kto też ogląda zaryczany, bo uświadomił sobie że jest totalną porażką bez pasji? 🙋‍♀️

Mnie interesuje wszystko i nic. I bądź tu człowieku mądry

A to moja historia. Już jako niemowlę lubiłam bawić się ścinkami materiałów. Jako dziecko szyłam ubranka dla lalek. Jako nastolatka interesowałam się modą. Chciałam wybrać liceum plastyczne a potem studiować kierunek związany z tkaniną. Nie pozwolono mi zrealizować tych planów. Wybrano mi farmację. Skończyłam (w bólach) szkołę pomaturalną. W zawodzie pracowałam krótko. Później praca na różnych stanowiskach w służbie zdrowia do emerytury. Aż wreszcie, eureka! W wieku 60 lat odkryłam, że najwięcej frajdy daje mi krawiectwo. Apeluję z tego miejsca do rodziców: obserwujcie swoje dzieci, one od najmłodszych lat wysyłają sygnały co chcą robić w życiu. A kiedy już to odkryjecie, pielęgnujcie to w nich i nie brońcie robić tego co lubią.

To teraz odcinek o idealnej pracy dla introwertyków 🙏

Najlepszy zawód to zawód miłosny hehe

Najbardziej mam żal do rodziców, którzy nie wspierali moich pomysłów co do studiów. Wyśmiewali, wyzywali, szantażowali i doszłam do punktu, w którym nie miałam żadnego pomysłu na co iść i co robić. Ostatecznie poszłam na to o czym marzyła moja mama. Wiem, że to moje życie i moje wybory, aczkolwiek chciałam tylko zwrócić uwagę na to jak ciężko odciąć się od toksycznych rodziców, którzy podcinają skrzydła na każdym kroku. 😟

-Musisz odpowiedzieć sobie na zajebiście ważne pytanie, "co lubię w życiu robić?" a potem zacznij to robić -a ty odpowiedziałeś sobie na to pytanie? -jarać blanty

Ja wybrałam kierunek studiów pod kątem pasji, o której myślałam, że będzie ze mną zawsze. Wiedziałam, że to ryzykowne pod względem finansowym, ale wychodziłam z założenia, że jak się coś robi dobrze, to taka praca zawsze się obroni. W czasie studiów wydarzyło się w moim życiu wiele rzeczy, które mocno na mnie wpłynęły, doświadczyłam też stanów depresyjnych na tyle silnych, że trzeba było się wspomóc farmakologicznie (aczkolwiek z ust psychiatry nie padło słowo "depresja", więc możliwe, że było to jakieś większe załamanie). W tym czasie to, co sprawiało mi radość, przestało ją sprawiać. Problem polega na tym, że kiedy zaczęło mi się poprawiać, tamte pasje nie wróciły. Ja w międzyczasie dokończyłam studia i dostałam kiepsko płatną pracę (zgodną z kierunkiem studiów), w której się męczę do dziś i nie mam zupełnie pomysłu na siebie. Wszystko, co w tym momencie sprawia mi frajdę i w czym jestem dobra nie pozwoli mi się utrzymać. Nie potrzebuję do szczęścia "kokosów", ale chodzi o jakiś podstawowy komfort i poczucie bezpieczeństwa, żeby liczyć każdego grosika i móc odłożyć jakieś oszczędności. Koszmarnie to jest frustrujące.

Prosiłbym o więcej odcinków w tej tematyce, o karierze i o wyborach życiowych - są bardzo przydatne i świetnie Panu (Tobie) wychodzi tłumaczenie zjawisk w nich występujących. Pozdrawiam

Sub! Moim sposobem byly podróże. Po maturze wyjechałam za granicę bo uwielbiałam angielski. Po 10 latach wróciłam do Polski, skończyłam studia i otworzyłam swoją wlasna szkole 💃 polecam by nie zostawać w tym samym środowisku!

Jako osoba introwertyczna wykonuje pracę, która pozwala mi na wykonywanie obowiązków sam i nikt nie ingeruję w mój tryb pracy. Co parę miesięcy jednak muszę spotkać się z niemal wszystkim pracownikami firmy i przeprowadzać z nimi szkolenia. Taki dualizm sprawia że praca sprawia mi przyjemność, a co parę miesięcy uczę się przełamać swój introwertyzm.

Jedna z najgorszych decyzji w życiu to wybranie zawodu tylko dlatego że ktoś ci powiedział że można tam zarobić sporo kasy. Później po całym męczącym dniu kładziesz się spać z myślą że straciłeś kolejny dzień ze swojego życia. Trzeba wybierać zawód w którym zajmujemy się sprawami z kręgu swoich zainteresowań.

To jest wg mnie najtrudniejsze pytanie, na jakie człowiek musi sobie w życiu odpowiedzieć, sam mam z tym problem, wiele razy zmieniałem profesję/ pracę i różne stanowiska. Zawsze myślałem, że przede wszystkim w życiu liczą się pieniądze, zarobione w pracy, aczkolwiek od jakiegoś czasu bardziej liczy się ta otoczka, niż typowo pieniądze- czyli dobra atmosfera, szacunek w pracy, zrozumienie współpracowników. Od jakiegoś czasu dla mnie te wartości są zdecydowanie ważniejsze, niż same pieniądze. Mi generalnie w pracach, które do tej pory wykonywałem nic nie przeszkadzało, oprócz rywalizacji, która czasami się pojawiała. O ile na początku działała ona na mnie bardzo mobilizująco, to po czasie zaczęła być strasznym problemem, zaczęła być demobilizująca. Dlatego ja często szukam w pracy względnego przynajmniej, ale jednak spokoju, a nie ciągłej rywalizacji.

