek z uczynków zakonu, ale przez wiarę w Jezusa Chrystusa, i myśmy w Jezusa Chrystusa uwierzyli, abyśmy byli usprawiedliwieni z wiary Chrystusowej, a nie z uczynków zakonu, przeto że nie będzie usprawiedliwione z uczynków zakonu żadne ciało (...)". Gal.2,16 "(...) Owszem i wszystko poczytam sobie za szkodę dla zacności znajomości Chrystusa Jezusa, Pana mojego, dla któregom wszystko utracił i mam to sobie za gnój, abym Chrystusa zyskał, I był znaleziony w nim, nie mając sprawiedliwości mojej, tej która jest z zakonu, ale tę, która jest przez wiarę Chrystusową, to jest sprawiedliwość z Boga, która jest przez wiarę; (...)". Fil.3,8 - 9 "Natomiast przyjęcie owoców Odkupienia wiąże się z uczynkami". I znowu zataczamy krąg. Przyjęcie owoców odkupienia wiąże sie z jednym uczynkiem, uczynkiem wiary podarowanym wybranemu przez Boga, z UWIERZENIEM w dzieło zbawienia i odkupienia. Ale o tym było już sporo. "Bóg daje nam łaskę za darmo ale tą łaskę możemy odrzucić np. nie praktykując miłości". Co to znaczy "łaskę możemy odrzucić np. nie praktykując miłości"? Jak mam to rozumieć? Łaskę dostaję za darmo, ale żeby ją utrzymać muszę już zapłacić cenę w postaci np. praktykowania miłości? Na zbawienie nie mogłem zasłużyć uczynkami, musiałem je z łaski i za darmo otrzymać w darze, ale teraz tymi samymi uczynkami, które były bezsilne w kwestii zjednania mi łaski muszę tę łaskę utrzymać? "Jeśli nie kocham bliźniego to dopuszczam się nieprawości względem Boga i dar łaski niweczę w sobie. Dlatego Pan Jezus mówi że nie każdy wejdzie do Królestwa kto wyznaje Jego Panem". Jeśli ktoś jest osobą zbawioną, to z pewnością kocha bliźniego. I nie chodzi tutaj o przysłowiowe odczuwanie "motyli w brzuchu" na widok każdego człowieka czy o rozdanie potrzebującym tego co się posiada. Miłość ta może niekiedy uzewnętrznić się nawet w postaci gorzkich czy ostrych słów, ale słów Prawdy. Może czasami przybrać formę odmowy udzielenia pomocy, kiedy z pewnych względów ta pomoc byłaby niekorzystna i gdy właśnie tak jesteśmy prowadzeni przez Ducha Świętego. Zbawieni kochają bliźnich ponieważ "(...) miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który nam jest dany (...)" Rz.5,5 Łaska w człowieku zbawionym również nie może być zniweczona gdyż jest Bożym Darem -"(...) Nieodwołalne są bowiem dary i powołanie Boże (...) ". Rz. 11,29 "(...) Wiem i to, że cokolwiek Bóg czyni, trwa na wieki; i że się do tego nic nie może przydać, ani z tego co ująć; a czyni to Bóg, aby się bali oblicza jego (...)". Koh.3,14

Pan Jezus zawsze był i jest Chrystusem, zawsze był i jest Bogiem. O tym mówił i o tym czytamy w Piśmie Świętym. Paweł Banaś