Bardzo dziękuję za ten podcast. Super! Byłoby wspaniale gdybyś wróciła do tematu i poświęciła mu jeszcze więcej uwagi, naprawdę warto, byłoby to dla nas wszystkich słuchaczy bardzo cenne. Wspomniałaś, że są ćwiczenia, która pozwalają nam dowiedzieć się więcej o naszej dojrzałości emocjonalnej oraz pozwalają nam badać jak przetwarzają rzeczywistość inni ludzie oraz jakie są nasze przekonania o ich przekonaniach, czy możesz rozwinąć ten wątek?

Ciekawa rozmowa, ale te anglicyzmy denerwują. Dlaczego osoby opiniotwórcze nie starają się używać polskich słów? I ta uwaga nie wynika z nieznajomości angielskiego. Przeciwnie. Czyżby psychologia stawała się w warstwie językowej informatyką.

Bardzo fajny wakacyjny cykl, rzeczywiście można potraktować niektóre zagadnienia zadaniowo i zrobić coś dobrego dla siebie 😊 Ostatnio też przesłuchałam rozmów na kanale Multilife, gdzie jest Nasza kochana Gutral razem z Martą Niedźwiecką i Asią Wojsjat, super uzupełnienie do niedzielnych odcinków

Wspaniały podcast! Dziękuję bardzo ❤❤❤

Dziękuję za podjęcie tematu , 13 lat w zaburzeniu . Logicznie rozumiem a lęk i tak wzrasta przy każdym wyjściu z domu

Piękna i trafna metafora z witrażem! Wielkie dzięki za ten odcinek ❤

Ja też uwielbiam Podlasie 💚

Marto, używając angielskich wtrąceń wcale nie jesteś fajniejsza. Jesteś wystarczająca bez tego

Super się słucha, ja całe życie miałam ksywe euforia i byłam pracownikiem miesiąca. Zawsze energiczna, kolorowa no i 2 miesiące temu okazało się że też Chadowa

Uwielbiam Was obie a razem to prawdziwa uczta dla ucha!🤩

Pani Joanno, dziękuję 🌹

Bardzo pomocne informacje, zważywszy, że temat zaburzeń do tej pory był dla mnie bardzo niejasny. Czuję się w tym temacie jak dziecko we mgle, dlatego cieszę się, że powstał taki podcast. Nieście dalej ten kaganek oświaty. Gratuluję pomysłu 👍👍👍

Najlepsza gościnia wszelakich podcastów ❤️❤️❤️ dziękuję 😊

Pamiętam jak byłam nastolatką, wywaliłam się na rowerze, a że jestem po kilku operacjach kręgosłupa, to zamiast przyznać się przed rodzicami i sprawdzić u ortopedy czy na pewno wszystko ok, to przez dwa tygodnie wmawiałam sobie, że teraz to na pewno będzie kolejna operacja, bo coś sobie zrobiłam… skończyło się na mega strachu, ale wiem, że nie było warto 🙈

Ogólnie wyszło mi 3,8/10 (Komfort życia - 3,4 | Zdrowie fizyczne - 3 | Zdrowie psychiczne 4 | Wewnętrzny spokój 5,8 | Relacje z innymi 2 | Kontakt z naturą 4,3). Zgadzam się z wynikiem. Cały czas nad sobą pracuję i pewnie za rok lub dwa średnia byłaby trochę wyższa.

❤❤❤

Dziękuję serdecznie za tą rozmowę ❤

Dziękuję pięknie ❤

Fenomenalna rozmowa. Powinna być obowiązkowo wysłuchana przez wszystkich Polaków!!! Dziękuję ❤obu Paniom

ja w dupie...

Bardzo sie podoba! Wincyj Niedzwiedzi!❤

Ej, jestem człowiek youtube. Nie używam insta grama, nie pozbawiaj nas tutaj apdejtów...

Przechodzę bardzo trudny rok, dlatego każda wskazówka dotycząca dobrostanu będzie na wagę złota ❤

Słuchałam w trakcie ataku paniki 😅 bo zakręciło mi się w głowie z samego rana, prawdopodobnie po połączeniu herbaty ziołowej na noc z lekiem przeciwhistaminowym, bo przypomniało mi się ze kiedyś tak zrobiłam i był ten sam efekt. 😵‍💫🙈

Jest pewien problem: Znajduję w internecie same perełki, żadne śmieci, ale jest tego za dużo i coraz trudniej mi się odkleić 😮 Spacer i posilki bez telefonu i bez podcastów już wprowadziłam a i tak się przeładowuję bodźcami. 😢 Strasznie mi się ten odcinek podoba, bardzo w temacie.

