Het is zo jammer dat mensen zich nog schamen voor mentale klachten en dus liever een lichamelijke uiting zouden willen hebben, zodat ze tenminste door hun omgeving begrepen worden. Dat mensen er niet over durven praten, maakt ze nog eenzamer dan ze zich misschien al voelen. Super goed dat zij er zo open en eerlijk over kan vertellen 💙 dank beide!

"Wat is het liefste wat ik nu voor mezelf kan doen" zo mooi 💛

Ik ben 55 en heb zitten janken als een kind... zoveel herkenning. Bij mij ging het voor het eerst mis op de middelbare school. Na heel gedoe en inderdaad draaiende wereld om me heen en de trap niet meer op kunnen had ik toevallig de diagnose ziekte van Pfeiffer. Maar er was echt meer aan de hand! Want mijn herstel duurde belachelijk lang en ik ben nog zelden stabiel geweest. Net of mijn lichaam altijd schreeuwt om aandacht en ik het nooit goed genoeg kan doen waardoor ik dus uiteindelijk lichamelijk ziek wordt. Veel typen hulp gehad... Echt heel veel!! Nu woon ik al 6 jaar op een Afrikaans eiland in de natuur en heb mezelf meegenomen. Het blijft een strijd. Tussen pubertijd en nu erg veel stressvolle en best extreem moeilijke dingen meegemaakt en het allemaal overleeft. Ik ben een volgeling van Jezus de Messias geworden en haal mijn lessen uit de Bijbel. "Kom tot Mij allen die vermoeid en belast zijn, ..." "Geen zorgen maken voor morgen want vandaag heeft genoeg aan zijn eigen kwaad." bijv Ik ben dankbaar dat Hij mij vond en ik nu de kans krijg te leren een verlost leven te lijden. Ik heb veel aan deze podcast gehad. Echt dingen van opgestoken en vooral kwamen er veel pijnlijke herinneringen boven en ook weer andere inzichten aangaande die herinneringen. Ik ga dat maar eens goed doorleven samen met De Heere die raad weet. Én ik heb ter plekke besloten dat ik mijn verhaal al schrijvend in kaart wil gaan brengen voor mezelf. (Heb ook al eens een boekje uitgegeven over rouw). De laatste weken kwamen er nogal eens opmerkingen dat ik zo goed kan schrijven en daar niets meer mee doe... door de podcast zag ik ineens welke 🖊 kant ik op wil. Thanks meiden. ♡

Erg goed onderwerp. Onderschat iets burnout.. En op jonge leeftijd al helemaal, want "je kan toch geen burnout hebben"?. En wat ze zegt, stukje schaamte, is wat het meest heftige is hieraan. En hier hebben we toch wat vaak misgaat in onze maatschappij. Dat je niet eens durft te vertellen dat je wellicht een burnout hebt. Respect dat ze dit allemaal naar buiten durft en wil brengen en hopelijk word een zeer onterecht taboe doorbroken hiermee, want ben bang dat dit maar 1 voorbeeld is van veel teveel mensen (jong en oud) die tegen of in een burnout zitten.. 🙏

mooi dat mensen zo eerlijk over zulke toch heftige dingen wil praten

Ik vind dit zo’n mooie podcast! Al deze mensen vertellen hun verhaal op hun eigen manier. Je stelt echt goede vragen en er ontstaat echt een heel mooi gesprek ❤️ keep it going

Dit is zo herkenbaar. En zo fijn dat hier zo openlijk over wordt gepraat. Bedankt!

Wowwww wat goed!! Herken het. Heel goed dat hier over wordt gesproken

Enorm herkenbaar zeg! Wat mooi verwoord. Bedankt!

Wat helder en mooi verwoord! Heel fijn om naar te luisteren.