Ładnie wody. Gadania o czym wszyscy wiedzą ale nikt nic nie robi. Banały i ogólniki.

Ja mam tylko taką obawę, że jeśli pasja stanie się pracą, przymusowym i rutynowym działaniem to stracę przyjemność z tworzenia, bo będę czuła presję i stracę zapał. PS. Super film 😊

Kiedyś kończąc technikum samochodowe (które doradzili mi rodzice) dalej nie wiedziałem co chcę robić. Rok później po nieudanym podejściu do studiowania Socjologii znalazłem gdzieś na tablicy ogłoszeń wyróżniające się ogłoszenie z mottem w powiększonej czcionce "Poznaj samego siebie" dotyczące nauki w Studium Psychotroniki. Jako, że zawsze mnie pociągała psychologia (jako instrukcja obsługi człowieka), filozofia (jako fundament wszystkich nauk) poznanie samego siebie poprzez studiowanie nauk pozauniwersyteckich (niezbadanych naukowo, choć mających potwierdzenie w życiu lub przyjmowanych przez tysiące lat wśród różnych, nie współistniejących kultur a priori) było dość pociągającym wyzwaniem. Dowiedziałem się, że powinienem pracować i realizować się w tworzeniu i organizowaniu kultury. Kocham muzykę, lubię grać, słuchać. Zacząłem studiować na kierunku Animator i Menedżer Kultury. Poznałem od kuchni w teorii i praktyce organizację koncertów, spektakli teatralnych itp. Poznałem przez to wielu znanych artystów w Polsce. Zacząłem też pisać recenzje muzyczne oraz felietony. Dzięki temu pojechałem do USA na wycieczkę marzeń. Obecnie studiuję Business and Events w Londynie, by poznać od kuchni mechanizmy kreowania eventów na zachodzie. Niestety plandemia krzyżuje nam (jako branży) trochę plany, ale wiara czyni cuda. Nikt nie został mistrzem od razu. Jeśli przeraża Was ogrom pracy, jaką musicie lub chcecie wykonać, to wiedzcie, że trzeba robić kroki takie, jakie chcecie i możecie wykonać. Nawet malutkie. Ale konsekwentnie. Pozdros i do przodu. Nie czyjegoś przodu, ale Waszego ;)

4:46 ja tak właśnie robiłem. Zmieniałem kierunki studiów, zmieniałem prace, zmieniałem branże. Przez to ci z HR uważają mnie za tzw "skoczka" i traktują bardzo podejrzliwie. W tzw. "karierze zawodowej" 20 lat to przekichany wiek bo pracodawcy nie traktują poważnie a w wieku 30 lat ciężko się przekwalfikowac i być traktowanym poważnie jeśli zmieniasz całkowicie branże. Gdybym teraz zapisał się do wieczorowego technikum kolejowego ( takich pewno nawet nie ma ), chciał zostać maszynista to czy mam w ogóle szanse na zdobycie pracy? To mnie zawsze denerwowało. Raz podjęta decyzja kiedy się g....o wielkie wie o życiu gdzieś w wieku 15, 16 lat determinuje los człowieka. Mowa oczywiście o ludziach którzy "interesują się wszystkim i niczym" bo są oczywiście przypadki ludzi którzy od dzieciaka wiedzą co chcą robić bo chcą być np strażakami i robią to ( sam znałem dosyc dobrze kogoś takiego kto zrealizował swoje marzenie ). Ja chociaż nie pracuje zgodnie z kwalfikacjami to lubię moja aktualna prace i jestem zadowolony, że do niej jutro idę. Bo przynajmniej w pracy skupie się na pracy i nie będę musiał myśleć o różnych rzeczach o których nie chce myśleć.

Niestety wszystko fajnie się mówi ale prawda jest taka że większość ludzi trafi do słabo płatnych i ciężkich prac. Każdy chce żyć jak najlepiej, szczególnie będąc jeszcze uczniem a potem po szkole trafia się do fabryki i życie się załamuje. Wszyscy na świecie mogli by sobie odpowiedzieć że chcieli by być yutuberami albo influencerami a potem 75% trafia do fabryk lub małych zakładów lub supermarketów, ponieważ żeby społeczeństwo działało takich ludzi musi być najwięcej.

Tak prawie 40 lat i nadal nie wiem co w życiu lubię robić ... X lat temu rzuciłem prace która mnie dusiła. Postanowiłem szukać pracy w swoim zawodzie. Gwoździem do trumny była jednak rozmowa o prace gdzie mi wprost powiedzieli, ze już jestem za stary. Dopadała mnie coraz większa depresja... Zadałem sobie pytanie co lubię w życiu robić i zacząłem to robić. Czy tak naprawdę to lubię robić do końca nie wiem. Jednak , ze na razie sprawia mi to przyjemność bo nie musze z ludźmi pracować i z nimi rozmawiać. Zobaczę, oby programowanie i game dev. było tym w czym się odnajdę. Przede mną kolejny miesiąc na sertraline, kolejny wieczór i obietnice na nowy tydzień oby był lepszy od poprzedniego... Dziękuję za film.