Kajzerkę mam przed sobą, bo zglębiam właśnie e-booka Marty Niedźwieckiej " Czołgając się do dobrostanu". Niezłe. Ten odcinek też. Pozdrawiam wakacyjnie i cieplutko.

❤

Przyłączona ❤

kobiety wspaniale się Was słucha - miłego letniego wypoczynku - dziękuje za dziś

Marta zawsze cieszy😊 Uwielbiam to jej abstrakcyjne i metaforyczne spojrzenie poprzez różne perspektywy na świat, słucha się z przyjemnością i spoconym mózgiem jednocześnie. Dzięki za odcinek.

Cudny odcinek!

Pani Marta ze swoim słownictwem dzisiaj weszła na zbyt wysoki poziom abstrakcji. Ja wymieklem w połowie

Odcinek bardzo się podobał, zakończenie sezonu z przytupem ❤

Baaaaaardzo ciekawa rozmowa. Bo też bardzo istotny problem. Jeśli mógłbym zwrócić na coś uwagę, to na te angielskie wtrącenia... Kurde, czasem to tak pretensjonalnie brzmi... Nie wiem... Być może to jakaś ogolnonaukowa tendencja, bo u Asi Wojsiat też to słyszę. 😆 Oczywiście nie przykrywa to meritum, ale od czasu do czasu kłuje. 😉 Wartość merytoryczna oczywiście jak zawsze bez zarzutów. 😊

Dziękuję ❤

Sami swoi - świetny początek 😁 Dla mnie to był szalenie ciekawy odcinek. Ponieważ całe życie funkcjonuję w katolickim systemie wartości, to było bardzo ciekawe spojrzeć na systemy moralne szerzej i z innej perspektywy. Na końcu była mowa o utracie, czy odebraniu godności - nie do końca to zrozumiałem, bo zawsze myślałem, że może ktoś nam odebrać puczucie godności ale godności odebrać nie może, bo tę ma każda osoba i nikt i nic nie może jej tej godności pozbawić. Łacińskie „Vox populi, vox Dei” zrozumiałem ale angielskich wstawek już nie. Mam świadomość, że to mogą być elementy żargonu lub hermetycznego języka psychologów ale chciałem dać taki delikatny sygnał, że słuchają podcastu nie tylko psychologowie 🙂

Dzięki! ❤

Mój ulubiony duet. Dziękuję 😊

Bardzo się podobał😁

Niedźwiecka najlepiej 🙆‍♀️❤️☀️

Dlaczego mam nie mieć poczucia że jestem dobrym czlowiekiem? Są wartosci absolutne i dopoki sie ich trzymam to moge czuć sie dobrze sama ze soba. Marta ..zajezdza mi tu cynizmem wobec uczuć wyższych, nihilizmem pozytywnym ale jednak nihilizmem a co za tym idzie relatywizmem moralnym. Czym innym jest czuć sie Bogiem , a czym innym sprawdzanie codziennie czy ide zgodnie z kompasem. Jesli zbaczam to koryguję, ale obserwuję i widzę swoj cel...dojrzewanie i uzyskanie pelnej satysfakcji z faktu bycia czlowiekiem ktory nie boi się swojego odbicia w lustrze:) Czyżbyśmy mieli do czynienia z nowym ponowoczesnym rodzajem ludzkosci dla ktorej czlowiek żyjacy zgodnie z wyższymi wartosciami jawi się jako bohater? Smutne bardzo