Ik luister dit altijd en elk verhaal raakt me op een andere manier maar dit verhaal raakte me persoonlijk. Zelf heb ik moeten knokken tegen een depressie die erg heftig was, ik herken zoveel punten maar toch zit er echt wat verschil tussen een depressie (uit eigen ervaring) en een burn out. Gelukkig gaat het nu stukken beter en heb ik al veel geleerd. Heel dankbaar voor!! Verhalen zoals deze helpen hierin ook om weer nieuwe dingen te doen beseffen. Iris je mag trots zijn op wat je doet! Dit kan de taboe doorbreken. Ik hoop dat dit met het onderwerp depressie ook zo mag zijn! Liefs😘

Typisch profiel van iemand met een burnout: - Perfectionist - Hooggevoelig - Hoogbegaafd - Narcistische ouder/vriend(in)/baas

Deze video komt op precies het goede moment voor mij! Het heeft mijn ogen geopend

Echt zo'n goede podcast iris nooit word het saai elke keer als hij is afgelopen baal ik weer

Ik heb 35 jaar lang in stress geleefd door prive omstandigheden. Ik ben in 2014 mentaal ingestort door paniekaanvallen en daarbij was ik ook heel depressief geworden. Ik ontkende in het begin ook dat ik een burn-out had, maar toen ik eenmaal in therapie was kwamen er vele puzzelstukjes op zijn plek. Er is ook PTSS bij mij geconstateerd waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds klachten van heb. In 2018 kregen mijn partner en ik een prachtige zoon en 1 jaar na de bevalling kwam er een terugval. Sinds 2020 ben ik weer in behandeling en merk ik dat ik op de juiste plek ben beland. Ik zit op dit moment in een helingsproces waar ik (ondanks de heftigheid) intens kan genieten van de mooie momenten die er zijn in mijn en ons leven. Ik ben blij dat je dit hebt gedeeld. Bedankt!!!!!

Bedankt voor de mooie podcast.

Helaas voor mij, als 16jarige, een herkenbaar verhaal. Gaat nu gelukkig steeds beter en heb ondanks een hele zware periode ontzettend veel geleerd. Ik voel me nu beter dan ooit en ben dankbaar dat ik me nu zo goed voel. Mooi verteld, we hoeven ons zeker niet te schamen om hier open over te zijn💪

Heel herkenbaar. Ik ben 55 en alleenstaande moeder van 2 autistische kinderen waarvan één 66% gehandicapt. Ik ga niet werken, maar toch heb ik een burnout. Ik moet al 17 jaar lang helemaal alleen voor mijn gezin zorgen zonder enige hulp van vrienden of familie. Alle verantwoordelijkheid komt op mijn schouders. Daarbij heb ik ook wat fysieke beperkingen, zoals 3 lumbale hernia's die mij in veel handelingen beperken. Mijn zoon heeft ook een zware vorm van epilepsie, dus ik sta constant in waakstand. Ik kan ook nooit doorslapen, moet meestal 2 tot 3 keer per nacht opstaan. Dit alles samen, al 17 jaar lang hebben mij nu tot in een flinke burnout gebracht. Ik ben momenteel ook niet meer in staat om de trap op te lopen. Ik slaap heel veel overdag. Soms ben ik zo moe dat ik gewoon op de grond ga liggen, maakt niet uit waar, koude stenen of buiten in het zand.... soms ben ik gewoon niet in staat om mijn lichaam rechtop te houden. Ik ben ook heel perfectionistisch en heb groot verantwoordelijkheidsgevoel. Dus ja, .... het is niet verwonderlijk dat die combinatie van factoren mij hier nu heeft gebracht. Ik dacht in het begin ook van, ik ga gewoon wat kalm aan doen en dan ben ik er zo weer uit, maar dat blijkt niet zo te werken. Ik ben nu al 5 weken out en het gaat eigenlijk alleen maar slechter. Acceptatie is een moeilijk iets. Ik heb hulp gezocht voor het huishouden en de zorg voor mijn zoon. ELke dag een persoonlijke assistent om ons gezin te ondersteunen. Verder ga ik met eft aan de slag, dat heeft vroeger zijn effectiviteit al bewezen bij mij. Nog een lange weg te gaan. Niet leuk, een burnout. Maar aan de andere kant betekent het dat ik het gewoon altijd allemaal maar super goed wil doen, en daar ben ik dan weer trots op.

👌🏽Goed verhaal en belangrijk onderwerp , wat meer aandacht verdient. Ik heb namelijk zelf ook een burn out gehad tijdens mijn studie en daarna aantal keren een terugval. Op dat moment wist ik niet wat het was en ook niemand uit mijn omgeving herkende blijkbaar iets. Zelfs de mentor bij wie ik aan klopte, die me wel hielp, hoorde ik er niet over. Zou goed zijn als er op scholen ook voorlichting komt om het vroegtijdiger te herkennen of liever nog voorkomen

Wat een goede podcast weer!

