moim zdaniem ludzie nie tylko zieją nienawiścią do osób otyłych, ale zdecydownie za często komentują wyglad drugiego człowieka w ogóle. Ja zawsze bylam chudzielcem i nie zliczę ile razy usłyszałam, że facet nie pies na kości nie poleci, że jestem wklęsła itp. Najczęściej od kobiet oczywiście.. komentowane są osoby z tatuażami, osoby starsze, które ubiorą się zbyt kolorowo, zbyt młodzieżowo. Każdy powód jest dobry

Popłakałam się. Niezwykle poruszyła mnie ta rozmowa, wróciły emocje, które mam od dziecka. Bo tak, od dziecka byłam otyła. To, ile przykrości mnie w życiu spotkało z powodu mojej wagi jest powalające. Do dziś mam ogromny żal do "kolegów i koleżanek" z gimnazjum i liceum, którzy mi uprzykrzali życie. Nawet gdy chciałam ćwiczyć na w-fie w szkole słyszałam tysiące komentarzy na temat tego jak wyglądam, co robię. Ostatecznie załatwiałam sobie zwolnienie, żeby nigdy więcej tego nie słyszeć. Latem chodziłam w długich spodniach, by mnie nie komentowali. Bałam się jeść na szkolnym korytarzu by nie patrzyli i nie śmiali się pod nosem. Gdy biegałam w parku obcy ludzie krzyczeli, bym nie jadła tyle sera, bo jestem gruba. W supermarketach ludzie patrzyli na mój koszyk, a do dziś pamiętam głos staruszki, która zapytała mnie czy na pewno powinnam brać śmietanę gdy wyglądam tak źle. Miałam 15 lat. Schudłam, potem przytyłam, teraz znowu chudnę. Mam Hashimoto, cukrzycę i ogrom innych chorób, które przez lata nie były diagnozowane, bo wszyscy twierdzili, że skoro rodziców mam szczupłych to po prostu dużo jem. Zmarnowałam wiele lat i wypłakałam tony łez przez ludzi, którzy oceniali mnie przez pryzmat wagi. Mam w sobie dużo nienawiści do tych ludzi, mimo że powinnam być ponad to. Gdybym ich dziś spotkała, najpewniej wygarnęłabym co czuję, bo przez lata siedziałam cicho i nigdy nie zawalczyłam o swój komfort. Tak jak powiedziała Janina: byłam zmęczona i przepraszałam świat za to jaka jestem. Straszne, naprawdę, tulę wszystkich, którzy wiedzą o czym piszę. Mam łzy w oczach i dziękuję za tą rozmowę. Tak po prostu.

Powiem coś co jest oczywiste, ale kontrowersyjne dla wszystkich mądrali i cioć dobrych rad: gdyby wszyscy mieli ten sam styl życia o dietę i tak każdy wyglądałby inaczej. Pogódźcie się z tym.

Justyno, Janino wspaniale przedstawiłyście temat otyłości. Chciałabym tylko żeby wszystkie buraczane głowy, które Was oglądają zrozumieją swoje chamstwo. Kibicuje Wam . PIĘKNA ROZMOWA na tematy trudne. Serdecznie pozdrawiam Iga Florek z Piły.

„Trzeba było tyle nie jeść” - usłyszałam od pewnej Pani ginekolog na oddziale w jednym z Wrocławskich szpitali, gdy skarżyłam się na obrzydliwie bolesne miesiączki. Kilka dni wcześniej wyszłam ze szpitala psychiatrycznego, gdzie leczyłam depresję. Tłumaczenie, że miałam tak nawet gdy byłam szczupła wcale do niej nie trafiały. To było rok temu, wciąż jestem otyła i cały czas, gdy to wspominam chce mi się płakać.

Trzy lata temu, bezpośrednio po cesarskim cięciu, po nieudanej próbie porodu naturalnego, usłyszałam podczas przenoszenia mnie ze stołu operacyjnego na łóżko, którym miałam zostać przewieziona na salę pooperacyjną "Pora schudnąć! Pięć osób nie może pani przenieść". Słowa wypowiedziała instrumentariuszka, pozostałe cztery osoby nic nie powiedziały. Wszyscy ubrani, ja półnaga, obnażona. Przez cały czas cc potwornie się bałam, miałam bardzo niskie ciśnienie, pilnowałam się, żeby nie zasnąć, bo czułam, że odpływam i bałam się o swoje życie, a na koniec usłyszałam coś takiego. Poczułam się zdradzona przez ludzi, którym zaufałam i powierzyłam swoje życie i życie mojego dziecka. Przez następne tygodnie płakałam w wannie, żeby nie płakać przy dziecku. Moje dziecko od początku było w bardzo dobrej kondycji, nawet na sali operacyjnej, ktoś powiedział "O! Jakie ładne dziecko". Domyślam się, że chodziło o jej kondycję. Szpital specjalistyczny w Warszawie na ul.Madalińskiego. Położna, która się mną opiekowała po porodzie powiedziała, że na salach operacyjnych są specjalne rolki, ułatwiające przenoszenie cięższych pacjentów, ale w moim przypadku nie zostały zastosowane. Mam świadomość swojej choroby, mam w domu lustra, próbowałam jakoś sobie radzić wielokrotnie. Mam też niewydolny układ limfatyczny i obrzęk limfatyczny. Po dwóch tygodniach od porodu ważyłam ponad 20 kilogramów mniej. Psychicznie z tamtą sytuacją i innymi, które spotkały mnie przy okazji porodu, próbuję sobie jakoś poradzić do teraz. Niecały miesiąc po porodzie, zgłosiłam tą i inne sytuację rzecznikowi praw pacjenta w tamtym szpitalu, nie podając nazwisk. Chciałam, żeby coś takiego nie spotkało kolejnych osób.