Zawsze chcialam isc w sztuke. Jak najmniejszy kontakt z ludzmi. Tech architektura krajobrazu. 1 kwalifikacja zaliczona, druga nie, bo matma. Matura kolejny raz (matma) poprawiana brak 1pkt. Obecnie pracuje ze 'specjalnymi ' dziecmi bedzie 3 rok. Wszystko, czego sie podejme o ile nie ma matematyki (na poziomie bardzo prostym, bo w życiu kosztorysowalam bardzo dobrze a na arch krajobrazu wez walnij sie o 1gr i nie sprawdzaja kosztorysu, co sprawia ze egzamin jest niemal zawalony ) jestem dobra. Sama nauczyłam sie hiszpanskiego, komunikatywnie japonskiego i chinskiego. Zainteresowania mam obszerne jednak brak zrozumienia matematyki wszedzie mnie blokuje. Wykupilam sobie jeden kurs, drugi, znajomi tlumaczyli, korepetycje... i nic. Nie jestem w stanie z tym ruszyć. Z pracy dyrektorka obiecala pokrycie nawet 100% platnej uczelni, ale wiem, ze pedagogika mnie nie interesuje, nawet jesli miala by to byc artyterapia ( terapia za pomoca zajec artystycznych). Obecnie jestem gotowa wyjechac na wies i kleić garnki z gliny, rysować portrety na starym miescie, malowac pejzaże, zbierac ziola itd. Byleby miec jak najmniejszy kontakt z ludźmi ...

Dziękuje " Człowieku Absurdalny " za ten odcinek był mi potrzebny.

Kiedy wyznaje się pewne wartości nawet na pozór uniwersalne.....😉

Człowiek Absurdalny - najrozsądniejszy z coachy.

W czasie szkolnym byłem mocno uzależniony od gier (dalej jestem, ale bardziej to kontroluję), przez co maturę napisałem raczej średnio, co zmusiło mnie niejako do pójścia na prywatną uczelnię, gdzie wyniki matury nie były istotne. W ten sposób trafiłem na kierunek game design i od roku pracuję jako projektant gier :D A mama mówiła, nie graj tyle, a weź się za naukę. Jak się okazało, granie było tą nauką :D

Ja kilka miesięcy temu podjęłam kilka ważnych decyzji dotyczących zmian w moim życiu. Co chciałabym robić w życiu? Wypisałam sobie wszystko na kartce, wszystko co mi przyszło do głowy. A potem patrząc jakie mam zasoby co mogę połączyć, co zrealizować, a co odpuścić 😉

A co z ludźmi którzy nic nie osiągnęli i nie mają psychicznej siły na naukę oraz działanie ? Uważam że powinieneś zrobić odcinek o takich osobach ponieważ głównie takie osoby pracują w handlu i są bardzo nieszczęśliwe. O osobach pracujących w danym miejscu z przymusu bo nie mają innego wyjścia, bo nie nadają się do "lepszej" pracy.

Dziękuję za ten wartościowy film❤️

Lubie Pana sluchac. Charyzma w przekazie wiedzy. dziekuje !

Wow, naprawdę świetny film. Akurat jestem w tym momencie życia, że podejmuję wybór odnośnie studiów. Czuję teraz po obejrzeniu Twojego filmiku w sobie więcej optymizmu i aż nie mogę się doczekać na nadchodzący rok akademicki, bo poczułam, że mój wybór jest szczery ze mną. Super się utwierdzić w takim przekonaniu i dziękuję Ci za to. Wspieram rozwój kanału i życzę wszystkiego co najlepsze :)

Przyznaje, że o pewnych drogach możemy nie wiedzieć, a nawet mocno je odrzucać. Sam nienawidziłem czytania książek, teraz moim marzeniem jest pisanie ich. Wszystko dlatego, że jako dziecko miałem pokazywanie nieodpowiednie książki.

Bardzo wartościowy i pomocny materiał. Dzięki za niego! :)

W tym roku zdaje maturę i każda osoba której się pytam o studia odradza mi swoje które skończyła xD I to nie są tylko kierunki językowe ale znam też osoby które były na informatyce i Matmie i mi odradzają xD Bez kitu czy ktoś kiedykolwiek był zadowolony ze swojego kierunku studiów? Albo może ja mam takiego farta do takich osób

Bardzo wartościowy film. Niesamowite jak profesjonalnie i bardzo wartościowe są Pana filmy. Jak dla mnie najgorsze co można zrobić to wykonywać zawód bo jest dobrze płatny albo dlatego ze to rodzinna tradycja/ rodzice chcą aby dziecko pełniło dany zawód. Jak dla mnie trzeba słuchać siebie i głosu serca i walczyć o to co chcemy robić.

