Czy trzeba skończyć studia teologiczne żeby umieć tak długo nie odpowiadać na pytanie?

Brawo - jako agnostyk mogę tylko tyle powiedzieć. To jest głos w dyskusji a nie narzucanie swojej woli innym.

Najbardziej miłosierni ludzie jakich poznalem byli ateistami.

Znam ateistów, którzy postępują szlachetnie bez powoływania się na Boga

Co za głupoty.

Słucham i słucham, aż coś powie konkretnego w końcu, a tu nic i to przez ponad 20min. Duża sztuka, tak lać wode przez 20min.

A ja wierze w wielkie różowe słonie które gdzieś tam są we wszechświecie kto mi udowodni że to nie prawda?Myślenie nie boli pozdrawiam myślących racjonalnie.

Nie mogę uwierzyć w jego dobre intencje, kiedy słyszę cały szereg błędów myślowych (z ust rzekomo wykształconej osoby) i przede wszystkim trików manipulacyjnych np: przyjęcie pozycji oblężonej twierdzy używanie zagmatwanych odpowiedzi na proste pytanie skupianie się na treści blogu w Internecie, który mógł napisać Jacek lat 12 utożsamianie systemów totalitarnych 20 wieku z ateistami żal nad "pogromami ludzi wierzących" przez ateistów i nie zająknięcie się ani słowem o tym jakie kary funkcjonowały w Europie przez setki lat za przyznanie się do niewiary w boga używanie słowa "pogańskie" czyli obraźliwego określenia na wszystkie sekty z pominięciem chrześcijaństwa oczywiście.. używanie argumentów anegdotycznych jak np: "zwolniono stewardessę za to że miała krzyżyk na szyi" powoływanie się na to że wielu ludzi wierzących w boga jest wybitnymi naukowcami (szczególnie tych którzy żyli w czasach gdy za przyznanie się do ateizmu groziła śmierć) powoływanie się na autorytet Jana Pawła II ale oczywiście nie na autorytet Klemensa VI używanie "mądrze brzmiących" łacińskich słów itd. Jeśli mogę o coś prosić ateistów to proszę o to żeby nie zadawać temu człowiekowi pytań, bo on używa ich do tego żeby jeszcze bardziej indoktrynować wiernych. Na pewno nie w takiej formie, gdzie pada pytanie a następnie monolog arcybiskupa.

Proponuję, żeby na temat ateizmu wypowiedzieli się ateiśc :P A nie duchowny sprzedający gadkę zgodną ze swoją wiarą.

Zasada stosowana wszędzie na ziemi od tysięcy lat - „ kłamstwo powtórzone 99 razy nabiera cech prawdy”. Dla tych którzy nie podporządkowali się kłamstwu - było przygotowane prawo „ kto nie jest z nami - ten jest przeciwko nam i musi być wyeliminowany”. Dlatego wszystkie religie na świecie wprowadzane były do społeczeństw „OGNIEM i MIECZEM”, a nie miłością do bliźniego. Tylko religiom zawsze zależało na utrzymaniu ciemnoty w społeczeństwach. Religia to samo-hipnoza która doprowadza człowieka do fanatyzmu - czyli choroby psychicznej. Przeglądając historie wszystkich religii na ziemi - pomyślimy sobie czy my napewno jesteśmy tymi wyznawcami, skoro żyjemy i zabijamy według praw natury.

Ale bełkot!

Biskup filozof, a definicję ateizmu podaje pod swoje argumenty, a nie jaka jest naprawdę. Ateizm nie mówi "Boga nie ma", ateizm mówi "nie wierzę w Boga". To bardzo istotna różnica.

Zapomniał o Rwandzie ;)

To wyjście z ciemnoty i kłamstw pedofilii.

Dlaczego jest, tylu wierzących? Panie ksiądz to jest proste do wytłumaczenia. Strach przed śmiercią i nadzieja, że to nie koniec. Dowodem na to jest częste nawracanie ludzi starszych, chorych. Jeśli przez całe życie słyszą o życiu po śmierci to w jej obliczu, ze strachu są gotów uwierzyć we wszystko. To, jest właśnie atut religii, która swoimi opowieściami trzyma na smyczy człowieka przez całe życie.

Ateista jest to osoba ktora rozumie boga i bogow jako postac fikcyjna ... swiety mikolaj dla doroslych .........

Sartre nie był pierwszym , który stwierdził, że Bóg nie istnieje, może pierwszy ateista, którego nie spaliliście. Arcybiskup nawet nie kapuje co to jest ateizm. Ateista nie stwierdza, że Boga nie ma ale nie jest przekonany do jego istnienia a to duuuża różnica. Uniwersytety zakładał kościół tylko przez to, że rościoł on sobie prawo do wyłączności na tym polu aby blokować odkrycia sprzeczne z biblijną. Zęby bolą jak się słucha tych frazesów: rewocja francuska dała kres zbrodniczej inkwizycji, a Hitler doszedłu do władzy decydującymi głosami katolickie partii Centrum za namową papieża w zamian za przywileje i konkordat. Hitler był wielbiony przez kk a po wojnie hitlerowcy na watykańskich paszportach płynęli do Argentyna na "zasłużony " odpoczynek. Jak wielebny tak wędruje z przykładami po krajach to ja podam przykład laickiej Szwecji gdzie puki nie było muzułmanów i np. Polaków to przestępczość była najniższa na świecia a zamiast zamku w drzwiach opierało się o nie miotłę aby sąsiedzi widzieli, że nie ma po co ich szukać bo dom jest pusty.

mam wrażenie, że Jego Eminencja mówi to bez przekonania. tego się nie da na podstawie "wiary" obronić.

Jak zwykle kosciol ocenia wszystko i wszystkich oprocz siebie. Dobrze ze wszedlem i posluchalem, bo inaczej nie wiedzialbym kim jestem.

O jakiej scence mówi w kontekście duchowości??

Ateizm to brak przekonania że jakiś bóg istnieje. Point ! Chłopie zamiast bredzić i kłamać podaj choć jeden weryfikowalny dowód na istnienie konkretnego boga a zmienię zdanie. Niewiara karana jest śmiercią wg PŚ /2 Księga Kronik 15:13/ - to po co bredzić o intelekcie i nauce. Ech...

Ateizm TO NIE JEST WIARA W TO ZE BOGA NIE MA kolejne zaklamane naginanie rzeczywstosci

Proszę zauważyć że wszystkie te argumenty Mogą być użyte przez duchownych dowolnych wyznań. Niby dlaczego słowa biskupa są bardziej przekonywające nisz słowa takiego czy innego imama, rabina. Czy jest między ni mi jakakolwiek zasadnicza różnica. Są to puste słowa bez żadnych dowodów. Jestem ateitsą gdyż mnie to po prostu nie przekonywuje.

Autor teorii wielkiego wybuchu Fred Hoyle (ur. 24 czerwca 1915 roku w Gilstead w hrabstwie West Yorkshire, zm. 20 sierpnia 2001 roku w Bournemouth) - brytyjski astronom, kosmolog, matematyk i astrofizyk teoretyczny. Nooo to niezły ksiadz

Dowodem na to że Boga nie ma jest Biblia!Jestem ateistą i jest mi to obojętne czy ludzie wierzą w Boga ten Pan po prostu kłamie.

Moja babcia i dziadek nie byli wykształceni, a pod koniec życia stwierdzili, że ta cała wiara jest nic nie warta.

Nie ma to jak się wypowiadać na temat o którym nie ma się pojęcia, ateizm znaczy brak wiary w istnienie jakiegokolwiek boga (jest ich ponad 100 teraz), a nie że go nie ma. To w ogóle zaprzecza temu co on mówił. Jeżeli ateizm znaczy że boga nie ma i dopiero 1975 pojawił się ktoś kto twierdzi że ma na to dowód to co robili ateiści wcześniej? Wierzyli że nie ma boga? Nic innego nie mógł powiedzieć bo jakby zaczął mówić prawdę to sam by się zapędził w kozi róg, bo nie ma żadnego problemu z ateizmem, jest problem z wierzeniem w mściwego dyktatora którego nikt nigdy nie widział.

A teraz przestańcie po nim jechać i pomyślcie: są ludzie, którzy wierzą takim ludziom i naprawdę mają taki stosunek do niewierzących, horoskopów, innych religii itp. Nauczanie religii w szkołach i branie kilkuletnich dzieci do kościoła tylko w tym pomaga.