Ta kampania jest znacznie ważniejsza, niż powszechnie mogłoby się zdawać, bo mamy szansę dowiedzieć się o możliwościach ZANIM pójdziemy do specjalisty. Gdy pierwszy raz poszłam do lekarza z problemem wagi to powiedzial mi, że "nauczyłam się zażerać depresję to teraz mam" . Drugi mi powiedział, że 25kg nie da się zrzucić bez resekcji żołądka. Dopiero trzecia, wspaniała lekarka zbadała mnie z góry do dołu i okazało się, że mam potężną insullionoopornosc i guzki na tarczycy . Ten komentarz nie ma za zadanie wrzucać lekarzy, czy specjalistów do jednego wora, tylko chciałabym, aby był przypomnieniem, że w każdej grupie społecznej znajdują się osoby, które są ignorantami.

Bardzo ważny i potrzebny temat - dziękuję, że poruszyłyście go tak szczegółowo i z osobistymi wątkami. Nie podoba mi się jednak stwierdzenie Justyny na temat ,,SŁUŻBY'' zdrowia (i to nie pierwszy raz, również w podcastach), co podkreśliła wielokrotnie. Tak jak nie ma ,,sióstr'' i ,,doktorów'' tak nie ma też żadnej służby. Osoba, która napisała Ci ten komentarz zrobiła coś paskudnego, niezwykle nietaktownego i niestety widzę to podejście w środowisku, jednakże by naprostować - nie ma żadnej służby - jest OCHRONA zdrowia i również jest to praca zarobkowa. Nic nie tłumaczy takiego podłego zachowania. Ludzie, którzy mają to zdrowie CHRONIĆ, powinni być świadomi i podchodzić do pacjenta holistycznie - niestety jest w tym środowisku mnóstwo osób, które absolutnie do zawodów medycznych się nie nadają. Szkoda, że nie ma testów psychologicznych aby zweryfikować kandydatów na przyszłych medyków. Pozdrawiam obie Panie i jeszcze raz dziękuję za świetną rozmowę.

To trudny temat. I oprócz empatii trzeba mieć też niezłe jaja, żeby o tym rozmawiać!👏 Bo szambo w komentarzach wokół otyłości jest bez dna... Po prostu dziękuję Wam w imieniu swoim i w imieniu wszystkich swoich plussizowych Podopiecznych! Wiem, że dla każdej z nich to będzie bardzo wspierająca rozmowa. Dla mnie jest wybitnie! Dzięki dziewczyny!❤️

W 9:39 Janina mówi coś naprawdę fajnego, że "ludzie jakoś bardzo celebrowali ten fakt" odnośnie chudnięcia. I przypomina mi się, jak to było u mnie, przez właśnie ten fakt dużej celebracji moich zrzuconych kilogramów (nawet nie przeze mnie, a przez otoczenie. Jaka ja teraz jestem fajna, taka chudziutka, "a było się tak zapuszczać?") z tego strachu, żeby przybrać je ponownie nabawiłam się problemów z odżywianiem (bulimia i kompulsywne jedzenie), wolałam zwracać posiłek niż przybrać chociaż jeden kilogram. I uwaga! Nie pomogło! Waga wróciła! Wyniki znowu się pogorszyły i teraz a piać od nowa! Znowu zaczynam z punktu wyjścia. Tylko tym razem postanowiłam nie oceniać swojej wartości przez pryzmat wyglądu (co dopiero powoli uświadamiam sobie na terapii). Tym samym nauczyłam się również nie komentować zmiany w wyglądzie innych osób, czy tu zrzucenie, czy przybranie kilogramów. Moi drodzy osoba z nadwagą wie, że ją ma. Nie trzeba jej o tym informować, naprawdę.