Najciekawszy materiał dot. samorozwoju na jaki dziś natrafiłam. Będę wracać! 👏

Żeby zdecydować o swojej przyszłości, to banalnie zabrzmi, ale wypada poznać i zrozumieć samego siebie. Jeżeli jesteśmy doradcą zawodowym, to aby udzielić dobrej rady zawodowej i skierować człowieka na dobre tory, trzeba go najpierw wystarczająco dobrze poznać. Tak samo jest w naszym własnym przypadku. Wielu ludzi wie że chciałoby dobrze zarabiać, ale nie potrafią siebie rzeczowo i uczciwie opisać w kilkunastu zdaniach. Wymienić silne strony, słabe strony, potencjał do rozwoju, opisać swoje wartości, wskazać uczciwie i głęboko złe cechy osobowości. Najpierw poznaj siebie samego, a dopiero później decyduj o swoim życiu. Jest trochę tych sposobów na poznanie siebie samego, a w skrócie jest jeden: działaj, doświadczaj różnych rzeczy, porażek i upadków, wyciągaj wnioski, ucz się siebie samego. Są miejsca świetne do tego.

5:30 uwielbiam ten wiersz od pierwszego przeczytania w podręczniku od polskiego 😅

Punkt 4: wartości i ludzie. Coś co wiedziałam, że jest dla mnie ważne, ale zignorowałam podejmując "racjonalne" wybory. Żałuję, że nie szłam za ludźmi, których lubiłam, z perspektywy czasu widzę, że byłabym w lepszym miejscu. Ja doszłam w miejsce, gdzie nie czułam się na miejscu, nie czułam się dobrze z ludźmi z którymi pracowałam i nie czułam, że pasuję

Mnie najbardziej pomogło zapoznanie się z teorią osobowości zawodowych J. Hollanda i mam zamiar zaplanować swoją karierę zawodową w zgodzie ze swoim typem osobowości zawodowej właśnie, tzn. wybrać zawód, który pasuje do moich cech. U mnie punktem zwrotnym były tak naprawdę praktyki zawodowe, a później pójście do tzw. gówno-pracy w trakcie studiów, bo dzięki temu miałam okazję sprawdzić, w jakich aktywnościach czuję się dobrze, a w jakich nie. Uświadomiłam sobie, że moje marzenia to jedno, a predyspozycje w świecie rzeczywistym to drugie. I że lepiej zejść z obłoków na ziemię ;-) Myślę, że najgorsze, co można zrobić to 1) iść na jakieś gównologie, bo to jest najmniej rozwijające zajęcie ever, 2) poddawać się przedwcześnie z braku wiary w siebie.

- Co lubisz, czym się interesujesz? - ,,Wiem, że nic nie wiem.. "

Ale po co pracować? Czy w dzisiejszej dobie człowiek naprawdę musi pracować? Ok, chce mieć jakies luksusowe dobra, to niech pracuje, ale uważam, że doszliśmy do takiego poziomu technologicznego, że człowiek powinien mieć pieniądze na zwykłe życie. Zaraz rzuca się na mnie co niektórzy, ale pomyślcie, czy trochę nie o to chodzi w tym naszym rozwoju, żeby właśnie nie musiec pracować, żeby miec wiecej czasu dla siebie? Wkurza mnie, że nikt nie podejmuje tego wątku, tylko wszyscy udają, że lubią pracować. Tylko, że niemal w każdej robocie, w której byłem, wszyscy z nie mogli doczekać się piątku. To jeden z większych fałszów współczesnych czasów.

Moment z wierszem mnie przyjemnie zaskoczył, będzie od teraz jednym z moich ulubionych😊

Dzięki za ten film. Wiele rzeczy robiłem jakoś na swój sposób ale brakowało żeby ktoś bardziej doświadczony to powiedział. To zwrócenie uwagi na to że ktoś może nie mieć umiejętności predefiniowanych do danego stanowiska, ale ma zapał i iskrę i będzie tak pracował że będzie lepszy od tych którym się nie chce, a mają predyspozycje. Tak było i w moim w przypadku gdy introwertyk przejął zarządzanie organizacją studencką i dzięki zapałowi dużo można było zmienić i nabyć nowych umiejętności, mimo że w testach osobowości to lider to nie jest to co mi wyjdzie. Również ta myśl, żeby zwrócić uwagę czy się czegoś boimy i przez to nie chcemy tam iść jest super i warto się zawsze zastanowić. Na pewno wrócę do tego filmu. Dzieki

potrzebny i ważny filmik, dzięki ogromne!

Gratuluję Panie Profesorze!

Wreszcie zwięzła konretna mowa. Mam 57 lat i czuję ze nie jestem spelniony. Te 3 pytania bardzo mi pomogły. Są przyczynkiem zeby poznać siebie. Do tej pory płynąłem z prądem. Dzieki temu filmowi zacząłem się zastanawiać. Dzięki

Miło było Pana posłuchać; daje do myślenia.

Dziekuje za Twoją prace. Niesamowicie soe cieszę, że trafiłem na trn kamal . Omawiasz woelr kwestii nad którymi ostatnio się zastanawiam i Twoje filmy utwierdzaja mnie w moich przemyśleniach

Z całego serca dziękuję za filmik :)