Chciałbym teraz skierować uwagę na to, czym najbardziej szczycą się orędownicy sekularyzmu: twierdzenie, że są apostołami samego rozumu. Biorąc rozum za swój kompas i gwiazdę przewodnią, ateista ma w sobie wysokie mniemanie, uważa się za kogoś lepszego od całej reszty ludzi, którzy podpierają się wiarą, przesądem i innymi formami irracjonalności. Ateista pragnie dowodów w różnych tych dziedzinach wiary. Jest jednak jeden temat, co do którego ateista nie wymaga żadnych dowodów: kwestia, czy ludzki rozum jest najlepszą, a właściwie jedyną drogą do zrozumienia rzeczywistości. Ateiści w swoim zubożonym wnętrzu usilnie zakładają, że ich racjonalne, naukowe podejście daje im pełny dostęp do zewnętrznej rzeczywistości. To domniemanie daje ateizmowi jego charakterystycznej arogancji. Takie na przykład mądrościowe miernoty jak Daniel Dennett, Richard Dawkins oraz inni ateusze nazywają siebie "światłymi", bo myślą, że są po prostu mądrzejsi niż wspólnota ludzi wierzących. Chcę pokazać, że ta arogancja jest nieuzasadniona. Ateistyczne, czy "światłe" podejście do rzeczywistości powinno być oceniane w zestawieniu z podejściem konkurencyjnym. Przez wieki wielkie religie świata utrzymywały, że istnieją dwa poziomy rzeczywistości. Pierwsze to ludzkie spojrzenie na rzeczywistość, perspektywa empiryczna, rzeczywistość jakiej doświadczamy. Jest jednak transcendentne, przekraczające doświadczenie spojrzenie na rzeczywistość, które może być nazywane Bożym punktem widzenia, a które samo w sobie jest rzeczywistością. Będąc takimi stworzeniami, jakimi jesteśmy, widzimy świat na sposób ograniczony i zniekształcony, "jakby w zwierciadle, nie jasno", jak pisze św. Paweł w Pierwszym Liście do Koryntian (1 Kor 13,12). Tak na prawdę nigdy, póki żyjemy nie spojrzymy na niego z Bożego punktu widzenia i nie zobaczymy go takim, jakim rzeczywiście jest. Żyjemy bowiem raczej w ulotnym i powierzchownym świecie pozorów (nowoczesna nauka a przede wszystkim mechanika kwantowa to potwierdza!), gdzie co najwyżej możemy próbować rozpoznawać rzeczy takimi, jakimi się wydają. Możemy jednak mieć nadzieję, że istnieje życie po śmierci, kiedy zobaczymy wszystko - włączając w to Boga - takim, jakim jest naprawdę. Która z tych perspektyw - ateistyczna czy religijna - jest właściwa? Przedstawiając argumentację odnoszącą się do pola, na którym chcą wieść spór ateiści pola empiryzmu i rozumu, mam zamiar pokazać, że to religijny punkt widzenia jest słuszny. Można to zrobić na kilka sposobów, ale wybrałem drogę przetartą przez filozofa Immanuela Kanta. Kant wydaje się odpowiednim wyborem, gdyż jest uznawany za największego filozofa nowożytnego. Był on również czołową postacią oświecenia, człowiekiem nauki i filozofii i dobrze pokazuje, na czym polega coś, co można nazwać BŁĘDEM OŚWIECENIA. Tym błędem, na który dało się nabrać wielu nowoczesnych ateistów oraz "światłych". Artur Schopenhauer w swojej książce "Świat jako wola i przedstawienie" (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994, t.2, s.20) pisze, że "nauka Kanta sprawia w każdym umyśle, który ją pojął, fundamentalną przemianę, tak wielką, że można ją uznać za duchowe odrodzenie. (...) W wyniku tego [umysł] rozczarowuje się zasadniczo i odtąd widzi wszystkie rzeczy w innym świetle". Wielkość Kanta polega na tym, że bierze on nasze najbardziej podstawowe założenia i podaje je w wątpliwość. Myślimy, że jesteśmy już na parterze świadomości, a Kant pokazuje nam, że pod nami są jeszcze kolejne poziomy, które możemy badać. Przed Kantem większość ludzi po prostu zakładała, że nasz rozum i zmysły dają nam dostęp do zewnętrznej rzeczywistości świata na zewnątrz nas i jest tylko jedno ograniczenie, któremu poddane są istoty ludzkie. Tym ograniczeniem jest sama rzeczywistość. Z tej perspektywy, ciągle popularnej w naszym społeczeństwie, ludzie mogą używać narzędzi rozumu i nauki, by dowiadywać się coraz więcej i więcej, aż w końcu nie będzie już nic do odkrycia. Błąd oświecenia polega na przekonaniu, że ludzki rozum i nauka mogą, co do zasady, uzyskać dostęp do całej rzeczywistości i zrozumieć ją. W swojej "Krytyce czystego rozumu" Kant pokazuje, że takie założenia są błędne. Argumentuje on, że ograniczenia tego, co istoty ludzkie mogą wiedzieć, są dużo większe. Innymi słowy, ludzki rozum formułuje pytania, na które nie może odpowiedzieć, bo taka jest jego natura. Najważniejsze jest, by zwrócić rozum ku niemu samemu i odkryć jego ograniczenia. Przejawem głupiego dogmatyzmu byłoby zabierać się za dowodzenie racji opartych na rozumie bez zbadania, o jakich twierdzeniach rozum jest wstanie rozstrzygać. Rozum, by być rozumny, musi sprawdzić swoje własne parametry. Kant wychodzi od prostej przesłanki: cała wiedza ludzka oparta jest na doświadczeniu. Dostęp do rzeczywistości uzyskujemy za pośrednictwem naszych pięciu zmysłów. Dane, pochodzące ze zmysłów, są następnie przetwarzane przez nasz mózg i centralny układ nerwowy. Pomyślmy: każda myśl, nawet najdzikszy produkt naszej wyobraźni opiera się wyłącznie na rzeczach, które widzieliśmy, słyszeliśmy, dotykaliśmy, wąchaliśmy lub smakowaliśmy. Jeżeli wyobrazimy sobie i narysujemy istoty pozaziemskie, możemy dać im po cztery oczy i dziesięć nóg, ale ostatecznie nie mamy sposobu, by wymyślić je czy przedstawić inaczej niż w kategoriach naszego ludzkiego doświadczenia. Jest faktem empirycznym, że nasze pięć zmysłów to jedyne okulary, przez które możemy postrzegać rzeczywistość. W tym miejscu Kant zadaje zadziwiające pytanie: skąd wiemy, że nasze ludzkie postrzeganie rzeczywistości odpowiada samej rzeczywistości? Większość filozofów przed Kantem po prostu przyjmowało za oczywiste, że tak jest i to przekonanie trwa do dziś. Ten "zdrowy rozsądek" jest tak potężny, że wielu ludzi niecierpliwi się, a nawet oburza, gdy zadaje się im to kantowskie pytanie. Zachowują się, jak by ta kwestia była jakąś sztuczką sceptyka, w rodzaju proszenia ludzi, by dowiedli, że rzeczywistość naprawdę istnieje. Jednak Kant nie był sceptykiem, ale uważał, że przedstawia sposób na obalenie sceptycyzmu. Wiedział jednak, że po to, by odpowiedzieć sceptykom, trzeba brać ich argumenty na serio. Sposobem na przezwyciężenie sceptycyzmu jest oddanie sprawiedliwości prawdzie, którą zawiera. Celem Kanta było wzniesienie godnej zaufania budowli wiedzy na fundamencie skrajnego sceptycyzmu. Kantowskie pytanie o wiarygodność ludzkiego postrzegania świata od czasów Kartezjusza stanowiło centralny temat filozofii zachodniej. Skąd wiemy to, o czym twierdzimy, że wiemy? Locke przedstawił słynne twierdzenie, że przedmioty wydają się mieć dwa rodzaje własności, które nazwał pierwotnymi i wtórnymi. Własności pierwotne spoczywają w samych rzeczach, natomiast wtórne w nas. Gdy więc, przykładowo, widzimy jabłko, jego waga i kształt są częściami jabłka. Locke pomysłowo twierdził jednak, że czerwoność jabłka, jego zapach i smak nie znajdują się w jabłku (np. kolor nie istnieje w świecie fizycznym), lecz w osobie, która widzi, czuje i gryzie jabłko. Oznacza to, że wiedzę o zewnętrznej rzeczywistości uzyskujemy z dwóch źródeł: z faktów zewnętrznych i naszego wewnętrznego aparatu postrzegania. Rzeczywistość nie przychodzi do nas bezpośrednio, ale jest "filtrowana" przez okulary, które sami sobie zakładamy. Filozof George Berkeley zradykalizował tę metodę dociekań: "Gdy czynimy wszystko, co w naszej mocy, aby pojąć istnienie ciał zewnętrznych, przez cały czas oddajemy się tylko rozważaniu własnych idei" (G. Berkeley, "Traktat o zasadach poznania ludzkiego. Trzy dialogi między Hylasem i Filonousem", PWN, Warszawa, s.51). Berkeley twierdził, że nie doświadczamy przedmiotów istniejących poza aparatem postrzegania naszego umysłu i zmysłów. Zarówno pierwotne, jak i wtórne cechy przedmiotów są postrzegane w ten sposób. Nie doświadczamy oceanu, lecz tylko naszego obrazu, dźwięku i dotyku oceanu. Berkeley kończył słynnym stwierdzeniem, że nie ma żadnych gwarancji, wierząc w materialną rzeczywistość istniejącą niezależnie od naszego umysłu! Wspaniały Samuel Johnson "obalił" twierdzenie Berkeleya słynnym kopnięciem skały. No jest! Ta skała istnieje! Niestety, nie można nazwać tego obaleniem. Berkeley odpowiedziałby Johnsonowi, że całe to doświadczenie, od dostrzeżenia skały do ostrego bólu, który poczuł po jej kopnięciu, odbywało się wyłącznie w jego umyśle. Hume dopełnił jeszcze sceptyczną argumentację Berkeleya, stosując ją do samych istot ludzkich. Nie doświadczamy siebie inaczej niż poprzez nasze wrażenia, uczucia i myśli. O ile wiemy, że wrażenia, uczucia i myśli istnieją, o tyle nie mamy podstaw, by zakładać istnienie jakiegoś "ja", które za nami stoi i jakoby przejawia te relacje. Kant pisał, że to Hume przebudził go z "dogmatycznego snu". Przyznał też rację Berkeleyowi i Hume'owi, że to po prostu irracjonalne zakładać, iż nasze doświadczenie rzeczywistości odpowiada samej rzeczywistości. Są rzeczy w sobie, które Kant nazwał noumenami i o nich nic nie możemy wiedzieć. To, co możemy poznać, to nasze doświadczenie tych rzeczy, które Kant nazwał fenomenami. Jeżeli masz w domu psa (lub kota), to wiesz, jak to jest widzieć go, słyszeć, czuć i głaskać. To jest twoje fenomenalne doświadczenie psa. Ale jak to być psem? My, istoty ludzkie nigdy się nie dowiemy. Pies jako rzecz sama w sobie jest przed nami hermetycznie ukryta. Od czasów Kanta ze zdumieniem zdajemy sobie sprawę, że ludzka wiedza jest ograniczona nie tylko przez rzeczywistość na zewnątrz nas, ale również przez ograniczony aparat postrzegania, który stosujemy do tej rzeczywistości. Pomyślmy, jak działa magnetofon. Jest to urządzenie, które może uchwycić tylko jeden aspekt rzeczywistości: dźwięk. Magnetofony w tym sensie mogą "słyszeć", ale nie mogą widzieć, dotykać, czy wąchać. Zatem wszystkie aspekty rzeczywistości, których nie da się uchwycić dźwiękiem są poza zasięgiem magnetofonu. Tak samo, twierdzi Kant, jest z istotami ludzkimi. Możemy pojmować rzeczywistość tylko poprzez pięć naszych zmysłów. Magnetofon odbiera rzeczywistość w jeden sposób, istoty ludzkie mogą postrzegać rzeczywistość na pięć różnych sposobów poprzez wzrok, słuch, zapach, smak i dotyk. Nie możemy inaczej doświadczać rzeczywistości. Nie możemy np. odbierać rzeczywistości przez echolokację, jak robią to nietoperze. Nasze zmysły nakładają absolutne ograniczenia na to, jaka rzeczywistość jest dla nas dostępna. Co więcej, rzeczywistość, jaka postrzegamy, nie jest rzeczywistością samą w sobie. Jest zaledwie naszym doświadczeniem, "ujęciem" rzeczywistości. To stanowisko Kanta było często błędnie rozumiane. Uważano, że Kant proponuje banalne stwierdzenie, iż zmysły dają nam niedoskonałą kopię czy zgrabne przybliżenie rzeczywistości. Autorka powieści filozoficznych Ayn Rand zaatakowała kiedyś Kanta za uwagę, że człowiek ma oczy, lecz nie widzi i ma uszy, lecz nie słyszy, w skrócie, że ludzkie zmysły są fundamentalnie zwodnicze (Leonard Peikoff, Objectivism: The Philosophy of Ayn Rand, Random House, New York 1961, s.33). Jednak Kantowi nie chodziło o to, że nasze zmysły są zawodne. To prawda, mogą nas oszukiwać, jak wtedy, gdy prostą gałąź widzimy jako zakrzywioną, bo jest częściowo zanurzona w wodzie. Ludzie znaleźli jednak sposoby, by korygować tego typu zniekształcenia powodowane przez zmysły. Kant jest tego świadom, ale nie to go interesuje. Kant argumentuje, że nie mamy podstaw, by zakładać, że to, jak postrzegamy rzeczywistość, przypomina właściwą rzeczywistość. Nasze doświadczenie nigdy nie może przeniknąć do rzeczy takich, jakimi one naprawdę są. Rzeczywistość pozostaje przed nami ukryta na zawsze. By zrozumieć siłę argumentu Kanta wystarczy zadać sobie pytanie, skąd wiemy, że nasze doświadczenie rzeczywistości jest w jakikolwiek sposób "takie jak" sama rzeczywistość? Zazwyczaj odpowiadamy na takie pytanie, rozważając dwie kwestie oddzielnie. Mogę stwierdzić, czy portret nauczycielki, który namalowała moja córka wygląda jak jej nauczycielka, przykładając portret do osoby i porównując je. Ustalam podobieństwo, określając stopień, w jakim kopia odpowiada oryginałowi. Kant podkreśla jednak, że nigdy nie jesteśmy wstanie porównać naszego doświadczenia rzeczywistości do rzeczywistości samej w sobie. Wszystko, co mamy, to doświadczenie i tylko nim możemy dysponować. Mamy tylko kopie i nigdy nie będziemy mieć oryginałów. Co więcej, kopie nabywamy za pośrednictwem naszych zmysłów, zaś oryginały istnieją niezależnie od sposobów, jakimi je postrzegamy. Nie ma zatem podstaw, by wnioskować, że są choćby porównywalne, a gdy zakładamy, że nasze doświadczenie odpowiada rzeczywistości, wykonujemy nieuprawniony krok. Zdecydowanie nie możemy wiedzieć, czy nasze kopie są podobne do oryginałów. W tym miejscu trzeba