Jestem osobą otyłą. Cierpię również na bulimię. Moja najniższa waga to 59kg przy 168cm wzrostu. Aktualnie 103kg. Nerwice lękową mam od około 5 lat. Mam Jeszcze inne problemy zdrowotne spowodowane przez bulimię. Np ogromne braki w uzębieniu które doprowadzają mnie do ogromnej rozpaczy. Mam 32 lata i chyba nigdy nie cieszyłam się żadnym posiłkiem który jadłam. Zawsze mam w głowie myśl że jestem taka gruba, że ktoś widzi i myśli że nie powinnam już jeść. Kiedy byłam mała, byłam normalnym dzieckiem. Nie byłam wtedy gruba. Ale mój brat uważał inaczej. Nazywał mnie wielorybem, słoniem, grubielem, buchajem. To tylko niektóre epitety. W gimnazjum wpadłam w bulimię. Chociaż uwielbiałam sport i kondycję miałam lepsza niż niejedne szkolne łaski to i tak dla świata byłam gruba i tyle. Nienawidzę na siebie patrzeć, wstydzę się tego jak teraz wyglądam. Nawet już się nie chce mi się starać żeby ładnie wyglądać bo po co, skoro pierwsze co ludzie widzą to to, że jestem gruba. Mój brat ożenił się z równa sobie kobietą której życiowym celem jest aby na wadze było jak najmniej. Za każdym razem musi mi dopiec. Np że ubrałam cienką kurtkę chociaż jest zimno a już mam gruby sweter i bym wyglądała Jeszcze grubiej. Mam wspaniałego męża który kocha moj każdy centymetr i wie o mnie i moich chorobach wszystko ale ja i tak mam przed nim blokady. Moje libido sięga samego dna. I to wszystko zaczęło się kiedy miałam 6 lat. I mogło wyglądać zupełnie inaczej. Wszystkim się wydaje że wystarczy iść do lekarza i się ruszyć. Nie, to nie wystarczyc, uwierzcie mi..

Ja osobiście byłam najgrubsza w momencie kiedy byłam najmniej leniwa. Chodziłam na basen i na siłownię, ciało miałam jędrne ale nie gubiłam kg. Wkurza mnie jak ktoś pisze, że ludzie otyli to lenie. Zaczęłam gubić kilogramy dopiero kiedy odrzuciłam produkty spożywcze, które mi szkodzą. Zgubiłam 10kg jedząc najwięcej w swoim życiu. Dieta to styl życia, to nie 2 tygodnie wyrzeczeń.

Bardzo ciekawy temat. Jestem osoba, może nie chudą, ale raczej szczupłą, która nigdy nie zmagała się z tą chorobą. Nie jestem też ciocią „dobra rada” komentująca gdzie się da na „internatach”, ale i w tym temacie wiele wyniosłam z tej rozmowy i na wiele spraw spojrzałam totalnie inaczej. Bardzo dziękuję i pozdrawiam

Dzięki dziewczyny za ten film. Poruszyłyście bardzo ważny temat. Uważam, że rozmawianie na takie tematy jest bardzo ważne i ciszę się, że w końcu mamy odwagę o tym mówić. Tego typu treści powinny trafiać w szczególności do młodych osób, które częściej niż dorośli gubią się w tematyce diet i popełniają błędy, których konsekwencje będą odczuwać w przyszłości. Zgadzam się również, że pomocy należy szukać u specjalisty, ale niestety zdaję sobie sprawę, że w większości taka pomoc jest bardzo droga i niewielu na nią stać, dlatego szukamy gotowych rozwiązań w internecie, które jak wiadomo często działają na naszą niekorzyść.

Bardzo ważny odcinek ❤ wspaniale, że go zrobiłyście!!!

Świetna rozmowa!!! Obie jesteście wspaniałe!

Wspaniałą rozmowa ! Nie jestem otyła w oczach innych ludzi.. przez chad, hashimoto I insulinoopornosc przytyłam 17kg. Wiem że mam problem, wiem że jestem chora. Ale potrzebowałam chyba posłuchać takiej rozmowy, zajadam stres, nie radzę sobie z tym że będąc niby szczupła musze kupować rozmiar L i słuchać np. Mamy która mówi "naprawdę już masz L?".. czuje ze zawiodłam siebie i innych ... to ze z każdej strony widzę osoby z niedowaga które chwala się, ze jedzą tylko 900kcal, czuje się jak wieloryb który wpieprza jak głupi. Może problem tkwi w tym że nadal osoby z bmi poniżej normy są uważane za zdrowe i idealne....? Ostatnio jedna influencerka chwaliła się ze wkoncu schudla...przy moim wzroście miala wagę mojej córki 11 letniej..... wg bmi skrajna niedowaga .. w q&a 90% pytan było jak doszła do takiej super wagi i doskonałej sylwetki.... z jednej strony widzę że jest aż sa szczupła... ze jej biust w rozmiarze H nie pasuje do niej juz, a z drugiej zazdroszczę że jej się udało... a ja starając się wciąż mam wachania Góra i dół . Mam zbyt krótki dzien aby być mama, ćwiczyć, pracowac i zajmować się sobą.. czuje się winna, mam depresje... potrzebowałam posłuchać takich kobiet... dziękuję !

Jedna maleńka uwaga - nie ma służby zdrowia. Jest ochrona zdrowia. Medycy cywilni nie maja żadnych przywilejów jak służby chociażby mundurowe. My pracujemy a nie służymy. A poza tym to cudowna rozmowa, bardzo za nią Wam dziękuje ❤

Totalnie się zgadzam z Twoim gościem i z Tobą. Też byłam stygmatyzowana przez lekarza, na samym wejściu do gabinetu zamiast dzień dobry usłyszałam... SCHUDNĄĆ. Tak całkiem bezosobowo, beznamiętnie. I aż krzyknęłam jak Janina mówiła o tym, że jak straciła kilogramy to ludzie zaczęli z nią rozmawiać i traktować jako osobę mająca coś ciekawego do powiedzenia. Ja kiedy nosiłam kilogramy byłam niewidzialna. Dopiero jak je zrzuciłam ciężka praca, milionem wyrzeczeń, łzami i potem to nagle mnie widzieli. Co za ironia. Przybrałam kilogramy, znowu nikt mnie nie widzi... Na szczęście mam to serdecznie w dupie 😉 Pozdrawiam gorąco i czekam na kolejne ciekawe audycje

Rany, gaslighting wywalił w komentarzach pod sufit. To pokazuje, jak bardzo ta kampania jest potrzebna. Masz depresję? Przestań być smutny :/ Kulejesz? Zacznij chodzić normalnie.