Przykro mi mówić ale cały ten interes z dowiadywaniem się kim chcemy być to trochę pierdoły i jedyna choć nie wiem czy słuszna droga to jest taka jak z tej anegdoty co koleś próbował i zamykał coraz to kolejne drzwi. Mam już trochę lat i kilka zawodów "obskoczyłem" i powiedzmy, że przynajmniej 2 razy to było "to". Praca/zawód marzeń. Niestety okazuję się później, że mimo iż praca jest naprawdę spoko to czasem jest do niej dołączony taki inwentarz, że obrzydza nam tą pracę lub bilans wychodzi dla nas ujemny. Niestety jest tak, że bardzo idealizujemy rzeczy o których marzymy i nie widzimy, bądź bagatelizujemy wady. Powiedzmy, że taki przykład podam, że marzy ktoś o byciu pilotem. Latanie to jego pasja, interesuje się maszynami lotniczymi od dziecka, kocha zwiedzać miasta i kraje i ta praca to mu daje, a przy okazji może przyzwoicie zarobić. Jak ktoś już osiągnie ten cel dopiero wtedy zauważy jak uciążliwe jest życie na walizkach, jak bardzo wymęczająca i wyniszczająca jest praca po nocach. Jak bardzo rozpieprzone życie ma przez ciągłe zmiany stref czasowych. Ciągła rozłąka z bliskimi/rodziną. Nagle się okazuje, że latanie jest monotonne i powtarzalne. Ba, większość rzeczy robi komputer pokładowy, który ty obsługujesz i tylko pilnujesz parametrów na wyświetlaczach przyrządów... No i tak sobie rozkminiasz to w hotelu gdzieś na drugim końcu świata robiąc przepisowe przerwy kiedy twoi znajomi w tym czasie balują, albo spędzają czas z rodziną itp. Niestety tego się nie widzi jak się marzy o czapce kapitana...

Bardzo pomocny material, dziekuje ze robisz to co robisz.

Na taki odcinek czekałem, dzięki :)

baardzo dobry filmik, dzisiaj zlozylam dokumenty na kierunek ktory byl zawsze dla mnie przeznaczony, a ja przed nim uciekalam. Czekalam na to 5 lat (3 lata zmarnowane na innej uczelni) 2 lata bylam w szkole ktora mnie ukierunkowla i potwierdzila w tym co chce w zyciu robic.

Ciekawe podejście do tematu, retoryka i argumentacją stoją na bardzo wysokim poziomie. Przyjemnie się ogląda, dzięki temu filmowi utwierdziłem się, że obrałem dobry kierunek rozwoju.

Kurde ale wartościowe treści Pan porusza Sama bym chciała nagrywać takie filmiki i starac sie ulepszych życie.innych haha i opowiadać o swoim doświadczeniu

Wow, tego mi było trzeba. Dzięki bardzo!

Znalazłam w tym odcinku dużo przydatnych informacji - najbardziej spodobał mi się pomysł, żeby zastanowić się jakimi ludźmi chciałabym się otaczać w przyszłej pracy. Jestem właśnie w miejscu i czasie, gdzie mogę zdecydować o swojej przyszłości... a przynajmniej się jakoś ukierunkować :) w każdym razie... możliwości jest ogromnie dużo i powiem szczerze, że trochę to mnie przytłacza. Twój film pomógł się odtłoczyć:) Dzięki i pozdrawiam!

Bardzo Ci dziękuję !

dobro wraca. warto się dzielić wiedzą.

Świetnie się Ciebie słucha.

ciekawy "wykład" dobrze dobrane cytaty z filmów Pozdrawiam wszystkich - patrzmy pozytywnie, skupmy się na już posiadanych zasobach, plusach swoich i otoczenia - każdy je ma i są mimo wszystko wokół nas.

Mam 30 lat i za 2 miesiące jest ostatni dzień mojej pracy jako pielegniarka I nawet gdybym miała głodować to nigdy do tej pracy nie wrócę. Jestem introwertykiem i nie umiem myśleć o sobie mam ciagle poczucie że muszę wszystkich uszczęśliwić. Moja mama chciała być pielegniarka, ale coś nie wyszło i zostalan nią ja... I to zawód który niszczy moje życie.

Ja uważam ze ważne jest abyśmy nabierali tych kompetencji do pracy która chcielibyśmy robić i co ważne aby nam za to rynek pracy zapłacił :) bo za kompetencje ze studiów mało kto płaci bo jednak nie przekłada się to na zysk lub oszczędności firmy :)

Lubie palic jointy, jestem dobry w przegladaniu Facebook'a i ogladaniu filmow na YT. Co Pan proponuje?

W wieku 16 lat wiedziałem co chce robić, i to robie💪

Bardzo fajny film! Obejrzę kilka razy

Ja to robie to, co mi przynosi kase. Nie zawsze robienie tego co sie lubi wiaze sie z zarobkiem. Czesto koszt zmiany (czy wejscie w inny biznes) pracy moze nie wyjsc, a to moze sie mocno odbic na domowych finansach. A tutaj wchodzi odpowiedzialnosc za utrzymanie nie siebie,a rodziny

Bardzo ciekawy odcinek oglądam drugi raz i za każdym razem coś innego znajduje .

ja lubię jeść tylko i spać ;)

Brawo Ty!

Ja zrezygnowałam ze wszystkiego co mnie interesowało..A to dlatego, że słuchałam ludzi którzy mówili mi "nie dasz rady, odpuść sobie", albo w najbliższym otoczeniu były osoby lepsze ode mnie i nigdy im nie dorównywałam, więc stwierdzałam, że lepiej by było gdybym robiła coś innego, czy też z własnych obserwacji...lubiłam a to szyć a to rysować a to majsterkować gotować..od wszystkiego uciekam...Nie wiem za bardzo czy bardziej boję się porażki w tym co kocham, czy może jednak nie nadaje się do wykonywania tych rzeczy...I kręcę się po kierunkach które nie interesują mnie, jestem w tym dość średnia jak nie beznadziejna...też zawsze lubiłam robić wiele różnych rzeczy..trochę się pogubiłam w życiu i jestem z niego mega niezadowolona..