podkreślić, że Kant nie umniejszał znaczenia doświadczenia czy świata fenomenów. Jest on według niego ważny, choćby tylko dlatego, że jest wszystkim, do czego mamy dostęp. Stanowi on całość ludzkiego doświadczenia. i w konsekwencji ma dla nas zasadnicze znaczenie. To zupełnie racjonalne, by wierzyć w ten świat fenomenów i używać nauki i rozumu dla odkrywania zasad, według których działa. Kant, uznany naukowiec i matematyk, nie degradował bynajmniej znaczenia nauki. Był jednak przekonany, że naukę powinno się rozumieć jako mającą zastosowanie do świata fenomenów, a nie do "tamtego" świata noumenów. Wielu krytyków Kanta twierdziło, że zaprzecza on istnieniu zewnętrznej rzeczywistości. To zdecydowanie nieprawda. Kant nie jest sceptykiem w tym znaczeniu. Inni filozofowie, jak na przykład Fichte, podążali tą drogą, ale Kant nią nie poszedł. Dla Kanta noumeny oczywiście istnieją, bo dają początek fenomenom, których doświadczamy. Innymi słowy, nasze doświadczenie jest doświadczeniem czegoś. Co więcej, Kant utrzymuje, że pewne fakty w ramach naszego świata, jak moralność czy wolna wola, nie mogą być zrozumiane bez założenia świata noumenalnego. Chyba najlepiej zrozumiemy to, uznając, że Kant przyjmuje dwa rodzaje rzeczywistości: tę, której doświadczamy i rzeczywistość samą w sobie. Ważne jest nie to, by ustalić, która jest bardziej prawdziwa, ale by uznać, że ludzki rozum działa tylko w królestwie doświadczanych fenomenów. Możemy wiedzieć, że istnieje też królestwo noumenów, ale poza tym nic o nim nie możemy powiedzieć. Ludzki rozum nigdy nie uchwyci rzeczywistości samej w sobie. Argumentacja Kanta jest tak mocna, że jego krytycy odpowiedzieli na nią czymś, co można by nazwać drwinami czystego rozumu. Gdy kiedyś zażądano od Daniela Dennetta w artykule w "Wall Street Journal", by podważył wywód Kanta, Dennett na swojej stronie internetowej umieścił gniewną odpowiedź, że wielu ludzi już wystarczająco trafnie obaliło argumenty Kanta. Nie przytoczył jednak tych krytyk, ani nie podał nazwisk (www.ase.tufts.edu/cogstud/papers/Dsouza.html). W zasadzie Dennett opierał się na "argumentum ignorantiam", bazując na niewiedzy czytelników. Miał nadzieję, że jego wielbiciele przyjmą na wiarę, że taka druzgocąca krytyka istnieje gdzieś w literaturze. Nie ma jej tam jednak! Idee Kanta są tak sprzeczne z intuicją, ze prowokują niemal instynktowny opór. Pogląd, że rzeczywistość mogłaby być zupełnie różna od tego, co prezentuje się naszym oczom, wydaje się absurdalny, nierzeczywisty, słowem, niemożliwe jest, żeby ktoś na serio tak twierdził. Zabrzmi to teraz strasznie i niedorzecznie, ale ja jako katol uważam, że opór ten przełamuje ostatecznie śmierć, w której realny stanie się dla nas świat noumenów, natomiast jego miejsce zajmie świat fenomenów. Tak więc Kant budzi opór emocjonalny bez względu na to, jak mocne są jego argumenty. Zazwyczaj rozsądni ludzie, jak Dennett, odnoszą się do Kanta z jawną niecierpliwością. Nie są w stanie odpowiedzieć na jego argumenty i dlatego udają, że nie jest to konieczne. Taka postawa może być nazwana "fundamentalizmem" rozumu. Rozum jest tak pewny siebie, że odmawia rozważania rozumnej krytyki. Rozum stał się nieracjonalny i opiera się na zwykłej intuicji czy "zdrowym rozsądku". Jednak zdrowy rozsądek nie zawsze jest solidnym przewodnikiem ku prawdzie. Zdrowy rozsądek mówi nam, że Ziemia jest nieruchoma i Słońce krąży wokół niej. Zdrowy rozsądek mówi nam, że naturalnym stanem przedmiotów jest spoczynek i obiekt poruszający się musi się w końcu zatrzymać. Zdrowy rozsądek mówi nam, że przestrzeń i czas są absolutne. Wszystkie te proste podpowiedzi intuicji są fałszywe. Właściwie wszystkie odkrycia nowożytnej nauki - od Kopernika do Galileusza, od Newtona do Einsteina, od Bohra do Heisenberga są wielokrotnym pogwałceniem zasad zdrowego rozsądku. Z tego powodu w wielu przypadkach geniusze, którzy jako pierwsi przedstawili takie idee, byli odrzucani jako wariaci. Dziś wiemy, że ci szaleńcy mieli rację. Jest więc faktem, a nie kwestią opinii, że rzeczywistość jest czasem dziwna i zdrowy rozsądek nie daje nam bezbłędnie trafnego obrazu świata. Głosić, że jest inaczej, to obnażać swoją ignorancję. Zdrowy rozsądek to "metafizyka dzikusów", jak powiedział kiedyś filozof Bertrand Russel (cytat za: Bryan Magee, Confessions of a Philosopher, Modern Library, New York 1997, s. 43, 105). Kant miał świadomość, że dokonuje rewolucji w ludzkim poznaniu. Tak jak Kopernik wywrócił świat "do góry nogami" i na zawsze zmienił sposób, w jakim postrzegamy zależność miedzy Ziemią i Słońcem, tak Kant uznawał swą filozofię za swego rodzaju rewolucje kopernikańską w myśli. Oczywiście ludzie nadal będą postrzegać świat w kategoriach realizmu dokładnie tak, jak biegamy za naszymi codziennymi sprawami, nie zaprzątając sobie głowy faktem, że żyjemy na planecie, która mknie przez przestrzeń kosmiczną z prędkością wielu tysięcy kilometrów na godzinę. Ten realizm został jednak zdemaskowany jako złudzenie. Złudzenie realizmu polega na tym, że bierzemy nasze doświadczenie rzeczywistości za rzeczywistość właściwą. Realiści tacy jak Dennett uważają się za bezkompromisowych empiryków, ale nie są empirykami na tyle, by zdać sobie sprawę, że wszystko, z czym mają do czynienia, to ich doświadczenia i nic poza tym. Kant, chociaż transcendentny idealista, zaczyna od doświadczenia i wychodzi od niego przy pomocy kroków, które mogą być uzasadnione przez rozum. W przeciwieństwie do niego empirysta zaczyna od przypuszczenia, którego nie da się uzasadnić, i cała filozofia zbudowana jest na tej wątpliwej przesłance. Empirysta zakłada, bez żadnych dowodów, że jego doświadczenie w jakiś sposób daje mu magiczny dostęp do rzeczywistości. Tak bardzo utożsamia doświadczenie z rzeczywistością, że nie może uwolnić się od myślenia o nich jako o jednym i tym samym. Zrównując doświadczenie i rzeczywistość, dokonuje on wielkiego, nieuzasadnionego skoku, ale to zerwanie z rozumem nie jest łatwe do rozpoznania ani przez niego, ani przez nas. Nasz ludzki umysł ma bowiem wbudowaną skłonność do iluzji: złudzenia, że rzeczywistość musi być dokładnie taka, jakiej doświadczamy. Ironia polega na tym, że wielu ludzi, którzy podążają tą irracjonalną ścieżką, uważa, że idzie wyłącznie drogą rozumu. Ich perspektywa może ostać się wobec weryfikacji tylko wtedy, gdy nie bada się jej podstaw. Na ich obronę można dodać, że kilku "światłych", którzy Kanta traktują poważnie i próbują odpowiedzieć na jego argumenty twierdzą, że Kant nie może mieć racji, gdy mówi, że nie mamy dostępu do rzeczywistości, bo ty i ja, i w ogóle wszyscy doświadczamy tej samej rzeczywistości. Gdy jesteśmy w pokoju, widzimy te same lampy, stoły i książki na półkach. To oczywiste, że muszą one istnieć i musimy mieć do nich bezpośredni dostęp, bo inaczej nie postrzegalibyśmy ich tak samo. Jednak Kant odpowiada na to, że w związku z tym, że wszyscy jesteśmy istotami ludzkimi, wszyscy jesteśmy wyposażeni w taki sam aparat zmysłów, który w każdym z nas działa w ten sam sposób. Wszyscy zatem mamy takie samo doświadczenie, ale doświadczenie jest wszystkim, co mamy. To, że mamy podobne, a nawet identyczne doświadczenia nie oznacza, że ktoś z nas ma dostęp do rzeczywistości innej niż doświadczenie. Biolog E. O. Wilson w książce "Konsiliencja..." (dz. cyt., s.72, 74), próbuje innej taktyki. Nauka - mówi - daje nam nowe zmysły, które pozwalają nam wyjść poza dotychczasowe ograniczenia postrzegania. "Dzięki odpowiednim urządzeniom możemy teraz oglądać świat widziany oczami motyla". Dzięki urządzeniom rejestrującym i transformującym drgania oraz dzięki technice nocnej fotografii możemy doświadczać świat na sposób bliski temu, w jaki postrzega go nietoperz. Z kolei "zakodowane wyładowania elektryczne służą rybom elektrycznym do wzajemnej komunikacji. Zoolodzy, jeśli tylko uzbroją się w generatory i czujniki, mogą wziąć udział w tych rozmowach". Jeżeli ktoś rozumie już argumentację Kanta, to od razu widzi, że Wilson wcale jej nie podważa. Owszem, możemy używać nocnej fotografii, ale na obrazy ciągle patrzymy naszymi ludzkimi oczyma. Owszem, możemy użyć generatorów i czujników, ale by je odczytać. usłyszeć i zinterpretować to, co przekazują te urządzenia, ciągle mamy tylko pięć zmysłów. Innymi słowy, nasz ludzki aparat postrzegania warunkuje całą sferę naszych doświadczeń; tak było zawsze i tak będzie nadal, dopóki będziemy żyjącymi istotami ludzkimi. Przyszłe odkrycia naukowe nie mogą zmienić tych ograniczeń, bo dokonują się one i są doświadczane poprzez ograniczony aparat percepcji, który posiadamy. Konkluzja Kanta brzmi, że problem rozumu, w swoim najszerszym wymiarze, jest nierozwiązywalny. Rozum ludzki ma trwałe i nieuniknione ograniczenia i głupotą byłoby udawać, że jest inaczej. Chociaż stwierdzenie, że nasz rozum zamknięty jest w granicach naszego doświadczenia, a rzeczywistość sama w sobie na stałe oddzielona jest od nas ograniczeniami naszych zmysłów, może wielu ludziom wydawać się dziwaczną ideą, to w istocie znajduje się ono w samym centrum zachodniej filozofii. Platon, w prawdopodobnie najsłynniejszej metaforze zachodniej myśli, przyrównał istoty ludzkie do ludzi żyjących w jaskini, odciętych od światła słonecznego, którzy widzą tylko cienie i biorą je za rzeczywistość. Platon uznawał nasze postrzeżenia za zaledwie odbicia głębszej i wyższej rzeczywistości, tak zwanych idei, które umieszczał gdzieś na zewnątrz świata ludzkich doświadczeń. Natomiast nauczyciel Platona, Sokrates, uważał się za najmądrzejszego z Ateńczyków, bo wiedział, jak mało wie. Przy całej swojej zapierającej dech w piersiach oryginalności Kant zdecydowanie był w głównym nurcie myśli zachodniej. Nikt, kto rozumie istotę nauczania którejkolwiek z wielkich religii świata nie powinien mieć problemów ze zrozumieniem Kanta, bo jego wizja filozoficzna przystaje do doktryn hinduizmu, buddyzmu, islamu, judaizmu i chrześcijaństwa. Przekonanie, że świat empiryczny, w którym żyjemy, nie jest jedynym światem, jest wspólne wszystkim tym religiom. Nasz świat to jedynie świat pozorów, przemijający świat zależny od wyższej, ponadczasowej rzeczywistości. Rzeczywistość ta jest zupełnie innego rodzaju niż wszystko co znamy. Stanowi ona jedyną trwałą rzeczywistość, jaka istnieje, podtrzymuje nasz świat i przedstawia go naszym zmysłom. Chrześcijaństwo naucza, że o ile rozum może wskazywać na istnienie tego wyższego świata, o tyle musi się w tym miejscu zatrzymać, nie może sam z siebie badać ani pojąć tej rzeczywistości. Jednak nadejdzie dzień, jak głosi obietnica, gdy nasza ziemska podróż zakończy się, a wtedy poznamy ten wyższy świat i zobaczymy rzeczy takimi, jakimi są naprawdę. Socjolog Peter Berger w "The Desecularrization of the World: Resurgent Religion and World Politics" (W.B. Erdmans, Grand Rapids 1999, s.13) pisze: "Impuls religijny, poszukiwanie znaczenia, które przekracza ograniczoną przestrzeń doświadczalnego istnienia na tym świecie, jest odwieczną cechą ludzkości". Kant nadał temu religijnemu przekonaniu całkowicie nowoczesne i racjonalne podstawy. To bardzo istotne by dostrzec, że idee Kanta, chociaż potwierdzają podstawowe elementy myślenia religijnego, są całkowicie niereligijne. Kant doszedł do nich wyłącznie w oparciu o rozum. Nie używa on ani religijnego słownictwa, ani nie buduje na jakiejkolwiek wierze. Jednak pokazuje ograniczenia rozumu, jak mówi, "uzyskuje miejsce na wiarę". (Immanuel Kant, dz.cyt. s.42). Kant jest naszym Wergiliuszem, zabiera nas tak daleko, jak rozum może dojść. Dalej potrzebujemy naszego przewodnika, ale Kant przeciera drogę, by można było iść dalej. Osiągnięciem Kanta było zerwanie maski intelektualnych roszczeń oświecenia, że rozum i nauka są jedynymi ścieżkami wiodącymi do rzeczywistości i prawdy. Ta iluzja jest dziś nadal żywa, co czyni myśl Kanta w najwyższym stopniu użyteczną ze względu na wymagania, jakie nam stawia. "Światli" mogą więc nadal dostojnie kroczyć naprzód, ale Kant pokazał, że są intelektualnie nadzy. Okazało się, że ateista jest dogmatyczny i arogancki, a wierzący okazał się umiarkowany i rozsądny. Gdy ateista arogancko upiera się przy swoim złudzeniu, że jego rozum jest w stanie zrozumieć wszystko, co istnieje, człowiek wierzący pokornie uznaje ograniczenia ludzkiej wiedzy. Wie bowiem, że istnieje rzeczywistość większa i rozciągająca się ponad naszymi zmysłami i ponad tym, co nasz umysł będzie mógł kiedykolwiek pojąć. Mądrym dość. "Mówi głupi w swoim sercu: Nie ma Boga. Oni są zepsuci, ohydne rzeczy popełniają, nie ma takiego, co dobrze czyni. Bóg spogląda z nieba na synów ludzkich, badając, czy jest wśród nich rozumny, który by szukał Boga". (cyt. za Biblia Tysiąclecia, Psalm 53 wers 2-3).