Cieszę sie, że w czasach kiedy mnie przezywano, czyli całą podstawówkę kiedy jako dzieciak miałam nadwagę - nie było internetu!

Dziękuję za ten odcinek. Jesteście wspaniałe, dziewczyny

Nie rozumiem jednego!!!! Dwie fajne kobiety,fajna rozmowa i tyle łapek w dół!!! Pytam się po co ???!😠😠

Dziękuję, bardzo wartościowa rozmowa. Fajnie, że poruszylyscie kwestie wstydu apropo siłowni, podstawego funkcjonowania społecznego czy nawet proszenia o pomoc. Można dość do takiego zdołowana, że ma się poczucie, że nie jest się godnym, aby skorzystać z profesjonalnej pomocy, bo nie jest się jej wartym lub że zasługuje się na brak szacunku nawet ze świadomością, że otyłość to choroba. I na dodatek oceniać innych, np. w internecie, przez ten sam pryzmat. Bardzo trudno się z tego podnieść. Masakryczna autodestrukcja

Dziewczyny, bardzo Wam dziękuję za tą rozmowę. Mówicie o tym, z czym osoby otyłe zmagają się na co dzień. Negatywna narracja wokół nas jest przeważająca w przestrzeni publicznej, a choroba traktowana jest jak wymysł i wiązana z lenistwem i zaniedbaniem. Kampania PSoO robi dużo dobrego.

Super rozmowa w potrzebnym temacie. Dziekuje dziewczyny 😀

Dwie zajebsite babki! Wspaniała kampania! ❤️

Super dzięki za tę rozmowę...

Piękna, ważna, mądra i tak bardzo potrzebna dyskusja ♥️Dzięki dziewczyny♥️

Odnoszę wrażenie, że w naszym kraju powszechna jest przemocowe komunikacja, często też bierna agresja w stosunku do drugiego człowieka.Czyli tzw. dopieprzanie w białych rękawiczkach. Mimo tego, że nosze rozmiar 38 i nie mam nawet nadwagi to po innych kobiet słyszałam, że jestem puszysta czy pulchna. Takie słowa najczęściej padają od innych kobiet, które są większe ode mnie. Nie wiem czemu to ma służyć, chyba tylko temu by taka osoba poczuła się lepiej moim kosztem.🤦‍♀️

Bardzo dziękuję za ta rozmowę.

muzyka w czołówce od razu wprawia w doby nastrój Pani Justyno

Jako osoba borykająca się chorobą otyłości spotkałam się z chyba niezbyt kompetentnym lekarzem. Po diagnozie w/w lekarza, że muszę schudnąć i moim pytaniu "jak to zrobić panie doktorze?" w odpowiedzi usłyszałam dosłownie "trzeba mniej żreć'...

Nie wszyscy lekarza mają takie kompetencje i wiedzę. Też zmagam się z otyłością, obecnie już z nadwagą. Z tego powodu podjelam się studiowania na kierunku dietetyka, aby nabyć wiedzę , gdyż poszłam do dietetyka i okazało się, że nie umiem prawidłowo się odżywiać - nie nauczono mnie tego w domu. Moja rodzina źle się odżywia, poplenka strasznie błędy - dorobiłam się kamicy żółciowej. Na diecie okazało się że nie chodzę glodna, jem smacznie i zdrowo a tracę masę ciała. Oczywiście źródeł zaburzeń odżywiania się jest wiele, ale jednak wiele wynika z braku edukacji w zakresie żywienia. Zachęcam do współpracy z dietetykami ;) ściskam mięckutko!

Serce rośnie, gdy słucha się tak wartościowej rozmowy! ❤️ Dziękuję! ❤️

Dziękuje za swietne przedstawienia problemu otyłosci. U mnie roznie bywało jak przytyłam byłam obmawiana za plecami przez "dobre kolezanki" kiedy wrociłam do swojej wagi tez im cos nie pasowało Dlaczego nie doceniamy tego jakimi ludzmi jestesmy tak bardzo liczy się wygląd zewnętrzny

Dziękuję za tę rozmowę. Pani prowadząca ma fantastyczny głos :)

Super ciekawy temat

Z niecierpliwością czekam na dalsze odcinki w tył cyklu. Ludzie tacy jak Wy dają radość i nadzieję na lepszy świat ❤️

Super dziewczyny, super rozmowa. Jestem wstrząśnięta komentarzem od służby zdrowia, moje podejrzenie jest, że to była pani sprzątająca, nie umniejszając nikomu, bo np pielęgniarki tego nie robią, a tak padło w tym komentarzu i nie wyobrażam sobie by jakaś moja koleżanka po fachu tak mogła by komuś powiedzieć.