Mam problem z dusznościami i brakiem tchu, nawet się nie umyłem. Nie pojechałem do szpitala bo o 11:00 i 14:00 poszedłem spać. Zawdzięczam to odstawieniu leków na trzy dni i bardzo nieregularnemu braniu tych leków. Mama z niewiadomych powodów przeniosła mi je do pokoju a ja jakoś nie umiałem sobie z tym poradzić i nie przeniosłem ich do kuchnii. Wiem, powód jest bardzo infantylny lecz wydarzyło się to co się wydarzyło. Jutro pojadę do IPIN by spróbować dostać się na ogólnopsychiatryczny. Nie radzę sobie w mojej rzeczywistości a moja psychoterapia to dla mnie za mało. Nie poszedłem na psychoterapię właśnie z powodu problemów z brakiem tchu. Rozmawiałem z konsultantem na telefonie zaufania i on dodał mi sił do działania za wszelkę cenę. W psychologii istnieje "ja realne" i "ja idealne". Powiedziałem tacie, że chciałbym mieć maturę i wynieść się na studia, pracując równocześnie, realizując się w różnych rzeczach, podróżujących a on nie zrozumiał dlaczego ja mam tak duże aspiracje i woli żebym zrobił coś konkretnego z ochotniczą pracą w radio. Zrobię wszystko by mieć normalne życie. Nie jadę w tym roku na Nowe Horyzonty. Nigdy nie byłem na randce. Tak bardzo mi zależy na tym aby nagrać vloga z rekomendacjami filmów z Nowych Horyzontów 2018, 2019, 2021, 2022. Niestety przez te kilka lat zaburzenia naprawdę mi pezeszkadzają, chodzę dziesięć lat na psychoterapię. Nigdy nie uprawiałem seksu, mogłem zacząć w lipcu 2018, ale bałem się, że dziewczyna zobaczy w mnie zalęknione i zaryczane dziecko. Bałem się ogólnego odbioru mojego sposobu bycia przez dziewczynę. Od sierpnia 2021 przełamałem się i walczę co weekend, nie wychodzi i walczę dalej. Mam 25 lat i nie mam nic. Znam faceta, który był na Malcie, na Słowacji, w Włoszech, 8 razy w Amsterdamie, w Japonii, Litwie, w Mediolanie, w Maroko, w Tajlandii i w wielu innych miejscach a ja nie mam nic. Nigdy nie byłem nawet z znajomymi na Mazurach, w Kaplicy Czaszek w Wrocławiu. Mam ogromne deficyty społeczne, rzadko chodzę do sklepów bo nie mam siły psychiczne a większe zakupy projektuje sobie od roku i chciałbym by to przebiegało normalnie. Bardzo mi przykro w związku z tym, że moi rodzice mnie nie wspierają w tym że chce mieć normalne życie. A može to wszystko moja wina? Bo nigdy nie potrafiłem zabrać się do obowiązków. Uczyłem się do matury, ale wytrzymuję 15 minut, płaczę bo żal mi życia i utraconego w nim czasu. Zazdroszczę każdemu kto ma takie swoje normalne życie, praca, studia, znajomi, obiad, który robi się samemu. Ja tego nie mam. Marzę o tym by mieć tatuaże i robić tatuaże. Chciałbym malować murale, obrazy, graffiti, grać na syntezatorach, pianinie, robić wizualki na koncerty, grać na konsolecie DJskie, szyć i robić sitodruk, uprawiač seks, mieć dziewczyny, chodzić na randki, robić muzykę. Mam wrażenie, že nigdy w życiu nie przeczytałem żadnej książki, prokrastynowałem, nie wiem co się działo w moim życiu. Wiele rzeczy wyparłem poprzez wątpliwości. Marzę o czterech miesiącach intensywnych zmian. Zmarnowałem swoje całe dotychczasowe życie przy komputerze i telefonie. Chciałbym nadrobić swoje życie. Chciałbym dostać się na studia do Łodzi na Fizykę chociaż jej zupełnie nie umiem i dawać korepetycje z matematyki i fizyki chociaž ich nie umiem. To moje marzenia od trzynastego roku žycia. Zapewne od początku zawalałem to życie, nie mam pojęcia czy się uczyłem po 11 roku życia, zawsze starannie i sumiennie, chyba nie mam takich wspomnień. Chciałbym normalnie żyć, niedawno zostawiłem CV na słuchawkę w Medicover. Chyba przez całe życie byłem ostrym no - lifem. Prawdopodobnie nigdy sobie na nic nie zapracowałem, czuję się jak gówno. Chciałbym kiedyś pójść do kogoś na imprezę na noc, albo zostać do następnego dnia. Pod względem emocjonalnym i przez ciągłe niezdawanie matur wciąż mam 18 lat. Siostra wyszła do chłopaka, a ja nigdy nie byłem na domówce. Raz w życiu kupiłem sobie koszulę, mama twierdziła, że nie znam swojego rozmiaru ubraniowego. Boję się, że nie zdam 8 przedmiotów za 400 zł na maturze, mniej przedmiotów to 6. Nie mogę już zdawać jednego przedmiotu. Chyba nigdy nie zacząłem żyć. Boli mnie utracony czas i to, że pierwsza samotną podróż zagranicę odbędę po 26 roku życia. Zasnąłem wczoraj o 11:00 i nie pojechałem do szpitala, pojadę dzisiaj. Wiem, że notorycznie się powtarzam, ale moje życie wypełnia ogromny ból i żal. Ja nie mam nic. Przez swoich rodziców nigdy nie byłem samemu zagranicą a znam kogoś kto jako siedemnastolatek pojechał z kolegą do Nowego Jorku na paszport i dowód tymczasowy. Nigdy nie miałem dziewczyny i nigdy nie uprawiałem seksu. Jak miałem siedemnaście lat to rodzice nie pozwalali mi wychodzić samodzielnie z domu, o żadnym spotykaniu się z znajomymi czy imprezach nie było mowy. Czuję się jak gówno. Pamiętam jak rok temu w Nowym Teatrze spotkałem znajomego z Nowych Horyzontów i on akurat był po powrocie z Berlinale, miał samochód a tamtego wieczoru spał u koleżanki. Wiedział, že mam żal do tego, że jeszcze nie byłem na zagranicznym festiwalu filmowym, zablokował mnie za to na Filmwebie i oskarżył mnie o stalking. Pamiętam, że przepłakałem wtedy całą noc bo przeciež nie wszyscy dorastamy w zdrowych rodzinach. Nigdy nie czułem się sprawczy, odpowiedzialny i samostanowiący o sobie w swoim życiu. Marzę o zdaniu matury, studiach, większej ilości znajomych i normalnym życiu. Patrzę na siebie i brzydzę się sobą, nie mogę patrzeć na tego człowieka.