Piękny cytat o ateizmie - gzie ten blog??

Jędraszewski może powiedz co to jest faszyzm klerykalny w odmianie pis?

Dlaczego bóg nie skazał na wieczne potępienie i nie zniszczył ateizmu ? Mianowicie ateiści nie potrzebują czasu na nawrócenie my jako ludzie jesteśmy siebie warci działają w nas instynkty ale też i rozum z historii wiemy że to drugie to w małym stopniu dlatego twierdzę że jeśli bóg widział tyle mordów w imię jego to się nie dziwię że nie reaguję na słowa o tym że go nie ma .

.Wielu ludzi wierzy w Boga ale niewielu z nich wierzy Bogu - Jezusowi Chrystusowi. Należy wierzyć Mu a nie tylko w Niego - więc należy przestrzegać Jego przykazań miłości i innych nauk, naśladować Go to prowadzi do dobra. M.in ludzie kochający grzeszenie, pieniądze i bezbożny świat gardzą Zbawicielem albo wręcz nienawidzą Go ....... Google : Forum Biblia o kulistej ziemi blogspot ______ Google : Forum 40 tysięcy zer ______ Google : 98 % szympansa ? zapomnij o tym

Posłuchaj się !!

Dziś mąż zrywa dla żony łańcuszek z krzyżykiem ... takie czasy nastały....bo Jego przyjaciółka uczy Go nowoczesności.. a ksiądz,którego prosi się o pomoc twierdzi,że za wielu ludzi prosi o pomoc... co dala mi Religia??? -oniemal utratę Wiary...warto żyć ale nie dla żadnej religii.

1. "Prymitywnych pogańskich wierzeń" - wartościowanie, poza tym ignorancja - w chrześcijaństwie też obecna jest magia i choćby czczenie przedmiotów - fetyszyzm. 2. AMEN - to formuła magiczna. Magia wymusza, religia tylko prosi Boga i tak jest różnica. 3. Akademia Krakowska znacznie upadła po wstępnym prądzie humanizmu. Kler ją przeją i chwalił się, że absolwent (Kostka) jest świętym to był okres marazmu na tej uczelni. 4. Scholastyka naginała fakty do dogmatów. Nie było pluralizmu myśli. 5. Ateiści=komuniści=stalinizm=nazizm - jest to rażące myślenie dogmatyczne. Ateizm nie jest systemem filozoficznym, ani społecznym czy gospodarczym. Typowe judzenie i napuszczanie ludzi wierzących na ateistów. 6. "Odbiera poczucie sensu" - cooooooooooooooooooooooooooooooooo??? 7. "warto cierpieć" nie warto cierpieć dla sztuki. Cierpienie NAS NIE OMINIE, po co go szukać na siłę? Ateista walczy za ojczyznę i wie ile daje, czyż to nie jest prawdziwa bezinteresowna miłość? 8. "wogle" to chyba nie PO POLSKU 9. "Warto żyć" to hasło ateistów, religia mówi warto cierpieć, warto umierać, bo się trafi do NIEBA!!! Ostatnio oglądałem "Jednym sercem", którzy wyczekują końca świata. Czy oni w ogóle się kochają? Chcą śmierci i to ludzkości, bo koniec świata ma być kataklizmem.

Zapowiedź niedalekiej przyszłości gdzie najprawdopobniej będą musieli się "przekwalifikować" i wziąć za uczciwą robotę. Następuje obecnie zmiana pokoleniowa wychowana w świecie cyfryzacji kończąc jak dotąd łatwy hajs dla nich. Wytykanie czy demonizowane egoizmu tutaj również nic nie da, bo oni znają naturę ludzką oraz ludzi którzy mówią jak "wyszli" na "altruizmie".

Jak patrze słysze tego mafioze w tym czarnym okryciu to mi ciśnienie się podnisi , jak taki ktoś może pouczać i dawać wskazówki , kiedyś ta mafia upadnie ,

Ilu?

7:30 minut gafania i nadal brak odpowiedzi.

Religia daje człowiekowi fałszywe obietnice, ale jest też doskonałym środkiem znieczulającym. Osobom religijnym łatwiej pogodzić się ze śmiercią.

JEŻELI BÓG STWARZAL ŚWIAT W SZEŚĆ DNI - SIODMY ODPOCZYWAŁ - TO DLACZEGO "STWORZENIE " X PRZYKAZAŃ ZAJĘŁO MU CZTERDZIEŚCI DNI...???!!! - PRZECIEŻ W DEKALOGU NIE MA NIC ODKRYWCZEGO ....!!!!!!

Jedrek...bóg zapłać cokolwiek to znaczy😂😂😂😅😅😅

To chodziło o psychiczny aspekt z tą kobiecością i męskością. A nie o te narzędzia a nawet wygląd.

Ateizm to jest takie coś. Np. Musisz nieuwierzyć w coś co istnieje. Np. Wiesz ze musisz sie napić dziennie wody a ateista twierdzi ze nie potrzebne to do zycia

Pierwsi naukowcy musieli być chrześcijanami. Ktoś musiał zaprzeczyć istnienia boga i dowieść prawd naukowych

a co się działo w Watykanie?

umba totalna

Prosmy zaś nie o to ,aby Bóg mógł czynić to ,co chce ,lecz abyśmy my potrafili to ,czego Bóg chce.Któż zresztą zdołałby przeszkodzić Bogu w dokonywaniu tego ,co chce .