Już kilka osób to pisało, ale potwierdzę i ja: problem komentowania czyjejś wagi i wyglądu dotyczy też osób "po drugiej stronie" problemu otyłości. Czyli nadmiernie szczupłych, chudych. Moje 2 koleżanki z pracy (jedna nieco przy kości, druga poważnie otyła) nie potrafiły nie skomentować mojego nadmiernego chudnięcia. Wiedziały, że to nie moja wina (problem stresu, problemy z jedzeniem), a mimo wszystko uważały pewnie, że nie można krzywdzić stwierdzeniem "ależ znów schudłaś! Przytyj!". Byłam juz w trakcie terapii, więc w końcu powiedziałam, żeby przestaly komentować mój wygląd, bo to dla mnie tak przykre jakby osobie z nadwagą powiedzieć "ale przytyłaś!". Na szczęście chyba zrozumiały... Ale wielu osobom wydaje się, że problem z oceną mają tylko osoby otyłe. Niestety, nie. Dlatego ja nigdy nie oceniam wyglądu (schudnięcie, przytycie) nie pytana.

Nigdy nie powiem otyłej osobie, żeby się wzięła za siebie i zaczęła ćwiczyć. Moja doba też ma 24 godziny i wcale nie znajduję w niej czasu na regularne ćwiczenia, choć czuję, że przydałoby się. Nie wyobrażam sobie robić przysiadów z nadmiarowymi kilogramami. Podziwiam każdego, kto się zawziął i ogarnia.

Bardzo ciekawa, mądra i potrzebna rozmowa ❤️ Nie rozumiem dlaczego widzę 200 łapek w górę i 50 w dół... 🤦‍♀️😔

Mimo że mam stosunkowo niewielka nadwagę , jednak jest to dla mnie w tym wyidealizowanym świecie duży problem . Ten kto jest szczupły nie ma pojęcia jak trudno w dzisiejszych czasach jest pokochać i zaakceptować siebie i swój wygląd . Nie popieram otyłości , jest niezdrowa, ale tak samo jest niezdrowe poczucie bycia gorszym, od tych szczupłych co wpędza Cię w smutek , depresję, beznadzieję.....

Janina i Justyna. Duet doskonały. A rozmowa ważna, mądra i bardzo potrzebna. Dziękuję

Bardzo potrzebny temat

Ciekawa rozmowa prowadzona przez dwie super babki:) Przeczytałam również komentarze pod filmikiem i ten temat naprawde trzeba poruszać:/

Kochane, mądre dziewczyny❤

brawo dziewczyny za wartosciowa rozmowe ( tylko wstawka porownawcza do nowotworu mnie zmrozila negatywnie). nie jest latwo byc osoba publiczna i podlegac bezustannym ocenom, ktore sa okrutne i nieludzkie.

Pani Justyno, bardzo dziękuję za tę rozmowę, która nawet mnie, borykającej się od lat z tym problemem, wiele uświadomiła. Ale dziwi mnie jedno. Pojawiły się paskudne, prowokujące komentarze niejakiego Piotra Nowaka. Na jeden z nich odpowiedziałam i mój komentarz został usunięty, więc zgłosiłam jego komentarze - a one nadal widnieją. Trochę mi przykro w kontekście tego, co zostało powiedziane w rozmowie z Janiną.

Komentarze pod tym filmem uswiadamiaja mi, jak wazne jest o tym wszystkim mowic. Tylko ze chyba trzeba zmienic forme na jakas inna, bo ludzie nadal nie rozumieja.

Pozdrawiam WSZYSTKICH!!!

Justyno, słuchałaś moze podcastu Zen Jaskiniowca o otyłości? Nie zmagam się z otyłością, ale było mi przykro tego słuchać.

Zawsze mnie dziwią takie komentarze o zdradzie i rozczarowaniu względem kogoś, kto po prostu zaczął się leczyć. I teraz czuje się lepiej, nie wcześniej, teraz. Ze swoimi wynikami, ze swoją kondycją i jakością życia, mój Boże, nawet z wyglądem po prostu. Co, nie wolno komuś chcieć wyglądać inaczej? To nikogo innego nie stygmatyzuje, czy coś, po prostu ktoś podejmuje decyzje związane ze sobą samym. Także cieszę się, że o tym porozmawiałyście, bo mało się mówi o tym, jak pokrętną logikę hejtu stosują niektórzy ludzie, którzy sami podobno walczą o tolerancję i akceptację. Fajnie też, że zostało wyjaśnione, czemu czasem lepiej jest nie udzielać informacji o własnym leczeniu. Uważam, że niektórzy ludzie zadający te pytania o przebieg leczenia wcale nie muszą mieć na myśli, że im też to się sprawdzi. Być może chcą sobie po prostu mniej więcej wyobrazić, jak to wygląda, niekoniecznie postanawiają to ślepo i bezgranicznie wiernie naśladować. Racją jednak jest, że my nigdy nie wiemy, kiedy ktoś pyta, ale sam planuje zachować się odpowiedzialnie, a kiedy, jak mówicie, szuka szybkich rozwiązań. Zasada ograniczonego zaufania jest tu więc raczej zrozumiała. :) Janina, powodzenia we wszystkim, co robisz. :)

Byłam miesiac po porodzie. Poszlam do urologa. W gabinecie było 2 młodych lekarzy. I co? I to, że kazali mi cos z "tym" zrobić pokazując na moj brzuch. Poczulam się jakbym dostała w twarz. Było mi mega przykro. Dziś bym odpalila lekarzowi tak, że by mu w pięty poszło!