Ik kijk sinds kort jou podcasts. Dit is een podcast waar ik me erg in vind.. bij mij in de omgeving staat er veel taboe op op dit soort klachten. Zelf blijf ik ook erg open maar er is veel onbegrip

Heel mooi interview, super heldere uitleg en goede reflectie👌 Zelf sinds juni in Burn-out (23 jr) en zo herkenbaar allemaal. Luisteren naar je lichaam is zó belangrijk en niet te streng zijn voor jezelf (heel proces, maar dat is voordeel van burnout dat je dat leert om te doen) Maar door omgeving niet altijd begrepen (bijv mijn werkgever), maar wat jouw lichaam zegt klopt echt..! Dank voor je bemoedigende en herkenbare verhaal, succes in alles, je bent een sterke vrouw (geworden) en dat op jonge leeftijd💪

We hebben allemaal een geconditioneerd ikje (ego) maar dat is je allemaal aangeleerd. Wij leven in een prestatie maatschappij dus we denken hier allemaal dat we pas goed genoeg zijn als we de top hebben behaald of ergens de beste in zijn of als je genoeg volgers hebt. Daar komen al die burn outs en depressies vandaan. Hartstikke leuk om een doel te behalen maar het is niet wie je bent.

Mooi om te zien dat je niet alleen bent. Uiteraard niet mooi dat zij dit ook heeft moeten mee maken. Ik ben nu bijna 18 en ben bijna uit mijn herstelfase. Ik ben op mijn 16e in een burn-out geraakt en bijna 2 jaar verder ben ik bijna genezen. Dit is een moeilijke tijd geweest vooral op zo'n jonge leeftijd maar wel erg veel over mezelf geleerd. Ik kan mij goed inbeelden in hoe zij dit heeft mee gemaakt, ik heb het ook ongeveer op die manier mee gemaakt.

Super belangrijk onderwerp dit! Herken mezelf in heel veel. Ben zelf overpannen geweest van groep 6 t/m groep 8 en mn eerste jaar middelbare school ook weer. Zo belangrijk dat meer mensen dit onderwerp begrijpen

Aahhh ik herken het zooo erg dat je liever iets lichamelijks hebt dan iets mentaals! Ik wordt zelf heelll misselijk van stress, maar het feit dat het kwam door stress en in mijn hoofd dus door mezelf werd t alleen maar erger!

Veel herkenbare punten wel, maar vooral ook een leerzame podcast.

Hier wel gediagnosticeerd met een burn-out, precies dezelfde klachten als haar. Mijn hersenen schakelde sommige delen uit waardoor ik erg verward werd. Ik kon zelfs niet meer douchen omdat ik niet meer wist hoe het moest. Zelfde met aankleden, afwassen en alle andere dagelijkse dingen

Wow wat herkenbaar. Super mooi interview. Ik ben 24, studerend, en zit er helaas al een jaar midden in. Hart en longen onderzocht maar bleek een burn-out te zijn. Eerste CGT behandeling hielp niet en ik ga nu ook door met psychotherapie. Verhalen als deze geven mij hoop dat ik ook ooit beter ga worden. Kern voor iedereen is denk ik: wees lief voor jezélf, als jij iets voelt of denkt of vindt dan is dat zo ❤️

Iris je stelt echt goede vragen en kan goed inleven.

Bedankt voor je verhaal! En ik heb dit ook vergelijkbaar meegemaakt. Het is tussen 14 en 17 jaar ontstaan. Begon ook met ontstekingen en energie verlies. Regulier kon ook niks gevonden worden en ik geloofde zelf niet dat het psychisch zou kunnen zijn. Heb ook de diagnose me cv’s gekregen. Achteraf ben ik er wel zeker van dat het een burn-out is geweest. Fijn dat je weer hersteld bent en dit verhaal wilde delen. Ik heb het niet vaak bij andere op zo’n jonge leeftijd gehoord.

Ik heb op mijn 19e mijn eerste burnout gehad. Ik ben nu 50 en het verbaasd me echt dat het nu 30 jaar later nog niet zo herkend word. 30 jaar geleden noemde men het overspannen.

Ik ken me hier nu zo in... Ik heb in een jaar 6x keelontsteking gehad, ookal doe ik de hele dag niks dan ben ik super moe, als ik iets meer doe dan normaal ben ik de volgende dag ziek. Heel veel hoofdpijn en geen zin en motivatie om iets te doen. En steeds naar de huisarts gaan en horen dat het waarschijnlijk gewoon een griepje is geweest.