Dzisiaj ateiści i krypto ateiści kluczą z odpowiedzią na pytanie, dlaczego religia jest atrakcyjna? Ja natomiast postaram się odpowiedzieć na pytanie, Dlaczego ateizm jest atrakcyjny? Kto na nim korzysta? Co sprawia, że tak wielu wpływowych ludzi na Zachodzie uważa go za atrakcyjny? Karol Marks w swoich komentarzach do dzieł Hegla, nazwał religię "opium ludu", mając na myśli, że jest ona formą eskapizmu lub sposobem zaspokajania pragnień. Zygmunt Freud uważał, że religia dostarcza tchórzom schronienia przed surową rzeczywistością życia i nieuniknioną śmiercią. Natomiast współczesny francuski ateista Michaelu Onfray twierdzi, że Bóg jest fikcją zmyśloną przez ludzi po to, by uniknąć zderzenia z rzeczywistością własnej kondycji. Jeśli chrześcijaństwo jest tak wspaniałe, jak twierdzą ateiści, dlaczego nie stoi jeszcze kolejka chętnych, by je przyjąć? Niektórzy ateusze przyznają nawet, że woleliby świat, w którym nie byłoby Boga, nieśmiertelnej duszy czy życia po śmierci. Nietzsche pisze: "Gdyby nam tego Boga chrześcijan udowodniono, umielibyśmy jeszcze mniej w niego wierzyć". O możliwości życia po śmierci H.L.Mencken pisze: "Prywatnie skłaniam się ku temu, by mieć nadzieję, że to nie tak". Fizyk Victor Stanger w swojej książce "Bóg: Obalona hipoteza", wyznaje, że nie tylko nie wierzy w Boga, ale nawet nie lubi chrześcijańskiego Boga: "Jeśli istnieje, osobiście nie chcę z nim mieć nic do czynienia". Filozof Thomas Nagel przyznaje się do "obaw przed religia jako taką". Jak mówi: "Chciałbym, by ateizm okazał się prawdą. (...) Nie w tym rzecz, że nie wierzę w Boga (...). Nie chcę by Bóg był, nie chcę takiego wszechświata". Odrzucenie religii i przyjęcie ateizmu staje się szczególnie zagadkowe, gdy weźmie się pod uwagę, że w gruncie rzeczy ateizm jest ponurą ideologią. Wielu ateistów lubi pozować na szlachetne postacie wkraczające w chłód nocy, buntujące się przeciwko zanikającemu światłu i zmagające się z bezsensem tego wszystkiego. Trochę trąci to według mnie czymś jednocześnie nieautentycznym i odrobinę komicznym. Jak zauważa Michael Novak, jeśli Boga nie ma, to na kogo się wściekać? Czy to odwaga pluć w oblicze wulkanu czy w nurt fali powodziowej? Siły natury nie są złe, ani dobre; po prostu są. Gdzie zatem objawia się ten heroizm, jeśli ateiści przyjmują świat takim, jakim jest? Gdzie tkwi tajemnica moralnej atrakcyjności ateizmu? Może w darwinizmie... Sam Darwin napisał, że "ten, kto zrozumie pawiana, wniesie do metafizyki więcej niż Locke". Chciał przez to powiedzieć, że lepsze zrozumienie naszej zwierzęcej natury może radykalnie zmienić sposób, w jaki postrzegamy moralność. Stąd dla wielu Darwinizm jest atrakcyjny, gdyż wyrzeka się pojęcia "wyższości" ludzkiej natury i umieszcza człowieka na jednej linii razem ze zwierzętami. Cechą wyróżniającą zwierzęta jest oczywiście to, że nie rozwinęły one poczucia moralności. Od goryla nie można oczekiwać, że odróżni to, co jest, od tego, co powinno być. Zatem darwinizm staje się drogą uwolnienia się od ograniczeń tradycyjnej moralności. Możemy po prostu odłożyć na bok stare ograniczenia i postępować w sposób, który jawi się jako naturalny. Znany ateista Aldous Huxley czyni następującą, wiele mówiącą autodeklarację: "Miałem powody by nie chcieć, żeby świat miał jakiś sens, w rezultacie założyłem, że nie ma i byłem w stanie bez większych problemów znaleźć argumenty za tym założeniem. (...) Dla mnie, jak i bez wątpienia dla wielu współczesnych, filozofia bezsensu była zasadniczo narzędziem wyzwolenia. Wyzwolenie, którego pożądaliśmy (...) było wyzwoleniem od pewnego systemu moralności. Byliśmy przeciwko moralności, gdyż ingerowała ona w naszą wolność seksualną". Jak widać, powodem, który skłania wielu ateistów do negacji Boga, szczególnie Boga chrześcijańskiego, jest chęć uniknięcia w przyszłym życiu odpowiedzialności za brak moralnych hamulców w życiu obecnym. Wiedzą oni, że chrześcijaństwo umieszcza ludzkie postępowanie w cieniu nadzoru i odpowiedzialności przed Bogiem. Święty Paweł pisze do Rzymian, że Bóg odda każdemu według uczynków jego: tym, którzy przez wytrwałość w dobrych uczynkach szukają chwały, czci i nieśmiertelności - życie wieczne; tym zaś, którzy są przekorni, za prawdą pójść nie chcą, a oddają się nieprawości - gniew i oburzenie" (Rz 2,6-8). W Apokalipsie św. Jana czytamy: "A dla tchórzów, niewiernych, obmierzłych, zabójców, rozpustników, guślarzy, bałwochwalców i wszelakich kłamców: udział w jeziorze gorejącym ogniem i siarką. To jest śmierć druga" (Ap 2,8). Z powyższych cytatów wynika - a podobnych jest znacznie więcej - że śmierć nie oznacza zniknięcia, tylko odpowiedzialność. Jednak nie chodzi o to, że ateiści czynią więcej zła niż inni, rzecz raczej w tym, że ateizm zapewnia kryjówkę tym, którzy nie chcą uznać swoich grzechów i pokutować za nie. W swoim przejmującym eseju "Dyskretny wdzięk nihilizmu" laureat nagrody Nobla Czesław Miłosz twierdzi, że człowiek próbuje uwolnić się od religii, by uniknąć wiecznego przeznaczenia, w którym nasze grzechy podlegają karze. Tak myśleli tacy ateiści jak, na przykład Jakobini, Lenin, Stalin, Hitler czy Pol Pot. Karol Marks mylił się mówiąc, iż to religia jest opium dla mas. Prawdziwe opium dla ludu - jak twierdzi Miłosz - to wiara w nicość po śmierci. Ogromna pociecha w tym, że za nasze świństwa, upadki, tchórzostwa, morderstwa nie będziemy sądzeni. Jeśli chcesz prowadzić życie zdegenerowane, Bóg jest twoim śmiertelnym wrogiem. Stanowi śmiertelne zagrożenie dla twojego egoizmu, chciwości, lubieżności i nienawiści. W twoim interesie jest pogardzać Nim i zrobić wszystko co w twojej mocy, by pozbyć się Go ze wszechświata. Życie w świecie bez Boga jest zatem piekielnie pociągające. Jeśli Bóg nie istnieje, siedem grzechów głównych nie stanowi już groźby, z którą musimy się zmagać, ale pokusę, której z zadowoleniem możemy ulec. Śmierć, która wcześniej była uzasadnieniem dla zachowania moralności, teraz staje się usprawiedliwieniem niemoralności. Wśród filozofów to "wyzwolenie" najlepiej zrozumiał Nietzche. Inaczej niż współcześni ateiści, którzy zapewniają, że śmierć Boga nie oznacza końca moralności, upierał się on, że tak właśnie jest. Jeśli Bóg jest źródłem praw moralnych, to jego śmierć oznacza, że tracimy grunt pod nogami. W pewnym sensie pozostajemy bez podstaw etycznych, a odwoływanie się do godności, równości czy współczucia nie stanowi żadnego punktu oparcia. Jeśli jesteśmy uczciwi wobec siebie oraz innych, musimy przyznać, że stoimy nad otchłanią. Inaczej niż Matthew Arnold, który widział w swoim wieku odchodzenie od wiary jako falę oceanu, która go przerażała, Nietzche w pewnym sensie z radością wita otchłań. Jest on, jak siebie sam nazywa, immoralistą. W jego przekonaniu ta otchłań po raz pierwszy czyni nas zdolnymi do uniknięcia winy. To ona pokonuje smoka zobowiązania i pozwala nam żyć "poza dobrem i złem". Moralność nie jest nam już dana z góry, a staje się czymś, co sami sobie stwarzamy. Moralność wymaga całościowego przetworzenia, co Nietzsche nazywa "przewartościowaniem". Stary zakaz brzmiący "nie będziesz..." został zamieniony na "chcę, będę...". Wynika stąd, że w wizji Nietzschego stwierdzenie, iż Bóg umarł, nie jest w pełni ścisłe. Raczej trzeba by powiedzieć, że to człowiek Go zabił, by zyskać dla siebie wolność ustanawiania własnej moralności. A moralność, którą chwali Nietzsche, jest moralnością walki i afirmacji siebie, "ubóstwienia pragnienia", "wspaniałej zwierzęcości", czyli - słowami Nietzschego - "woli mocy". Każdy cel, nawet taki, który nakłada na rodzaj ludzki rozległe cierpienia i ciężary, jest uprawniony, jeżeli dążymy do niego energicznie, zdecydowanie i uparcie, zob. np. Rewolucję Francuską, holocaust, ludobójstwa komunistów, w tym masowe morderstwa w wykonaniu Czerwonych Khmerów w Kambodży. W retoryce Nietzschego rozbrzmiewa zuchwałość i dzikość, która mrozi krew w żyłach wielu współczesnym ateistom. Widać ją u francuskich egzystencjalistów, np. u Jean - Paul Sartre'a, którzy czerpali z Nietzschego, budując swą filozofię na wolności moralnej. Echa nietzscheanizmu rozbrzmiewają też u nieżyjącego już Christophera Hitchensa, gdy protestuje on przeciwko moralnemu nadzorowi Boga, którego przedstawia jako zazdrosnego tyrana. Niemniej jednak większość współczesnych ateistów, z Hitchensem włącznie, nie ma ochoty iść tak daleko jak Nietzsche w piętnowaniu tradycyjnych chrześcijańskich zasad miłosierdzia i miłości bliźniego. Ich bunt przeciwko Bogu jest bardziej ograniczony. Jest to, można by rzec, bunt tylko połowiczny. Tak więc doszliśmy do seksu, gdyż głównie z powodu seksu większość współczesnych ateistów wybiera zerwanie z chrześcijaństwem. Tak zrobił np. były ksiądz-ateista, Roman Kotliński (TW Jonasz). Nawet w związku małżeńskim nie potrafił wytrwać przy jednej kobiecie. Jego żałosny stan duszy spowodowany chorobliwym seksem, aż za bardzo widać w jego książce pt. "Byłem księdzem". Ale idźmy dalej... Bertrand Russell uważa, że "najgorszą cechą religii chrześcijańskiej jest jej stosunek do seksu". Hitchens pisze: "oddzielenie sfery życia seksualnego i strachu (...) mogą wreszcie stać się faktem, wyłącznie pod warunkiem odrzucenia z dyskusji dogmatów wszelkich religii". Tak więc kiedy ateista przedstawia skomplikowane uzasadnienia na nie istnienie Boga i dowodzi, że tradycyjna moralność jest iluzją, prawdopodobnie ma na uwadze swoje narządy płciowe. Zupełnie możliwe, że gdyby nie jedno przykazanie zakazujące cudzołóstwa, człowiek Zachodu ciągle byłby chrześcijaninem! Malcolm Muggeridge, znany dziennikarz nawrócony na katolicyzm, stwierdził, że erotyzm to świecki mistycyzm. Co ciekawe, taka deklaracja została przedstawiona absolutnie jednoznacznie w dziele apostoła dewiacji seksualnych markiza de Sade. Jego "Dialog miedzy księdzem a umierającym" przedstawia wyznanie umierającego człowieka, według którego porzucenie wiary w Boga jest pierwszym krokiem do oswobodzenia genitaliów z ucisku i cieszenia się życiem. W "Filozofii w buduarze" de Sade opisuje piętnastoletnią zakonnicę, która odrzuca wiarę w Boga i odkrywa rozkosze płynące z kazirodztwa, sodomii czy biczowania się. Tak więc orgazm stał się dzisiaj świeckim sakramentem. Wcale nie dlatego, że żyjemy w wieku zmysłowości, ale dlatego, że w świecie rzeczy materialnych, które przemijają, daje on ludziom chwilowy posmak wieczności. Lecz konsekwencją wyzwolenia seksu spod starych ograniczeń moralnych są i będą niechciane ciąże. I tu dochodzimy do drugiej ateistycznej świętości, jakim jest prawo do aborcji. Prawdziwy horror przerwania ciąży polega nie na tym, że kobieta zabija nienarodzone dziecko, ale na tym, że zabija swoje dziecko! Dla moralnie zdrowej osoby wina, jaka się z tym wiąże, jest zawsze ogromna. Zatem ateizm staje przed koniecznością stworzenia drogi do dokonania aborcji z czystym sumieniem. Pierwszy krok, to pozbycie się Boga, bo nie ma wtedy duszy nienarodzonego dziecka, która niepokoiłaby sumienie, ani piekła, które byłoby zapłatą za złamanie przykazania zabraniającego celowego odbierania życia. Następny krok to odmówienie płodowi człowieczeństwa. Jak ujmuje to Sam Harris w The End of Faith (Koniec wiary): "większość z nas uznaje płód ludzki w pierwszym trymestrze za coś mniej więcej jak królik", który nie zasługuje na "pełnoprawny status w naszej wspólnocie moralnej". Bioetyk Peter Singer odwołuje się do darwinizmu, by stwierdzić, że między ludźmi a zwierzętami jest ciągłość, nie zaś wyraźny rozdział. Zatem należy udzielić zwierzętom niektórych praw, którymi teraz cieszą się ludzie. Co w pierwszej kolejności miałoby ucieszyć nie tylko miłośników zwierząt, lecz przede wszystkim zoofilów, którzy z ukochanymi zwierzątkami zaraz po gejach byliby w kolejce do zawarcia związku małżeńskiego w USC (sic!). Ateista Singer uważa także, że ludzie powinni być pozbawieni niektórych gwarancji, które mają teraz, ponieważ nie ma fundamentalnej różnicy między nimi a zwierzętami. Jeśli człowiek jest bezwiednym wytworem ewolucji, a nie wyjątkowego i z góry zaplanowanego aktu stworzenia, dowodzi Singer, to cała struktura judeochrześcijańskiej moralności zostaje zdyskredytowana. Nie możemy już mówić ściszonym głosem o świętości życia, zatem aborcja, eutanazja i dzieciobójstwo staje się dopuszczalne, a w niektórych sytuacjach nawet pożądane. W tekstach Singera pobrzmiewa echo zarówno Darwina, jak i Nietzschego, a właściwie Darwin staje się bronią, przy pomocy której atakowana jest wiara chrześcijańska. I oczyszczony zostaje grunt pod nietzscheański immoralizm. W swoim słynnym już artykule w "New York Timesie" ateista Steven Pinker powołuje się na logikę ewolucji, by wyjaśnić, że to znowu nie taka straszna rzecz, jeśli matki zabijają swoje noworodki. Artykuł Pinkera powstał w następstwie pewnej niepokojącej relacji zawierającej historie nastoletniej dziewczyny, która urodziła dziecko podczas zabawy w szkole i wyrzuciła je do śmietnika. Pinker starał się uspokoić Amerykanów spostrzeżeniem, że "zdolność zabicia noworodka jest wbudowana w biologiczny schemat naszych emocji rodzicielskich". Zachęcał więc rodziców do "ograniczenia strat i działania na korzyść najzdrowszego osobnika z miotu albo spróbowania później jeszcze raz, jeśli noworodek jest chorowity lub nie rokuje przetrwania. Ateiści już taką selekcję wstępnie wprowadzili w większości krajów europejskich, kryje się ona pod pojęciem "kryptoeugeniki". Jednak Pinker ma rację, gdy mówi, że aborcja i dzieciobójstwo były w historii dość powszechne. Powodem, dla którego były one na Zachodzie przez wieki zakazane, są zachodnie wartości ukształtowane przez chrześcijaństwo. Ben Wiker czyni uwagę, że "prawa przeciwko aborcji i zabijaniu noworodków na Zachodzie są zrozumiałe tylko jako wynik jego chrystianizacji, zaś odwołanie tych praw da się zrozumieć tylko w perspektywie jego dechrystianizacji". Gdyby społeczeństwo amerykańskie było zupełnie z sekularyzowane, nie byłoby w nim miejsca na dyskusję o zabijaniu dzieci. Stąd jednym z motywów, dla których Pinker i wielu innych atakuje chrześcijaństwo tak zajadle, jest właśnie dążenie do zneutralizowania jego wpływów moralnych, by uczynić społeczeństwo otwartym na aborcję, dzieciobójstwo i eutanazję. Może się wydawać dziwne, że taka niewrażliwość na życie ludzkie pojawia się w społeczeństwie, dla którego pierwszorzędną wartością społeczną jest współczucie. Jednak paradoks da się rozwiązać, gdy zauważymy, że bierze się właśnie stąd, iż jesteśmy paskudni w prywatnym życiu, musimy więc publicznie udawać porządnych. Ludzie, którzy robią rzeczy obrzydliwe moralnie, jak zdrada, oszukiwanie współmałżonka czy zabijanie potomstwa, nie mogą uciec przed wyrzutami sumienia. Wychodzi więc na to, że sprawą najwyższej wagi staje się skrzywienie sumienia tak, by nie tylko na innych sprawiać wrażenie człowieka dobrego i wspaniałego, ale także by przekonać o tym samego siebie. Ktoś, kto właśnie przespał się z koleżanką z pracy, czuje na przykład silny nakaz moralny dokonania poważnej darowizny na rzecz jakiejś fundacji, powiedzmy Świątecznej Pomocy. Tak więc wbrew powszechnemu przekonaniu ateizm to w pierwszym rzędzie nie bunt intelektualny, ale bunt moralny. Dla ateistów Bóg nie tyle jest niewidzialny, co niedopuszczalny, budzący sprzeciw. Nie zmieniają oni swych pragnień pod wpływem prawdy, ale raczej prawdę naginają do swoich pragnień. Lecz to akurat jest nam wszystkim wspólne, taką pokusę mają nawet wierzący. Chcemy być zbawieni, o ile nie wymaga to zbawienia od naszych grzechów. Chętnie damy się zbawić od całej gamy zła o charakterze społecznym, od biedy, chorób i wojen. Chcemy jednak zachować nienaruszone zło prywatne: egoizm, rozwiązłość czy pychę. Potrzebujemy uzdrowienia duchowego, ale go nie chcemy. Bóg, jak czujny rodzic, staje na naszej drodze. Bo właśnie w ateizmie od wieków to jest pociągające: wyproszenie drętwego gościa z długą siwą brodą i wyzwolenie nas ku przyjemnościom grzechu i nieprawości. Ateiści niestety próbują pozbyć się osądu moralnego, pozbywając się po prostu sędziego. To tyle.