Właśnie zastanawiałam się nad tym kierunkiem :-)

A co jeżeli to co lubimy robić jest mało opłacalne i ten zawód niema przyszłości.

Idealny odcinek przed rozpoczęciem studiów. ;)

Na początku podszedłem do tego filmu sceptycznie, bo koncepty ukazane w tym filmie wydają się oklepane i dobrze znane każdemu. Użyje pytania co lubisz robić w życiu i jakie są twoje dobre strony w przyszłej konwersacji. Wszytko inne dawno przyswoiłem. Jesli twórca czyta komentarze to chciałbym się dowiedzieć czy inwestuje ( chętnie dowiem się w co)

W 11- minucie powiedziałeś coś mega ważnego, co łamie dotychczasowe mity wszelkiej maści kołczów (: Świetne wskazówki i polecam obejrzeć każdemu, kto czyta komentarze, aby przekonać się czy to nie strata czasu. Polecam filmik i dzięki i powodzenia dla każdego na drodze prowadzącej do odnalezienia drogi zawodowej (:

jak człowiekowi WYDAJE SIĘ, że jest w czymś dobry to staje się to tylko jego pułapką :) później już tylko wszystko leci. trzeba też umieć weryfikować to jak bardzo jesteś w czymś dobrym :) i tutaj pies jest pogrzebany, bo musi zrobić to najlepiej człowiek który osiągnął sukces w tym co ty lubisz :) inaczej możesz w tym labiryncie życia zagubić się :) Tak naprawdę lubimy = czerpiemy satyfakcje z tego co robimy i inny nas doceniają. pozdrawiam

Zastanawiałam się nad dwoma kierunkami szkoły. Dużo mi mówiło osób żebym poszła na pierwszy, mówić że robię dobrze coś z nim związanego.... Natomiast z drugim miałam wspólnego w dzieciństwie o czym nikt nie wiedział bo nie było po mnie w ogóle tego widać. Po połowie roku po poradach u osób zajmujących się zawodoznastwem, przeniosłam się na ten drugi i mam wrażenie że lepiej się nim odnajduje, chociaż wciąż się martwię czy sobie późnej poradzę🌷

Też kiedyś sobielnie wyobrażałam, że można chodzić do pracy, której się nie lubi, a tu proszę - już 9 lat minęło w tej samej, nudnej pracy. Ciężko jest wyjść ze swojej "strefy komfortu", choć z komfortem nie ma to nic wspólnego.

Co zrobić, jeśli ktoś się czymś interesował od lat, wkładał w to wiele wysiłku, a i tak jest w tym czymś słaby. Od lat uwielbiałam najbardziej 2 dziedziny: matematykę i rysunek. Co z tego skoro zawsze byłam w tym co najwyżej średnia. Teraz widzę, że z takiej matematyki jestem wręcz słaba, nigdy najwyraźniej jej w pełni nie pojmowała i mimo iż ciągle do niej wracam jest na coraz gorszym poziomie. Próbowałam trochę swoich sił w grafice, teraz próbuję trochę liznąć IT, ale jest tragicznie. Nie lepiej było z innymi dziedzinami, które również mnie fascynowały jak wszystkie przedmioty ścisłe, najbardziej chemia, medycyna, geografia, lubiłam też zawsze różne prace manualne i uczyć innych tego czego sama się już nauczyłam (nie ważne czy było to zadanie z matematyki, rysunek, technika masażu, jazda na rolkach itd.) mimo, że jestem nieśmiała, mam problemy w nawiązywaniu nowych kontaktów i źle się czuje w tłumach. Jednak jak tu uczyć innych jeśli samemu nie umie się nauczyć czegoś na dość dobrym poziomie. Uczyłam się regularnie na różne sposoby z ogromną pasją, ale nic z tego nie wyszło. Próbowałam swoich sił w różnych zawodach, w żadnej dziedzinie nie czuje się na tyle dobrze, by to robić zawodowo, a nie chce być pseudofachowcem. Chciałabym znaleźć coś w czym czułabym się i robiła to coś dobrze, miałabym poczucie sensu, spełnienia, że robię coś wartościowego. Nie wiem co mam ze sobą zrobić, ale już mnie ta nieudolność psychicznie wykańcza. Coraz bardziej tracę chęci do wszystkiego i nadzieje, że może być dobrze.. W tym roku będę mieć już 25 lat, niby jeszcze dość młoda, ale czas ucieka. Większość ludzi w tym wieku już jest po studiach, a ja dopiero zaczęłam i chyba będę zmuszona je przerwać, bo kolejny raz sobie z czymś nie radzę..

Propozycja odcinka: Co ludzie myślą o psychopatach, czy bali by się spotkania z kimś takim, jak traktowali by psychopatę w sytuacji w której nic nie wskazuje na złe intencje jednocześnie wiedząc o tym że jest psychopatą.