Pani podcasty nieraz wyciagaly mnie z dołka - dziekuję, za Pani pracę. Może nie do końca w temacie odcinka, ale zastanawiam się nad pewną kestią. Jakie faktyczne konsekwencje ponosi terapeuta (np. psychodynamiczny), zrzeszony w towarzystwie psychoterapeutycznym, ktory otrzymał karę wykluczenia z towarzystwa z możliwością ponownego ubiegania się o czlonkostwo po 5 latach? Czy taka osoba może kontynuować pracę z pacjentami? Pozdrawiam serdecznie

Byłoby super gdybyś rozwinęła ten temat bardziej 😊

Bardzo lubię Twoje solówki ❤ Zdolność pamiętania, że nie wszystko kręci się wokół nas, że niekoniecznie ktoś ma złe intencje wobec nas jest naprawdę bardzo ważna i często może ułatwić życie

Ten przyklad z urodzinami super. Mialam taka sytuacje z przyjaciolka i przez chwile bylo mi przykro, a pozniej pomyslalam ze to nie o mnie, a o tym ze 1,5 miesiaca wczesniej w swoje urodziny pochowala ukochana babcie. Przezylam prawie to samo (babcia zmarla miesiac przed moimi 18 urodzinami) i pierwsze 4 miesiace po stracie byly bardzo trudne. Jak sie ma zalobe po stracie jednej z najblizszych osob to troche trudno pamietac o czyms takim jak daty w kalendarzu i to jest okej. Cala ta relacja daje mi wiele dobrego i wsparcia i niedojrzale by bylo to rozgrzebywac bo moje 'oczekiwania' nie sa wazniejsze w tej sytuacji. Swoja droga wlasnie dzieki niej slucham teraz tego podcastu, ktory duzo mi porzadkuje w glowie.

Ciekawy temat, zawsze aktualny, przydatny , strawnie podany. Dziękuję za ten kamyk do ogródka w temacie własnego dojrzewania

Temat wazny dla dda i ddd. Powolne odmrażaNie lęków niestety boli ale jest konieczne by stać się dojrzałą osobą.

Pani Joanno, podkasty solo w pani wykonaniu sa zawsze SIMPLY THE BEST. Dziekuje bardzo🌳🌳🌳⚘️

Rozmowa jest bardzo fajnym uzupełnieniem artykułu 😊