Chyba ksiądz jest fanem erystyki Shopenhauera, bo chwytów erystycznych co nie miara :)) Z takimi kaznodziejami laicyzacja państwa ruszy z kopyta, co w sumie na plus.

Pierdy dla beretów

Kobietą się stajesz taką jaką chce od Ciebie społeczność? A nie musisz stawać się taką kobietą jakiej chce społeczeństwo lub kościół. - Możesz być po prostu kobietą!! I Nie musisz być mężczyzną!! Tym bardziej mężczyzną w sutannie! Możesz być zakonnicą!

Bóg zapłać, z Panem Bogiem i Jego błogosławieństwem.

~47-dmy Wykład bardzo chaotyczny - niczego nowego się sie dowiedziałem.Możliwości dydaktyczne ks.abp. słabe - nie porywa ani nie przekonuje. Jak katecheci w podstawówce. Ja jestem przekonany -bez wątpliwości w istnienie Boga ,ale katolikiem marnym. Nie chodzę na pielgrzymki ,nie wierzę w większość dogmatów soborowych. Hierarchię traktuję jak faryzeuszy , jako winorośl, która nie wyda dobrego owocu ,bo nie jest do tego zdolna - przecież nawet się nie sili. Samo noszenie pierścienia biskupiego o niczym nie świadczy. Za większość wypowiedzi naszych biskupów sie wstydzę.

Co to jest ateizm i co daje? No druga część pytania POWALAJĄCO GŁUPIA Kobieta miała rację. Dziecko nie ma płci, produkcja hormonów postępuje z czasem dlatego kobietom późno rosną brody, a facetom wiszą cycki Argument arcb niesłuszne. "Ateiści mówią że nie ma Boga, więc punktem wyjścia jest Bóg" - przecież to żaden argument! Tylko w kościele przechodzą takie (argumenty)

Błagam niech mi ktoś udowodni, że istnieje bóg!

Bez Boga nie ma się czego chwycić ileci sie moralnie w dół,Bog jest.Mamy niemego swiadkat caun turyński, pozdrawiam wszystkich 🙋❤️

wierzący nigdy nikogo nie prześladowali

Piękny spójny wykład. Duża ilość informacji i przykładów. W przeciwieństwie do obecnych tutaj hejterów, którzy nie wiedzą, co to merytoryka. Stąd pewnie ich złość, bo widzą swój brak wiedzy.

Wielki wybuch mu pasi to jest "dogmatem naukowym", ewolucja mu nie pasi - to tylko teoria. Tak się pocimy w oczekiwaniu na dialog - a robimy z siebie idiotów.

Przeczytaj Kolego Sobie Biblię.

Marku, pora już odejść.

a jak seddiccentum przychodzi to na pewno bóg jest.

Jeśli abp Jędraszewski byłby mądrzejszy zostałby kardynałem ale zaślepienie mu na to nie pozwoli chyba że zmieni się biskup Rzymu

Ale gościu kłamie.... ja nie mogę

Argumentum ad Stalinum, szczyt elokwencji xdd

Wytrzymałem tylko 7 minut tych farmazonów dziadka XD Albo ci księża są tak dobrymi manipulantami, albo na prawdę są tak głupi i wierzą w to co dupczą.

Jestem tą drobinką, chociaż mam wiele pytań, ale nie rozdzielam włosa na czworo.UFAM BOGU .

Co za typ

Kopernik był koanonikiem (może arcybiszop wytłumaczy co to wtedy znaczyło) nie miał święceń kapłańskich - to pewnie dlatego wymyślił coś sensownego

Beny jesteś klasycznym przykładem na to, że to ewolucja nas wykreowała, a Ty jesteś jednym z jej ślepych zaułków :-)

co to za bełkot ?

6:52 nie można mówić o teorii wielkiego wybuchu, nie ma na to żadnych dowodów, mówimy chwila zero