Gosciiu jestes Megaa 😉

Pytanie faktycznie jest bardzo ważne. Swoją drogą ciekawe jak wiele osób trafia za pierwszym razem w to, co naprawdę chcieliby robić. Mówi się, że teraz mamy takie czasy, że mało kto będzie miał jedno zajęcie na całe życie. Mój wniosek jest taki: zastanowić się i zabrać się za robotę. A jak po jakimś czasie coś innego Cię zafascynuje? Spróbować i tego! Nie ma co kurczowo się trzymać jednego zawodu.

Dzień dobry. Uwielbiam twój kanał, jak i Ciebie samego. Jesteś bowiem jedną z niewielu osób jakie znam (niestety nie osobiście), które uwielbiają taką literaturę, jak ja. Od ponad roku interesuję się filozofią-Bergson, Nietzsche, Spinoza etc... A co za filozofią idzie, to też psychologią. Osobiście mam psychologię bardzo rad, a planuję niedługo rozpocząć studia na kierunku psychologii. Aktualnie z psychologii czytam Ericha Fromma jak i Zygmunta Freuda, co do psychologi społecznej zaś Gustave'a Le Bon. Czy mógłbyś polecić jakąś literaturę psychologiczno-naukową, która mogłaby wprowadzić mnie w psychologię bardziej? Świetny odcinek i ogólnie całokształt. Pozdrawiam :)

Do Zobaczenia!

Chce spokoju od tych wywodow internetowych i zyc bez stresu kochac byc kochanym bo tego na tych wywodach brak 💞

Dziękuję

O! Tak, tak.... najlepiej będąc empatą wpaść w środowisko predatorów 🤯 sukces murowany....w psychiatryku 🤣🤪

Z naszymi rodzicami jest, jak z Oczyszczalnia sciekow - Czajka... Uwazaja, ze za czasow ich rodzicow bylo zle i za czasow ich samych to tak musi byc i tak samo z ta oczyszczalnia, zamiast zrobic druga na wszelki wypadek 15 lat temu, to woleli te jedna łatać... az wylala 2 raz

To jest kwestia przyzwyczajenia, akceptacji otoczenia w pracy i wyplaty. I kazda prace da sie polubic. Prawdziwe problemy i mowienie o tym ze sie zle wybralo zawod, pojawiaja sie kiedy dotrze do nas, ze za zarobki nie da sie przezyc, i otocznie w pracy nas nie akceptuje, np za nasze ambicje, albo cokolwiek co ich zmusza do jakichkolwiek zmian na lepsze. Sensem zycia jest rozwoj czlowieka, tak wiec robienie czegos co juz sie robilo w poprzednim zyciu, i ma sie do tego "smykalke", i idzie sie na te latwizne, to bedzie nudno, ale kazde nowe wyzwanie moze zrodzic nowe zadowolenie. Innym problemem jest to, ze umiemy robic wiele rzeczy, ale nie mamy na swiadectw ze tego sie uczylismy i system nie daje nam szans bez wypranego mozgu szans by moc to robic. System chce nas zaprogramowac i wytresowac, zebysmy sie poslugiwali ustalonymi procedurami, ktore kiedys zamierza zastapic maszynami. Nawet lekarzy, wiec najpierw robi z ludzi maszyny i do tego tresuje latami programujac procedury. I wystarczy jeden niestandartowy przypadek i wszystko sie wali. Wytresowac i zaszufladkowac czlowieka, ktoremu praca nie pozowoli na kreatywnosc i rozwoj czlowieka, zawsze spowoduje do takiej pracy nienawisc. Najgorsza pulapka przy wyborze tego co chce sie robic w zyciu, jest moda na sukces.Tv pokaze kogos z kogo beda robic celebryte, i cala masa ludzi chce cos takiego nasladowac.

Czyli nadal nie nadaję się do tego, ale napędzając się entuzjazmem mogę udawać, że jestem w tym dobry.

jesteś zajebisty :) serio

Polakom przeszkadzają geje, Żydzi, leworęczni, a pracodawcom introwertycy....

U mnie zadawanie pytań prowadzi zazwyczaj do zguby, więc wole trzymać się kurczowo tego co mam. Miałam już swoje bunty, rzuciłam studia, a teraz gdy pracuje życie jest o tyle prostsze, że moim głównym celem jest przetrwanie. Myśle, że nie ma co przeceniać swojego życia, swojej osoby. Może nie jesteśmy aż tacy wyjątkowi jak nam się wydaje.

Ja bym jeszcze dodal że często naszą pasją okazuje się to, o czym byliśmy przekonani, że tego na pewno nie lubimy i nie chcemy robić. Mi tak w życiu wyszło, kiedy z powodu nagłego braku pracy trzeba było brać, co jest, żeby mieć na chleb, a co się potem okazało strzałem w dziesiątkę.