Płakałam przez całe to nagranie, nie wiem dlaczego. Tak bardzo czułam to o czym mówicie. Dziękuję Wam dziewczyny ❤❤❤

Slucham Wiem dokładnie o czym mówicie ( w kwestii siłowni i wstydu) mimo ze nigdy nie byłam otyła ( zwykle 5 kg Max więcej niz powinnam wg tabel ) i mieszkając w pl wstydziłam sie chodzić na siłownie z obawy ze „ nie bede tam pasować „ 3 lata temu zaczęłam spotykać sie z facetem który był trzykrotnie mistrzem Irl w body building . Po roku związku zaczęłam chodzić z nim na siłownie . On przekonał mnie ze w Irl nikt nie bedzie zwracał na mnie uwagi ( i nie dlatego ze jestem otyła , ale dlatego ze nikogo nie interesuje kto jak wyglada ) I szczerze ciesze sie ze mieszkam w kraju w którym w przeciwieństwie do polski patrzy sie na ludzi otyłych z podziwem ze „ walczą o siebie, o swoje zdrowie / poprawę kondycji „

Dwie wspaniałe kobiety, które uwielbiam, w jednym miejscu 💚 dziękuję 👏

Piękny duet 💚 pominąwszy bardzo mądry, pouczający wywiad) rozmowę muszę wspomnieć jedną rzecz. Bardzo, bardzo mi przeszkadzało Justyno, co chwilę Twoje wtrącenia "mhmm, mhmmm". Ja wiem, że to ma dać sygnał rozmówcy, że się go słucha, ale bardzo mnie to wytrącało z całego wywiadu... Mam nadzieję, że nikt tego nie odbierze jako hejt tylko jako normalne odczucia!

Mam Hashimoto i mając bóle stawów słyszałam o manifestacji Hashimoto... Po KILKU latach okazało się, że to manifestacja ale reumatoidalnego zapalenie stawów, które zaczęło mi niszczyć nerki, które to nerki rozkręciły mi nadciśnienie itd. ... Niestety ale większość lekarzy patrzy na nas wycinkowo ! Przez te wszystkie lata chodziłam na wizyty kontrolne do endokrynologa, badania profilaktyczne, byłam u ortopedy itd. ...

35:40 co jest potencjalnie wstydliwego w kupowaniu biletu na ulicy? ja właśnie nie lubię kupować ich w autobusie, bo mam obawy, że podczas wyciągania portfela wszystko mi się wysypie na ziemię podczas turbulencji xd

Wszedzie dobrze gdzie nas nie ma. Chudzi chą utyć, grubi zchuść , Ci z kręconymi włosami kupują prostownice a Ci z prostymi używają lokówek. Czarni sie wybielają a biali opalają itd, itp....

Kolejna rozmowa w której otyła osoba się nad sobą użala. Otyłość jest chorobą uleczalną i porównywanie jej do nowotworów to gruba przesada. Justyna czy jesteś w stanie iść na onkologię i powiedzieć kobiecie po chemii że Twoja otyłość to podobna choroba?

Tak zdrowie najważniejsze. To fakt. Jednak chyba każda chce też dobrze wyglądać.

Mam podobnie co do określania siebie po chorobie, tyle, że po anoreksji. Chociaż epizod anoreksji trwał 8-9 miesięcy w 2014 roku, to przez ostatnie 8 lat zmagałam się z szeregiem skutków tej choroby; bulimia, depresja, ocenianie siebie samej według rozmiaru, katowanie różnymi ćwiczeniami. Aktualnie mój stosunek do jedzenia jest zdrowszy, tym samym mimowolnie schudłam bez większego starania. (po anoreksji z wagi 40 kg przytyłam w krótkim czasie do 70 kg) Mimo wszystko nadal uważam, że jestem anorektyczką. Krzywy obraz własnego ciała będzie tkwił we mnie zawsze i momentami jestem dla siebie bardzo surowa. Ah i przez te lata nerwów, w zasadzie nieleczonej depresji (leczyłam się farkamologicznie tylko przez moment w 2014 i w 2018 roku) od dwóch lat zmagam się z bólami nerwowymi. To są okropne dolegliwości, to był też czas pandemii, nie można było pójść do lekarza, później nieco to ucichło, a niedawno ponownie z wielkim nasileniem to wszystko wróciło. W końcu poszłam do lekarza i tak sprawdzamy, czy to może jakieś problemy z układem pokarmowym, ale w zasadzie już 3 lekarzy powiedziało, że to z nerwów.. (Ostatnio po kilku Twoich Justyno podcastach i z kanału Braci Sekielskich odkryłam, że kilka razy miałam atak paniki). Dzisiaj bardziej świadoma wiem, że to, co działo się ze mną w ostatnich latach to skutki anoreksji. Jednak nie żałuję tego, gdyby nie te przeżycia, nie byłabym taką osobą, jaką jestem teraz.