Od niepamiętnych czasów intelektualnie biedni ateiści domagają się dowodów od ludzi religijnych, w różnych kwestiach. Dzisiaj wiemy już, iż Biblia miała rację w kwestii początków i stworzenia wszechświata z niczego. Dzisiaj nowoczesna nauka to udowodniła ku rozpaczy ateuszy. Mianowicie. Kiedyś spotkałem się z twierdzeniem Carla Sagana, że "Kosmos to wszystko co istnieje, istniało lub będzie istnieć". Fizyk Steven Weinberg przekonuje, że "na ile jesteśmy zdolni do odkrywania praw w przyrodzie, są one bezosobowe, bez żadnych śladów boskiego planu czy wyjątkowego statusu człowieka" (S. Weinberg, Facing up...,dz. cyt.,s.X). Mam zamiar wykazać, że takie twierdzenia są niezgodne z faktami. Ale tak naprawdę chciałbym odpowiedzieć na wyzwanie biologa E.O Wilsona, który stwierdził, że "gdyby udało się znaleźć jakiekolwiek pozytywne dowody świadczące o działaniu sił nadnaturalnych, (...) byłoby to największe odkrycie wszech-czasów" (Cyt. za: Steve Paulson, Religious Belief Itself Is an Adaptation, Salon.com,21 marca 2006). W ostatnich dekadach, dzięki jednemu z najbardziej spektakularnych osiągnięć fizyki i astronomii, taki dowód został znaleziony. Ku zadziwiającemu potwierdzeniu tego, co napisane jest w Księdze Rodzaju, współcześni uczeni odkryli, że wszechświat powstał z pierwotnej eksplozji energii i światła. Nie tylko miał początek w czasie i przestrzeni, ale początek wszechświata był również początkiem dla czasu i przestrzeni. Czas i przestrzeń nie istniały przed powstaniem wszechświata. Jeśli zatem przyjmie się, że wszystko, co ma początek, ma również przyczynę, to świat materialny ma niematerialną, nadnaturalną przyczynę. Ta nadnaturalna przyczyna dała istnienie wszechświatu bez użycia praw fizyki. Powstanie świata było cudem i to w całkiem dosłownym znaczeniu tego słowa. O jego stwórcy wiadomo, że jest istotą duchową i wieczną, twórczą i potężną ponad wszelkie pojmowanie. To myśl a nie materia, była na początku. Z pomocą nauki i logicznego rozumowania wszystko to można racjonalnie wyjaśnić. Wszystko zaczęło się jakieś sto lat temu, gdy uczeni zaczęli zastanawiać się nad tym, jak wykazać, że wszechświat ma początek. Nie chodziło im tylko o początek naszej planety czy galaktyki, ale o genezę powstania wszelkiej materii. Przyczynkiem do takich poszukiwań było drugie prawo termodynamiki, jedno z najbardziej uniwersalnych praw fizyki, które właśnie wskazuje na istnienie takiego początku. Prawo to mówi po prostu, że rzeczy pozostawione same sobie, rozpadają się. Widzimy to wszędzie wokół siebie: drogi i budynki niszczeją i rozpadają się, ludzie starzeją się i umierają, metale rdzewieją, tkaniny się ścierają, a skały i brzegi morskie doznają erozji. Jeśli ktoś nie uczył się fizyki, mógłby pomyśleć, że w takim razie drugiemu prawu termodynamiki zaprzecza fakt, iż ludzie budują nowe drogi i budynki, ale tak nie jest. Materiały i siła są używane w procesie budowania, a dodatkowych środków i energii wymaga utrzymanie tych dróg i budowli, zatem nawet tu dochodzi z czasem do rozpadu czy niszczenia. Uczeni używają pojęcia entropii jako miary nieuporządkowania, a drugie prawo termodynamiki mówi nam, że całkowita entropia we wszechświecie ciągle rośnie. To prawo pociąga za sobą zaskakujące implikacje. Weźmy przykład Słońce. Z biegiem czasu wyczerpują się zasoby jego paliwa, zatem w końcu straci ono swoje ciepło i stanie się zimne. Oznacza to więc, że w pewnym momencie płomienie Słońca musiały zostać rozpalone. Słońce i inne gwiazdy nie płoną od zawsze. One także stopniowo się wypalają, z czego wynikałoby, że kiedyś zostały zapalone. Jak to ujął wielki angielski astronom Arthur Eddington, jeśli porównamy wszechświat do zegara, to fakt, iż sprężyna zegara nieustannie rozwija się, odmierzając chwile, sugeruje, że był czas, gdy była całkiem nakręcona. Wszechświat powstał z pełnym zasobem energii, który to zasób odtąd nieustannie jest zużywany. Wiadomo to od XVIII wieku, ale uczeni nie wiedzieli, co z tym faktem zrobić. Na początku XX wieku Albert Einstein opublikował swoje równania ogólnej teorii względności, a holenderski astronom Willem de Sitter znalazł ich rozwiązanie, które przewiduje rozszerzanie się wszechświata. To także bardzo istotne wnioskowanie, bo jeśli kosmos się rozszerza, a galaktyki oddalają się od siebie, oznacza to, że kiedyś w przeszłości były bliżej siebie. Jeśli wszechświat, odkąd istnieje, porusza się w różne strony jak po wybuchu, to oznacza, że kiedyś rzeczywiście musiało to się zacząć. Einstein nie zdawał sobie sprawy, że jego równania pośrednio dowodzą rozszerzania się wszechświata, był zakłopotany, gdy dowiedział się, jakie implikacje niesie jego sławna teoria. Gdy rosyjski matematyk Alexander Friedmann próbował go to tego przekonać, Einstein starał się wykazać mu, że popełnia błąd. Jednak to Einstein był w błędzie. Wielki fizyk sam przyznawał, że "irytowała" go idea rozszerzania się wszechświata. Posunął się nawet do wymyślenia nowej siły "antygrawitacji" oraz liczby zwanej stałą kosmologiczną, próbując w ten sposób dowieść, że nie było żadnego początku. Później jednak Einstein przyznał się do błędu i nazwał stałą kosmologiczną największym błędem swojego życia. Obecnie uczeni w oparciu o nowe dane zweryfikowali einsteinowską koncepcję stałej kosmologicznej. Nie stoi to jednak w sprzeczności z tym, co tu piszę: że Einstein wprowadził tę stałą bardziej po to, by unieważnić możliwe implikacje teorii względności na rzecz kreacjonizmu niż w celach czysto naukowych. W późnych latach dwudziestych XX wieku astronom Edwin Hubble, patrząc przez stucalowy teleskop w Obserwatorium Mount Wilson w Kalifornii, zauważył czerwienienie odległych mgławic wskazujące na to, że galaktyki szybko oddalają się od siebie. Liczba gwiazd uczestniczących w tym rozpadzie galaktyki sugeruje zadziwiającą rozległość wszechświata przekraczającą czyjekolwiek szacunki w tym względzie. Niektóre galaktyki są odległe o miliony lat świetlnych. Wrażenie, które podzielało wielu ludzi, stałości czy niezmienności materii okazało się złudzeniem. Hubble stwierdził, że planety i całe galaktyki oddalają się od siebie z fantastyczna prędkością. Co więcej, cała przestrzeń zdaje się rosnąć. Wszechświat nie zajmuje stopniowo już istniejącej przestrzeni, bo przecież zawiera w sobie całą przestrzeń, która istnieje. Trudno w to uwierzyć, ale przestrzeń powiększa się wraz ze wszechświatem. Odkrycie Hubble'a, potwierdzone następnie przez kolejne, wywołały wielkie poruszenie w świecie naukowym. Uczeni nagle zdali sobie sprawę, że galaktyki nie pędzą coraz dalej z powodu jakiejś tajemniczej siły, która popycha je coraz dalej od siebie. Oddalają się od siebie, bo zostały kiedyś rozrzucone, w momencie pierwotnej eksplozji, która ukonstytuowała materię. Gdy próbujemy dociec przeszłości galaktyk, wydaje się, że miały one wspólny początek mniej więcej 14 miliardów lat temu. Naukowcy wyobrażają sobie moment, w którym cały wszechświat był ściśnięty w jednym punkcie o nieskończonej gęstości. Cały świat był mniejszy od jednego atomu. Następnie w wyniku jednej kosmicznej eksplozji - Wielkiego Wybuchu - powstał świat, który teraz zamieszkujemy. "Wszechświat był wypełniony światłem" pisze noblista Steven Weinberg, i dalej w swoich "Pierwsze trzy minuty" (Wydawnictwo Iskry, Warszawa 1980): "Na początku był wybuch. Nie był on podobny do tych często występujących na Ziemi eksplozji, która z określonego centrum rozprzestrzenia się na zewnątrz, pochłaniając coraz bardziej swoje otoczenie, lecz wypełnił sobą całą przestrzeń (...) Całość nieskończonego Wszechświata, albo też całość skończonego Wszechświata, który zakrzywia się w sobie jak powierzchnia kuli". W gruncie rzeczy "to właśnie światło stanowiło wtedy dominujący jego składnik". Temperatura wynosiła około sto trylionów stopni Celsjusza. Następnie w procesie, który Weinberg żywo opisuje w swoich "Trzech pierwszych minutach", pierwsze protony i neutrony uformowały atomy. Gdy powstała materia, siły grawitacji zaczęły ją ściągać, tworząc galaktyki, a potem gwiazdy. W końcu powstały cięższe elementy, jak tlen, węgiel czy żelazo, które wyprodukowały gwiazdy, by po miliardach lat umożliwić powstanie naszego układu słonecznego i naszej planety. Może to brzmi jak szaleństwo, ale nasza ziemska egzystencja, a właściwie materia, z której są zbudowane nasze ciała, zawdzięcza soje istnienie "wydarzeniu stworzenia" sprzed około 14 miliardów lat. Tak więc hipoteza o rozszerzającym się kosmosie jest spójna nie tylko z drugim prawem termodynamiki, ale także z teorią względności Einsteina. Hubble odkrył, że im dalej galaktyka jest od nas, tym szybciej się oddala. Teraz nazywa się to prawem Hubble'a i jest potwierdzeniem przewidywania wyprowadzonego z teorii Einsteina. Koncepcja rozszerzającego się wszechświata daje także rozwiązanie zagadki dręczącej naukowców od dziesięcioleci: dlaczego galaktyki pozostają od siebie odległe? Dlaczego siła grawitacji nie przyciąga ich ku sobie? Dzieje się tak, ponieważ w pierwotnym wybuchu zostały one wyrzucone z ogromną siłą, która ciągle popycha je coraz dalej od siebie. Astronom John Barrow nazywa odkrycie Hubble'a "największym odkryciem dwudziestowiecznej nauki" (John D. Barrow, "Początek Wszechświata", CIS-Oficyna Wydawnicza MOST, Warszawa 1995, s.20). Mimo wszystko wielu uczonych wydaje się zakłopotanych koncepcją Wielkiego Wybuchu. Robert Jastrow przywołuje liczne tego przykłady w swojej książce God and Astronomers (Bóg i astronomowie). Astronom Arthur Eddington nazwał tę teorię "niedorzeczną, niewiarygodną, odrażającą". Fizyk Philip Morrison z politechniki MIT wyznaje: "Uznanie teorii Wielkiego Wybuchu jest dla mnie trudne. Wolałbym ją odrzucić". Allan Sandage z Laboratorium Carnegie stwierdził, że "to wniosek na tyle dziwny", że "to nie może być prawda". Tak jak kiedyś Einstein, tak teraz wybitni uczeni zaczęli budować teorie, które wyeliminowałyby potrzebę jakiegoś początku. Pracują z wysiłkiem, by znaleźć naukowe wyjaśnienie, dlaczego świat miałby istnieć od zawsze. Jastrow twierdzi, że zakłopotanie kilku czołowych uczonych koncepcją Wielkiego Wybuchu wynika z tego, że gdyby okazała się prawdziwa, implikowałaby istnienie jakiegoś "momentu stworzenia", kiedy to wszystko - wszechświat i rządzące nim prawa - zaczęło istnieć. Ważne jest, by zrozumieć, że przed Wielkim Wybuchem nie było żadnych praw fizyki. W zasadzie nie da się ich stosować do wyjaśnienia faktu Wielkiego Wybuchu, bo to w jego wyniku prawa fizyki zaczęły obowiązywać. Prawa odkrywane przez naukę to niejako gramatyka, która wyjaśnia porządek i wzajemne relacje obiektów we wszechświecie. Podobnie jak gramatyka, która nie istnieje poza zasobem słów i zdań, których, których funkcjonowanie opisuje, tak prawa fizyczne nie istnieją poza wszechświatem składającym się z przedmiotów, których relacje opisują. Naukowcy nazywają ten początkowy moment istnienia wszechświata "osobliwością". To wyjściowy punkt, w którym nie działa ani czas, ani przestrzeń, ani prawa fizyki. Nauka nie może nam nic powiedzieć o tym, co było przedtem, tym bardziej, że pojęcie "przedtem" nie ma tu sensu, bo sam czas nie istniał "przed" osobliwością. Były takie czasy, gdy jeszcze nie było czasu. Jastrow sugeruje, że podobne koncepcje, graniczące z metafizyką, powodują u naukowców złe samopoczucie. Jeśli wszechświat powstał poza prawami fizyki, to jego pochodzenie spełnia podstawową definicję cudu, a samo to pojęcie wywołuje w uczonych strach, przeważnie u ateistów. Można sobie wyobrazić ulgę, jakiej doznali ci badacze, gdy astronomowie Herman Bondi, Thomas Gold i Fred Hoyle przedstawili teorię znaną jako teoria stanu stacjonarnego wszechświata. Głosiła ona, że wszechświat był od początku nieskończony. Zasadniczo Bondi, Gold, i Hoyle stawiali hipotezę, że wraz ze zużywaniem się energii w czasie nowa energia i nowa materia są w jakiś sposób tworzone w przestrzeni między galaktycznej. Stąd mimo entropii i drugiego prawa termodynamiki wszystko pozostaje w równowadze i trzyma pion, więc możliwe, że wszechświat istniał od zawsze podobnie jak czas i przestrzeń, które są odwieczne. Teoria stanu stacjonarnego szybko zdobyła popularność i stała się ulubionym wyjaśnieniem istnienia wszechświata wśród uczonych w Europie i Ameryce. Jeszcze w 1959 roku dwie trzecie astronomów i fizyków opowiadało się za nią (zob. Stephen Brush, How Cosmology Became a Science, "Scientific American" 1992, nr 8). W pewnym sensie teoria stanu stacjonarnego została zbudowana na bardzo starych podstawach. Wizja przedwiecznego wszechświata pojawiła się od czasów starożytnych Greków. Greccy myśliciele dysponowali szerokim wachlarzem idei wyjaśniającym istnienie świata, ale zasadniczo byli zgodni co do tego, że coś nie może powstać z niczego: Ex nihilo, nihil - "Z niczego nic nie powstaje". Potrzeba materii by ukształtować materię. Zatem jeśli świat nie wziął się "z powietrza", to pewnie zawsze był. Materia jest wieczna. Odkrycia Newtona w XVIII wieku zasadniczo przemawiały za koncepcją odwiecznego wszechświata. Według Newtona przestrzeń to trójwymiarowy układ rozciągający się w nieskończoność we wszystkich kierunkach, zaś czas jest jednym wymiarem ciągnącym się nieskończenie w kierunku przyszłości i przeszłości. Teoria stanu stacjonarnego chciała więc potwierdzić koncepcję świata odwiecznego, będąc jednocześnie alternatywą dla teorii Wielkiego Wybuchu. Implikacje teorii stanu stacjonarnego były w dużej mierze ateistyczne, co jej wyznawcy otwarcie przyznawali. Jeśli wszechświat istniał zawsze, to nikt nie musiał go stwarzać. Po prostu zawsze był. Sam Newton starał się takiej implikacji uniknąć. Choć wszechświat mógł działać zgodnie z prawami mechaniki, które być może są odwieczne, Newton twierdził, że istnieje zewnętrzny wobec niego stwórca tychże praw, na pewno nie mechaniczny, ale mający naturę niematerialną, żyjący, inteligentny i wszechobecny (cyt. za: Morris Kline, Mathematics in Western Culture, Oxford University Press, New York 1953, s.260). Na początku XX wieku większość uczonych widziała w rozumowaniu Newtona swoistą autodeklarację człowieka religijnego, którego przerasta uznanie znaczenia odkrytych przez niego praw. Konsensus naukowy skłaniał sie ku pozycji Pierre - Simona Laplace'a, który zapytany przez Napoleona, gdzie w jego teorii powstania planet jest miejsce na Boga, miał odpowiedzieć: "Nie potrzebuję tej hipotezy". Teoria stanu stacjonarnego dla wielu naukowców ma tę zaletę, że pozwala obejść się bez hipotezy Boga. W latach sześćdziesiątych XX wieku teoria stanu stacjonarnego jednak upadła ku rozpaczy ateistów po tym jak dwóch inżynierów radiowych, Arno Penzians i Robert Wilson, pracujących w laboratoriach Bella zaobserwowało dziwne promieniowanie z przestrzeni. Nie pochodziło ono z żadnego konkretnego kierunku, ale rozchodziło się równomiernie ze wszystkich kierunków. Wyglądało na to, że pochodzi wprost z samego wszechświata. To promieniowanie możemy zaobserwować i usłyszeć na starych, analogowych odbiornikach telewizyjnych, gdy nie odbieramy żadnego kanału TV; widzimy wtedy na ekranie i słyszymy z głośnika szum radiowy dochodzący do nas z dalekiego kosmosu jako ciągnące się echo Wielkiego Wybuchu z przed 13, 7 miliardów lat. Penzians i Wilson szybko się dowiedzieli, że istnienie takiego promieniowania przewidywali uczeni. Jeśli początkiem wszechświata rzeczywiście była pojedyncza eksplozja sprzed 14 miliardów lat, to promieniowanie po tym wielkim błysku światła i energii powinno jeszcze być zauważalne. Promieniowanie to, jak się spodziewano, powinno mieć temperaturę w okolicach kilku stopni powyżej zera absolutnego (powyżej około -273 stopni Celsjusza). Promieniowanie Penziasa i Wilsona miało nieco niższą temperaturę. Ku swojemu zaskoczeniu zdali sobie sprawę, że zupełnie niespodziewanie usłyszeli widmowy szept docierający z samego momentu stworzenia. Liczne inne odkrycia, w tym także dane pochodzące z wystrzelonego przez NASA satelity COBE (Cosmic Background Explorer), potwierdziły istnienie pierwotnego promieniowania tła. W oparciu o teorię Wielkiego Wybuchu uczeni są wstanie ustalić, ile wodoru, litu, deuteru i helu powinno być zgromadzone we wszechświecie. Przewidywania te znacząco pokrywają się z szacowanymi dziś rzeczywistymi zasobami tych pierwiastków. W 1970 roku fizyk Stephen Hawking i matematyk Roger Penrose napisali słynny artykuł, w którym dowiedli w oparciu o ogólną teorię względności oraz ilość materii we wszechświecie, że wszechświat musiał mieć początek. Jak pisze Hawking w "Krótkiej historii czasu": "osobliwość typu wielkiego wybuchu musiała mieć miejsce". Astronom Martin Rees zauważa, że różne ciągi dowodowe połączyły się teraz tak, że zafałszowują teorię stanu stacjonarnego i przemawiają za Wielkim Wybuchem (M. Rees, "Tylko sześć liczb", CiS, Warszawa 2006, s.24). Pismo Święte mówi: "Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię" (Rdz 1,1). Biblia jako jedyna wśród starożytnych pism mówi o absolutnym początku. W buddyzmie, jak dowiadujemy się od Dalajlam, dominuje pogląd "o istnieniu niezliczonych systemów światów (...) połączony z wyobrażeniem ich bezustannego przechodzenia ze stanu powstania do rozpadu" (Jego Świątobliwość Dalajlama, "Wszechświat w atomie: gdy nauka spotyka się z duchowością", Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2006, s.71). Biblia mówi także jednoznacznie o skończoności czasu, inaczej niż hinduizm i buddyzm, które widzą kręgi czasu nieskończenie ciągnące się w nieokreśloną przeszłość. Grecy i Rzymianie, podobnie jak inne kultury antyczne, wierzyli w wieczność historii. Jak zauważa Leon Kass w swoim studium o Księdze Rodzaju, autor biblijny nie miał potrzeby wkraczania na ten obszar. Mógł zacząć historię od ogrodu Eden, a samo stworzenie mógł pominąć (L. Kass, The Beginning of Wisdom: Reading Genesis, Free Press, New York 2003, s.26). Zamiast tego tekst biblijny bezczelnie upiera się, że wszechświat powstał w konkretnym punkcie czasu jako akt wolnej kreacji dokonany przez istniejącą już wcześniej nadnaturalną istotę. W tym miejscu istotne jest wyjaśnienie pewnego często spotykanego nieporozumienia. Wielu nierozumnych ludzi zdaje się myśleć, że prawowierni chrześcijanie wierzą w stworzenie wszechświata i Ziemi dosłownie w ciągu sześciu kalendarzowych dni. W tekście biblijnym zostało jednak użyte słowo, które po hebrajsku znaczy zarówno dzień, jak i porę roku czy epokę. Czytamy poza tym u św. Piotra: "Jeden dzień u Pana jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień" (2 P 3,8). Od wczesnych dni chrześcijaństwa największe autorytety Kościoła od Ireneusza po Orygenesa i Augustyna dawały metaforyczną interpretację "dni", o których mowa w Księdze Rodzaju. Większość chrześcijan tradycyjnych wyznań nie ma problemu z opowieścią o stworzeniu, które mogło trwać miliony czy nawet miliardy lat. Trzeba przy tym pamiętać, że zarówno żydzi, jak i chrześcijanie, zawsze wierzyli nie tylko w to, że to Bóg stworzył świat, ale też w to, że "zrobił" go z niczego: "na początku było Słowo" (J 1,1). W ten sposób Biblia sugeruje, że wszechświat został powołany do istnienia słowem, dosłownie - wypowiedziany (Paul Davies, "Plan Stwórcy. Naukowe podstawy racjonalnej wizji świata", ZNAK, Kraków 1996, s.124). Przez niemal dwa tysiące lat nie było w tym racjonalnego sensu. Doświadczamy czasu i przestrzeni w taki sposób, że nie możemy sobie wyobrazić ich początku ani końca. W większości religii mity o stworzeniu mówią o bogach, którzy kształtują świat z czegoś, co już istnieje. Logika wydaje się być po stronie starożytnych Greków i sformułowanej przez nich zasady: Ex nihilo, nihil. Dziś jednak współczesna nauka mówi, że autor biblijny miał rację. Wszechświat rzeczywiście powstał z niczego. A jak powstał? Nie wiemy i może nigdy się nie dowiemy, bo stwórca zastosował procesy, które nie działają nigdzie we wszechświecie. Jeszcze bardziej zadziwia fakt, że żydzi i chrześcijanie od bardzo dawna utrzymują, że Bóg stworzył czas i przestrzeń wraz ze stworzeniem wszechświata. Święty Augustyn, ojciec Kościoła, zapytany, dlaczego Bóg tak długo siedział bezczynnie, zanim zdecydował o stworzeniu wszechświata odpowiada, że to pytanie jest bez sensu. Nie było czasu przed stworzeniem, pisze Augustyn, bo to właśnie stworzenie świata przyniosło także powołanie do istnienia samego czasu. Nowoczesna fizyka potwierdza starożytne wyobrażenia Augustyna, żydów i chrześcijan. C.D.N...

