Κε Καθ. Χρ. Γιανναρά, εύγε σας! Άξιος! λόγου και έργου * Σας αγαπάμε .. .

Όπως πάντα εμβριθης ο λόγος του Χρήστου Γιανναρά

Ας μου επιτρέψετε μια προσέγγιση, και απάντηση ίσως στους φίλους που διαφωνούν, στην περί πλατωνικής θεώρησης εμπειρία που σίγουρα, καταρχήν, μας "ξενίζει". Πρόκειται για την ιδεατή "εμπειρία" της μέθεξης και της συμμετοχής, ακόμα και της αντιπαράθεσης αν θέλετε, που όμως προαπαιτεί την όντως παρουσία. Άρα, ορθά μας επισημαίνει ο Γιανναράς ότι η πλατωνική "θεωρία των ιδεών" υπονοείται απαραίτητα και διερμηνεύεται: μόνο εντός του πλαισίου μιας συνάντησης, π.χ. μιας φιλοσοφικής συζήτησης, μιας ακαδημίας ή μιας πολιτείας... Αυτό έρχεται σίγουρα σε αντίθεση με τη δυτική προσέγγιση που αρκείται στην παγίωση της ενδοσκόπησης και τον εσωτερικό μονόλογο, όπως "υλοποιείται" ως αρχή της σύγχρονης δυτικής φιλοσοφίας στον καρτεσιανό συλλογισμό. Ο λόγος είναι πάντοτε διάλογος, είναι σχέση και είναι συνάντηση όντων, το επισημαίνει διαρκώς ο Γιανναράς. Το αντελήφθη ο Χάιντεγγερ, έγκαιρα, αλλά και το κατέπνιξε ταυτόχρονα με τη θεώρηση της αναγκαστικής και αυτοτελούς υπαρκτικής πορείας προς το μηδέν ή θάνατο. Αυτό όμως δεν είναι η "καταστατική" σημασία μιας "ελευθερίας της βούλησης" (και κυρίως με την υπαρξιστική σημασία που ενδιέφερε ιδιαίτερα τον Χάιντεγγερ, αλλά, προφανώς, υπερίσχυσαν τελικά οι φαινομενολογικές του καταγωγές). Εδώ, αφού μεταγράψω την ελευθερία της βούλησης απλά ως "αυτενέργεια", ας έρθω και στο κρίσιμο σημείο-ερώτημα περί της μαθηματικής λογικής συνέπειας του Θεωρήματος μη-πληρότητας του Γκέντελ, τα τελευταία 30 χρόνια, όπως αναφέρεται από φίλο μαθηματικό, προηγούμενα. Η εσωτερική διαλογική συνέπεια του αποφατισμού (από την περίοδο του Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, τουλάχιστον, άρα προ 1500 χρόνων περίπου) μας "συστήνει" επίσης την έννοια του "θείου γνόφου", (ή θεϊκής σκοτεινιάς), ακριβώς με τη σημασία μιας ζωτικής "ημι-ψευδο εμπειρικής" γνωσιακής μεθοδολογίας (πρώιμης φαινομενολογίας ίσως;) και αναδεικνύει έτσι όλο το φάσμα μιας "περίκλειστης λογικής", όπως ακριβώς το επιχειρούν και τα δυο καθοριστικά για τη μαθηματική σκέψη θεωρήματα της μη πληρότητας (ή και "ενάντια στα τυπικά μαθηματικά συστήματα"). Είναι άδικο να λέμε ότι "στο τομέα της φιλοσοφίας δεν έχει όντως επαρκώς αξιοποιηθεί". Ακόμα και στη δυτική φιλοσοφία υπάρχουν σύγχρονα παραδείγματα (βλέπε μόνο τον "ανθρωπισμό" του Καμύ, για να μην αναφέρω οπωσδήποτε Βιτγκενστάϊν ή επιρροές από Κίρκεγκωρ, αλλά και να αποφύγω παραδείγματα αμιγώς κοινωνικοπολιτικού προσανατολισμού, όπως Βέμπερ, Ζίμμελ και Μπένγιαμιν). Ο σύγχρονος φιλοσοφικός στοχασμός είναι πλέον διυποκειμενικός και απέχει από τα σχολαστικιστικά γνωρίσματα της διανοητικής μονομέρειας ή ακόμα χειρότερα της επιστημικής αυθεντίας. Η εποπτεία (ή εποπτείες, αν θέλετε) δεν αποτελεί παρά ένα ακόμα επιστημολογικό μεθοδολογικό εργαλείο που αναπαράγει διαρκώς "τυπικά συστημικά λάθη", και αυτό το διετύπωσε εκτός από τον Σπινόζα (περί εμμένειας ο λόγος) και ο Γκέντελ (θεωρήματα μη πληρότητας) με τελείως διαφορετικό τρόπο. Όμως παραμένει σε ενάργεια πάντοτε η πρόσληψη του αποφατισμού περί της "θεϊκής αγνωσίας", που θεωρώ ότι μας κατευθύνει με σύγχρονο φιλοσοφικό τρόπο και στην ουσιαστική διαδικασία μιας "αυτενέργειας της εποπτείας" (παρά στην επίφαση μιας εποπτείας της αυτενέργειας).

Ευχαριστούμε Δασκαλε

Δεν έχω λόγια!

εξαιρετική ανάλυση!

Δάσκαλος!!!!!!!!!!

Εκπληκτικός

Ωραία και περισπούδαστη ομιλία. Μια ένσταση μονάχα: από πού και ως πού η προσέγγιση του Πλάτωνα ήταν εμπειρική; Επισης, τι σχεση έχει το ατομο στη Χημεία με το αδιαφοροποιητο;