Nie bo sama się z tym borykam noszę rozmiar 52-54. Nie dość że fajne ciuchy to drogie, bielizna to już koszmar droga. Choruje na nadczynność żadne diety nie dają rady staram się jeść dość zdrowo i mam pół życia problem odkąd urodziłam dziecko

Mam 18 lat, kiedy trafiłam na oddział neurologiczny w szpitalu dziecięcym w Olsztynie miałam 13. Przyjechałam tam z podejrzeniem padaczki. Zakładałam, że tym głównie będą się w moim przypadku lekarze tam zajmować, w końcu to oddział neurologiczny, i pojawiłam się tam bez powodu. Okazało się, że pani ordynator oddziału wraz z pielęgniarkami i uczącymi się tam studentami najbardziej byli zainteresowani tym, dlaczego jestem otyła. Do dziś pamiętam i wydaje mi się że będę to pamiętać do końca życia, jak cały sztab tych ludzi z oddziału przyszedł do mnie pod koniec pobytu, i zaczął rozprawiać w obecności innych osób na sali i bez zamknięcia drzwi (dodam, że na korytarzu też było sporo ludzi) o tym, jaka to ja nie jestem otyła. Dlaczego mówię, że zaczęli rozprawiać? Bo to była jakaś taka filozoficzna dyskusja. Zero słuchania mnie, zero pytań, np. na temat tego, dlaczego i czy w ogóle się objadam, tylko komentowanie głównie mojego wyglądu, właściwie pomijając stan zdrowia. Rady, które mi dali? Pij wodę z cytryną, nie jedz bananów, winogron i jabłek, bo od nich jeszcze bardziej przytyjesz.

jesteście obie uosobieniem słowa EMPATIA ❤

Dziewczyny, dziękuję Wam za tą rozmowę. To jest fantastyczny sposób na powiedzenie bliskim, co się dzieje i jak chciałoby się, by reagowali (jeśli się chce, by reagowali) - wystarczy podesłać link do tej rozmowy. :) Chciałabym też, by wszyscy lekarze mieli na etapie studiów już +100 dodatkowych godzin zajęć z empatii, tak po prostu. Może kiedyś...

Justynko.......w moich oczach, jesteś wspaniałą, młodą, kreatywną i piękną Kobietą. Nijak inaczej. I szanuję Twoje prawo, do własnej drogi w życiu. Jestem psychodietetykiem, / psycholog plus dietetyk/ pracowałam wiele lat z ludźmi z zaburzeniami odżywiania i mam sporo doświadczenia w tej dziedzinie. W Tobie widzę wielki power, dar czynienia dobra. W Tobie widzę wiele więcej..i taką, chcę Ciebie widzieć do końca świata i 3 dni więcej. Sciskam, buziam ..:)

Jedzenie to pożywienie. Je się żeby żyć. Odkrycie tej prawdy jest uwalniające.

Na jakiej stronie można znaleźć listę polecanych lekarzy, o której wspominacie?

Dziś byłam u fizykoterapeuty z powodu problemów z kręgosłupem pierwszy raz spotkałam takiego lekarza. Powiedziałam mu ze ja wiem ze powinnam schudnąć bo tak mi do tej pory mówili lekarze ale z powodu niedoczynności tarczycy to jest bardzo trudne. A on odpowiedział mi proszę Pani to nie ma dla mnie znaczenia ja jestem tu by Pani pomóc a nie zaczynać wizyty od słów oj trzeba schudnąć. Opowiadał mi że ma pacjentów z nadwagą, którzy akceptują siebie takich jacy są i są bardzo szczęśliwi, pozytywni wyszłam od niego uleczona fizycznie i podbudowana psychicznie.

Bardzo, bardzo ważna rozmowa. Dziękuję Wam!

Jak najbardziej zgadzam sie z tym, ze nie mozna srygmatyzowac osob otylych i, ze nie mozna innych oceniac tylko po wygladzie, a lepiej jest wspierac dobrym slowem. Jednak jest pewna rzecz, z ktora ciezko jest mi sie zgodzic. Podczas sluchania tego odcnika odnioslam wrazenie, ze zrownujecie stan jakim jest otylosc z choroba (np. nowotworowa). Wiem, ze ten wywiad ma niesc wsparcie osobom otylym, ktore doswiadczaja w swoim zyciu wiele przykrosci itd, ale nie moge sie zgodzic z tym, ze otylosc to choroba jak kazda inna. No nie. Wiem, ze niektorzy maja pewne "uwarunkowania", ze latwiej jest im stac sie otylym, ze to czesto wiaze sie z roznymi zaburzeniami,stanami psychicznymi. Mozna to tlumaczyc na rozne sposoby i ja to rozumiem, ale to nie jest tak, ze czlowiek na swoja otylosc nie ma zadnego wplywu (jak np jest w przypadku choroby nowotworowej)! Otylosc to stan spowodowany pewnymi czynnikami, ktory moze prowadzic do roznych chorob, ale nie jest sama w sobie choroba!