Gdyby MJ powiedział coś mądrego to byłby news😉.

Lepiej być ateistą niż chipokrytą który jedno mówi drugie robi.

XD

chwali dyspute i nadaje sam

ateista w pudle był ustawiony

Kiedyś chlubiłem się przyzwoitością mojego kolegi nałogowego palacza ale pedantycznie pilnującego aby nie szkodzić swoim paleniem tytoniu ludziom ze swojego otoczenia - kolega niestety - przyzwoity palacz pewnego razu przestał palić papierosy - nie mam już kolegi przyzwoitego palacza. Podobnie miałem innego kolegę, który raz nazywał siebie niewierzącym - raz ateistą ale tym swoim ateizmem głowy nam za bardzo nie zawracał - był przyzwoitym ateistą - miał tylko takie hobby delikatne wykpiwanie katolików żyjących nie po katolicku - i miał w tym całkowitą rację ale, ale kiedyś trafił w środowisko katolickich mężczyzn i chciał kontynuować swoje kpiny jednak te kpiny - nie szyderstwa - trafiały w próżnię bo ci katolicy - grzeszni jak wszyscy ludzie - ale wypełniali z dobrym skutkiem "definicję katolika" - wtedy to ów kolega ateista przystąpił do rozprawy z katolickimi mitami, bzdurami i stereotypami - po kilku miesiącach intelektualnych zmagań z katolicką nawałą - w pewnej chwili bezradności - ni z gruszki ni z pietruszki wypalił - ale to wszystko jest poukładane - następnego ranka wyparł się wszystkiego co było wczoraj - ale widać kropla wydrążyła skałę - w końcu ten 29 letni mężczyzna zaczął "chodzić na poważnie z pewną dziewczyną - nota bene - katoliczką" i kiedy i z nią nie dał rady - to się wziął i ożenił a potem wstąpił do Kościoła Katolickiego. Należy wspomnieć, że onże ateista/katolik był wielkim znawcą - hobbystą - polskiej historii z przyległościami i jeszcze w swoim głębokim swoim ateizmie twierdził i dowodził, że bez Chrztu Polski w 966 roku tej Polski w ogóle by nie było - nigdy by nie powstała bez katolickiego wsparcia. W ten sposób straciłem swojego ateistę - przyzwoitego człowieka. Serdecznie pozdrawiam

ciężkie pierdolenie katolickie _ fałsz jak zwykle, tym razem nie śmieszne niestety...

Z ateizmem jest trochę jak homoseksualizmem: nie wiadomo, jak go pogodzić z teorią ewolucji i doktryną doboru naturalnego. Dlaczego natura miałaby dobierać osobniki, które współżyją z przedstawicielami tej samej płci, co nie daje żadnych efektów w wymiarze reprodukcji? Pozostaje równie niezrozumiałe pytanie, dlaczego natura miałaby generować grupy jednostek ludzkich, które nie widzą żadnego wyższego celu własnego istnienia i istnienia wszechświata. W tym miejscu kompetencje tak "światłych" ateistów jak Dawkins albo Pinker w dziedzinie biologii mogłyby się okazać inspirujące. Może potrafiliby przez swoje darwinowskie szkiełka spojrzeć na samych siebie, by móc nam zrozumieć, w jaki sposób ateizm, niczym ludzka kość ogonowa, woreczek robaczkowy czy kciuk pandy, jakoś przetrwał jako relikt naszej prymitywnej zwierzęcej przeszłości.

Piotr Józefiak Co ten tępy dziatek ... ============================================ Tępy to może być nóż - ale tępy dziadek - myślę, że to jest wyraz złośliwości i wulgarności wobec bezsilności biskupiej narracji - żadnego argumentu tylko szyderstwo. Właśnie bądźmy rozsądni i nie kierujmy szyderstwa w stronę swoich bliźnich - jaką masz wiedzę o wszechświecie żeby ubliżać człowiekowi, który publikuje to co uważa za ważne dla niego i dla jego braci . Przeczytaj sobie osiem błogosławieństw i zastanów się nad sensem własnego istnienia, skąd jesteś, gdzie jesteś i dokąd idziesz. Pozdrawiam