Door de klaagcultuur in Nederland en competitieve afgunst komen burnouts veelvuldig voor

Ze hebben mij laten aanmodderen zonder diagnose, dan heb je dus niks en zegt de bedrijfsarts dat je moet. Dat is mij overkomen, ben er van overtuigd dat ik een burn oud heb want het is nu twee jaar en gaat heel langsaam vooruit, maar ik ben er nog steeds niet. Dankzij de bedrijfsarts krijg ik waarschijnlijk geen WIA en kom bij de sociale dienst terecht. Mijn psychoterapeut is ook van mening dat ik burn oud ben , maar die mag geen diagnose stellen en het UWV werkt alleen met info van de bedrijfsarts. Ik was doodziek, kon letterlijk niet lopen, constand duizelig, kon alleen nog slapen en huilen, ik kon zelfs niet meer plassen heb een jaar moeten catheteriseren.Bij de minste inspanning of emotie begon ik helemaal te trillen en te zweten, enorme hoofdpijn en nog meer. En het enige wat de bedrijfsarts na dit verhaal tegen me zei was dat ze wilde dat ik toch in ieder geval een paar uur per dag ging werken. Ze wilde niet horen dat ik echt niet kon. Hier zou aandacht voor moeten zijn, want je bent er gewoon aan overgeleverd, ik ben juist een doorzetter en je wordt behandeld als aansteller of zelfs leugenaar en dat doet heel veel pijn.Waarom gaat zon arts er standaard van uit dat je de boel belazerd, ik hoor het vaker en het is schandalig. Ik zou graag van meer mensen horen die een dergelijke ervaring hebben en hoe die er mee omgaan.

❤❤

Een burnout is ook lichamelijk. Het centrale zenuwstelsel is niet goed gereguleerd en dit is te zien aan de cortisolwaarden.

❤

Ik had een burnout op mn 12e. Had erdoor erg last van paniekaanvallen. Bij mij heeft de burnout gelukkig een jaar geduurd. Paniekaanvallen bleven helaas langer

heel herkenbaar, ik kreeg op mn 14e een burnout, ben inmiddels 22 maar nooit meer 100% van hersteld

Hé volgens mij heb ik ooit een hospi gehad bij sharon.

Ik herken me heel erg in haar, ben nu 21 en heb ook al jaren me/cvs en de strijd met de doktoren is echt verschrikkelijk

Ga er weer voor zitten

Vanwaar is je jasje?

Heb bijna precies hetzelfde meegemaakt. De enige manier om jezelf (op tijd) te diagnosticeren is een "24 uur-cortisol-speeksel test". Deze kan je goedkoop online kopen.

Aparte vrouw, iris..

Typisch dokters he als ze niet weten ja sorry doei

Ik stel veel liever de vraag, waarom jongeren zo weinig kunnen hebben en bij het minste al in de stress schieten. Ik vind hun incasseringsvermogen bijzonder laag. Hebben jongeren dan nog steeds niet door dat het leven uit meer dingen bestaat, als feesten. Waarom hebben de meeste jongeren geen hobby, ze kijken de hele dag naar een telefoonscherm, vind het echt ziekelijk. Het lijkt wel of de meeste niet instaat zijn zichzelf te vermaken, hoe moet dat als ze ouder worden? Hoe gaan deze jongeren dan om, als meer dingen in het leven tegen zitten? Hoe gaat de maatschappij er dan in de toekomst uit zien, als deze jongeren van nu al niets kunnen hebben en wij ouderen er dadelijk niet meer zijn? Heeft dit toch met de opvoeding te maken?

Misschien moet ik in dit programma verschijnen. "12 jaar lang onder één dak met paranoïde schizofreen".

Hier inmiddels al 3,5 jaar burn out…. Het blijft op een koord dansen.

past echt niet in de (geweldige) reeks, als je het vergelijkt met de andere verhalen

Sorry hoor maar mensen in arme landen die kilometers ver moeten lopen voor water en iedere dag moeten strijden om überhaupt te overleven klagen niet over een burn-out. Het is echt iets van de laatste generatie, dat we mentaal allemaal zwakker worden en bij ieder pijntje toegeven aan de pijn. Het zit voornamelijk tussen je oren dit soort dingen.