Generalnie OK. Ale stwierdzenie "dajmy ludziom to, czego potrzebują" mało do mnie przemawia. Z wielu punktów widzenia.

💕💕💕💕💕

Pozdrawiam

Ja bez żadnych ćwiczeń i wyrzeczeń wróciłam do poprawnej wagi, jak zerwałam kontakty z toksycznymi ludźmi,polecam zacząć od tego jeżeli nie ma się poważnej choroby,ważny temat, dziękuję

❤️❤️❤️

💚

Pytanie, a kiedy było łatwiej człowiekowi choremu ?

Janinka ♥️♥️♥️

Zdaje się, że muszę to powiedzieć - chociaż niedługo może się okazać, że "nie należy składać takich deklaracji". Pani Janina, jest jedną z moich dwóch platonicznych wielkich miłości. Właściwie, to jest dla mnie autorytetem, wzorem pewnych zachowań - wspaniałą kobietą, od której wiele można i wiele chciałabym się nauczyć.

Przykre to, ale niełatwo być w tym kraju "dużą" osobą. W moim przypadku na skutek olewczego stosunku do moich duszności,lekarza pulmunologa (3 lata temu miałam zap. płuc i są powikłania, co poł roku mam tomografie płuc ) cytuję:no chyba pani wie dlaczego pani jest duszno, trzeba się odchudzać to nie będzie duszno!! nie zlecił mi nawet spirometrii. Pojechałam na 2 tyg.na urlop, to był koszmar nie urlop. Wróciłam do domu i natychmiast do lekarza, okazało się, że mam zaawansowaną astmę. Po czterech miesiącach okropnych dusznosci i kaszlu - intensywnego leczenia, wracam do żywych. Biorę wziewy, biorę też raz w tygodniu ozempic. Pozdrawiam Justynko i oglądających.W lutym mam wizytę u tego czlowieka. Niomieszkam mu podziękować. Jestem pod opieką pani docent - alergologa-pulmunologa z Banacha w Alergomedzie i mojej cudownej lekarki pierwszego kontaktu, i to im dziękuję z calego serca.

Powitanie Jusytyny jest w niepodcastach troche jak wywiady na yt z panem Knapikiem. :)

Cały życie miałam i mam do dziś problem z wagą do tego mój niski wzrost, 150 cm sprowadziły na mnie masę przykrych sytuacji i komentarzy. Ubrania najczęściej kupuję przez internet, bo nie mogę już znieść wzroku ludzi gdy pytam o rozmiar w sklepie odzieżowym. Na basen, choć lubię już nie chodzę, bo zakładanie stroju kąpielowego stało się koszmarem. Pogodziłam się z tym, że będę sama, koleżanki z pracy śmieją się, że takich desperatów nie ma.

Jak zawsze dobra rozmowa :) Nie mam otyłości, ale dobrze znam to, o czym Janina mówi wspominając ludzi, którzy nagle stali się (fałszywie) mili, gdy straciła wagę... Jestem transmężczyzną i też x-naście lat ludzie traktowali jak powietrze, mniej lub bardziej śmierdzące - a potem cyk, po wybraniu jednego opakowania nagle przypadkowi ludzie zaczynają być inni, zwyczajni, mili... Ogólnie pozytywna zmiana, a jednak zostaje świadomość tego, że gdyby nie jeden głupi lek, nie "zasługiwałbym" na normalne traktowanie.

15 lat temu przeszłam operacje barjatryczna zmienjszenia żołądka. Przez kolejne 6 miesięcy straciłam 35kg jedząc wyłącznie słodycze. Dlaczego słodycze ? Tylko one dawały energię i byly na tyle ,,miękkie,, że nie ,,wracały,, Jedzenie czegokolwiek innego trwało godzinami i wracało.

A ja lubię siebie jak jestem szczupła z takim ciałem się identyfikuje . Nie chodzi tu o wygląd tylko że jest mi wtedy lekko, dobrze się czuje jak nie jestem przejedzona.

Bardzo wartościowy wywiad, dziękuję.

Jedna uwaga - nie mamy służby zdrowia, tylko ochronę zdrowia. Więc osoby które pracują w tej branży nam nie służą - co nie zwalnia ich z szacunku do pacjentów a pacjentów z szacunku do nich.

To straszne ze w tych czasach trzeba ludziom tłumaczyć żeby przestali interesować się i komentować wygląd innych

Kobiey jeście piękne!

Dzięki za ten materiał.

19:00 do endokrynologa 2 lata? Ha! Mój brat dostał termin na 5 lat do przodu, na co lekarz powiedział, że ma nadzieję, że dożyje tek wizyty

Mądrze gada, polać jej.

W OCHRONIE zdrowia dziewczyny

Kolejny raz mam straszny dysonans - tym razem dotyczy 2 ostatnich odcinków na tym kanale. W tym odcinku empatia i przekaz (100% zgody!), że upakarzanie kogokolwiek nie pomaga i nie leczy, a w ostatnim odcinku Piąte przez Dziesiąte pojazd po bandzie (nie pierwszy raz).

Nie obawiaj się być sobą. Ludzie którzy nie kochają innych takimi jacy są, nie kochają samych siebie. Wszystkiego dobrego