Odnośnie tego czy się boimy czy nie chcemy to, poczułem to na własnej skórze, kiedy długo wzbraniałem się przed wyjazdem na kurs windsurfingowy, bo mówiłem że wodne sporty nie są dla mnie, bo nie najlepiej pływam a jak opije się trochę wody to zaczynam panikować. Kiedy jednak dałem się namówić i pojechaliśmy ze znajomymi to okazało się, że nawet nasz kołczu był zaskoczony jakie postępy robię i że ogólnie robiłem rzeczy których nauka innym zajmują więcej czasu. A mi oczywiście bardzo się spodobało, do tego stopnia że znowu lecimy w to samo miejsce na ten sam kurs 😅

6:02 lubiłam zawsze rysowac, czego sie boje? ze zawiode, boje sie konkurencji, zmiany otoczenia, miauczenia moich rodzicow na temat mojej niekompetencyjnosci w pracy, zawsze mi to wypominala mama w szkole, teraz to bedzie robic w pracy... czasem nwm czy moim szefem bedzie szef, czy moja mama. Moja mama ma tendencje do przekladania swoich niepowodzen w zyciu na moje zycie, uwaza, ze jak jej cos nie wyszlo, to i mi nie wyjdzie, bo mam jej geny

Dzięki :)

Podjąłeś jak zwykle ciekawy temat, dlatego też bardzo lubię słuchać twoich wypowiedzi. Uważam że w większości masz rację jednak życie nie jest czarno-białe. Podsuwa przez ciebie wypowiedzi z filmu są bardzo trafne jednakże jak zawsze film nie ma nic względem rzeczywistości. Zapewne dlatego tak łatwo jest nam wejść w świat filmu gdyż przedstawia nam to co byśmy chcieli by istniało lub by były uczucia takie jak w filmie. Zgodzę się z tobą na temat tego iż jeśli coś nam sprawia trudność to zamiast to porzucać od razu na początku trzeba się tego nauczyć a z czasem jest to nawet przyjemna odskocznia, gdyż przedstawia nam w naszej podświadomości że osiągnęliśmy coś co było. Rozumiem również że kwestią twojego kanału jest przedstawianie ludzkich osobowości jakże i problemów z tym związane. Pozwolę sobie dodać do całej tej słodkiej otoczki psychologii która rozwiązuje wszystkie wszystkie problemy odrobinę goryczy. W każdym z tematów które opisujesz człowiek jest postawiony jako ideał który poradzi sobie z każdym problemem gdyż tylko wystarczy odkryć problem i zmienić siebie. Jednakże bardzo mi brakuje w twoich wypowiedziach tematu ludzkich trudnych cech osobowości. W szczególności forma kłamstwa przez ludzi opowiadana. Obecne czasy nadal nie potrafią przyjąć tego że są osoby które po prostu robią źle bo to im sprawia przyjemność. Zawiść zazdrość i inne trudne emocje sos spychane na bok i ludzie o tym nie chcą rozmawiać. Wracając do tematu twojego filmu oczywiście masz rację i gdyby świat był tak prosty, a ludzie robili by to co obiecują wówczas każdy żył był w idealnym skierowanym przez siebie świecie. Oczywiście również masz rację co do tego że samorozwój pozwala inaczej spojrzeć na to wszystko. Być może moja depresja wywołuje takie spoglądanie na ten świat, jednakże nadwrażliwość z tym połączona pozwala widzieć więcej. Z tego też powodu jedna osoba może mnie nazwać pesymistą a inna realistą realistą, który widzi prawdziwie ten świat. Oczywiście opowiadasz również o istocie ludzi na otaczających i mających wpływ na nasze życie. Bardzo mocno odczułem skutki takiego podejścia ludzi do życia gdzie jeśli ktoś pokaże trudne emocje od razu jest wykluczony nazywany osobą smutną lub toksyczną. Jednocześnie ci sami ludzie sami borykają się z takimi problemami. Więc nie do końca podoba mi się pomysł gdzie wystarczy porzucić kogoś lub zmienić otoczenie. Zapewne w wynikach to z innych ideałów których byłem wychowywany. Gdzie prawdziwego przyjaciela było trzeba dosłownie siłą wyciągnąć sprzed wejścia w przepaść przed nim. Obecnie uznane byłoby to za naruszenie przestrzeni osobistej. Więc gdzie jest ta granica, między obojętnością a bezradnością do przyjaciela. Idąc takim kierunkiem zachowań względem relacji w obecnych czasach cokolwiek zrobimy może być to odebrane negatywnie. Taki paradoks zachowań w relacjach. Niestety nie istnieje żaden złoty środek, gdyż każde działanie ma swoją cenę. Dla osoby nadwrażliwej i empatycznej, jako odrzucenia i samotność. A dla osoby bezdusznej obojętnością i tzw. znieczulicą. W kwestii otoczenia oczywiście również masz rację, gdyż nie ukrywam że tego trzeba również się nauczyć by potrafić postawić granicę nawet bliskiej osobie. Bym nie został źle zrozumiany, gdyż uważam że w wielu kwestiach masz rację od strony psychologicznej psychicznej i podświadomości człowieka. Który jednak bardziej pasuje do scenariusza filmów do których często się odnosisz. Bardzo bym chciał żyć w takim świecie gdzie ludzie robią to co lubią, dotrzymują słowa. Bardzo chciałbym mylić się w tych wszystkich sprawach jednak jak dotąd świat nieszczególnie starać się to zmienić. Pozdrawiam serdecznie

15:14 mniej stresu i wyscigu szczurow

Mam ten sam problem zaraz skoncze 39lat i dalej nie wiem co chce robic w zyciu,od pół roku nie pracuje nigdzie bo nie widze swojego celu,nie jestem na utrzymaniu rodziców pracowałem dlugo w różnych zawodach odłożyłem sobie na to żeby posiedzieć i pomyślec co robic dalej w tym życiu,nie zależy mi na kasie bo mam juz wszystko, szukam takiej pracy ktora bedzie moim motorem pociągu do robienia tego czegoś.